Zbyt wiele niewiadomych, za mało tajemnicy w tajemnicy, dosyć leniwa fabuła. Kilka aspektów w Wodniku mogłoby być odrobinę lepiej dopracowanych, a tak mamy takie chwilami urwane, trochę niewiadomo skąd i po co przemyślenia nie łączące się ze sobą.

Pomijając fakt, że autor operuje zagadkami, których nie raczy nam wyjaśnić, a przynajmniej nie do końca, brakuje mi tutaj jakiejś spójności. Momentami fabuła wciąga, żeby po chwili gwałtownie zahamować i stoczyć się gdzieś na odległe pobocze.

Bohaterowie niedopracowani, mało wiarygodni i nieprzekonywujący, w sumie cała historia też jakaś taka mało realistyczna.

Zbyt wiele niewiadomych, za mało tajemnicy w tajemnicy, dosyć leniwa fabuła. Kilka aspektów w Wodniku mogłoby być odrobinę lepiej dopracowanych, a tak mamy takie chwilami urwane, trochę niewiadomo skąd i po co przemyślenia nie łączące się ze sobą.

Pomijając fakt, że autor operuje zagadkami, których nie raczy nam wyjaśnić, a przynajmniej nie do końca, brakuje mi tutaj...

Takie nawet 6,5 za pomysł. Zabrakło głębi.

Takie nawet 6,5 za pomysł. Zabrakło głębi.

Nabyłam kryminał a dostałam cudną mieszankę tajemnicy, psychologii, pięknie opisanej przyrody i ludzkich losów.
Bardzo dobra książka.

Nabyłam kryminał a dostałam cudną mieszankę tajemnicy, psychologii, pięknie opisanej przyrody i ludzkich losów.
Bardzo dobra książka.

Bardzo fajnie napisana książka. Akcja wciąga i czekasz na to co będzie dalej. Wysłuchana jako superprodukcja Audioteki i jako słuchowisko zrobiona bardzo dobrze. Polecam.

Bardzo fajnie napisana książka. Akcja wciąga i czekasz na to co będzie dalej. Wysłuchana jako superprodukcja Audioteki i jako słuchowisko zrobiona bardzo dobrze. Polecam.

Książka, którą kupiłam dlatego, że spodobał mi się styl pisarstwa Jędrzeja Pasierskiego, nie zawiodła mnie. Znów ta aura tajemniczości, duży udział natury w tworzeniu atmosfery niesamowitości powoduje, że lektura jest bardzo klimatyczna. Takie oto pozycje wpasowują się idealnie w nastrój, w jakim ostatnio jestem, ale też w ten czas jeszcze ni to zimowy, ni to wiosenny. Jestem raczej zwolenniczką czytania zgodnego z czasem powieściowym- czyli gdy w powieści jesień, to czytam w podobnym jesiennym czy zimowym czasie, choć oczywiście nie odkładam książki, która mnie frapuje, gdy jest lato a czytam o zimie...
Fabuła jest intrygująca i czytelnik stopniowo dowiaduje się, co stało się nad stawami Echo na Roztoczu - podobnie jak bohaterowie- psycholog Szczepan i pisarka Ula. Dobrze się to czyta, gdy wydaje się, że sam bohater ma tak ograniczoną wiedzę o wydarzeniach, jak sam czytelnik. Stopniowo atmosfera się zagęszcza i prowadzi do nieoczekiwanego finału. Lubię tak być zaskakiwana w powieści (nie w życiu). Polecam, ciekawe może być również wysłuchanie tej powieści.

Książka, którą kupiłam dlatego, że spodobał mi się styl pisarstwa Jędrzeja Pasierskiego, nie zawiodła mnie. Znów ta aura tajemniczości, duży udział natury w tworzeniu atmosfery niesamowitości powoduje, że lektura jest bardzo klimatyczna. Takie oto pozycje wpasowują się idealnie w nastrój, w jakim ostatnio jestem, ale też w ten czas jeszcze ni to zimowy, ni to wiosenny....

Niby klasyka, a jednak to jest inna ksiązka niż standardowy kryminał. Można się zakochać. Polecam!

Niby klasyka, a jednak to jest inna ksiązka niż standardowy kryminał. Można się zakochać. Polecam!

Jędrzej Pasierski w swojej najnowszej książce "Wodnik" przenosi czytelników w malownicze okolice Roztocza, gdzie bohater, psycholog Szczepan Turski, staje przed wyzwaniem rozwikłania tajemnicy, która spoczywa nad stawami Echo. Konsultacje psychologa z siedmioletnim Michałem, który twierdził, że widział śmierć swojego brata, prowadzą go do śledztwa, które wplątuje także zaginięcie młodej dziewczyny. W książce unosi się mroczna aura, a pytanie o tożsamość tajemniczego tytułowego wodnika nie daje czytelnikom spokoju...
Opisując ludzkie relacje w kontekście głównych bohaterów, autor ukazuje ich złożoność i nietypowe wyzwania, przed którymi stają. A niedopowiedzenia w małżeństwie głównego bohatera Turskiego, oraz próby zrozumienia dzieci, stanowią centralne motywy książki. Choć intryga może nie być najlepsza, to autentyczność relacji i psychologiczne aspekty postaci z pewnością przyciągną uwagę czytelników.
Osobiście, choć doceniam Pasierskiego w kreowaniu postaci i budowaniu napięcia, muszę przyznać, że "Wodnik" nie wywarł na mnie takiego wrażenia jak poprzednie powieści autora, zwłaszcza te z cyklu o Ninie Warwiłow. Pomimo tego, że wydarzenia w książce sprawnie się zazębiają, brakowało mi bardziej rozbudowanej intrygi i głębszego śledztwa. Mimo to, czas spędzony nad lekturą uznaję za przyjemnie spędzony, a subtelne przesłanie o ludzkich relacjach z pewnością zostanie ze mną na dłużej.

Jędrzej Pasierski w swojej najnowszej książce "Wodnik" przenosi czytelników w malownicze okolice Roztocza, gdzie bohater, psycholog Szczepan Turski, staje przed wyzwaniem rozwikłania tajemnicy, która spoczywa nad stawami Echo. Konsultacje psychologa z siedmioletnim Michałem, który twierdził, że widział śmierć swojego brata, prowadzą go do śledztwa, które wplątuje także...

Zakończenie mnie nie przekonało, ale czytało się dobrze.

Zakończenie mnie nie przekonało, ale czytało się dobrze.

Dobrze poprowadzona akcja i ciekawy temat profilera. Dla czytelników lubiących atmosferę małych miejscowości otoczonych przyrodą.

Dobrze poprowadzona akcja i ciekawy temat profilera. Dla czytelników lubiących atmosferę małych miejscowości otoczonych przyrodą.

Bardzo słabiutka próba szerlokholmsowego kryminału, tj. jest se koleżka, jakaś typiara zleca mu zadanie, on się podejmuje, kręci się wokół rodziny, coś tam popyta, coś tam poobserwuje, narrator próbuje klecić tajemniczą atmosferę niczym sweter z makaronu, na koniec koleżka zbiera wszystkich zainteresowanych do jednego pokoju i wszem i wobec rozkłada całą sprawę na czynniki pierwsze i wskazuje "kto zabił". Miało być dramatyczno, wyszło słabo, a dramatyczna to jest jakość. Na plus długość, bo krótkie.

Bardzo słabiutka próba szerlokholmsowego kryminału, tj. jest se koleżka, jakaś typiara zleca mu zadanie, on się podejmuje, kręci się wokół rodziny, coś tam popyta, coś tam poobserwuje, narrator próbuje klecić tajemniczą atmosferę niczym sweter z makaronu, na koniec koleżka zbiera wszystkich zainteresowanych do jednego pokoju i wszem i wobec rozkłada całą sprawę na czynniki...