Czy mamy do czynienia z kryzysem klimatycznym? Czy histeria mediów, polityków, organizacji pozarządowych i zwykłych ekoświrów ma uzasadnienie?

Nie. Mamy do czynienia z kryzysem nauki, która przekonuje, zamiast informować. No i dezinformuje - kto nie słyszał o "97% konsensusie naukowym" w kwestii zmian klimatu? Jest to jawna bzdura, dawno już obalona, niemniej nadal są chętni, by z niej korzystać, a to przecież najbardziej jaskrawy przykład nośnego kłamstwa.

Czy mamy do czynienia z kryzysem klimatycznym? Czy histeria mediów, polityków, organizacji pozarządowych i zwykłych ekoświrów ma uzasadnienie?

Nie. Mamy do czynienia z kryzysem nauki, która przekonuje, zamiast informować. No i dezinformuje - kto nie słyszał o "97% konsensusie naukowym" w kwestii zmian klimatu? Jest to jawna bzdura, dawno już obalona, niemniej nadal są...

Chciałem być ambitny i ściągnąłem pełną, najnowszą wersję raportu ONZ o zmianie klimatu na planecie Ziemia: 1600 stron, setki wykresów i tabel, nie do zrozumienia dla obywatela-laika. Nie ma wyjścia, trzeba zaufać "pośrednikom wiedzy" o zmianach klimatycznych. Tylko którym?!

Wybór jest ogromny i ciekawy: Naomi Klein, Greta Thunberg, krajowi świetni specjaliści w serwisie naukaoklimacie.pl (wysoko cenię dr. Marcina Popkiewicza i prof. Szymona Majewskiego),no i oczywiście autor omawianej książki, profesor fizyki i "żaden wariat", Steven E. Koonin (przez wiele lat związany z California Institute of Technology, gdzie pracował i wykładał Richard Feynman). Komu wierzyć?

Spory tego typu nie są niczym nowym. Już w latach 70. XX wieku zapoczątkował je głośny raport Klubu Rzymskiego "Granice wzrostu", nawiasem mówiąc, bardzo szybko wydany także po polsku, mimo że oficjalnie "towarzysze radzieccy" krytykowali ten raport za rzekomą próbę hamowania rozwoju gospodarki socjalistycznej. Nauczka z tamtej publikacji jest taka, że "fakty naukowe" nie zawsze są oczywiste, a tym bardziej formułowane na ich podstawie wnioski, a w konsekwencji poglądy.

Koonin w sposób dostępny (punkt dla niego) prezentuje wiele faktów i zwraca uwagę, że niektóre formułowane na ich podstawie wnioski są zbyt alarmistyczne, że modele komputerowe wykorzystywane do modelowania zmian klimatycznych mają swoje ograniczenia (a na takim modelowaniu zna się akurat znakomicie),że (niestety) niektórzy "prezenterzy faktów" dobierają je tak, aby uzasadniały ich poglądy. Podążanie za rozumowaniem Koonina wymaga od czytelnika skupienia i uwagi, ale nie wymaga żadnej specjalistycznej wiedzy. Konkluzje autora osobiście rozumiem tak: na pewno coś się z klimatem dzieje, z pewnością powinniśmy podjąć konkretne działania (podaje sporo przykładów),będziemy musieli dostosować się do zmian klimatycznych - ale nie ulegajmy klimatycznej histerii, badajmy, analizujmy i działajmy w racjonalny sposób.

Brzmi to rozsądnie, ale zderza się z obrazami wypalanej Amazonii, zdjęciami lądolodu robionymi okresowo przez satelity NASA, wielkimi pożarami kanadyjskich lasów (a także pożarami w Europie),wysychającymi rzekami w Europie (jak rok temu, ale w tym roku z kolei leją się z nieba deszcze),falami upałów, zanikającymi lodowcami w Alpach.

Jak to więc jest "naprawdę"? Do końca tego nie wiemy, ale stawka jest tak duża, że może warto przypomnieć sobie o tzw. zakładzie Pascala i przyjąć postawę pragmatyczną: róbmy wszystko, co możliwe, aby nasz (czyli ludzi) wkład w ocieplanie się Ziemi był jak najmniejszy.

Chciałem być ambitny i ściągnąłem pełną, najnowszą wersję raportu ONZ o zmianie klimatu na planecie Ziemia: 1600 stron, setki wykresów i tabel, nie do zrozumienia dla obywatela-laika. Nie ma wyjścia, trzeba zaufać "pośrednikom wiedzy" o zmianach klimatycznych. Tylko którym?!

Wybór jest ogromny i ciekawy: Naomi Klein, Greta Thunberg, krajowi świetni specjaliści w serwisie...

Sięgając po "Kryzys klimatyczny?"ciekaw byłem, jaki postęp względem minionych dwudziestu lat nastąpił w dziedzinie nauki badającej kilmat, szczególnie dotyczący procesu globalnego ocieplenia. Okazuje się, że... żaden, który doprowadziłby do konkretnych wniosków, które z kolei można by przekuć na odpowiednie działania. Pomimo coraz dokładniejszych metod badawczych jak: monitorowanie satelitarne zbierające z większą precyzją i zasięgiem dane, rosnącej mocy obliczeniowej superkomputerów i bardziej zaawansowanych modeli klimatycznych, otrzymujemy... coraz mniej wiarygodne wyniki i prognozy. Co gorsza, aktualne modele klimatyczne podają wyraźnie rozbieżne prognozy dla danych historycznych, sprawiając, że powstajace na ich podstawie wyniki i przewidywania charakteryzują się ogromną niepewnością lub po prostu wprowadzające w błąd. Nadal wiemy niewiele o klimacie, a tym bardziej zbyt mało aby długoterminowo prognować lokalną pogodę, nie wspominajac o globalnym klimacie.
Książka autorstwa naukowca Stevena Koonina, byłego podesekretarza stanu ds. nauki prezydenta Baracka Obamy, głównego naukowca koncernu BP i człnoka kilku najbardziej prestiżowych amerykańskich uniwersytetów (Caltech, Uniwersytet Nowojorski) oraz instytucji badawczych (NAS, Lawrence Livermore, Sandia, Los Alamos),bazuje na analizie raportów klimatycznych IPCC ONZ, NCA, zawartych w nich wykresach, obserwacjach, użytych modelach klimatu i wnioskach. Autor sięga także do danych historycznych i paleoklimatyczych pochodzących m.in. z: EPA (Agencja Ochrony Środowiska),NOAA (Narodowej Administracji Atmosferycznej i Oceanicznej),NASA - są to powszechnie dostępne dane, można je samodzielnie zweryfikować, tak samo jak np. raporty jednostki IPCC wchodzącej w skład ONZ.
Zawarta w książce wiedza została opisana przez autora w sposób przystępny, wyraźnie rozgraniczająca te dotyczące klimatu oraz pogody.
Poza tzw. twardą wiedzą podsumowującą aktualną wiedzę nt. klimatu i zjawiska globalnego ocieplenia, Steven Koonin odniósł się do niemniej ważnych nieetycznych praktyk środowiska naukowego, politycznego, biznesu i mediów.

"Odrzućmy kulturę, w której manipuluje się faktami; kulturę w której fakty są fabrykowane" - Joe Biden, prezydent USA

Sięgając po "Kryzys klimatyczny?"ciekaw byłem, jaki postęp względem minionych dwudziestu lat nastąpił w dziedzinie nauki badającej kilmat, szczególnie dotyczący procesu globalnego ocieplenia. Okazuje się, że... żaden, który doprowadziłby do konkretnych wniosków, które z kolei można by przekuć na odpowiednie działania. Pomimo coraz dokładniejszych metod badawczych jak:...