W ostatnich czasach zastanawiałam się mocno jaki gatunek literacki jest najmniej popularny w Polsce. Z moich dedukcji i rozmów z innymi Czytaczami wyszło mi, że jednak fantastyka jest mocno pokrzywdzona przez inne gatunki i trochę zepchnięta na sam koniec czytelniczych opcji. Oczywiście teraz powinna się wznieść salwa nienawiści dla mnie, bo przecież Sapkowski i jego „Wiedźmin” odnieśli niesamowity sukces! A co mają powiedzieć młodzi pisarze, którzy dopiero tworzą swoje dzieła?

Jednym z takich Autorów jest (znany mi już ze swojego debiutu),Kacper Mielcarek. Jego druga powieść „Dziecko z Sorg” to dziecko tak dobrze stworzone, że nie mogę złego słowa powiedzieć. Bran jest łowcą potworów, los jednak splata jego drogi ze Złodziejką i Żołnierzem. Jak potoczą się ich przygody? Nie chcę Wam za wiele spoilerować z tej powieści, bo chciałabym, byście po nią sięgnęli. Mogę Wam zagwarantować, że sam Kacper mocno popracował nad swoim warsztatem pisarskim i wysoko stawia sobie poprzeczkę, bo właśnie przez pryzmat oddania temu tytułowi, będę oceniać jego kolejne historie.

Książka zupełnie nie nudzi, wszystkie zdarzenia są płynnie i równie lekko przechodzą między sobą, nie robiąc nam zjawiska „sztucznego tłumu” czy też magla – o wszystkim i o niczym, byleby pisać. Chwalę sobie, że żadna z postaci nie została potraktowana po macoszemu i robi tylko za doskonałe tło do głównego wątku, który nas interesuje. Powieść wciąga, robi wrażenie, chce się ją czytać dalej! Uważam, że każdy pisarz, który idzie w fantastykę ma nie lada wyzwanie jak i odwagę, bo jak już wspomniałam to literatura, która ma ogromnie niski poziom wybicia się ponad inne gatunki.

Prawdą jest, że opisów mamy tutaj sporo – tak, nie przepadam za nimi nadal – a jednak, jeśli powieść czyta się uważnie, doskonale się wie, dlaczego one takie są i co do tytułu wnoszą. Spotkałam się, ze ludzie zarzucają Autorowi „kalkowanie” postaci i fabuły Sapkowskiego – to ogromny błąd! Jako zagorzały gracz mmo rpg, ani razu nie miałam takiego wrażenia, wręcz przeciwnie, po jego debiucie, widzę, jak wiele pracy i dopracowania szczegółów, zostało przez Autora włożonych. Wymagam od Mielcarka wiele, więc liczę, że kolejna historia będzie jeszcze lepsza!

W ostatnich czasach zastanawiałam się mocno jaki gatunek literacki jest najmniej popularny w Polsce. Z moich dedukcji i rozmów z innymi Czytaczami wyszło mi, że jednak fantastyka jest mocno pokrzywdzona przez inne gatunki i trochę zepchnięta na sam koniec czytelniczych opcji. Oczywiście teraz powinna się wznieść salwa nienawiści dla mnie, bo przecież Sapkowski i jego...

Fabuła jako fabuła była zmienna.
Na początku książki czułam lekki niedosyt, ponieważ wiedziałam, na co stać autora, A w pierwszej jej części niestety nie odczuwałam potencjału pana Kacpra, lecz tak jak w wielu książkach akcja musi się rozwinąć, by wciągnąć czytelnika do magicznego świata.
W drugiej połowie książki moja ocena zmieniła się, ponieważ lepiej poznałam bohaterów i bardziej się do nich przywiązałam.
Bardzo mi się podobało, że autor wśród walecznych bohaterów, znalazł również miejsce dla kobiety, Liv, niezależnej wojowniczki, łuczniczki, która doskonale wie, co chce od życia.
I właśnie ona nadała całej tej historii (jak dla mnie) takiego "pazura”.

Można w tej książce doszukiwać się podobieństwa do znanego serialu, jakim jest Wiedźmin. w niektórych momentach czułam się jak na planie filmowym, czułam się niczym aktor grający w filmie, choć zdaję sobie sprawę, że znajdą się osoby, którym nie przypadnie to do gustu.


Nie jest mi łatwo ocenić tę książkę, ponieważ nie do końca są to moje klimaty, a nie chce też was zniechęcić, bo książka jest warta przeczytania i sądzę, że trafi w serce niejednej osobie.

Fabuła jako fabuła była zmienna.
Na początku książki czułam lekki niedosyt, ponieważ wiedziałam, na co stać autora, A w pierwszej jej części niestety nie odczuwałam potencjału pana Kacpra, lecz tak jak w wielu książkach akcja musi się rozwinąć, by wciągnąć czytelnika do magicznego świata.
W drugiej połowie książki moja ocena zmieniła się, ponieważ lepiej poznałam bohaterów...

W ostatnim czasie ilość czasu poświęcanego książkom przeze mnie diametralnie spadła. Dlatego tym bardziej cieszę się, że ,,Dziecko z Sorg'' zakończyło tę farsę.

Historia przedstawiona w książce, wykreowany świat, charakterystyczni bohaterowie, wątki między nimi - to wszystko sprawiło że czytanie tego dzieła wiązało się z czystą przyjemnością.
Dla każdego fana fantastyki, ale też osób chcących wyjść poza ramy swoich ulubionych gatunków literackich, ta książka będzie świetną pozycją, by zająć swój czas, zanurzyć się w świecie pełnym magii, potworów, tajemnic i wydarzeń.

Z całego serca polecam i z niecierpliwością czekam na kolejne pozycje!

W ostatnim czasie ilość czasu poświęcanego książkom przeze mnie diametralnie spadła. Dlatego tym bardziej cieszę się, że ,,Dziecko z Sorg'' zakończyło tę farsę.

Historia przedstawiona w książce, wykreowany świat, charakterystyczni bohaterowie, wątki między nimi - to wszystko sprawiło że czytanie tego dzieła wiązało się z czystą przyjemnością.
Dla każdego fana...

🎭RECENZJA🎭

Ile razy zdarzyło się wam, że sięgnęliście po książkę z pewnymi oczekiwaniami i podczas lektury wszystkie wasze nadzieje legły w gruzach? Ja miałam tak w przypadku Dziecka z Sorg, niestety.

Choć autor całkiem dobrze posługuje się językiem polskim (gramatyka, stylistyka(, co u współczesnych autorów jest wyczynem, to niestety nie jest to w stanie uratować fabuły.

Cała historia zaczyna się od sceny 1:1 wziętej z wiedźmina. Rozumiem inspiracje, lecz niemal kalka nie jest już dla mnie zrozumiała. I niestety, takich scen/opisów było całkiem spoko - nie tylko z wiedźmina, ze Skyrim również.

Postacie były papierowe, nijakie, nakreślone na szybko. Bardzo nieprzemyślane. Nie umiałam się zżyć z żadnym z bohaterów, wszyscy byli identyczni. A ich styl mówienia „hejka” „spoko” czy „ekstra” nie pasował do czasów, w których rozgrywała się akcja. Postacie kompletnie nie opisane - w przeciwieństwie do wszystkiego innego - ostatnie rozdziały to praktycznie ściany tekstu bez dialogów. Strasznie się z tym męczyłam.

Znalazłam również błędy logiczne, zjedzone wyrazy (korekta się nie popisała - w przypadku błędu w blurbie także).

No, książka nie była najlepsza. Mimo tego życzę autorowi, aby kolejne powieści były lepsze i konkretniejsze. Każdy w końcu od czegoś zaczynał, a początku często są trudne.

🎭RECENZJA🎭

Ile razy zdarzyło się wam, że sięgnęliście po książkę z pewnymi oczekiwaniami i podczas lektury wszystkie wasze nadzieje legły w gruzach? Ja miałam tak w przypadku Dziecka z Sorg, niestety.

Choć autor całkiem dobrze posługuje się językiem polskim (gramatyka, stylistyka(, co u współczesnych autorów jest wyczynem, to niestety nie jest to w stanie uratować...

Niestety, mimo gromnych chęci nie jestem w stanie dać oceny wyżej. Liczyłam na ciekawą fabułę, ale otrzymałam "poradnik do gry". Wymienię w punktach, co mi zgrzyta, żeby autor mógł wyciągnąć wnioski na przyszłość:

WADY:
- Widać bardzo mocną inspirację grami typu RPG, głównie wiedźminem i to przeszkadzało mi najbardziej.
- Rozwleczone opisy wszystkiego, z wyjątkiem bohaterów.
- Bohaterowie są nijacy, bez charyzmy, papierowi. Trudno ich od siebie odróżnić, ponieważ nie określają ich żadne cechy charakterów. Mam wrażenie, że mówią mechanicznie, bez emocji.
- Główny bohater w moim odczuciu mógłby nazywać się po prostu "Geralt" i nie dostrzegłabym różnicy. Jest pozbawiony emocji, zimny, mechaniczny.
- Książka zawiera wiele błędów logicznych np. w jednej scenie bohater gubi miecz, a nagle w innej scenie już go posiada.
- Niektóre sytuacje autor opisał bardzo groteskowo np. nieletnia córka karczmarza przychodzi do pokoju głównego bohatera, aby mu się oddać. Nie czuć traumy tego dziecka, nie czuć emocji bohatera, po prostu taka tam sobie scena z przypadku.
- Uderzyła we mnie niezwykle mała ilość własnych pomysłów autora. Większość, o ile nie całość to zapożyczone motywy przekalkowane 1 do 1 praktycznie. Szkoda, liczyłam na coś więcej. :(
- Bardzo dobijał mnie momentami język. Mamy quasi średniowieczne klimaty, a bohaterowie rzucają słowami w stylu: "no hejka"... nie chodzi o to, żeby pisać w staropolskim od razu, ale żeby unikać nowomowy i zastąpić ją adekwatnymi zwrotami.
- nie zżyłam się z bohaterami.

ZALETY:
- autor starannie (gramatyka i stylistyka) składa zdania, gdyby dodał więcej inwencji twórczej od siebie, a nie z gier, byłby z tego hit.
- czyta się szybko.

Mimo wszystko życzę autorowi, aby się nie poddawał i pisał dalej, ale żeby krytycznie podszedł do swojej pracy, wtedy wyciągnie znacznie więcej ze swoich tekstów. :) Powodzenia!

P.S. Szkoda, że autor nie przyjmuje krytyki. To bardzo odstrasza od kupowania książek nowych autorów. Więcej pokory! :(

Niestety, mimo gromnych chęci nie jestem w stanie dać oceny wyżej. Liczyłam na ciekawą fabułę, ale otrzymałam "poradnik do gry". Wymienię w punktach, co mi zgrzyta, żeby autor mógł wyciągnąć wnioski na przyszłość:

WADY:
- Widać bardzo mocną inspirację grami typu RPG, głównie wiedźminem i to przeszkadzało mi najbardziej.
- Rozwleczone opisy wszystkiego, z wyjątkiem...

Pierwszy akt historii dość mnie zmęczył. Wszystko przez dość intensywne opisy. Dopiero z biegiem fabuły zdałem sobie sprawę jak istotne były dla wprowadzenia czytelnika w historię, która w drugim akcie ruszyła z kopyta.
Właśnie druga część książki mnie urzekła, sprawiając, że chciałem więcej i więcej. Świat przedstawiony, relacja między władcą, a jego doradcą, a zwłaszcza zawiązywanie kompanii głównego bohatera całkowicie przejęło moje czytelnicze serce.
Trzeci akt jest świetnym zwieńczeniem historii z zakończeniem dającym swoiste katharsis. Emocje gwarantowane!

Ciekawym zabiegiem moim zdaniem było wplecenie wątku miłości między dwoma mężczyznami. Kacper, świetnie to zrobiłeś, doskonale ukazując dojrzałe uczucie tych dwóch postaci!

O tej książce mógłbym powiedzieć o wiele więcej. Jednak nie odkryję wszystkich asów autora. Jest ich sporo, zapewniam ;)

Reasumując, mamy tu to, czego można oczekiwać po dobrym fantasy.

Obdarzony niezwykłą mocą główny bohater. Główny złorol, którego poznajemy w trakcie książki, a nie w pierwszym rozdziale.
No i zakończenie idealnie zwieńczające całość. O nim powiem tylko tyle, że fantasy bez dobrej naparzanki na koniec to nie fantasy 😝

Serdecznie dziękuję za możliwość recenzji i oczekuję więcej tego rodzaju literatury spod pióra autora 😎

Pierwszy akt historii dość mnie zmęczył. Wszystko przez dość intensywne opisy. Dopiero z biegiem fabuły zdałem sobie sprawę jak istotne były dla wprowadzenia czytelnika w historię, która w drugim akcie ruszyła z kopyta.
Właśnie druga część książki mnie urzekła, sprawiając, że chciałem więcej i więcej. Świat przedstawiony, relacja między władcą, a jego doradcą, a zwłaszcza...