"Legendę, którą chcę wam opowiedzieć , znacie od pokoleń. A jednak nie znacie jej wcale..."
Ostatnio zafascynowały mnie książki o wierzeniach słowiańskich, bóstwach, upiorach, szeptuchach i wiedźmach.
Myślę, że "Panna. Gołoborze" jest świetną lekturą uzupełniającą wiedzę o tych jakże tajemniczych rzeczach, które dla naszych przodków były normalnością. Świętowanie "Dziadów" czy oddawanie czci Welesowi, Świętowitowi, Mokoszy czy innym bogom było czymś naturalnym.
Niestety wraz z nadejściem Chrystianizacji wszystko to stało się pogaństwem.
Gdzieś we wcześniejszej opinii przeczytałam, że w szkołach uczymy się o mitologii i bogach greckich czy rzymskich, natomiast swoich własnych nie znamy wcale. Zgadzam się z tym w 100%.
Dobrze, że są takie książki, które przybliżają nam tamte czasy i wierzenia.
Z prawdziwą przyjemnością sięgnę po pozostałe części o Gołoborzu.

Czyt. Masza Bogucka

"Legendę, którą chcę wam opowiedzieć , znacie od pokoleń. A jednak nie znacie jej wcale..."
Ostatnio zafascynowały mnie książki o wierzeniach słowiańskich, bóstwach, upiorach, szeptuchach i wiedźmach.
Myślę, że "Panna. Gołoborze" jest świetną lekturą uzupełniającą wiedzę o tych jakże tajemniczych rzeczach, które dla naszych przodków były normalnością. Świętowanie...

Dawno, dawno temu w Górach Świętokrzyskich czczono słowiańskich bogów otwarcie. Gdy rozoczęła się chrystianizacja, zostały podnóża gór allbo inne niż Łysiec szczyty. Bo tam w XII wieku budowano benedyktyński klasztor.

Nawojka (Ryjówka, Soita) po śmierci matki wychowywała się pod okiem swojej babki - tutejszej kapłanki i znachorki. Jej brat, Sieciech, był chrześcijaninem i chciał wydać ją za mąż. A babka, zanim umrze, musiała przekazać jej pewną informację o tajemnym, magicznym miejscu dostępnym tylko kapłankom (strażniczkom).
Młoda kobieta, która chciałaby kochać i być kochaną nie miała takiej możliwości. Ktoś zadecydował o jej losie dawno temu. Bogini ją wybrała na kolejną inkarnację. Miała do wykonania zadanie. Nie liczyło się to, czego ona chce. Często była samotna, bo ludzie z wioski albo przyjmowali chrzest, albo po prostu odwracali od niej. A ona musiała zawalczyć o to, w co wierzyła. Była też ciekawa obcego boga, dlatego wypytywała o niego brata. Gdy nadszedł czas, okazało się, że w okolicy żyje wiele czarownic. Łysica stała się ich "miejscem". Pojawiła się też Wasilina oraz ... rozbójnicy.
...
Trochę legendy. Trochę baśni. Trochę historii.

Barwny język. Słowiańska mitologia. Rytuały i obrzędy. Zielarstwo. Amulety. Czary. Magia. Tajemnice. Wróżby i przepowiednie. Wizje i sny. Trudy wiejskiego życia i mozolnej pracy, której plony w znacznej części trzeba było oddać jako daninę. Ludzkie gadanie. " Mądrość" i sposoby działania mnichów.

Opowieść, która uświadamia, jak wiele nadal łączy nas, katolików, z dawną, słowiańską obrzędowością. Jak wiele zwyczajów przetrwało do dziś, tylko w nieco zmienionej formie i nazwie.

Bardzo mi się podobała. Chętnie poznam kolejne odsłony tej serii.

Dawno, dawno temu w Górach Świętokrzyskich czczono słowiańskich bogów otwarcie. Gdy rozoczęła się chrystianizacja, zostały podnóża gór allbo inne niż Łysiec szczyty. Bo tam w XII wieku budowano benedyktyński klasztor.

Nawojka (Ryjówka, Soita) po śmierci matki wychowywała się pod okiem swojej babki - tutejszej kapłanki i znachorki. Jej brat, Sieciech, był chrześcijaninem i...

Nieco o fabule...

Poznajemy historię Nawojki, która nosiła również mano Ryjówki oraz magiczne imię Soita, gdyż jej babka szkoliła ja na wiedzącą. Bohaterka żyje w czasach, gdy stare bogi są wypepleniane przez nową wiarę. Ostatnio w sumie usłyszałam wręcz zarzut, że to jakaś "nowa moda" na zawieranie takiego motywu w książkach- no historii nie oszukasz xD Nawet jest książka na niej bazuje, to jest w tym ziarno prawdy. Nawojka czci bogów przodków, składa ofiary, jest ich kapłanką oraz posiada wiedzę o spędzaniu chorób czy o robieniu talizmanów. Oczywiście to bardziej szerokie pojęcie, którym włada- jest ona z pewnością potężna. Jest też tylko człowiekiem, kocha i chce być kochana. Niestety los kapłanki nie jest łatwy i prosty- jak mawiała jej nauczycielka i babka- to nie jest los zwykłej kobiety. Brat bohaterki Sieciech, stał się zagorzałym chrzescijaninem- choć łączą ich pewne wieży, to jego przyćmiony umysł, który zobaczył trochę "świata" i wszedł na ścieżkę obcej wiary jest zapalnikiem niezgody. Niemniej mimo swojego kalectwa umysłowego (bo tak, nie lubię typa) oraz kalekiej ręki ma on w tej historii do odegrabia wielką rolę. Nawojka w wiosce jest szanowana ale też potępiana. Jak to bywa, winnego szuka się wszędzie ale nie w sobie. Sielanka chłopskiej wsi, Słowiańskie Bogi i demony. Stare zwyczaje okraszone ciekawą historią- dynamiczna akcja, spiski, oto co daje nam ta przygoda! Co czeka Nawojke? Jako los zgotowały jej Dole? Czy uda jej się krzewić wiarę, gdy u progów stoją mnisi?

To warto sprawdzić samemu!

Moja opinia

Akcja książki jest przyjemna i ciekawa, dzieje się tu dużo ale wątki są dobrze moim zdaniem prowadzone. Oczywiście widać tu, że wiele rzeczy wyjaśni się w kolejnych tomach i jest to swoistą zachęta do okrycia kolejnych kart tej historii. Nawojka to biajterka, z którą mocno sympatyzowałam, jest dobrze napisana, jest poprostu ludzka, silna i potężna! Reszta bohaterów również jest ciekawą i barwna- jednym słowem jestem bardzo zadowolona z lektury pierwszego tomu Gołoborza! Nie brakuje tu smutków i są też momenty wesołe, choć samo zakończenie tomu bardzo mnie wbiło w ziemię, miałam ochotę dać komuś w pysk, ale nadal nie wiem komu najbardziej 😅😅 Jeśli emocjonalnie się zaangażowałam w historię, to znaczy, że tym bardziej ja polecam, bo uważam, że warto

Nieco o fabule...

Poznajemy historię Nawojki, która nosiła również mano Ryjówki oraz magiczne imię Soita, gdyż jej babka szkoliła ja na wiedzącą. Bohaterka żyje w czasach, gdy stare bogi są wypepleniane przez nową wiarę. Ostatnio w sumie usłyszałam wręcz zarzut, że to jakaś "nowa moda" na zawieranie takiego motywu w książkach- no historii nie oszukasz xD Nawet jest książka...

Bardzo wciągająca

Bardzo wciągająca

Od dłuższego czasu sięgam po wszystkie lektury związane ze słowiańszczyzną o jakich wiem lub słyszałam.
Po Gołoborze sięgnęłam słysząc dużo pozytywnych opinii, niestety mnie ona nie porwała, nie polubiłam bohaterów.
Życie Słowian na wsi, codzienny trud, obrzędy, obyczaje, a w tle budowa opactwa i zmuszanie ludzi do porzucenia dawnej wiary i przejścia na chrześcijaństwo.
Ogromny szacunek dla autorki za przygotowanie się do tej powieści, za pozyskanie materiałów dotyczących średniowiecznych obyczajów, wierzeń oraz rozpowszechniania chrześcijaństwa w okolicach Łysej Góry.
Pomimo braku zachwytu sięgam po drugi tom ;)

Od dłuższego czasu sięgam po wszystkie lektury związane ze słowiańszczyzną o jakich wiem lub słyszałam.
Po Gołoborze sięgnęłam słysząc dużo pozytywnych opinii, niestety mnie ona nie porwała, nie polubiłam bohaterów.
Życie Słowian na wsi, codzienny trud, obrzędy, obyczaje, a w tle budowa opactwa i zmuszanie ludzi do porzucenia dawnej wiary i przejścia na...

Ciekawie opisane słowiańskie obrzędy, wróżby i obyczaje, wiele interesujących postaci oraz miejsc znanych z historii Polski- np. Łysiec, Łysica.
Na Świętym Krzyżu benedyktyni budujący sanktuarium walczą z zabobonami i czarami, dążą do chrystianizacji pobliskich miejscowości i zerwania z czczeniem pogańskich bóstw.
Nawojka, która jest zielarką i czarownicą, to silna kobieta niewahająca się bronić dawnych tradycji.
Czy zwycięży miłość, czy walka o zachowanie dawnej wiary i zjednoczenie doprowadzi ją do oczekiwanych rezultatów oraz utrzymania wiary Starych Bogów?
Lubicie magię , czary i fantastykę?
Polecam tę książkę.

Ciekawie opisane słowiańskie obrzędy, wróżby i obyczaje, wiele interesujących postaci oraz miejsc znanych z historii Polski- np. Łysiec, Łysica.
Na Świętym Krzyżu benedyktyni budujący sanktuarium walczą z zabobonami i czarami, dążą do chrystianizacji pobliskich miejscowości i zerwania z czczeniem pogańskich bóstw.
Nawojka, która jest zielarką i czarownicą, to silna...

PANNA
Seria Gołoborze, tom I
Aleksandra Seliga

"Panna" to pierwszy tom fantastycznej serii Gołoborze, która przenosi czytelnika w przeszłość, do czasów, gdy kult słowiańskich bóstw ścierał się w boju z chrześcijańską wiarą.

"Panna" okazała się interesującą powieścią, ogromnie wciągającą i wzbudzającą mnóstwo emocji. Na kartach powieści odnajdziemy opisy jeszcze wówczas żywych obrzędów, tradycji, strzępki czarów oraz odmalowany jako żywy obraz życia w wiosce. W opowieści nie zabrakło również ściśle związanych ze słowiańskim wierzeniami demonów, które egzystowały w lasach otaczających wioskę, a które bywały zgubą dla jej mieszkańców.

"Panna" wyróżnia się takim bardzo swojskim, charakterystycznym dla wiejskiego żywota klimatem, oczywiście z silnym słowiańskim zaśpiewem, ale też kryjącą się w historii aurą mroku, strachu, niepewności. Niemały wpływ na duszny klimat powieści miały również otaczające główną bohaterkę magia, tajemne praktyki i rytuały, mistyczne powiązania z bóstwami, zaświatami czy chociażby krążącymi wokół demonami.

Nawojka - główna postać kobieca, będąca jednocześnie osią całej opowieści - to bardzo silna osobowość, obdarzona prawdziwą mocą, siłą duchową, ale także zwyczajnymi ludzkimi słabościami, uczuciami, emocjami.

"Panna" porywa czytelnika w wir zdarzeń angażując myśli i emocje. Z zaciekawieniem śledziłam burzliwe losy i relacje bohaterów, którzy musieli mierzyć się z własnymi słabościami, wyborami innych, demonami i... chrześcijaństwem. Fabuła powieści zdominowana jest przez nieustanną walkę między starą a nową wiarą, a raczej między gorliwymi chrześcijanami a zdeterminowanymi wyznawcami słowiańskich bóstw. Powiem szczerze, że w pewnym momencie odczułam lekki przesyt tą stałą walką o rząd dusz. Po części dlatego, że wolałabym więcej fragmentów nawiązujących do sedna słowiańskiej mitologii, której poznawanie nigdy mi się nie znudzi, a po części dlatego, że budził się we mnie niejaki konflikt wewnetrzny: żywo kibicowałam głównym bohaterom, ale z drugiej strony jestem katoliczką. To trudne do wytłumaczenia, pojawił się u mnie pewien dysonans poznawczy, z którym czułam się nieswojo. I też nie mogłam sobie wszystkiego tłumaczyć fikcją literacką - historia mówi sama za siebie...
.
"Panna" to ekscytująca i intrygująca opowieść kryjąca magię, wierzenia oraz duchy czasu i historii. Polecam lekturę miłośnikom dobrej fantastyki, mistycznych praktyk oraz słowiańskiej mitologii.
.
#Książki #Panna #Gołoborze #aleksandraseliga #wydawnictwokobiece

PANNA
Seria Gołoborze, tom I
Aleksandra Seliga

"Panna" to pierwszy tom fantastycznej serii Gołoborze, która przenosi czytelnika w przeszłość, do czasów, gdy kult słowiańskich bóstw ścierał się w boju z chrześcijańską wiarą.

"Panna" okazała się interesującą powieścią, ogromnie wciągającą i wzbudzającą mnóstwo emocji. Na kartach powieści odnajdziemy opisy jeszcze wówczas...

Książka trzyma w napięciu od początku do końca. Za co ją lubię to nieprzewidywalność, fakty historyczne, dobre przygotowanie pisarki i ciekawa fabuła oraz intrygująca główna bohaterka.

Książka trzyma w napięciu od początku do końca. Za co ją lubię to nieprzewidywalność, fakty historyczne, dobre przygotowanie pisarki i ciekawa fabuła oraz intrygująca główna bohaterka.

Bardzo przyjemna powieść o słowiańskich wierzeniach, które zostało zniszczone przez chrześcijaństwo. Ciekawe opisy życia i funkcjonowania społeczeństwa w okresie średniowiecza.

Bardzo przyjemna powieść o słowiańskich wierzeniach, które zostało zniszczone przez chrześcijaństwo. Ciekawe opisy życia i funkcjonowania społeczeństwa w okresie średniowiecza.

Chyba dawno nie czytałam tak dobrej książki. Podobało mi się wszystko, od kreacji bohaterów, świata, po samą fabułę, która jest pełna napięcia i akcji. Również pióro autorki, jej opisy otoczeń oraz tego co się dzieje, sprawiało, że dobrze czytało mi się tę książkę. Wielokrotnie podczas update'ów wspominałam wam na stories, że dzięki temu, że autorka mocno zaznaczyła to co się dzieje w samej wiosce i nie skupiła się tylko na głównej bohaterce, którą jest Nawojka, czułam się jakbym była w tej wiosce, w środku tych wydarzeń. W dodatku ci bohaterowie nie są tacy płascy, zmieniają się na przestrzeni całej historii, ponoszą konsekwencje swoich czynów, nierzadko bardzo surowe. W tej książce znajdziemy wszechobecną słowiańskość, od obrzędów, po duchy, demony, różne stworzenia i samych Bogów. Mimo tych aspektów momentami trudno się czyta tę powieść. Ciężko się czyta o sytuacjach, w których zwykli ludzie, żyjący po swojemu, są zmuszani do nowej wiary, wielokrotnie w sposób brutalny. Niektórzy faktycznie przechodzą na nową wiarę, inni zostają przy starej, kryjąc się po kątach i czcząc swoich bogów, pomimo strachu. Ta książka pokazuje, że każdy powinien mieć wybór, którego nie powinno się zmieniać, tylko dlatego, że ktoś uważa to za słuszne. „Gołoborze” pokazuje nam, do czego prowadzi zmuszanie ludzi do wyznawania innej wiary, cierpienie, odrzucenie i chęć zemsty. Mówi nam także o miłości, o niesieniu pomocy, która może mieć dużą siłę. 

Jeżeli lubicie słowiańskie klimaty, trochę magii i chcecie książki, która ma w sobie trochę napięcia oraz opowiada o trudnych tematach, to „Panna. Gołoborze” będzie książką dla was. Nie jest to opowieść dla młodszych czytelników. 

Chyba dawno nie czytałam tak dobrej książki. Podobało mi się wszystko, od kreacji bohaterów, świata, po samą fabułę, która jest pełna napięcia i akcji. Również pióro autorki, jej opisy otoczeń oraz tego co się dzieje, sprawiało, że dobrze czytało mi się tę książkę. Wielokrotnie podczas update'ów wspominałam wam na stories, że dzięki temu, że autorka mocno zaznaczyła to co...