Trzecia odsłona Gołoborza czyli Starucha podoba mi się najbardziej z całej trylogii. Dalej mamy tu, cieszące się modą słowiańskie klimaty, jednak akcja zostaje przeniesiona do współczesności, co moim zdaniem wychodzi powieści, którą ciężko zaklasyfikować, bardzo na plus. Jest to tak jak już wspomniałem książka, o której możemy powiedzieć slavic book, ale też trochę fantasy, horror, a nawet trochę kryminał. Bardzo ciekawie wypada przeciwstawienie się wierzeń, bóstw i rytuałów z czasów przedchrześcijańskich z dzisiejszym światem, w którym teoretycznie rządzić ma rozum i nauka. Jak się okazuje jednak i stara, poczciwa magia ma tu dużo do zrobienia i bywa, że jest jedynym rozwiązaniem. Miło było przenieść się jeszcze raz na Łysą Górę i w krajobraz wręcz baśniowych stworzeń razem z bohaterami znanymi mi z dwóch poprzednich tomów. Z tym, że teraz Nawojka jest najbardziej dojrzała i doświadcza wszystkich dobrych i złych rzeczy związanych z jej wiekiem. Częściej jednak tych mniej pozytywnych. Jedno pozostaje niezmienne, dalej jest w stanie walczyć o to w co wierzy i o tych, których kocha. Była już panną, matką teraz jest staruchą zamykającą cykl życia i wcieleń, przypominającą, że nic nie trwa wiecznie, ale i że wszystko wraca. Taką prawdę wyniosłem z lektury Gołoborza, choć możliwe, że się mylę. Całą serię oceniam bardzo wysoko i chyba opowieść o odradzającej się kapłance Welesa będzie jedną z moich ulubionych trylogii. Te książki mają niesamowity klimat i czyta je się z ogromną przyjemnością. Wprowadzają nas w świat Wiary Ojców, jeszcze do niedawna bardzo zapomniany, przynajmniej dla mnie, kiedy dorastałem. Gołoborze poza tym, że jest świetnie opowiedziane, zachęca, by poznać bliżej świat Słowian, ich zwyczajów i wierzeń. Co mam zamiar zrobić. Polecam!!!

Trzecia odsłona Gołoborza czyli Starucha podoba mi się najbardziej z całej trylogii. Dalej mamy tu, cieszące się modą słowiańskie klimaty, jednak akcja zostaje przeniesiona do współczesności, co moim zdaniem wychodzi powieści, którą ciężko zaklasyfikować, bardzo na plus. Jest to tak jak już wspomniałem książka, o której możemy powiedzieć slavic book, ale też trochę fantasy,...

Dziś przychodzę do Was z tytułem, który szczególnie zainteresuje miłośników motywów słowiańskości w książkach. ✨️📚✨️ "Starucha", czyli tom zamykający trylogię "Gołoborze" Aleksandry Seligi, będzie dla Was prawdziwym rarytasem. ☺️

Znana z poprzednich części cyklu Nawojka, kapłanka Starych Bogów, która w obronie rodzimej wiary kiedyś poświęciłaby wiele, dziś jest starszą kobietą, 👵 Dobromiłą, która pragnie już tylko świętego spokoju. Jej postanowieniem jest niemieszanie się więcej w sprawy Bogów, ale jak się okazuje, niełatwo będzie jej w nim wytrwać. 😯

W trylogii "Gołoborze" autorka zabiera nas w podróż przez różne epoki, począwszy od średniowiecza, po czasy współczesne. ⏳️ I właśnie we współczesności, gdzie starość spotyka się z nowoczesnością, a tradycje słowiańskie przeplatają się z tak dobrze znaną nam codziennością, jest osadzona fabuła "Staruchy". 📚 W tym tomie widzimy odzwierciedlenie naszej kultury i naszych poszukiwań duchowych oraz fascynacji tym, co było przed nami. 🧐 Główna bohaterka, Dobromiła, ma już swoje lata i bagaż życiowych doświadczeń, dlatego patrząc na współczesność jej oczami możemy ujrzeć ją z nieco innej perspektywy. Na uwagę zasługuje to, jak dobrze autorka ukazała problemy, z którymi musi zmagać się kobieta w podeszłym wieku. 👌 Z niezwykłą precyzją nakreśliła obraz starości, pozwalając nam nie tylko przeczytać, ale wręcz poczuć każdą jej bolączkę, 😣 ale też dostrzec każdą mądrość, jaką za sobą niesie. 😍 Ale żeby nie było, w książce nie brakuje też akcji i trzymającej w napięciu intrygi - nie ma tu mowy o nudzie! 🙅‍♀️

Uważam, że finałowy tom "Gołoborza" to satysfakcjonujące i wyjaśniające wiele kwestii zakończenie tej przepełnionej słowiańskim klimatem serii. 👍 "Starucha" zmusza do zastanowienia się nad wieloma kwestiami, skłania do głębszych przemyśleń na temat starości i tego, co naprawdę w życiu ważne, a przy tym jest niezwykle wciągająca. Gorąco polecam❗️☺️

Dziś przychodzę do Was z tytułem, który szczególnie zainteresuje miłośników motywów słowiańskości w książkach. ✨️📚✨️ "Starucha", czyli tom zamykający trylogię "Gołoborze" Aleksandry Seligi, będzie dla Was prawdziwym rarytasem. ☺️

Znana z poprzednich części cyklu Nawojka, kapłanka Starych Bogów, która w obronie rodzimej wiary kiedyś poświęciłaby wiele, dziś jest starszą...

Panna, matka, staruszka. Każda ma swoją misję do wypełnienia, są na różnych etapach życia i realizują odmienne zadania. Młodość, dojrzałość, starość. Zawsze następują po sobie, nieuniknione i zatrzymać je może tylko jedno – śmierć. Żadna rola nie jest mniej ważna, wszystkie mają swój czas by pokazać jakie jest ich znaczenie…

Spokój wcale nie jest przereklamowany, zwłaszcza jeśli ma się trochę tak zwanych krzyżyków na karku. Dobromiła cieszy się z zalet swojego wieku, oczywiście w granicach rozsądku, bo raczej dolegliwości z nim związane raczej do plusów nie należą. W końcu może żyć tak jak zawsze chciała, na własnych zasadach, mając gdzieś ludzkie gadanie. Zresztą kto by się odważył ją skrytykować. Z przyjaciółkami egzystuje trochę na uboczu, nie zamierza parać się już czarami, a i Weles nie ma nic przeciwko temu, czas na odpoczynek, zasłużony i tak długo oczekiwany. Ale czy na pewno? Kiedy w okolicach dochodzi do morderstwa coś zaczyna ją niepokoić, a kiedy cień podejrzenia pada na bliskich czas na działanie. Może jest już stara, lecz moc oraz determinacja są równie silna jak dawniej albo nawet mocniejsze. Ten kto zagroził rodzinie musi mieć się na baczności. Okoliczności nie należą do typowych, zresztą czy u podnóża Łysej Góry cokolwiek jest zwyczajne? Zwłaszcza jeśli wie się gdzie spojrzeć i widzi się więcej niż inni? Niech ma się na baczności ten, kto zakłócił spokój Dobromiły i posądził o zbrodnię jej krewnego. Jaki będzie wynik niecodziennego śledztwa?

Kapłanka, wojowniczka, obrończyni, czarownica. Panna. Matka. Starucha. Niezmienny cykl, powtarzający się w kolejnych wcieleniach. W dwudziestym pierwszym wieku wiara w bogów, jakiekolwiek pochodzenia, ma inny wymiar niż ta przed wiekami. Odradzają się stare kulty, a religia, która je zastąpiła przeżywa kryzys, jak więc ma być spokojnie w takich czasach? W takim momencie dochodzą do głosu bohaterowie trzeciego tomu Gołoborza, całkowicie odmienni niż większość sądzi. Słowiański klimat, współczesny plan czasowy, morderstwo, stara wiara, nowi jej krzewiciele i ona – tytułowa Starucha. Kilka gatunków i jedna opowieść, która właśnie odsłania swój finał, lecz nim on nadejdzie narasta niepokój, mrok, emocje coraz mocniej zaciskają swoją sieć wokół postaci. Aleksandra Seliga w ostatnim tomie intrygującej trylogii domyka cykl, równocześnie serwując nieszablonową ucztę czytelniczą. Kryminał, romans, horror, fantastyka, legendy, wszystko to doprawione słowiańszczyzną, daleką od schematycznej oraz dla smaku jeszcze humorem, może i czarnym czasami, lecz doskonale wkomponowanym w całość. „Gołoborze. Starucha” jednocześnie domyka historię oraz przypomina, że tak naprawdę nic się nie kończy raz na zawsze, a jedynie czeka na moment odrodzenia.

Panna, matka, staruszka. Każda ma swoją misję do wypełnienia, są na różnych etapach życia i realizują odmienne zadania. Młodość, dojrzałość, starość. Zawsze następują po sobie, nieuniknione i zatrzymać je może tylko jedno – śmierć. Żadna rola nie jest mniej ważna, wszystkie mają swój czas by pokazać jakie jest ich znaczenie…

Spokój wcale nie jest przereklamowany, zwłaszcza...

Miło było wrócić do Łazów, choć Nawojka - Dobromiła chyba nie podziela tej opinii :) Cieszę się, że akcja została umieszczona we współczesności, urealniają ją odniesienia do realnych znanych wydarzeń, podobnie zresztą jak miało miejsce w poprzednich tomach. Dyskomfort (mój, jako czytelniczki) powoduje konfrontacja z ograniczeniami starszego wieku, z jakimi się teraz mierzy bohaterka. I bardzo to ciekawa perspektywa.

Miło było wrócić do Łazów, choć Nawojka - Dobromiła chyba nie podziela tej opinii :) Cieszę się, że akcja została umieszczona we współczesności, urealniają ją odniesienia do realnych znanych wydarzeń, podobnie zresztą jak miało miejsce w poprzednich tomach. Dyskomfort (mój, jako czytelniczki) powoduje konfrontacja z ograniczeniami starszego wieku, z jakimi się teraz mierzy...