Całkiem zgrabnie napisana powieść, ale tak niemiłosiernie nudna, że aż trudno uwierzyć. Szkoda, bo początek był obiecujący.

Całkiem zgrabnie napisana powieść, ale tak niemiłosiernie nudna, że aż trudno uwierzyć. Szkoda, bo początek był obiecujący.

Najpierw byłam zachwycona, potem mniej, na końcu przerażona. Odwieczne pytanie kim jestem, gdzie są moje korzenie, kogo kocham. I sprawa wolności oczywiście. Ostatnia część....ciarki przechodzą. Myślę, że wkrótce tak będzie wyglądało nasze życie.
Minimalnie za długa. Druga część mi się roztopiła.

Najpierw byłam zachwycona, potem mniej, na końcu przerażona. Odwieczne pytanie kim jestem, gdzie są moje korzenie, kogo kocham. I sprawa wolności oczywiście. Ostatnia część....ciarki przechodzą. Myślę, że wkrótce tak będzie wyglądało nasze życie.
Minimalnie za długa. Druga część mi się roztopiła.

Bezapelacyjnie bezbłędna książka pełna życiowych refleksji odnośnie rodzicielstwa, naiwności wynikającej z osamotnienia i wielkich marzeń upadających pod ciężarem rzeczywistości. To nie jest książka pisana dla fabuły, która stanowi tutaj jedynie kontekst sytuacyjny i zachętę do rozmyślań na temat tego czym tak właściwie jest raj oraz znaczenia ludzkiej woli w kontekście bezradności.
Każdy z przedstawionych trzech wątków oferuje inną historię jednej z dwóch gałęzi znanych Bibnghamów. Podczas lektury zachodziłam w głowę, jaki jest wątek łączący pozornie odrębne wątki. XIX w. - Bogato urodzony Dawid ja doniczka stojąca w oknie, całkowicie pozbawiony obowiązków, jako, że piecza Dziadka pozwala mu tkwić w neurotycznym ukryciu.
XX w. -Ojciec i Syn Dawidowie. Jeden tkwiący w marzeniach, biernej woli renowacji wyspy i rekonstytucji państwa Hawajów. Drugi rozpaczliwie obserwujący postępujące delirium ojca, by finalnie opuścić go na zawsze, byle tylko nie podzielić jego losu.
XXI w. - Ostatni wątek rozgrywający się w mieście wiecznej pandemii, noszącego niepokojące znaki państwa totalitarnego stanowi ukrycie dla Kobry, biednej Charlie; autystycznej kobiety, która usiłuje wydostać się ze świata stworzonego przez jej Dziadka.
Życiorysy Dawidów są spójne. Edward zawsze jest porywającym ich marzycielem, osobą owładniętą pokusą stworzenia czegoś wielkiego, pragnieniem wpływu na obojętny i zimny świat. Postać opiekuna zarówno zmiękcza ciernie rzeczywistości jak i przygniata protekcjonalnością i pobłażliwością, by uchronić Dawida przed katastrofą, której wnuk/syn zdaje się nie widzieć. Każdy z bohaterów okazuje się być rozpaczliwie bierny. Każdy z nich bezwolnie wypuszcza z rąk wkładane mu w nie bogactwa. Naiwna próba poprawy własnego stanu i nadania sobie autonomii kończy się porażką i silnym atakiem lęku. Dawid, to typ osoby sparaliżowanej lękiem i nauczonej, że na świecie nie ma nic o co on mógłby próbować zawalczyć. Dawno stracił przeświadczenie o tym, że jakiekolwiek działanie przyniesie pożądany skutek. W obliczu narastających trudności zmuszeni są zmierzyć się z własną nieporadnością i związanym z nią wstydem. Podzielona na części opowieść podejmuje problem autonomii i odpowiedzialności za własne życie, która albo jest odraczana albo nakazuje młodemu człowiekowi podejmować pochopne decyzje.
Najbardziej przemawia do mnie trzecia część, gdy reżim totalitarny obraca się przeciwko swojemu kreatorowi. Składająca się z dwóch elementów opowieść jest odpowiedzią na dylemat filozoficzny. Dajmy na to, że w społeczności żyć może 1000 ludzi tak aby zadowolenie osiągało 100%. Z każdym procentem odjętym od tej ilości gwarantuje się życie następnym 100 osobom. Pytanie brzmi – jak długo warto będzie redukować subiektywne szczęście aby dać życie większej ilości ludzi? Kiedy zdecydujemy, że poziom zadowolenia spadł poniżej godnego poziomu jakości życia?
na kanwie zdegradowanego świata obostrzeń pandemicznych, skutku ludzkiej chciwości i bezrefleksyjności wyraźnie odbija się konieczność wyższego dobra. Naukowiec musi dokonać wyboru czy kontrowersyjny krok jakim jest utworzenie obozów odosobnienia, powszechne zakazy są warte zachodu w społeczeństwie nieświadomym zagrożenia. Charles pracując dla dobra ludności w wyniku rewolucji jest przez nią skazany na śmierć w publicznej egzekucji. Wątek ten uczy pokory wobec własnych czynów i wyrozumiałości wobec samego siebie. Sama postać Charlesa budzi w czytelniku sprzeczne uczucia. Jego własna rodzina wyrzeka się go z powodu podejścia do budowy i podtrzymania obozów, których nie miał szans przeżyć nikt tam skierowany. Charles, w listach do swojego przyjaciela unaocznia poziom skorumpowania systemu zdrowia i nieskończonych przywilejów jakie dają pieniądze i status

Bezapelacyjnie bezbłędna książka pełna życiowych refleksji odnośnie rodzicielstwa, naiwności wynikającej z osamotnienia i wielkich marzeń upadających pod ciężarem rzeczywistości. To nie jest książka pisana dla fabuły, która stanowi tutaj jedynie kontekst sytuacyjny i zachętę do rozmyślań na temat tego czym tak właściwie jest raj oraz znaczenia ludzkiej woli w kontekście...

Jest to moje pierwsze spotkanie z Yanagiharą. Po wielu pozytywnych opiniach odnośnie Małego Życia bez wahania zgarnęłam tą pozycję do siebie. Może zamysł gdzieś był, jednak całokształt określiłabym bardziej jako pierwowzór, swego rodzaju wersję beta. Objętość książek nigdy nie sprawia dla mnie problemu, jednak w tym przypadku, przy jednostronnych opisach i braku jakiejkolwiek akcji, stała się przytłaczająca. Autorka zawzięcie opisuje codzienną rutynę ze starannością do nic nie wnoszących szczegółów. Po chwili zauważyłam, że mój własny dziennik jest ciekawszy. Rozwijanie się na temat tego jakie kto warzywa sprzedawał na straganie sprawiło, że momentalnie przeskakiwałam strony. Tak, jak ważnym jest backstory dla właściwego punktu odniesienia, tak w tym przypadku miałam wrażenie, że bezsensownie zagłębiam się w całe drzewo genealogiczne rodziny. Zmęczona i znużona, porzuciłam pierwsze dwie księgi, licząc, że trzecia będzie obcować w coś znacznie ciekawszego. Nie myliłam się, dystopijna i futurystyczna wizja przyszłości była znacznie ciekawsza, jednak nawet to nie ocaliło powieści przed porzuceniem jej raz na zawsze. Mimo, iż ostatnia historia miała moim zdaniem największy potencjał, sposób pisania autorki i ciągłe rozwodzenie się nad nieistotnymi wątkami sprawił, że wciąż była toporna i praktycznie nieczytelna. Zawiodłam się.

Jest to moje pierwsze spotkanie z Yanagiharą. Po wielu pozytywnych opiniach odnośnie Małego Życia bez wahania zgarnęłam tą pozycję do siebie. Może zamysł gdzieś był, jednak całokształt określiłabym bardziej jako pierwowzór, swego rodzaju wersję beta. Objętość książek nigdy nie sprawia dla mnie problemu, jednak w tym przypadku, przy jednostronnych opisach i braku...

Po świetnym Małym życiu i całkiem niezłej pozycji Ludzie na drzewach spodziewałam się kolejnej ciekawej książki, która mnie zaskoczy i poruszy do głębi. Niestety, nie dostałam żadnej z tych rzeczy. Powiem szczerze, że nawet miałabym problem z opisaniem o czym jest ta książka. Trzy opowiadania niby podobne, ale zupełnie inne, w ogóle mnie nie wciągnęły, nie wzbudziły mego zainteresowania.
Wszystko jakby za bardzo wydumane, zrobione na siłę, a przede wszystkim w ogóle pozbawione jakieś głównej myśli czy przekazu. Ani się dobrze nie bawiłam czytając tę książkę, ani się niczego nie dowiedziałam. W zasadzie to tylko straciłam mój czas. Szkoda...

Po świetnym Małym życiu i całkiem niezłej pozycji Ludzie na drzewach spodziewałam się kolejnej ciekawej książki, która mnie zaskoczy i poruszy do głębi. Niestety, nie dostałam żadnej z tych rzeczy. Powiem szczerze, że nawet miałabym problem z opisaniem o czym jest ta książka. Trzy opowiadania niby podobne, ale zupełnie inne, w ogóle mnie nie wciągnęły, nie wzbudziły mego...

Trzy pozornie różne historie, które dzieją się w trzech różnych wersjach Amerki. Sorry, nie kupuję tej historii

Trzy pozornie różne historie, które dzieją się w trzech różnych wersjach Amerki. Sorry, nie kupuję tej historii

To była całkiem długa podróż, która momentami wydawała się problematyczna, ale finalnie jestem usatysfakcjonowana. Czuję, że będę do niej wracać myślami.

To była całkiem długa podróż, która momentami wydawała się problematyczna, ale finalnie jestem usatysfakcjonowana. Czuję, że będę do niej wracać myślami.

Oczekiwania i zauroczenie „Małym życiem” trochę przysłoniły wschodzący blask „do Raju” i w konsekwencji chyba do niego nie trafiłem…

Oczekiwania i zauroczenie „Małym życiem” trochę przysłoniły wschodzący blask „do Raju” i w konsekwencji chyba do niego nie trafiłem…

Dziwnie pisze się opinię o książce, która jest zbiorem trzech odrębnych (prawie) historii, dziejących się w zupełnie innych rzeczywistościach. No właśnie – prawie.

Na początku trudno było mi wyłapać powiązanie, na tyle silne, by stwierdzić, że postawienie tych trzech opowieści obok siebie jest w ogóle słuszne. Ale im dalej, tym więcej zależności, wzajemnych uzupełnień. Co prawda są subtelne albo tak tylko wydaje się na pierwszy rzut oka, bo „Do raju” można by analizować bardzo dogłębnie i kiedyś chciałabym powrócić do tej książki i przebrnąć przez nią jeszcze raz, by spróbować wychwycić wszystko, co teraz mi umknęło.

Nie ma sensu streszczać fabuły, bo każda z części opowiada o innych bohaterach i odległych od siebie czasach. Dlatego skupię się na tym, że jest to historia o ludziach, ich pragnieniach i potrzebach, które nie zmieniają się mimo upływu stuleci. O samotności, śmierci, prawdzie, cierpieniu. O uczuciach i ich braku, o tym, co właściwie czyni człowieka człowiekiem.

Hanya Yanagihara potrafi przenikać do czeluści psychiki swoich bohaterów i przedstawia je z bezlitosną szczerością. Bohaterowie „Do raju” są żywymi ludźmi, autentycznymi osobowościami, i niemal wszyscy popełniają katastrofalne błędy w swojej prywatnej drodze do raju, w drodze do znalezienia szczęścia.

„Boję się, bo wiem, że moje ostatnie myśli będą o czasie, który zmarnowałem. Boję się, bo umrę, nie czując dumy z tego, jak przeżyłem swoje życie.”

To było moje pierwsze spotkanie z twórczością tej autorki („Małe życie” wciąż przede mną),ale tym, co mnie najbardziej zaskoczyło, była kreacja bohaterów. Wiedziałam, że mogę się spodziewać świetnego stylu i autentyczności w ich przedstawieniu, ale zdziwił mnie sam dobór postaci – są nietypowi, nieszablonowi. W większości były to portrety męskie – niestety kobiece, jeżeli już się pojawiły, wypadają dużo gorzej i są bardziej stereotypowe. Ale z takim przedstawieniem mężczyzn już dawno (albo wcale?) się nie spotkałam.

To smutna książka, melancholijna, a miejscami przerażająca, bo odziera człowieka z jego masek i uwidacznia w nim to, co najgorsze. Mimo wszystko nie da się nie współczuć bohaterom, bo nawet w obliczu ich zatrważających decyzji, można dostrzec strach, który nimi kieruje. Każdy z nas szuka jakiegoś sposobu, by osiągnąć szczęście i spełnienie – nie wszyscy jednak ryzykują, by zdobyć je wbrew wszystkim i wszystkiemu.

Ostatecznie więc uważam, że gdyby podzielić te trzy części na odrębne książki, całość straciłaby swój wydźwięk. Czym jest raj? Czy on istnieje? Czy wszyscy do niego dążą? Właściwie ta książka nie daje odpowiedzi na żadne z tych pytań, a pewne jest tylko to, że ludzie zawsze będą go poszukiwali.

Dziwnie pisze się opinię o książce, która jest zbiorem trzech odrębnych (prawie) historii, dziejących się w zupełnie innych rzeczywistościach. No właśnie – prawie.

Na początku trudno było mi wyłapać powiązanie, na tyle silne, by stwierdzić, że postawienie tych trzech opowieści obok siebie jest w ogóle słuszne. Ale im dalej, tym więcej zależności, wzajemnych uzupełnień. Co...

Duże rozczarowanie po pierwszej „Małym życiu”. Jak zwykle pieknie napisana książka ale fabuła słaba.

Duże rozczarowanie po pierwszej „Małym życiu”. Jak zwykle pieknie napisana książka ale fabuła słaba.