Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Tam, za horyzontem, wszystko zdawało się budzić tęsknotę. Lecz jeżeli ktoś potrafił zachować spokój, wytrwać bez ruchu, to rozumiał, że niesione przez nowe czasy zmiany zachodzą także tutaj, i potrafił przyjąć ich nieuchronność”

„Sielanka” to mini-powieść, której akcja dzieje się w malowniczym krajobrazie Finlandii. Przedzieramy się przez łąkę, zaglądamy przez okna, składamy wizytę małej społeczności mieszkającej w idyllicznej wiosce. Autor niespiesznie snuje historię dnia codziennego, pełnego przeciętnych rozczarowań, miłych i niemiłych doznań, przemyśleń zarówno prozaicznych, jak i tych bardzo górnolotnych.

Towarzyszymy bohaterom w ich zwykłych czynnościach, podglądamy ich osobiste rozterki, małe tęsknoty do tego, co było lub do tego, co może jeszcze się wydarzyć. Dla niektórych wszystko się kończy, dla innych życie dopiero się rozpoczyna. Jedni zostaną tu już na zawsze, drudzy pewnie opuszczą to miejsce.

Mimo tej prozaiczności, „Sielanka” wydała mi się prawie magiczna, a to wszystko za sprawą poetyckiego języka i sennego klimatu, który stworzył autor. To piękna historia o ludzkich relacjach i drobnych gestach, ale w tym wszystkim jest też miejsce na grozę i niepewność, nieodłączne elementy losu człowieka.

„Tam, za horyzontem, wszystko zdawało się budzić tęsknotę. Lecz jeżeli ktoś potrafił zachować spokój, wytrwać bez ruchu, to rozumiał, że niesione przez nowe czasy zmiany zachodzą także tutaj, i potrafił przyjąć ich nieuchronność”

„Sielanka” to mini-powieść, której akcja dzieje się w malow...

Rozwiń

Zwiń

Feministka, działaczka społeczna, a przy tym świetna pisarka. To właśnie Barbara Ehrenreich, słynna amerykańska dziennikarka. „Gdybym wiedziała” jest zbiorem esejów podsumowujących jej karierę.

Jak sama zaznacza we wstępie, chciała pisać o rzeczach ważnych. Może banał, a jednak w obecnej sytuacji dziennikarzy, nie jest to takie oczywiste, na co sama błyskotliwie zwraca uwagę. Mimo wszystko udało się jej zdobyć pozycję autorytetu. A jej teksty o kobietach, ubóstwie czy współczesnej polityce to niezwykle trafny komentarz o kondycji naszego świata.

Ehrenreich była zaangażowaną dziennikarką, taką, która z godną podziwu skrupulatnością bierze się za research, by tekst był jak najbardziej wiarygodny. Mimo że niektóre z esejów zebranych w tym tomie powstały zanim się urodziłam (i to dość sporo przed tym), nie straciły na aktualności. Albo są świetną prognozą tego, co nadeszło.

Jasno, konkretnie i często z odpowiednią dozą cynizmu – w taki sposób Ehrenreich konstruuje swoje teksty. Podziwiam jej ironię i cięty język, i w ogóle nie dziwi mnie, że dziennikarstwo Ehrenreich zdobyło uznanie.

Feministka, działaczka społeczna, a przy tym świetna pisarka. To właśnie Barbara Ehrenreich, słynna amerykańska dziennikarka. „Gdybym wiedziała” jest zbiorem esejów podsumowujących jej karierę.

Jak sama zaznacza we wstępie, chciała pisać o rzeczach ważnych. Może banał, a jednak w obecnej...

Rozwiń

Zwiń

„Dziewczynka” Camille Laurens jest gorzką historią realiów bycia kobietą: od samego urodzenia – na starcie rozczarowującego, przez dzieciństwo, gdy stopniowo odkrywasz, że „jak kobieta”, to nie jest komplement, aż po dorosłość, gdy już to wiesz, a nadal jesteś sfrustrowana.

Niewielka powieść, ale niezwykle silna w swoim przekazie. Laurens konsekwentnie buduje obraz patriarchalnego świata, dominującego w nim przyzwolenia na nienawiść, wykluczenie i uwięzienie kobiet w wąskich, umniejszających rolach. Pokazuje, jak skonstruowana w ten sposób rzeczywistość marginalizuje cierpienie kobiet, a z drugiej strony wynosi na piedestał mężczyznę i jego próbę osiągnięcia sukcesu.

Język i sposób prowadzenia narracji, który się zmienia (bardzo wymownie) w zależności od momentu życia bohaterki, kształtują odpowiednio tempo i wydźwięk opowieści. Chociaż „opowieść” to nietrafne słowo, bo „Dziewczynka” to tylko przeniesienie na papier tego, co dobrze znamy z prawdziwego życia. Język zresztą jest też tutaj dodatkowo poddany rozważaniom, bo to w nim w dużej części ujawnia się zakorzenienie naszej kultury w patriarchalnej rzeczywistości.

„Wszystko, co kobiece, zawodzi, rozczarowuje, odtąd zdaje sobie z tego sprawę. […] Słowo zmieniając rodzaj, staje się obelgą. Równocześnie nabiera mocy”.

W zdaniach Laurens kryje się gniew, poczucie niesprawiedliwości i te same emocje towarzyszą podczas lektury. To książka, która jest jedynie fragmentem całego szeregu krzywd, które doświadczyły i doświadczają kobiety.
Bardzo mnie poruszyła i z pewnością do niej wrócę. A Wam serdecznie polecam!

„Dziewczynka” Camille Laurens jest gorzką historią realiów bycia kobietą: od samego urodzenia – na starcie rozczarowującego, przez dzieciństwo, gdy stopniowo odkrywasz, że „jak kobieta”, to nie jest komplement, aż po dorosłość, gdy już to wiesz, a nadal jesteś sfrustrowana.

Niewielka powi...

Rozwiń

Zwiń

„Chcą sprawić, żebyś połknęła miksturę religijnych farmazonów, według których twoje milczenie nie jest kapitulacją ani uległością, ale wzniosłością, dystynkcją, szacunkiem, kiedy w rzeczywistości milczenie to mówi: jesteś ładniejsza, kiedy nie otwierasz ust.”

Po pierwsze – zapamiętajcie ten tytuł. Zapiszcie gdzieś go sobie, a potem w końcu przeczytajcie. „Lektura uproszczona” nie będzie wcale prosta. Autorka stawia czytelnikowi duże wyzwanie i do samego końca nie ma zamiaru niczego ułatwiać. To książka, która wymaga – wymaga przede wszystkim skupienia i otwartej głowy.

Cristina Morales opowiada historię czterech niepełnosprawnych kuzynek i robi to w sposób bezpośredni, nie kryjąc wściekłości, nie bawiąc się w oględne słówka i dyplomatyczność. Z tej książki kipi gniew i poczucie niesprawiedliwości. Jest niewygodna, wywołuje realny dyskomfort.

Autorka pisze o potrzebach i pragnieniach osób niepełnosprawnych. Nati, Marga, Patricia i Angela zawzięcie walczą o swoją samodzielność w świecie, który traktuje osoby z niepełnosprawnością paternalistycznie, gdzie ludzie „przyswoili sobie maksymę opieki społecznej, zgodnie z którą pomagać oznacza działać za kogoś, czyli reprezentować, czyli zastąpić”.

Świetny kawał literatury feministycznej. A do tego rozważania na temat wykorzystania języka, tego, w jaki sposób może wykluczać, uciskać i ograniczać. Polecam!

„Chcą sprawić, żebyś połknęła miksturę religijnych farmazonów, według których twoje milczenie nie jest kapitulacją ani uległością, ale wzniosłością, dystynkcją, szacunkiem, kiedy w rzeczywistości milczenie to mówi: jesteś ładniejsza, kiedy nie otwierasz ust.”

Po pierwsze – zapamiętajcie t...

Rozwiń

Zwiń

Dziwnie pisze się opinię o książce, która jest zbiorem trzech odrębnych (prawie) historii, dziejących się w zupełnie innych rzeczywistościach. No właśnie – prawie.

Na początku trudno było mi wyłapać powiązanie, na tyle silne, by stwierdzić, że postawienie tych trzech opowieści obok siebie jest w ogóle słuszne. Ale im dalej, tym więcej zależności, wzajemnych uzupełnień. Co prawda są subtelne albo tak tylko wydaje się na pierwszy rzut oka, bo „Do raju” można by analizować bardzo dogłębnie i kiedyś chciałabym powrócić do tej książki i przebrnąć przez nią jeszcze raz, by spróbować wychwycić wszystko, co teraz mi umknęło.

Nie ma sensu streszczać fabuły, bo każda z części opowiada o innych bohaterach i odległych od siebie czasach. Dlatego skupię się na tym, że jest to historia o ludziach, ich pragnieniach i potrzebach, które nie zmieniają się mimo upływu stuleci. O samotności, śmierci, prawdzie, cierpieniu. O uczuciach i ich braku, o tym, co właściwie czyni człowieka człowiekiem.

Hanya Yanagihara potrafi przenikać do czeluści psychiki swoich bohaterów i przedstawia je z bezlitosną szczerością. Bohaterowie „Do raju” są żywymi ludźmi, autentycznymi osobowościami, i niemal wszyscy popełniają katastrofalne błędy w swojej prywatnej drodze do raju, w drodze do znalezienia szczęścia.

„Boję się, bo wiem, że moje ostatnie myśli będą o czasie, który zmarnowałem. Boję się, bo umrę, nie czując dumy z tego, jak przeżyłem swoje życie.”

To było moje pierwsze spotkanie z twórczością tej autorki („Małe życie” wciąż przede mną), ale tym, co mnie najbardziej zaskoczyło, była kreacja bohaterów. Wiedziałam, że mogę się spodziewać świetnego stylu i autentyczności w ich przedstawieniu, ale zdziwił mnie sam dobór postaci – są nietypowi, nieszablonowi. W większości były to portrety męskie – niestety kobiece, jeżeli już się pojawiły, wypadają dużo gorzej i są bardziej stereotypowe. Ale z takim przedstawieniem mężczyzn już dawno (albo wcale?) się nie spotkałam.

To smutna książka, melancholijna, a miejscami przerażająca, bo odziera człowieka z jego masek i uwidacznia w nim to, co najgorsze. Mimo wszystko nie da się nie współczuć bohaterom, bo nawet w obliczu ich zatrważających decyzji, można dostrzec strach, który nimi kieruje. Każdy z nas szuka jakiegoś sposobu, by osiągnąć szczęście i spełnienie – nie wszyscy jednak ryzykują, by zdobyć je wbrew wszystkim i wszystkiemu.

Ostatecznie więc uważam, że gdyby podzielić te trzy części na odrębne książki, całość straciłaby swój wydźwięk. Czym jest raj? Czy on istnieje? Czy wszyscy do niego dążą? Właściwie ta książka nie daje odpowiedzi na żadne z tych pytań, a pewne jest tylko to, że ludzie zawsze będą go poszukiwali.

Dziwnie pisze się opinię o książce, która jest zbiorem trzech odrębnych (prawie) historii, dziejących się w zupełnie innych rzeczywistościach. No właśnie – prawie.

Na początku trudno było mi wyłapać powiązanie, na tyle silne, by stwierdzić, że postawienie tych trzech opowieści obok siebi...

Rozwiń

Zwiń