Agnieszka to człowieki-instytucja, robi w kulturze😊. Jest jednocześnie partyturą, dyrygentem, orkiestrą, publicznością i Bóg wie czym jeszcze. Jednym słowem robi wszystko i nigdy gorzej niż dobrze. W książce jest zamysł dający czytelnikowi przestrzeń interpretacyjną, przemyślany „poetycki” język, przekonujący opis fragmentów rzeczywistości. Zarysowane, skondensowane migawki, mogłyby zarezonować w umyśle i emocjach czytelnika. Może gonimy za nieuchwytną Adelą, może poznajemy tych, których wkręcała w swój świat. „Agnieszka Wolny-Hamkało uwodzi językiem” – fakt, można czytać zachwycając się sformułowaniami. „Zapewnia obcowanie z dobrą literaturą”- cokolwiek by to znaczyło, potwierdzam. Ale potencjalnie dobre składniki nie stworzyły smacznej potrawy. Co najwyżej jadalną, strawną, nieszkodliwą. Chyba, że pisżącemu to czytelnikowi zabrakło wyrafinowania, wrażliwości czy wyobraźni. Znaczy nie dorósł. Dlatego nie zniechęcam.

Agnieszka to człowieki-instytucja, robi w kulturze😊. Jest jednocześnie partyturą, dyrygentem, orkiestrą, publicznością i Bóg wie czym jeszcze. Jednym słowem robi wszystko i nigdy gorzej niż dobrze. W książce jest zamysł dający czytelnikowi przestrzeń interpretacyjną, przemyślany „poetycki” język, przekonujący opis fragmentów rzeczywistości. Zarysowane, skondensowane...

Bardzo lubię język Agnieszki Wolny-Hamkało, uważam "Inicjał z offu" za fantastyczną jej interpretację wierszy, ale "Po śladach" okazało się być dla mnie dość miałką historią, w której zupełnie się nie odnalazłam, nużyła mnie. Fabuła, a raczej jej brak (postaci ledwo liźnięte, niepogłębione) zupełnie do mnie nie przemawia.

Bardzo lubię język Agnieszki Wolny-Hamkało, uważam "Inicjał z offu" za fantastyczną jej interpretację wierszy, ale "Po śladach" okazało się być dla mnie dość miałką historią, w której zupełnie się nie odnalazłam, nużyła mnie. Fabuła, a raczej jej brak (postaci ledwo liźnięte, niepogłębione) zupełnie do mnie nie przemawia.

Jeśli istnieje w Polsce pisarka, która mnóstwo treści potrafi zmieścić i zagęścić w kilku zdaniach, to jest to Agnieszka Wolny-Hamkało.

Pisarka, która oddaje niewinność i mrok dzieciństwa oraz dorastania. Autorka, która stworzyła dla polskich czytelników postać Adeli, Franka i Julka. Adeli, w której zaklęła wszystkie cechy rosnącej indywidualności, która musi włożyć w życie wiele energii, by nie stłamsiła jej banalna masa ponurej, polskiej codzienności.

Niesamowity zamysł śledzenia rozwoju Adeli przez trzy niewielkie książki, które są bliskie mojemu sercu. Autorka, która ubiera te historie w tak oniryczne i poetyckie zdania, że zostają w tobie na zawsze. Podobnie zawładnęła mną poetycka proza Idy Linde. Agnieszka Wolny-Hamkało wykazuje równie wielki talent do tworzenia soczystych oraz niepokojących historii. Zatem niezwykłym zaszczytem była dla mnie propozycja objęcia matronatem kolejnej książki obrazującej historię Adeli, która towarzyszy mi od początku i stała się jedną z moich ulubionych bohaterek literackich.

W „Po śladach” przychodzi nam się zmierzyć ze zniknięciem Adeli. Szukamy jej po śladach, zapachach, zachowaniach, którymi mogła zwiastować swoje zniknięcie. Adela nie jest już dzieckiem, daleko jej od dziewczynki, a kobiecość nie jest dla niej łaskawa. Adela od zawsze była pożądana. W najnowszej książce poznajemy Adelę w ostatniej klasie liceum:

Czy trzeba znać poprzednie perypetie zobrazowane w ??. Nie trzeba. Ale ja Was do tego mocno zachęcam, ponieważ nieznanie tej trójki młodych, czułych buntowników, to strata dla Waszego czytelniczego serca. Historia przedstawiona w „Po śladach” wije się swoim charakterystycznym torem, która nie rozczaruje fanów wcześniejszych perypetii. Mam szczerą nadzieję, że wzbudzi też zachwyt w nowych czytelnikach.

„Po śladach” dwójka przyjaciół próbuje odnaleźć swoją przyjaciółkę z dzieciństwa. Powiedzieć to brzmi banalnie, ponieważ uniwersum młodych stworzone przez Agnieszkę, to nie mini lekturka dla młodego czytelnika. Nie

Nie śledzimy wyłącznie śladów zaginięcia młodej dziewczyny. Śledzimy ślady, które przepoczwarzają się w sygnały niepokojów dorastania. Pierwsze używki i długie jakie zaciągamy. Wrogowie, których sobie stworzymy, rozczarowania, które przeżywamy, pierwsze krzywdy, których doznajemy. Agnieszka mieści to wszystko na 143 stronach rozstrzelonego tekstu, który przywołuje mnie o zwolnienie tempa. Czytam strony powoli, a nawet po kilka razy. To jak wybornie smaczny posiłek, który żałujemy, że tak szybko się kończy, więc zwalniamy, by każdy kęs odbił się w naszej pamięci na ciut dłużej.

Adela jest archetypem nieuchwytności. Przypomina marę senną, Julek i Franek w pewnym momencie zauważają, że dopaść ją równie trudno, jak wieloryba z Moby Dick’a. Adela, zwana już niekiedy Adą, wyrusza na własne poszukiwania. Niestraszne jej ryzyko, ale musi podjąć się drogi, która odpowie jej na nurtujące pytania.

Jeśli istnieje w Polsce pisarka, która mnóstwo treści potrafi zmieścić i zagęścić w kilku zdaniach, to jest to Agnieszka Wolny-Hamkało.

Pisarka, która oddaje niewinność i mrok dzieciństwa oraz dorastania. Autorka, która stworzyła dla polskich czytelników postać Adeli, Franka i Julka. Adeli, w której zaklęła wszystkie cechy rosnącej indywidualności, która musi włożyć w...

To, co urzekło mnie na samym początku i trzymało do ostatniego zdania, to ograniczona ilość słów. Nie ma tu zbędnych opisów widoków czy ludzi, stanowiących zazwyczaj wielką część książek. Akcja zaczyna się dziać wartko już od pierwszej strony. Adela, którą usiłują poszukać Julek i Franek, nie daje się odszukać. Chłopaki wierząc, że każdy kolejny trop to meta, doznają zawodu. Dlaczego? Bo Ada nadal się ukrywa. Pojawia się tu też inny język niż występuje w lekturach najbardziej znanych wydawnictw. Język bardziej dobitny, z przekleństwami, ale też po prostu prosty. Bez udziwnień.

Myślę, że Ada jest podobna do mnie. Nie daje się tak łatwo, robi swoje. Ja, jako prawie 22latka, mam za sobą zmianę nastawienia do życia o 180 stopni. Jeszcze kilka lat temu byłam inna. Dziś trochę przypominam główną bohaterkę książki, której tak naprawdę w książce nie ma. Daję przykład, że jeśli się chce i ma się odwagę, to jest się w stanie dokonać wszystkiego.

To, co urzekło mnie na samym początku i trzymało do ostatniego zdania, to ograniczona ilość słów. Nie ma tu zbędnych opisów widoków czy ludzi, stanowiących zazwyczaj wielką część książek. Akcja zaczyna się dziać wartko już od pierwszej strony. Adela, którą usiłują poszukać Julek i Franek, nie daje się odszukać. Chłopaki wierząc, że każdy kolejny trop to meta, doznają...