Tym razem spotkanie z poezją punktu. Odniesienia, zwrotnego, widzenia, orientacyjnego. Już w dotyku okładka zapowiada szorstkość i nieoczywistą teksturę, co wyłącznie potwierdza się po dotarciu do wnętrza i już za ten pierwszy kontakt, który zaskakuje, tak blisko mi do Wydawnictwa Warstwy.
Jest tu mieszanka językowych miraży i silnego stąpania po ziemi. Urwane w połowie myśli. Niecodzienne zestawienia. Logiczne obrazy, które za moment stają się całkowitą abstrakcją. Dla mnie to twórczość strukturalna. Nie jest gładka jak tafla wody, ale poszarpana i zataczająca nierównomierne kręgi. Niewątpliwie wyrazista. Chropowata, silnie zakorzeniona we współczesności. 
Można znaleźć skrawek siebie, by już za moment siebie zgubić. Na próżno szukać uniwersalnych znaczeń i przystrzyżonych do jedynego słusznego wzorca point. Trzeba się przedzierać. Próbować coś dla siebie wyrwać, innym razem łagodniej wziąć w dłonie. Starać się wydobywać z poetyckich punktów swój sens, przesłanie, dźwięk, by szumiał w uszach na dłużej, bo sztampowej odpowiedzi na pytanie 'co autorka miała na myśli?' po prostu tu nie ma. Jest za to silny strumień indywidualizmu i spersonalizowanych doświadczeń. Przez ścianę słów przebija się tęsknota, niezrozumienie i słyszalne jest echo konformizmu. Napinanie umysłu to nieodłączny element tej lektury, bo konsystencja nie jest tu oczywista, jednak czy nie o to właśnie chodzi w poezji? Żeby wymagała od czytelnika. Kierowała go w głąb siebie. Pobudzała, a czasem wiodła pod górę. Wydzierała się schematom. Jeśli tak to zbiór "Raster Lichtensteina" jest najprawdziwszą poezją. 

Tym razem spotkanie z poezją punktu. Odniesienia, zwrotnego, widzenia, orientacyjnego. Już w dotyku okładka zapowiada szorstkość i nieoczywistą teksturę, co wyłącznie potwierdza się po dotarciu do wnętrza i już za ten pierwszy kontakt, który zaskakuje, tak blisko mi do Wydawnictwa Warstwy.
Jest tu mieszanka językowych miraży i silnego stąpania po ziemi. Urwane w połowie...

Porządne, dające się wielokrotnie czytać zbiorowisko wierszy. Każde zdanie utkane z dobrodziejstw współczesnej polskiej szyfrującej rzeczywistość liryki. Miejscami uwodzi, miejscami gubi czytelnika i zostawia na pastwę losu gdzieś na poboczach. Wszystko w równym tempie. Wszystko w tej samej temperaturze emocjonalnej. To żaden zarzut. Można bez ryzyka czytać od końca do początku, od środka na boki. Kwestia wrażliwości na ciepło lub chłód obrazów. Polecam lubiącym.

Porządne, dające się wielokrotnie czytać zbiorowisko wierszy. Każde zdanie utkane z dobrodziejstw współczesnej polskiej szyfrującej rzeczywistość liryki. Miejscami uwodzi, miejscami gubi czytelnika i zostawia na pastwę losu gdzieś na poboczach. Wszystko w równym tempie. Wszystko w tej samej temperaturze emocjonalnej. To żaden zarzut. Można bez ryzyka czytać od końca do...

Jedna z najlepszych książek pani Hamkało, będę do niej wracał.

Jedna z najlepszych książek pani Hamkało, będę do niej wracał.