To już moje trzecie spotkanie z bohaterami. Trzecie i ostatnie, chociaż mam wrażenie, że autor zostawił nam otwarte zakończenie, więc kto wie, może kiedyś do tej serii wróci. Tymczasem jednak, możecie sobie sami dopowiedzieć, co będzie dalej :)

Ta część dostarczyła mi wielu emocji. Czekałam na ostateczne starcie, zanim jednak do niego doszło, dużo się w międzyczasie wydarzyło. W końcu drogi Norana i Winei przeplatają się z sobą. Czym to zaowocuje? Jak się skończy? Czy bedą sprzymierzeńcami w jednej walce, czy staną na przeciwko siebie? Wygra Światłość czy Mrok? Bardzo mnie ten wątek zainteresował. Z przyjemnością odkrywałam go kartka po kartce. Pozostali bohaterowie też odkrywali się powoli przede mną. Śledziłam z zainteresowaniem poczynania Leśniada. To przebiegły i zmyślny bohater. Umie wykorzystać swoje pozycje. No i jak dla mnie świetny wątek z wierną, z którą sparował się Noran. Całkiem mądre były te stworzenia.
Końcówka trochę mnie zaskoczyła, w sumie nie spodziewałam się, że Winea i Noran... no, ale o tym musicie już przeczytać sobie sami.

Polecam.

To już moje trzecie spotkanie z bohaterami. Trzecie i ostatnie, chociaż mam wrażenie, że autor zostawił nam otwarte zakończenie, więc kto wie, może kiedyś do tej serii wróci. Tymczasem jednak, możecie sobie sami dopowiedzieć, co będzie dalej :)

Ta część dostarczyła mi wielu emocji. Czekałam na ostateczne starcie, zanim jednak do niego doszło, dużo się w międzyczasie...

dobre zakończenie całej serii, nie rozczarowałam się, otwarte zakończenie choć wątek poczętego dziecka nieco namieszał w całej koncepcji to dodał tylko smaczku aby nie skończyło się idealną sielanką. całą serię czyta się niezwykle lekko, jest barwna i wciągająca

dobre zakończenie całej serii, nie rozczarowałam się, otwarte zakończenie choć wątek poczętego dziecka nieco namieszał w całej koncepcji to dodał tylko smaczku aby nie skończyło się idealną sielanką. całą serię czyta się niezwykle lekko, jest barwna i wciągająca

Długo zbierałem się do napisania swojej opinii w temacie. Zwieńczenie trylogii pozostawia całkiem spory potencjał na dalszy rozwój ale również drobny niedosyt. Jako że jestem często zwolennikiem czarnych charakterów, miałem szczególną nadzieję że los Semaela będzie dość niejednoznaczny na tym etapie i tak się właśnie stało.
Jak wskazuje tytuł ostatniej części trylogii, dochodzi do splecenia losów głównej dwójki naszych bohaterów, Norana oraz Winei. Początkowo nieufni wobec siebie, badający swoje zamiary oraz cele nadrzędne, odnajdują nić porozumienia w obliczu wspólnej potyczki z zastępami nieprzyjaciół. Na duży plus także wątek Wiwerny Norana.
Warto zwrócić ponownie uwagę na postać Leśniada, który podtrzymuje nadal moje zdanie z opinii pod poprzednim tomem. Mamy tutaj również wątek Amiry, Arrakinki, która jest niejako chłopczycą wśród swojej rasy. Wraz z Leśniadem wielokrotnie prowadzą rozmowy które wprawiają mnie w pozytywny nastrój.
Nie potrafiłem się do końca odnaleźć w wątkach batalistycznych przedstawionych przez autora. Brakowało mi jakieś epickiej bitwy z precyzyjnymi, wręcz epickimi walkami. Tutaj nawet sposób w jaki skończył Semael bardzo mnie zabolał. Spodziewałem się większego oporu z jego strony oraz większej przezorności. Rozumiem jednak autora oraz ten zabieg. Dzięki temu mamy nadal potencjał na dalsze przygody.
Dziękuję za możliwość wzięcia udziału w bookturze zorganizowanym przez Agnieszkę prowadzącą bloga Agazaczytana.

Długo zbierałem się do napisania swojej opinii w temacie. Zwieńczenie trylogii pozostawia całkiem spory potencjał na dalszy rozwój ale również drobny niedosyt. Jako że jestem często zwolennikiem czarnych charakterów, miałem szczególną nadzieję że los Semaela będzie dość niejednoznaczny na tym etapie i tak się właśnie stało.
Jak wskazuje tytuł ostatniej części trylogii,...

I mamy wielki finał. Mam wrażenie że tak jak w poprzednich tomach autor bardziej skupił się na przedstawieniu czytelnikowi sylwetek samych bohaterów, tak w tym tomie akcja znacząco przyśpieszyła i skupiła się na walce Światłości z Mrokiem. Znajdziemy tu całą klasykę:zawieranie sojuszy, knucie i obmyślanie planów B na wypadek niepowodzenia pierwotnego planu,ale także zdanie się na łut szczęścia i sprzyjające okolicznosci.
Bardzo podobał mi się wprowadzony wątek z wiwerną, z którą sparował się Noran. Nie można również pominąć rozwinięcia postaci Leśniada, który okazal się bardzo trzeźwo myślącym i sprytnym szpiegiem.
Zakończenie Trylogii ,a bardziej część historii Wineii i Norana,mimo że przewidywalne, zasmuciło mnie ale i też zaintrygowało ponieważ autor tak naprawdę zrobił nam wstęp do następnej historii. Przeciez Semael kiedys może powrócić...Mam nadzieję że nie będziemy musieli długo czekać na następną trylogię z Dwuświata.
Dziękuję Agazaczytana za zorganizowanie tego Book Tour i umożliwienie mi poznania Trylogii Kronik Dwuświata.

I mamy wielki finał. Mam wrażenie że tak jak w poprzednich tomach autor bardziej skupił się na przedstawieniu czytelnikowi sylwetek samych bohaterów, tak w tym tomie akcja znacząco przyśpieszyła i skupiła się na walce Światłości z Mrokiem. Znajdziemy tu całą klasykę:zawieranie sojuszy, knucie i obmyślanie planów B na wypadek niepowodzenia pierwotnego planu,ale także zdanie...

Och jak ja lubię takie serie! Jak ja lubię takie światy! Trylogia z tomu na tom nabiera tempa i w finale jest ono jak pikująca wyrna! Tu nie ma czasu na nudę: Magia, sojusze, zdrady, bitwy, romanse splecione ze sobą przeznaczeniem bogów z jednej strony zamykają kroniki Mitrys w całość, a z drugiej zostawiają furtkę, ba! całe wrota do dalszych tomów, bo przecież Samael pokonany (lecz czy na pewno?),jak potoczą sie losy Winei, co knuje Bruneira - postać tak nieoczywista? No i Noran...
Całą trylogię miałam ogromną przyjemność przeczytać dzięki agazaczytana.blogspot.com. i zorganizowanemu przez nią Book Tour i oby więcej takich perełek było, także Panie Kopijer do pióra, DO PIÓRA! Chylę czoła i czekam z niecierpliwością na więcej !

Och jak ja lubię takie serie! Jak ja lubię takie światy! Trylogia z tomu na tom nabiera tempa i w finale jest ono jak pikująca wyrna! Tu nie ma czasu na nudę: Magia, sojusze, zdrady, bitwy, romanse splecione ze sobą przeznaczeniem bogów z jednej strony zamykają kroniki Mitrys w całość, a z drugiej zostawiają furtkę, ba! całe wrota do dalszych tomów, bo przecież Samael...

Nie lubię takich książek. Nie lubię książek które wciągają i na których kontynuację muszę czekać 😀 wspaniały debiut, gratulacje i czekam na jeszcze.

Nie lubię takich książek. Nie lubię książek które wciągają i na których kontynuację muszę czekać 😀 wspaniały debiut, gratulacje i czekam na jeszcze.

Ta chwila musiała nadejść. To koniec... Czyżby? Czyżby "Sploty przeznaczenia" miały zakończyć Kroniki Dwuświata i Trylogię Mitrys? Dzisiaj, dzień po lekturze, jestem pewien, że Paweł Kopijer nie powiedział ostatniego słowa. Tak splótł wątki, tak pokierował przeznaczeniem, że... Ale od początku.
O ile pierwsze dwa tomy służyły przedstawieniu postaci, pokazaniu jakże barwnego Dwuświata z jego historią i polityką, odpowiednim ustawieniu figur i pionków na szachownicy, czasem niespiesznym, ale jakże inteligentnym, wszystkie zabiegi budowały nie tylko wrażenie, że finał będzie spektakularny. I kurka wodna jest! Od pierwszej chwili, od pierwszej jakże bezczelnej wizyty pewnej Bogini Ciemności u dawnej Bogini Światła. To było takie wejście na szczyt wielkiej góry, po którym można już tylko runąć w przepaść, albo szusować z duszą na ramieniu stromym, najczarniejszym ze szlaków, modląc się o oddech, wytchnienie, szczęśliwy koniec. Trochę jak z trzęsieniem ziemi u Hitchcocka. Mamy wszystko, co powinno towarzyszyć walce dobra ze złem. Jest chwilami krwawo, są pojedynki, są zaklęcia, są bitwy prawdziwe. Mamy czary, smoki, znaczy wyrny, dostajemy grozę, śmierć i wybawienie. Ale czy na pewno? Nawet gdy zdaje się, że Dwuświat wkroczył na nową ścieżkę swojej historii, że teraz już tylko Światłość i nic więcej, Kopijer z premedytacją zostawia nas, czytelników w miejscu...
Nie nie powiem jakim. I też żałuję i smutno mi, że mama autora nie poznała finału trylogii. Bo przeczytałaby niewątpliwie najlepszą książkę swojego syna. Książkę, w której wszystko jest na właściwym miejscu. Dziękuję Pawle, bo to była fajna przygoda.
Book Tour, dzięki któremu przeczytałem Trylogię Mitrys, zorganizowała agazaczytana.blogspot.com.

Ta chwila musiała nadejść. To koniec... Czyżby? Czyżby "Sploty przeznaczenia" miały zakończyć Kroniki Dwuświata i Trylogię Mitrys? Dzisiaj, dzień po lekturze, jestem pewien, że Paweł Kopijer nie powiedział ostatniego słowa. Tak splótł wątki, tak pokierował przeznaczeniem, że... Ale od początku.
O ile pierwsze dwa tomy służyły przedstawieniu postaci, pokazaniu jakże barwnego...

Nadeszła pora, wraz z ostatnim tomem, na podsumowanie Trylogii Mitrys. Ten tom wydał mi się odrobinę zbyt pośpieszony, a sama fabuła pędząca na łeb na szyję, mimo że wciągająca, lekko psuła odbiór całej historii. Jednak rozwiązanie wątków fabularnych i zwrot akcji, zawarty na końcu, usatysfakcjonował w pewnym stopniu mój wymagający gust czytelniczy.

Całą trylogię oceniam na bardzo dobrą i nie żałuję spędzonego z nią czasu

Nadeszła pora, wraz z ostatnim tomem, na podsumowanie Trylogii Mitrys. Ten tom wydał mi się odrobinę zbyt pośpieszony, a sama fabuła pędząca na łeb na szyję, mimo że wciągająca, lekko psuła odbiór całej historii. Jednak rozwiązanie wątków fabularnych i zwrot akcji, zawarty na końcu, usatysfakcjonował w pewnym stopniu mój wymagający gust czytelniczy.

Całą trylogię oceniam...

To na razie koniec trylogii Mitrys, chociaż mam wrażenie, że autor pozostawił sobie furtkę, aby do niej wrócić. Dla mnie pozycja warta przeczytania

To na razie koniec trylogii Mitrys, chociaż mam wrażenie, że autor pozostawił sobie furtkę, aby do niej wrócić. Dla mnie pozycja warta przeczytania

Książka przeczytana już dawno temu — zapomniałem wystawić recenzję. Bardzo fajna fabuła chociaż zakończenie przewidywalne, No i Semael zginał w dziwny sposób :)

Książka przeczytana już dawno temu — zapomniałem wystawić recenzję. Bardzo fajna fabuła chociaż zakończenie przewidywalne, No i Semael zginał w dziwny sposób :)