Spotkania z Virionem i jego wesołą ekipą to zawsze przyjemna odskocznia od codzienności. Tym razem tę odskocznię zasponsorowała mi druga odsłona cyklu Szermierz Natchniony autorstwa Andrzeja Ziemiańskiego, zatytułowana Virion. Pustynia.

Syrinx.
“Władza to tylko przyzwyczajenie, przekonanie poddanych, że ktoś nimi rządzi. A kto?”
Tego właściwie nie wie już chyba nikt.

Najpotężniejsza służba cesarstwa, Zamek, właściwie przestała istnieć.

Pałac bezradnie patrzy, jak misternie budowane latami podwaliny władzy rozpadają się jak domek z kart.

Dyplomacja? Wolne żarty. Na terenie cesarstwa właśnie zniknęła ambasadorka Królestwa Troy.

Obywatele Luan popadają w zbiorową histerię.

Kometa nadal przemierza nieboskłon, obojętna na całe ziemskie zamieszanie.

Czas Taidy się kończy – nie może liczyć na Zamek, Nervę ani nikogo innego. Nie jest już nawet pewna, czy może ufać samej sobie. A Cesarz żąda wyników. Krwawych wyników.

Virion i jego ludzie robią co mogą, by wyniki były odpowiednio spektakularne, ale gdy na granicy staje Legion Moy, żarty się kończą.

Pół na pół.
Mając świeżo w pamięci poprzedni odcinek Viriona, spodziewałam się niezłego widowiska i takie w sumie otrzymałam.

Virion i jego ekipa, muszą w swoim niepowtarzalnym stylu poradzić sobie z nowymi zagrożeniami, intrygami, a także kluczowymi postaciami, takimi jak Kasopeja — ambasadorka i szpieg w jednym, które mogą sporo namieszać w dobrze znanym Virionowi świecie

Taida, też nie może bezczynnie siedzieć na zadku, ponieważ po ostatnich wydarzeniach nie ma pewności, komu może zaufać. W obawie o swoje życie musi wspiąć się na wyżyny swoich zdolności manipulacyjnych i wziąć udział w niebezpiecznej grze, stawiając na szali nie tylko Zamek, ale przede wszystkim swoje bezpieczeństwo.

Wątki — zarówno nowe, jak i te z poprzednich tomów — zaczynają się łączyć, tworząc intrygującą mozaikę, która przyprawiona została sporą dawką specyficznego, soczyście podlanego ironią, czarnego humoru.

Akcja, przynajmniej w pierwszej połowie, trzyma dobre tempo, choć później zdarzają się przestoje. Mimo to ogólny poziom pozostaje wysoki.

W sumie wszystko jest na swoim miejscu. Karuzela kręci się dalej. Intrygujące zwroty akcji nie pozwalają się nudzić, postacie z charakterem stają na wysokości zadania, a geopolityczne smaczki idealnie dopełniają obraz pieczołowicie wykreowanego świata.

Polecam do czytania na lekko!

https://unserious.pl/2024/04/virion-pustynia/

Spotkania z Virionem i jego wesołą ekipą to zawsze przyjemna odskocznia od codzienności. Tym razem tę odskocznię zasponsorowała mi druga odsłona cyklu Szermierz Natchniony autorstwa Andrzeja Ziemiańskiego, zatytułowana Virion. Pustynia.

Syrinx.
“Władza to tylko przyzwyczajenie, przekonanie poddanych, że ktoś nimi rządzi. A kto?”
Tego właściwie nie wie już chyba...

Zamek praktycznie już nie istnieje, a cesarz wymaga wyników, krwawych wyników. Całe cesarstwo rozpada się od środka, wojska zawodzą, a do tego porwana zostaje księżniczka z Królestwa Troy. Los Luan spoczywa na barkach małej grupy pod dowództwem Viriona.

Fajny klimat, nowe wyzwania, dużo polityki i krwawej walki, a do tego zakończenie, po którym nie można się odpędzić od otwarcia następnego tomu.

Zamek praktycznie już nie istnieje, a cesarz wymaga wyników, krwawych wyników. Całe cesarstwo rozpada się od środka, wojska zawodzą, a do tego porwana zostaje księżniczka z Królestwa Troy. Los Luan spoczywa na barkach małej grupy pod dowództwem Viriona.

Fajny klimat, nowe wyzwania, dużo polityki i krwawej walki, a do tego zakończenie, po którym nie można się odpędzić od...

Książka „Virion. Szermierz Natchniony. Pustynia” Andrzeja Ziemiańskiego zabiera nas do drugiego tomu cyklu o „Szermierzu natchnionym”.
Po książkę sięgnęłam, ponieważ tom trzeci został nominowany w plebiscycie, a nie chciałam opuszczać przygód Viriona.
Autor traktuje fascynującą fabułę jako pretekst do dalszego zobrazowania mechanizmów rządzących światem. Pokazuje, że w geopolityce nie ma przypadków, a w szpiegowskiej grze najmniejszy ruch może zadziałać na niekorzyść uczestników.
Główny bohater, Niki, wraz z Nolaanem i innymi towarzyszami, znajdują się pośrodku pustynnych piasków, w miejscu bez przeszłości i przyszłości, próbując ukryć się po wydarzeniach, które miały miejsce w murach Syrinx. Próbują złapać oddech, czekając na kolejną wskazówkę Taidy i rozkazy Zamku. Wkrótce staje się jasne, że region nie jest tak nieistotny i zapomniany przez świat, jak się wydaje, a bohaterowie zostają wciągnięci w szpiegowskie gry i kolejne intrygi snute przez potężnych ludzi tego świata.
Czy uda im się ponownie przetrwać?
Akcja toczy się szybko, a przygody bohaterów wypełniają powieść. Napięcie nie opada ani na chwilę, a humor jest dobrze podany. Wprowadzane są postacie ujawniające twarze, które czytelnik z trudem rozpoznaje. Weźmy na przykład Taidę, którą znamy bardzo dobrze. Zmuszona do walki o własne bezpieczeństwo, zdrowie i życie, Taida jest zręczna w manipulacji, ale czasami ujawnia swoją wrażliwość. Nolan, Niki i Tania nie są tylko statystami, ale odgrywają zaskakująco dużą rolę w tej wojnie. Pojawiają się również inne postacie, takie jak pewna księżniczka i dyplomata. Pustynia to powieść, która kładzie nacisk na wyraziste postaci kobiece, które niekiedy przyćmiewają "inspirujących szermierzy".
W polskiej fantastyce odnalazłam ulubionego autora.

Książka „Virion. Szermierz Natchniony. Pustynia” Andrzeja Ziemiańskiego zabiera nas do drugiego tomu cyklu o „Szermierzu natchnionym”.
Po książkę sięgnęłam, ponieważ tom trzeci został nominowany w plebiscycie, a nie chciałam opuszczać przygód Viriona.
Autor traktuje fascynującą fabułę jako pretekst do dalszego zobrazowania mechanizmów rządzących światem. Pokazuje, że w...

Zgadzam się z opinią że do połowy książka trzymała poziom a potem już gorzej. W drugiej połowie książki jakoś nie mogłem skupić się na treści, nie wiem, miałem wrażenie ze coś jest nie tak.

Zgadzam się z opinią że do połowy książka trzymała poziom a potem już gorzej. W drugiej połowie książki jakoś nie mogłem skupić się na treści, nie wiem, miałem wrażenie ze coś jest nie tak.

13/2024 poziom poprzedniej części został utrzymany, wartkość akcji, dialogi, chemia pomiędzy bohaterami na najwyższym poziomie. Jestem w szoku, że te uniwersum poznałem tak późno.

13/2024 poziom poprzedniej części został utrzymany, wartkość akcji, dialogi, chemia pomiędzy bohaterami na najwyższym poziomie. Jestem w szoku, że te uniwersum poznałem tak późno.

Dobre są książki o Virionie. Pomysłowe. Dużo aluzji do normalnego życia. Koniec taki, że od razu słucham dalszej historii - "Legion". Pan Grzegorz Pawlak bardzo dobrze czyta.

Dobre są książki o Virionie. Pomysłowe. Dużo aluzji do normalnego życia. Koniec taki, że od razu słucham dalszej historii - "Legion". Pan Grzegorz Pawlak bardzo dobrze czyta.

Dobra pozycja do przeczytania

Dobra pozycja do przeczytania

Dalsza część tej genialnej serii i kolejne cudowne przygody. Szkoda, że nie wracają niektóre wątki z pierwszej serii i w związku z tym brak niektórych postaci, natomiast nowe wątki i nowi bohaterowie są równie cudowni i po prostu całość chłonie się od początku do końca i nie można się oderwać.
Bardzo polecam, dla mnie ta seria i Pan Andrzej to niesamowite odkrycie.

Dalsza część tej genialnej serii i kolejne cudowne przygody. Szkoda, że nie wracają niektóre wątki z pierwszej serii i w związku z tym brak niektórych postaci, natomiast nowe wątki i nowi bohaterowie są równie cudowni i po prostu całość chłonie się od początku do końca i nie można się oderwać.
Bardzo polecam, dla mnie ta seria i Pan Andrzej to niesamowite odkrycie.

Do połowy na 8 gwiazdek, potem na jakieś marne 3, za to końcówka na 10 z clifhangerem takim, że moje postanowienie odłożenia Viriona od razu poszło się paść i tak oto słucham już 3ciej części xD
Ta najsłabsza wg mnie część dłużyła mi się niemiłosiernie i była przewidywalna. Irytowała mnie też niekonsekwencja autora w dochowywaniu tajemnic. Z super strzeżonych spotkaniach pod kocem nagle robią się rozmowy o tajnych sprawach podczas spaceru ulicami Syrinx.

Do połowy na 8 gwiazdek, potem na jakieś marne 3, za to końcówka na 10 z clifhangerem takim, że moje postanowienie odłożenia Viriona od razu poszło się paść i tak oto słucham już 3ciej części xD
Ta najsłabsza wg mnie część dłużyła mi się niemiłosiernie i była przewidywalna. Irytowała mnie też niekonsekwencja autora w dochowywaniu tajemnic. Z super strzeżonych spotkaniach...

Absolutnie wciągnąłem się w cykl. Drugi tom drugiej serii akcja rozwija się. Dużo polityki, dwa fronty, nowe wyzwania i zagrożenia. Otwieramy kolejny tom...

Absolutnie wciągnąłem się w cykl. Drugi tom drugiej serii akcja rozwija się. Dużo polityki, dwa fronty, nowe wyzwania i zagrożenia. Otwieramy kolejny tom...