Z ulgą stwierdzam, że po nieszczęśliwym wypadku, jakim był "The Nameless One", autorzy wrócili do formy. "Doombringer" wprawdzie znowu jest opowieścią zakrojoną na znacznie mniejszą skalę niż poprzednie tomy Kronik Kresu - w końcu waży się jedynie los jednej osady, a nie całego świata albo chociaż wielkiego miasta - ale wszystko jest tu zgrabnie zgrane, a dylemat "czy postęp technologiczny jest dobry, czy zły" został przedstawiony jasno, a jednocześnie nienachalnie.

Fabuła ponownie jest oparta częściowo na nieistniejącym już blogu o Farrow Ridges "Weird New Worlds", ale tym razem książka wypada znacznie lepiej. Cade przestał być absolutną ofermą, spójna fabuła koncentruje się wokół obrony jeziora i osad przed bezwzględnymi rabusiami pereł, w pięknym stylu powracają miejsca i stworzenia z poprzednich tomów (Hive jako demokratyczne miasto, które odrobiło lekcję z nieszczęsnych skutków faszyzmu, błoniastostope gobliny, gobliny głowomłoty i przede wszystkim wspaniały bezimienny Tug, który w tej części wreszcie ma okazję rozkwitnąć i budzi uczucia równie ciepłe co pierwszy banderzwierz Strużka). Dodatkowym bonusem jest to, że - rzecz jak na Kroniki Kresu niesłychana - obok śmiałej zielarki Celestii pojawiła się druga postać kobieca, stajenna Whisp. Powiew świeżości widać nawet w opisach - znowu, tak jak w pierwszych tomach, Stewart nie szczędzi fantastycznych i pomysłowych nazw flory i fauny, dzięki którym ten świat żyje.

Z ulgą stwierdzam, że po nieszczęśliwym wypadku, jakim był "The Nameless One", autorzy wrócili do formy. "Doombringer" wprawdzie znowu jest opowieścią zakrojoną na znacznie mniejszą skalę niż poprzednie tomy Kronik Kresu - w końcu waży się jedynie los jednej osady, a nie całego świata albo chociaż wielkiego miasta - ale wszystko jest tu zgrabnie zgrane, a dylemat "czy...