Wichrowe wzgórza

6,5/10, tak dokładniej
Cóż. Początek był trudny, ale z czasem mnie wciągnęło. Pełno tu przemocy i toksyczności, aczkolwiek w takiej tajemniczej, wiktoriańskiej atmosferze. Może ten klimat przez to dałam nieświadomie tej historii szansę. Osobiście dziwię się, czemu ta powieść jest nazywana romansem wszechczasów. Więcej jest tu tego okrucieństwa i zemsty niż romantycznych uniesień itp. Nie wiem, czy do niej jeszcze wrócę.

6,5/10, tak dokładniej
Cóż. Początek był trudny, ale z czasem mnie wciągnęło. Pełno tu przemocy i toksyczności, aczkolwiek w takiej tajemniczej, wiktoriańskiej atmosferze. Może ten klimat przez to dałam nieświadomie tej historii szansę. Osobiście dziwię się, czemu ta powieść jest nazywana romansem wszechczasów. Więcej jest tu tego okrucieństwa i zemsty niż romantycznych...

Na początku ciężko było się połapać, ale z czasem było coraz lepiej. Książka ma w sobie dużo przemocy, agresji i toksyczności jednak koniec z końców wyciągnęłam się w historię. Kiedyś może do niej wrócę

Na początku ciężko było się połapać, ale z czasem było coraz lepiej. Książka ma w sobie dużo przemocy, agresji i toksyczności jednak koniec z końców wyciągnęłam się w historię. Kiedyś może do niej wrócę

Czuje, ze to dość trudna książka, trudna historia pełna nienawiści, żalu, przemocy.. nie wiem czy jeszcze raz bym do niej sięgnęła. Nieco mnie męczyła, trochę się dłużyła. Oceniam ją na 6, z niejasną niepewnością co do tej oceny.

Czuje, ze to dość trudna książka, trudna historia pełna nienawiści, żalu, przemocy.. nie wiem czy jeszcze raz bym do niej sięgnęła. Nieco mnie męczyła, trochę się dłużyła. Oceniam ją na 6, z niejasną niepewnością co do tej oceny.

Drugi klasyk, który udało mi się przeczytać i tutaj niestety miałam trochę cięższą przeprawę przez początek. 😅
Powiedzmy to sobie wprost. Na starcie totalnie nie mogłam się połapać w rozgrywających się wydarzeniach! Później było lepiej, choć zdarzały nam się takie małe kryzysy. Jednak finalnie jestem naprawdę zadowolona z lektury.

Jak bardzo jedna decyzja, jeden wyjazd i chęć pomocy małemu bezdomnemu chłopcu może zaważyć na losach całej rodziny oraz jej przyszłości? Oj bardzo.

„Wichrowe wzgórza” to historia mająca w sobie wiele wątków, które mogą przykuć główną uwagę czytelnika. Chociażby burzliwa relacja Heathcliffa z Catherine, która była okropną egoistką. Nie ukrywam, że jej postać wzbudzała we mnie w większości same negatywne odczucia. Sama postać Heathcliffa wydaje się intrygująca - jego historia i to jak potoczyło się jego życie. W końcu jako mały, dziki wręcz chłopiec trafił do domu obcych sobie ludzi, którzy postanowili włączyć go do swojej rodziny. Miał bardzo ciężkie żywot, a jeszcze cięższy w nim start. Mamy też lekki wątek fantastyczny - obecność duchów. Są pogmatwane relacje rodzinne, które zmieniają się jak w kalejdoskopie. W pewnym sensie też momentami mroczna. Było w niej wiele negatywnych emocji - smutku, gniewu i nienawiści.

Możemy też wniknąć w społeczność z przełomu XVIII i XIX wieku. To jak funkcjonowało to wszystko od kuchni, chociaż autorka w głównej mierze skupiła się na raczej na uczuciach i toksycznej relacji.

Bardzo spodobało mi się otoczenie rozgrywających wydarzeń. Skłaniało mnie do głębszych refleksji nad powieścią. Jednak ogarniał mnie wtedy trochę melancholijny nastrój.

Dla mnie była to historia z jednej strony ciężka, a z drugiej bardzo intrygująca. Z pewnością były ważne wątki, które pominęłam skupiając się na innych równie ważnych. Myślę, że jest to opowieść, której nie da się w całości poznać za jednym razem, że trzeba do niej wrócić ponownie z otwartą głową i przeczytać ją jeszcze raz.

Czy do niej jeszcze kiedyś wrócę? Z pewnością.

Drugi klasyk, który udało mi się przeczytać i tutaj niestety miałam trochę cięższą przeprawę przez początek. 😅
Powiedzmy to sobie wprost. Na starcie totalnie nie mogłam się połapać w rozgrywających się wydarzeniach! Później było lepiej, choć zdarzały nam się takie małe kryzysy. Jednak finalnie jestem naprawdę zadowolona z lektury.

Jak bardzo jedna decyzja, jeden wyjazd i...

Z trudem dotrwałam do końca. Zbyt dużo agresji, nienawiści i generalnie złych emocji. Chwiejność emocjonalna bohaterów była dla mnie po prostu patologiczna.

Z trudem dotrwałam do końca. Zbyt dużo agresji, nienawiści i generalnie złych emocji. Chwiejność emocjonalna bohaterów była dla mnie po prostu patologiczna.

4.5
Jest ok, ale zdecydowanie nie dla mnie - nie powrócę już do niej w tym życiu

4.5
Jest ok, ale zdecydowanie nie dla mnie - nie powrócę już do niej w tym życiu

"Zastanawiałem się, jak mógł ktoś pomyśleć, że ci, którzy śpią w tej cichej ziemi, śnią niespokojne sny."

Mam ogromny sentyment do powieści, pamiętam ogrom wrażeń dostarczanych podczas pierwszego czytania, ale i teraz, po wielu latach, nadal fantastycznie się w niej odnajduję. Może dlatego, że przekonuje mnie mrok ludzkiej duszy, zaglądanie w najciemniejsze zakamarki różnych osobowości, przyglądanie się, dokąd prowadzają skrajne emocje, zastanawianie się, czy warto się im poddawać, czy życie bez nich świeciłoby intensywnym blaskiem. Miłość, wyniesiona na piedestał, z przypisanymi jedynie pozytywnymi cechami, gdzieś w ferworze i chaosie niezrozumienia, wątpliwości i odrzucenia zmienia się w szkaradną kompozycję, boleśnie raniącą, przywołującą tragedie, nieczułą na wezwanie rozsądku. Nakręcająca się spirala nieprzemyślanych decyzji i dramatycznych konsekwencji, obejmująca trzy pokolenia, tak trudna do zawrócenia ze źle obranego szlaku.

Więcej na: https://bookendorfina.blogspot.com/2022/04/wichrowe-wzgorza_13.html

"Zastanawiałem się, jak mógł ktoś pomyśleć, że ci, którzy śpią w tej cichej ziemi, śnią niespokojne sny."

Mam ogromny sentyment do powieści, pamiętam ogrom wrażeń dostarczanych podczas pierwszego czytania, ale i teraz, po wielu latach, nadal fantastycznie się w niej odnajduję. Może dlatego, że przekonuje mnie mrok ludzkiej duszy, zaglądanie w najciemniejsze zakamarki...

Nie mogłam nic zrozumieć na początku, dopiero jak się wciągnęłam, to poszło szybciej :P Ale i tak się pogubiłam, kto jest kto w tej książce :P

Nie mogłam nic zrozumieć na początku, dopiero jak się wciągnęłam, to poszło szybciej :P Ale i tak się pogubiłam, kto jest kto w tej książce :P

Angażująca opowieść o uczuciach, głównie żalu, gniewie, nienawiści.

Angażująca opowieść o uczuciach, głównie żalu, gniewie, nienawiści.

Trzy siostry z XIX wieku, które zostały uwiecznione w kartach historii. Które napisały piękne klasyki, widniejące teraz nie tylko na półkach sklepowych, ale i w bibliotekach. Dzieła które są nazywane literaturą piękną obcą oraz dostrzegane przez wielu ludzi.

Jedna z sióstr, Emily Brontë, jest autorką wybitnej, kontrowersyjnej jak na tamte czasy książki, którą miałam okazje przeczytać.
„Wichrowe Wzgórza” jest idealnym przykładem słowa "klasyk". Coś co pomimo upływu lat wciąż jest dobre oraz zachwyca setki tysięcy ludzi.

Historia z początku wydaję się skomplikowana, zbyt trudna do zrozumienia. Jednak z każdym kolejnym zdaniem, wszystko co wydawało się dotychczas czystą paranoją i brednią staje się nadzwyczaj jasne.
Książka wprawia nas w niepewność oraz chęć podejrzenia kolejnej strony.

Dzięki Wichrowym Wzgórzom, kolejno przez 4 dni nie zaznałam spokoju. Jak nie czytałam to słuchałam je w audiobook’u. Nie dawałam sobie chwili wytchnienia. Chciałam wiedzieć co będzie dalej, do takiego stopnia, że zapominałam czym jest szkoła, nauka, prace domowe oraz sen.

Dlatego, jeśli macie ochotę na klasykę, nie czekajcie dłużej i sięgnijcie po Wichrowe Wzgórza.

Trzy siostry z XIX wieku, które zostały uwiecznione w kartach historii. Które napisały piękne klasyki, widniejące teraz nie tylko na półkach sklepowych, ale i w bibliotekach. Dzieła które są nazywane literaturą piękną obcą oraz dostrzegane przez wielu ludzi.

Jedna z sióstr, Emily Brontë, jest autorką wybitnej, kontrowersyjnej jak na tamte czasy książki, którą miałam okazje...