Wichrowe wzgórza

Wichrowe Wzgórza Emily Brontë to niewątpliwe jedno z najważniejszych dzieł dziewiętnastowiecznej literatury brytyjskiej. Opowieść o dwóch rodzinach, Earnshawów i Lintonów, których losy zostają połączone przez pojawienie się małego śniadego chłopca, Heathcliffa, i jego wielkiej niespełnionej miłości do Catherine, to nie tylko jedna z najlepszych i najtragiczniejszych historii miłosnych epoki. To również studium traumy i zemsty, która dotyka kolejne pokolenia.
Osadzona na wrzosowiskach Yorkshire historia jest niesamowicie uniwersalna - bo czy też motywy uprzedzenia, zemsty, pogardy, obłudy i bigoterii są już nam zupełnie obce? Wręcz przeciwnie, Brontë udaje się w swojej jedynej powieści zawrzeć wiele trafnych obserwacji i spostrzeżeń na temat ludzkich uczuć i motywacji - dlaczego kochamy, dlaczego się pobieramy i dlaczego nienawidzimy. Te współczesne rozważania ubrane są co prawda w dziewiętnastowieczne kostiumy, ale również dobrze można by było przenieść akcję tej książki do współczesności, i po paru zmianach dekoracji, nikt by się nie domyślił, że oryginał powstał prawie dwa wieki temu.
O samej powieści nie zamierzam pisać więcej, poza tym, że mogę ją gorąco polecić. Chciałabym teraz skupić się na tym konkretnym wydaniu. Mianowicie do tej pory polski czytelnik mógł poznać Wichrowe Wzgórza i ich mieszkańców dzięki przekładowi Janiny Sujkowskiej z 1929 roku. Każdy przekład jest sprawą trudną, szczególnie w przypadku powieści takiego formatu. I jak każdy, ma swoje wady. Przekład J. Sujkowskiej wydawał się mieć głównie na celu oddanie jak najwierniej języka epoki - w związku z tym polszczyzna użyta w przekładzie jest równie monumentalna, co może utrudnić jego odbiór. Tutaj język został uproszczony, jednak nie zupełnie odarty z wyrażeń powszechnie uznawanych za archaiczne, co pozwala lepiej wczuć się w atmosferę powieści. Jedyne, z czym mam problem, to potraktowanie postaci Josepha. Jak wyjaśnia sam tłumacz, nawet użycie stylizowanej gwary z konieczności stwarza pewną sztuczność, umowność (Posłowie, str. 442). No i ta sztuczność moim zdaniem jednak tutaj się wkrada - mnie osobiście wszystkie jego kwestie wytrącały z rytmu czytania, właśnie przez nadmierną stylizację języka. Ale zaznaczam, że to tylko i wyłącznie moja osobista preferencja, nie ujmując tutaj absolutnie przekładowi jako całości.
Ponadto sama książka jest rzeczywiście pięknie wydana - z pewnością dołączą do niej wydania powieści siostry Emily, Charlotte Brontë, z tej samej serii Wydawnictwa MG. Na koniec należy wspomnieć, że poza samą powieścią i Posłowiem od tłumacza, w Apendyksie czytelnik znajdzie trzy krótkie recenzje Wichrowych Wzgórz, w tym jedną napisaną przez samą Virginię Woolf.
Dlatego też zarówno samą powieść, jak i po konkretne wydanie, mogę z czystym sumieniem polecić każdemu miłośnikowi i miłośniczce dobrej literatury.

Wichrowe Wzgórza Emily Brontë to niewątpliwe jedno z najważniejszych dzieł dziewiętnastowiecznej literatury brytyjskiej. Opowieść o dwóch rodzinach, Earnshawów i Lintonów, których losy zostają połączone przez pojawienie się małego śniadego chłopca, Heathcliffa, i jego wielkiej niespełnionej miłości do Catherine, to nie tylko jedna z najlepszych i najtragiczniejszych...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ta powieść to Romeo i Julia.

Gdyby Romeo był mściwym socjopatą, i zaraz po śmierci Julii poświęcił swoje życie zniszczeniu obydwu rodzin przy okazji robiąc to w możliwie jak najbardziej bolesny sposób.

Podobał mi się sposób narracji która wyczerpująco prowadziła między pokoleniami. Ciekawe realia, i kultowa historia. Mimo intensywnej antypatii do głównych postaci i ciężkiego języka (czytane w oryginale) czytało mi się bardzo dobrze :)

Ta powieść to Romeo i Julia.

Gdyby Romeo był mściwym socjopatą, i zaraz po śmierci Julii poświęcił swoje życie zniszczeniu obydwu rodzin przy okazji robiąc to w możliwie jak najbardziej bolesny sposób.

Podobał mi się sposób narracji która wyczerpująco prowadziła między pokoleniami. Ciekawe realia, i kultowa historia. Mimo intensywnej antypatii do głównych postaci i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jeżeli mam być szczera, to historię znałam już wcześniej - w dodatku w oryginale - i już wtedy zapałałam do niej miłością. Teraz, gdy czytałam to dla przyjemności, po polsku, mając fizycznie książkę w ręku, kocham tą historię jeszcze bardziej.

"Wichrowe wzgórza" przedstawiają historię zdawałoby się miłości Heathcliffa i Katarzyny. Jednakże nie jest to powieść o miłości - co jest bardzo częstym błędem przy interpretacji własnej - a o gniewie i nienawiści. Te dwa potężne uczucia napędzają całą historię, kumulując się w bohaterze od początku jego życia tak naprawdę.

Rozumiem, że ta książka wielu osobom może się nie podobać - nie tylko jest dość ciężka w odbiorze, przedstawia dość trudny temat, to jeszcze jest bardzo inteligencka, złożona i miejscami pogmatwana. Uważam jednak, że należy ją znać, aby mieć jakiekolwiek pojęcie o twórczości Emily Bronte.

Historia sama w sobie jest bardzo ciekawa, skupia się dość mocno na emocjach i psychice bohaterów, a także czuje się, że wychodzi poza swój czas - wpisuje się ona w zaczątki romantyzmu, tak naprawdę go kreując, bo jednak zawarte są w niej podstawowe cechy tej epoki i dla mnie, osobiście, jest niejako manifestem tego okresu w dziejach.

Chciałabym także poruszyć kwestię tłumaczenia - są w Polsce chyba dwa - Janiny Sujkowskiej i Piotra Grzesika. Ja czytałam w tym pierwszym przekładzie i było to coś cudownego. Nie czułam, że czytałam klasyk sprzed dwustu lat, ale książkę nowoczesną, z XXI wieku. Może czasami niektóre sformułowania brzmiały jakby były pisane dla dzieci, ale no cóż, zdarza się, historii to raczej nic nie ujmuje. Odnośnie tłumaczenia pana Grzesika - nie wiem, jak to się przekłada na całość książki, ale wiem, że wprowadził on gwarę podhalańską (bo niektóre kwestie w oryginale również były pisane w gwarze angielskiej), co uważam za świetny pomysł, chociaż niektórym może to przeszkadzać - tak tylko chciałam was powiadomić, żebyście się zastanowili, w którym tłumaczeniu byście woleli "Wichrowe..." czytać. [a czytać powinniście, bo to cudowna historia!!]

Jeżeli mam być szczera, to historię znałam już wcześniej - w dodatku w oryginale - i już wtedy zapałałam do niej miłością. Teraz, gdy czytałam to dla przyjemności, po polsku, mając fizycznie książkę w ręku, kocham tą historię jeszcze bardziej.

"Wichrowe wzgórza" przedstawiają historię zdawałoby się miłości Heathcliffa i Katarzyny. Jednakże nie jest to powieść o miłości -...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie powiem, że "Wichrowe Wzgórza" należą do moich ulubionych klasycznych historii. Para, której krok tylko brakuje do szaleństwa, ciągle jest targana silnymi emocjami. Wychowują się razem jak rodzeństwo, ale z czasem darzą się uczuciem jak kochankowie. Czytelnik sam nie wie, kochają się czy nienawidzą? A może to i to jednocześnie?

To miejsce akcji najbardziej mnie w tej opowieści pociąga. Wichrowe Wzgórza, usytuowane w okolicach Yorkshire, są prawdziwie złowieszcze. Oczami wyobraźni widzę duży zniszczony dom na odludziu, gdzie słońce nigdy nie dochodzi w pełni, szaleją tam wichry, mróz i wilgoć. To teren niegościnny, przeklęty, jałowy. Mieszkańcy dworku nie są przyjaźnie nastawieni do przyjezdnych, a zwierzęta odsłaniają zęby. W takim miejscu i okolicznościach ujrzenie ducha to tylko kwestia czasu.

Piękny jest ten gotycki klimat i choćby z tego względu to wyjątkowa pozycja wśród XIX-wiecznej angielskiej literatury. Postać Heathcliffa idealnie tam pasuje. Mężczyzna przez wielu odbierany jest jako diabeł, zło wcielone, które powraca do domu zaślepione chęcią zemsty. Od początku był niewdzięczny czy to życie go takim uczyniło?

"Wichrowe Wzgórza" to opowieść o miłości wyniszczającej, złej, tak silnej, że możliwej do spełnienia dopiero po śmierci. A może to zwykła przypowieść o braterskiej zazdrości i niedopowiedzeniach, które prowadzą do zguby? Każdy może spróbować zinterpretować to na swój sposób.

Wydawnictwo Świat Książki wydało ten klasyk w przepięknej oprawie. Twarda okładka ozdobiona kwiatami jest powleczona delikatnym materiałem, gładką tkaniną o właściwościach jedwabiu. Miałam tę książkę w ręce i pierwsze, co mi przyszło na myśl, to "wow!". Jeśli ktoś ceni sobie piękne książki na półce, to naprawdę ładniejszej wersji nie widziałam.

Dziękuję wydawnictwu za egzemplarz do recenzji.

Nie powiem, że "Wichrowe Wzgórza" należą do moich ulubionych klasycznych historii. Para, której krok tylko brakuje do szaleństwa, ciągle jest targana silnymi emocjami. Wychowują się razem jak rodzeństwo, ale z czasem darzą się uczuciem jak kochankowie. Czytelnik sam nie wie, kochają się czy nienawidzą? A może to i to jednocześnie?

To miejsce akcji najbardziej mnie w tej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Historia, którą poznajemy w tej książce toczy się na początku XIX wieku na tytułowych Wichrowych Wzgórzach. Właściciel znajdującej się tam posiadłośc,i pan Earnshaw, pewnego dnia wybrał się do Liverpoolu i spotkał tam cygańskiego chłopca, sierotę i zabrał go ze sobą do domu. To wydarzenie na zawsze odmieniło los pozostałych bohaterów. Młodzieniec ten (Heathcliff) nie znał zasad dobrego wychowania i większość mieszkańców patrzyła na niego krytycznym wzrokiem. Wyjątek stanowiła córka gospodarza, która od początku nawiązała wyjątkową i silną relację z ubogim chłopcem wielokrotnie stając po jego stronie w momentach gdy jej drugi brat go atakuje. Cathy poznaje zamożnego Lintona, który jej się oświadcza, a dziewczyna mimo świadomości, że bardziej zależy jej na Heathcliffie postanawia przyjąć tę propozycję. Po przeprowadzce dziewczyny Heathcliff opuszcza Wichrowe Wzgórza, a gdy po 3 latach zawita na nich ponownie w wielu bohaterach obudzą się najmroczniejsze wersje ich charekterów.

Pierwszą rzeczą, która mi się spodobała jest jedna z narratorów tej historii, którą została gosposia, uważam, że tego typu drugoplanowe postacie są najlepszymi obserwatorami więc ta bohaterka idealnie pasowała do swojej roli. Na przestrzeni całej książek narratorów jest kilku więc możemy dostrzec różne spojrzenia i mieć szerszy pogląd na przedstawiony tu świat.

Kolejnym aspektem, o którym nie sposób nie wspomnieć jest klimat tej powieści. Akcja dziejąca się na ponurych, tajemniczych i mrocznych wrzosowiskach sprawia, że podczas lektury wręcz czujemy niepokój związany z tym miejscem. Mistycyzm odczuwalny jest tu niemalże na każdej stronie.

Każdy z wątków przedstawiony przez Emily Bronte można rozpatrywać na wiele sposób, dla każdego czytelnika inne będzie przesłanie i każdy z nas wyciągnie z niej inne wartości.

Ludzka natura, nasze największe słabości i bolączki to jeden z głównych tematów tu poruszanych. Nie jest to romans pełen ciepła, czułości i przytulnego klimatu, jest to jego zupełne przeciwieństwo. Jest to historia o zemście, chorobach umysłu, duszy i ciała, o odrzuceniu i emocjach, które potrafią przejąć nad nami władzę.

"Wichrowe wzgórza" jak na tytuł powstały ponad 160 lat temu czyta się bardzo przyjemnie, pod tym względem, że język nie stanowi dla nas bariery w odbiorze treści. Jeśli szukacie burzliwej historii o trudnej miłości otoczonej gotyckim i dusznym klimatem mrocznych wrzosowisk ogromnie polecam ten tytuł. Z każdą stronę zatracamy się w fabule coraz intensywniej. W trakcie lektury jak i po jej zakończeniu towarzyszyć Wam będą negatywne emocje, ale gwarantuję, że warto się z nimi zmierzyć i dostrzec to co skryte głęboko w naszych umysłach.

Historia, którą poznajemy w tej książce toczy się na początku XIX wieku na tytułowych Wichrowych Wzgórzach. Właściciel znajdującej się tam posiadłośc,i pan Earnshaw, pewnego dnia wybrał się do Liverpoolu i spotkał tam cygańskiego chłopca, sierotę i zabrał go ze sobą do domu. To wydarzenie na zawsze odmieniło los pozostałych bohaterów. Młodzieniec ten (Heathcliff) nie znał...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To jedna z moich ulubionych książek. Czytałam ją z wypiekami na twarzy. Piękna opowieść o wyjątkowej miłości.

To jedna z moich ulubionych książek. Czytałam ją z wypiekami na twarzy. Piękna opowieść o wyjątkowej miłości.

Pokaż mimo to

Wichrowe Wzgórza, zachęcony poniekąd pięknym wydaniem, zakupiłem już prawie dwa lata temu, jednak dopiero niedawno zdecydowałem się na wzięcie lektury do ręki. Swoją przygodę z twórczością sióstr Brontë zacząłem od prawdopodobnie najwyższego możliwego poziomu - i nie żałuję, gdyż zapoznałem się w ten sposób z jedną z najwspanialszych powieści jakie kiedykolwiek miano okazję wydać.

Nie zaskakują mnie względnie negatywne recenzje Wichrowych Wzgórz - to nie jest dzieło po którym należy spodziewać się dawki stoickiego spokoju i historii miłosnej na miarę Jane Austen. Książka Emily Brontë, w przeciwieństwie do tego co sugeruje opis, uwydatnia głównie najciemniejsze aspekty ludzkiej natury, które autorka, w niezwykle umiejętny sposób, podkręca do granic absurdu i totalnego zgorszenia. Miłość, o której w opisie również mowa, jest głównie dodatkiem do okrucieństwa, jakim ocieka cała historia. Jej siła stanowi źródło tragizmu wdzierającego się w życie bohaterów oraz odkrywa ich największe wady - oczywiście do momentu, w którym równowaga w powieści nie zostaje przywrócona. Fabuła, którą buduje autorka jest nieziemsko fascynująca, wstrząsająca i wielowarstwowa - wywarła na mnie pioronujące wrażenie, którego nie sposób jest się pozbyć.

Emily nie tylko mistrzowsko zbudowała koncept samej historii, ale równie pięknie udało jej się go ubrać w ramy powieści - po pierwsze, Wichrowe Wzgórza będą prawdziwym rajem dla osób spotrzegawczych i wyczulonych na szczegóły; już na pierwszych stronach mamy doczynienia z elementami oraz zachowaniami bohaterów, które zostaną omówione w dalszych częściach powieści. Fabuła utworu czy usposobienia bohaterów nie opierają się na czystym przypadku. Wszystko z czym mamy doczynia, znajduje swoje logiczne wytłumaczenie, a sam utwór został zaplanowany z największą możliwą starannością. Szansa na powtórzenie się całej historii, również poparta jest konkretnym ciągiem przyczynowo-skutkowym co prowdzi do narodzenia się ciekawej symboliki, w kontekście przeszłych wydarzeń, a jest nią sama relacja Katy z Haretonem oraz wprowadzenie postaci Lockwooda.

Trzeba również zwrócić uwagę na interesujący sposób poprowadzenia przez autorkę narracji. Przez całą powieść mamy doczynienia z kilkoma narratorami - punktem zapalnym okazuje się być Ellen Dean, której rozległa opowieść jest jak rdzeń utworu, który dopuszcza do głosu następnych bohaterów; mimo to postać Ellen jest odpowiednio kontrolowana. Zagłębiamy się w najważniejsze wydarzenia i nie mamy styczności z sytuacją w której Dean zyskuje prawdziwą wszechwiedzę. Perspektywa gospodyni nie zostaje również pozbawiona jej własnych uprzedzeń czy poglądów, dzięki czemu pozostaje ona jak najbardziej naturalna. Na niekorzyść książki działa jednak poczucie, że taki sposób przedstawienia historii pozbawia nas dokładnego wejścia w skórę konkretnych postaci i przebadania ich (czego momentami mi zabrakło).

Wichrowe Wzgórza nie tylko sprostały moim oczekiwaniom, ale skutecznie podsyciły chęć zapoznania się z resztą twórczości jej sióstr. Czuję, że dziele Emily Brontë jeszcze wielokrotnie uda się trafić w moje ręce.

Wichrowe Wzgórza, zachęcony poniekąd pięknym wydaniem, zakupiłem już prawie dwa lata temu, jednak dopiero niedawno zdecydowałem się na wzięcie lektury do ręki. Swoją przygodę z twórczością sióstr Brontë zacząłem od prawdopodobnie najwyższego możliwego poziomu - i nie żałuję, gdyż zapoznałem się w ten sposób z jedną z najwspanialszych powieści jakie kiedykolwiek miano okazję...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Klasyka, która przyciągnęła mnie .. przepięknym wydaniem. Pierwsza lektura z mojego "klasycznego wyzwania" (przeczytać jedną pozycję z klasyki w miesiącu). Powieść opisuje bardzo skomplikowane życie bohaterów, ich podejście do miłości czy rodziny. Prawie wszyscy zostali wykreowani na negatywne postacie , którymi żądzą ludzkie namiętności.

Klasyka, która przyciągnęła mnie .. przepięknym wydaniem. Pierwsza lektura z mojego "klasycznego wyzwania" (przeczytać jedną pozycję z klasyki w miesiącu). Powieść opisuje bardzo skomplikowane życie bohaterów, ich podejście do miłości czy rodziny. Prawie wszyscy zostali wykreowani na negatywne postacie , którymi żądzą ludzkie namiętności.

Pokaż mimo to

"Wichrowe wzgórza" to powieść frustrująca, ale całej tej frustracji po prostu nie warta. Podziwiam ludzi, którzy znaleźli coś wartościowego w tej lekturze, ja niestety do nich nie należę.

"Wichrowe wzgórza" to powieść frustrująca, ale całej tej frustracji po prostu nie warta. Podziwiam ludzi, którzy znaleźli coś wartościowego w tej lekturze, ja niestety do nich nie należę.

Pokaż mimo to

„Wielka powieść o jeszcze większej miłości”, mówili. „Historia ogromnego, lecz tragicznego afektu”, dodawali. Oczywiście kłamali. Wichrowe wzgórza to obraz toksycznego uczucia, jakie łączy… rodzeństwo. Na szczęście przysposobione, choć i tak całość ociera się o patologię.

W młodości cygański przybłęda Heathcliff zostaje przygarnięty przez zamożną rodzinę Earnshawów. Dorasta w tytułowych Wichrowych Wzgórzach i obdarza odwzajemnionym uczuciem swoją siostrę i towarzyszkę dziecięcych zabaw, Katarzynę. Jej brat, Hindley, chłopca wręcz nienawidzi. Dlatego po śmierci ojca upokarza go na każdym kroku i z brata zamienia w służącego. Durnego parobka bez szans na jakikolwiek rozwój. Właśnie to sprawia, że gdy Katarzyna dorasta, wybiera innego mężczyznę, Lintona. Eleganckiego, dobrze wychowanego, oczytanego. Innego niż jej przaśny Heathcliff. Ten znika z Wichrowych Wzgórz i po trzech latach wraca. Z pieniędzmi i planem zemsty.

U podłoża tej historii bez wątpienia leży miłość, lecz bardzo szybko zamienia się w chorobliwą nienawiść. Wichrowe Wzgórza to na dobrą sprawę właśnie historia nienawiści. Hindley nienawidzi Heathcliffa. Heathcliff nienawidzi Hindleya. Z czasem Katarzyna zaczyna nienawidzić Liptona. Wszyscy momentami nienawidzą Nelly, służącej będącej współnarratorką powieści. Owa nienawiść wymieszana z miłością przechodzi na kolejne pokolenia, które też się nienawidzi. Do tego dodać trzeba jeszcze chorobliwe ataki szału, niekiedy może i przerażające, ale czasami komiczne.

Czy bohaterów da się lubić? Nelly owszem, podobnie jak mężczyznę, który wysłuchuje jej historii. Pozostali służący kręcący się po kartach powieści są tak nieprzyjemni, że aż dziwne, że ktokolwiek trzyma ich na służbie. Heathcliff jest kanalią, zimnym, surowym, okrutnym draniem. Katarzyna jest wariatką i histeryczką. Hindley to drań. Lipton jest mydłkiem, zaś młodsze pokolenie – wywodzące się z trudnych przecież rodzin – ma skrzywienia, które często dają o sobie znać.

Wichrowe Wzgórza warto przeczytać. To klasyka i zarazem jedyna powieść w dorobku Emily Bronte. Rzecz mroczna i niepokojąca, wręcz gotycka, dobrze budująca klimat wrzosowisk północnej Anglii. Resztę robi legenda – autorka napisała tę historię, popijając wodę zanieczyszczoną rozkładającymi się na pobliskim cmentarzu ciałami. W kolejnym roku zmarła, podobnie jak jej brat Branwell…

Więcej recenzji:
https://zdalaodpolityki.pl/category/ksiazka/

„Wielka powieść o jeszcze większej miłości”, mówili. „Historia ogromnego, lecz tragicznego afektu”, dodawali. Oczywiście kłamali. Wichrowe wzgórza to obraz toksycznego uczucia, jakie łączy… rodzeństwo. Na szczęście przysposobione, choć i tak całość ociera się o patologię.

W młodości cygański przybłęda Heathcliff zostaje przygarnięty przez zamożną rodzinę Earnshawów....

więcej

mniej

Pokaż mimo to