Dodatkowa gwiazdka za to, że na prawie 600 stronach autor był w stanie nie zanudzić czytelnika na śmierć ;),tylko naprawdę trzymać wartką i intrygującą akcję. Wątków oczywiście sporo, najciekawsze to te pokazujące pracę pisarską (np. inspiracje),ale też świetnie skonstruowany bohater główny, przyjaciel o ksywie Duch i pozostałe osoby drugiego planu. Język przyjemnie mięsisty - jak zawsze u Dębskiego. Wrocław pojawia się sporadycznie, ale jest. Fantastyki umiarkowanie, przynajmniej w wersji kosmiczno-magicznej. Dodatkowy plus dla wydawnictwa za dobre zszycie woluminu, bo przy takiej grubości klejenie rozwaliłoby książkę po pierwszym czytaniu.

Dodatkowa gwiazdka za to, że na prawie 600 stronach autor był w stanie nie zanudzić czytelnika na śmierć ;),tylko naprawdę trzymać wartką i intrygującą akcję. Wątków oczywiście sporo, najciekawsze to te pokazujące pracę pisarską (np. inspiracje),ale też świetnie skonstruowany bohater główny, przyjaciel o ksywie Duch i pozostałe osoby drugiego planu. Język przyjemnie...

„Kogel-Nobel” Eugeniusza Dębskiego to powieść solidna i to
nie tylko dlatego, że czytając ją, trzeba trzymać książkę na kolanach, bo zemdleją Wam nadgarstki. Można ponarzekać nawet, że dzisiaj już się tak długich powieści „nie pisze”. Otóż pisze się, pisze, tylko muszą być dobrze napisane.
Wtedy czytelnik nie ma wrażenia, że po stronie numer dwieście twórca mógłby przestać męczyć siebie i odbiorcę. Jednak to nie ten przypadek. Tu nie ma żadnego zbędnego opisu, żadnego zbędnego dialogu, choć bywają one mocno rozbudowane. Wszystko ma jednak swoje przemyślane miejsce, wszystko „siedzi” w historii. Trzeba
śledzić wydarzenia z uwagą. A historia jest nie tylko wielowątkowa, ale i
wielopoziomowa.

Więcej o książce pod linkiem:
https://zapisanechwila.blogspot.com/2021/02/kogel-nobel-eugeniusz-debski-recenzja.html

„Kogel-Nobel” Eugeniusza Dębskiego to powieść solidna i to
nie tylko dlatego, że czytając ją, trzeba trzymać książkę na kolanach, bo zemdleją Wam nadgarstki. Można ponarzekać nawet, że dzisiaj już się tak długich powieści „nie pisze”. Otóż pisze się, pisze, tylko muszą być dobrze napisane.
Wtedy czytelnik nie ma wrażenia, że po stronie numer dwieście twórca mógłby przestać...

Autor daje do myślenia. I do czytania!

Autor daje do myślenia. I do czytania!

Za cholerę nie wiem po co to takie długie i o co chodzi z tym otwartym zakończeniem. Wielkie nieporozumienie. Nigdy więcej książek pana Eugeniusza.

Za cholerę nie wiem po co to takie długie i o co chodzi z tym otwartym zakończeniem. Wielkie nieporozumienie. Nigdy więcej książek pana Eugeniusza.