Do sięgnięcia po tę pozycję skusił mnie intrygujący tytuł. Nie czytałam wcześniej nic pana Dębskiego, nie wiedziałam, że to drugi tom serii; w bibliotece nie ma nawet tomu pierwszego czy też trzeciego; w zbiorach figuruje jako pojedyncza pozycja. Niestety, zgodnie z moją teorią, że z książką czasem trzeba wstrzelić się w swój aktualny nastrój, tym razem nie trafiłam. Długo oswajałam się z tym wschodnim zacięciem, fabuła też mnie nie porwała. Dla mnie były tylko trzy ciekawe momenty- gdy Kamil sam się wybrał na zwiady, gdy dochodził do siebie leczony przez Osipa Stepanycza i końcowa akcja tropienia guimonów. Trochę się zawiodłam, choć były dni, gdy nie najgorze mi się czytało tę książkę. Jednak nie mam ochoty, żeby sięgnąć po pierwszy i kolejny tom...

Do sięgnięcia po tę pozycję skusił mnie intrygujący tytuł. Nie czytałam wcześniej nic pana Dębskiego, nie wiedziałam, że to drugi tom serii; w bibliotece nie ma nawet tomu pierwszego czy też trzeciego; w zbiorach figuruje jako pojedyncza pozycja. Niestety, zgodnie z moją teorią, że z książką czasem trzeba wstrzelić się w swój aktualny nastrój, tym razem nie trafiłam. Długo...

W porównaniu z poprzednim tomem 2 oczka w dół i dlaczego?
Humor nadal jest chociaż chwilami już męczący, śmieszkowanie głównego bohatera chwilami męczy swoim nadmiarem, jednak przede wszystkim ocena spada przez nieprawdopodobną naiwność tej pozycji. Kamil "Kosa" Stochard rusza likwidować guimony do Rosji i staje się cud. Wszyscy mu wierzą, aparat rosyjskiego MSW rusza do boju ze ZŁEM.
Słodko jak w reklamie prezerwatyw.

W porównaniu z poprzednim tomem 2 oczka w dół i dlaczego?
Humor nadal jest chociaż chwilami już męczący, śmieszkowanie głównego bohatera chwilami męczy swoim nadmiarem, jednak przede wszystkim ocena spada przez nieprawdopodobną naiwność tej pozycji. Kamil "Kosa" Stochard rusza likwidować guimony do Rosji i staje się cud. Wszyscy mu wierzą, aparat rosyjskiego MSW rusza do...

Czytałam recenzje,gdzie różnie pisano o tej książce
ale mnie sie ta opowieść podobała tak samo jak poprzedni tom
Bohater i cała akcja przenoszą się do Petersburga
Dużo fajnych powiedzonek po rosyjsku można przy okazji poznać :)
Akcja jak zwykle dynamiczna
Stwory czyli Guimony aktywne bardzo
Nowi rosyjscy towarzysze broni głównego bohatera dają się lubić
i to wszystko sprawiło że bawiłam się przy tym czytadle naprawde dobrze
Polecam i lece czytać kolejny tom

Czytałam recenzje,gdzie różnie pisano o tej książce
ale mnie sie ta opowieść podobała tak samo jak poprzedni tom
Bohater i cała akcja przenoszą się do Petersburga
Dużo fajnych powiedzonek po rosyjsku można przy okazji poznać :)
Akcja jak zwykle dynamiczna
Stwory czyli Guimony aktywne bardzo
Nowi rosyjscy towarzysze broni głównego bohatera dają się lubić
i to wszystko...

Ciekawa książka z wciągającą fabułą, nawiązującą do aktualnych wydarzeń geopolitycznych. Świetna pozycja dla wielbicieli tematyki wschodniej.

Ciekawa książka z wciągającą fabułą, nawiązującą do aktualnych wydarzeń geopolitycznych. Świetna pozycja dla wielbicieli tematyki wschodniej.

Powieść inkrustowana zwrotami rosyjskimi i - niestety - polskimi wulgaryzmami. Nie szokuje mnie to, ale w wielu przypadkach nie było to tu potrzebne i na miejscu. Nie brak (mało śmiesznych) dowcipów i inwencji językowej, jednak ta ostatnia sprawia wrażenie nieco wysilonej. Mamy tu też zachwyty dla rosyjskich służb specjalnych oraz dużą rezerwę wobec stosunków panujących w ABW i na policji w Polsce. Do tego chłoptasiowskie ćwierkanie miłosne pomiędzy agentami-gejami. Naiwne i...trochę babskie. Organiczna a mało uzasadniona nienawiść do staruszków - bo "mohery" są podatne na wpływy silniejszych. Lovercraft jako twórca teologii Cthulhu okazuje się prorokiem - na odległość czuć to papierem. Tytuł "Moherfucker" jest dobry o tyle, że mówi o orientacji światopoglądowej bohatera, a zarazem zapowiada język powieści: pociąga wulgarnością. Komentarze głównego bohatera dość jednoznacznie pozwalają go postrzegać jako zadeklarowanego socjaldemokratę, wojującego agnostyka, rusofila i geja. Niestety owo przypisanie go do jednej strony podzielonej sceny światopoglądowej raczej go deprecjonuje, niż poprawia jego wizerunek: jak każdego artystę czy urzędnika, który próbuje dzielić publiczność/społeczność na "mądrą", czyli popierającą tę partię co on, i głupią - zwolenników opcji przeciwnej.
Aż nadto namolnie tłumaczy się w przypisach wtręty rosyjskie (pełne brzmienie tych samych zdań, co w tekście, powtarza się w przypisach...czyżby autor płacony od wierszówki?).

Jako wrocławianin, autor usilnie propaguje to miasto, co, sądząc po metodach, chyba nie przysporzy mu fanów w takim Krakowie, czy Gdańsku... Zwraca słusznie uwagę, że na sądzie wrocławskim widnieje figura Iustitii, nie Temidy. Ale jej autor to van Gosen, nie van Gossen - ten drugi zajmował się ekonomią.

Podobała mi się życiowa przypowieść o nieszczęśliwych dziewczynach i tchórzliwych chłopakach - bajka Majki: "Dlaczego nikt nie łowi złotych rybek". Głupiec to ten, co nie spróbował. Pewnie dotyczyło to bohatera i jego przyjaciółki. Zdarzają się w powieści zabawne, ukryte, ironiczne wypady autora: po zamroczeniu bohater może sobie przypomnieć tylko nazwę łacińską "digitus tertius" - palec środkowy (a do czego służy?),albo w czasie walki ktoś "odwołuje się do matki" przeciwnika (czyli co robi?).

Całość czyta się nieźle, ale to pierwsza książka przygodowa, przy której zasypiałem.

Powieść inkrustowana zwrotami rosyjskimi i - niestety - polskimi wulgaryzmami. Nie szokuje mnie to, ale w wielu przypadkach nie było to tu potrzebne i na miejscu. Nie brak (mało śmiesznych) dowcipów i inwencji językowej, jednak ta ostatnia sprawia wrażenie nieco wysilonej. Mamy tu też zachwyty dla rosyjskich służb specjalnych oraz dużą rezerwę wobec stosunków panujących w...

Rzecz dzieje się w malowniczych plenerach Petersburga. Zamiast amerykańskich sił specjalnych mamy przedstawicieli Specnazu. Niezbędnych. Bowiem w geriatrycznej populacji petersburgskich emerytów i rencistów nastąpiło mordercze ożywienie. Bardzo podobne do obserwowanego wcześniej w bratnim kraju. Tak więc w ramach przyjaźni polsko - rosyjskiej Moherfucker jedzie na konsultacje, których udzielać będzie pod czujnym okiem pięknej agentki Zemfiry.
Wybuchowa część druga. Mniej drastycznie krwista ale bardziej dreszczowa niż 1.

Rzecz dzieje się w malowniczych plenerach Petersburga. Zamiast amerykańskich sił specjalnych mamy przedstawicieli Specnazu. Niezbędnych. Bowiem w geriatrycznej populacji petersburgskich emerytów i rencistów nastąpiło mordercze ożywienie. Bardzo podobne do obserwowanego wcześniej w bratnim kraju. Tak więc w ramach przyjaźni polsko - rosyjskiej Moherfucker jedzie na...

Książka, która zapowiadała się bardzo dobrze, ale im dalej czytałem, tym była gorsza. Pewnie zasługuje na więcej, niż 4 gwiazdki, ale trudno o wyższą ocenę, kiedy dominującym uczuciem po zakończeniu lektury jest rozczarowanie.

Książka, która zapowiadała się bardzo dobrze, ale im dalej czytałem, tym była gorsza. Pewnie zasługuje na więcej, niż 4 gwiazdki, ale trudno o wyższą ocenę, kiedy dominującym uczuciem po zakończeniu lektury jest rozczarowanie.

Już nie takie świeże i interesujące ja pierwsza część. Lekko pretensjonalne. Błędy i nieścisłości logiczne.
Zaczynam mieć wrażenie, że styl pisania autora nie jest spowodowany młodością i niedoświadczeniem, ale.... brakiem umiejętności?

Już nie takie świeże i interesujące ja pierwsza część. Lekko pretensjonalne. Błędy i nieścisłości logiczne.
Zaczynam mieć wrażenie, że styl pisania autora nie jest spowodowany młodością i niedoświadczeniem, ale.... brakiem umiejętności?

Zawód na całej linii. Da się przeczytać, ale zachwytu nie ma.

Zawód na całej linii. Da się przeczytać, ale zachwytu nie ma.

Rosja to nie kraj - to stan umysłu jak mawiają niektórzy... i po przeczytaniu Moherfucker nie sposób się w pewnym stopniu z tym nie zgodzić...
Kamil po swej akcji na polskiej ziemi i uznaniu, w postaci odznaczenia, przez pryncypałów Jerzego, staje się... podrzędnym zesłańcem w "Archiwum X" we Wrocławiu... bo nikt nie uwierzył w to co widział... jednak kiedy w Rosji zaczynają dziać się podobne "cyrki"... gdy babuszki wychodzą na ulice i sieją postrach wśród osiedlowych amatorów trunków wszelakich - w szczególności wśród osób mających jeszcze -naście bądź -dzieścią lat postanawiają że pomoc się może przydać... i tak "from Russia with love" zostaje wysłane zapotrzebowanie na Agenta Kamila...
Dlaczego Rosja to stan umysłu... pamiętacie "Kochaj albo rzuć" ... czulem się podobnie czytając ten tom... wszystko musiało być tam największe najlepsze... guimony również... sekty... a poza tym sytuacja rodem z Ludluma i "Tożsamości Bourne'a" gdzie bohater popada w amnezję...
Jednak nie ma co narzekać - bo to kolejny tom gwarantujący wartką akcję rodem z filmów sensacyjnych... tylko już nie bardzo amerykańskich bo klimat rosyjski jak najbardziej wyczuwalny... szkoda tylko Zemfiry...

Rosja to nie kraj - to stan umysłu jak mawiają niektórzy... i po przeczytaniu Moherfucker nie sposób się w pewnym stopniu z tym nie zgodzić...
Kamil po swej akcji na polskiej ziemi i uznaniu, w postaci odznaczenia, przez pryncypałów Jerzego, staje się... podrzędnym zesłańcem w "Archiwum X" we Wrocławiu... bo nikt nie uwierzył w to co widział... jednak kiedy w Rosji...