Morze

Wielką mają słabość Anglicy do podgatunku powieści o powrocie do wydarzeń z młodości. Może najbardziej znane są "Okruchy dnia" (Booker 1989), ale choćby dwa lata po powieści Banville'a tę samą nagrodę otrzymała też "Tajemnica rodu Hegartych", oparta na podobnym pomyśle konstrukcyjnym. Jakoś, może przez kolejność lektury, "Morze" wydało mi się niezbyt odkrywcze - na liście nominowanych z 2005 widzę ciekawsze, moim zdaniem, tytuły, co zresztą pokazuje poziom angielskiego rynku książkowego.

Wielką mają słabość Anglicy do podgatunku powieści o powrocie do wydarzeń z młodości. Może najbardziej znane są "Okruchy dnia" (Booker 1989), ale choćby dwa lata po powieści Banville'a tę samą nagrodę otrzymała też "Tajemnica rodu Hegartych", oparta na podobnym pomyśle konstrukcyjnym. Jakoś, może przez kolejność lektury, "Morze" wydało mi się niezbyt odkrywcze - na liście...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niesamowita powieść, choć absolutnie nie dla dwudziestolatka. Trzeba wiele przeżyć, by ją prawdziwie odczytać. Trzeba dojść do momentu, w którym zaczyna się myśleć o starości, śmierci, utracie bliskich... Z pozoru niewiele się tu dzieje - ot wspomnienia, wspomnienia i jeszcze raz wspomnienia, a i one pozbawione są dynamiki, a tak naprawdę, pod cienką skórą bezruchu, jest falowanie. Nieustanny ruch morza, myśli, odczuć. Opowieść współczesna przeplata się z tą, która wydarzyła się kilkadziesiąt lat wcześniej, a na nich obu kładzie się cień zmarłej żony bohatera i pytania - czy byliśmy dla siebie dobrzy, kim tak naprawdę byliśmy, czy życie po jest w ogóle możliwe? Żałoba ukryta w poetyce, w niezwykle plastycznych opisach przyrody, architektury nadmorskiej miejscowości, portretach napotykanych ludzi... I życie. Życie, które toczy się dalej, bo ono tak ma. Pozostaje nieczułe na śmierć. Jakby go co najmniej nie dotyczyła!

Niesamowita powieść, choć absolutnie nie dla dwudziestolatka. Trzeba wiele przeżyć, by ją prawdziwie odczytać. Trzeba dojść do momentu, w którym zaczyna się myśleć o starości, śmierci, utracie bliskich... Z pozoru niewiele się tu dzieje - ot wspomnienia, wspomnienia i jeszcze raz wspomnienia, a i one pozbawione są dynamiki, a tak naprawdę, pod cienką skórą bezruchu, jest...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Morze" to dość trudna książka. Nie dajcie się zwieść jej mizernym rozmiarom! To pozycja, która lubi niespieszne czytanie. Utkana z obrazów. To, co minęło, przeplata się z teraźniejszością. Powraca pytanie o to, jak funkcjonuje nasza pamięć, jak jest zawodna, co jest prawdziwe, a co tylko wyobrażone. Bardzo przypominało mi to "Poczucie kresu" Juliana Barnesa. Obie książki równie efemeryczne i inspirujące. Obie warte przeczytania.

"Morze" to dość trudna książka. Nie dajcie się zwieść jej mizernym rozmiarom! To pozycja, która lubi niespieszne czytanie. Utkana z obrazów. To, co minęło, przeplata się z teraźniejszością. Powraca pytanie o to, jak funkcjonuje nasza pamięć, jak jest zawodna, co jest prawdziwe, a co tylko wyobrażone. Bardzo przypominało mi to "Poczucie kresu" Juliana Barnesa. Obie książki...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Małe, błękitne,niepozorne "Morze" przeleżało kilka lat na mojej półce. Chyba musiałam dojrzeć do niespiesznej, krągłej, tłustej jak najedzony robaczek narracji John'a Banville'a. Starszy Pan przyjeżdża do wakacyjnego miasteczka swego dzieciństwa by tu rozliczyć się ze swoja przeszłością. Niby nic wielkiego, tym bardziej, że czyny i życie Maxa Mordena nie są ani wyjątkowe, ani spektakularne, ale ta narracja! To opowieść niespieszna, choć chaotyczna. Myśli Maxa są zawiłe i pokrętne jak dżdżownica. Opasłe i śliskie od śluzu wspomnień. Jego spostrzeżenia czasami smutne, a czasem wręcz bolesne. Ale te opisy! Te przymiotniki! "Morze" to perełka w czytaniu, ale niełatwa w odbiorze. Cieszę się, że dojrzałam do tej książeczki.

Małe, błękitne,niepozorne "Morze" przeleżało kilka lat na mojej półce. Chyba musiałam dojrzeć do niespiesznej, krągłej, tłustej jak najedzony robaczek narracji John'a Banville'a. Starszy Pan przyjeżdża do wakacyjnego miasteczka swego dzieciństwa by tu rozliczyć się ze swoja przeszłością. Niby nic wielkiego, tym bardziej, że czyny i życie Maxa Mordena nie są ani wyjątkowe,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Morze to opowieść o człowieku ,którego doświadcza śmierć najbliższych żony oraz dzieci.Główną fabułę Banville dostarcza nam za pomocą głównego bohatera Maxa Modena,który przyjeżdża do miejscowości Balyless gdzie wspomina życie u boku swojej żony Anny oraz, dzieci Chloe i Myles.
Narrator poprzez głównego bohatera dokładnie opowiada o miłości,ucuzuciu do żony oraz stosunkach z nią .Banville szczegółowo opisuje każdy szczegół w miejscu gdzie przyjeżdża do Balyless ,w domu pod Cedrami,gdzie spędza chwile przypominając sobie żonę.Banville szczegółowo opisuje miejscowość Balyless,tytułowe morze,miescowy bar,dom pod Cedrami gdzie się zatrzymał,oraz także drugoplanowe postacie jak właścicielka domu pod Cedrami i emerytowanego pułkownika.
Morze Johna Banvilla to szczególowe studium śmierci z perspektywy ateisty,ale także opowieść o miłości i uczuciu które jak widać nie gaśnie nawet z upływem czasu,to także opowieść o chorobie która doprowadza do śmierci.Morze Banvilla jest to lektura która zmusza do przemyśleń,i nie jest to łatwa i szybka lektura,ale zmuszająca do refleksji szczególnie na temat miłości oraz straty osoby którą się kochało.

Morze to opowieść o człowieku ,którego doświadcza śmierć najbliższych żony oraz dzieci.Główną fabułę Banville dostarcza nam za pomocą głównego bohatera Maxa Modena,który przyjeżdża do miejscowości Balyless gdzie wspomina życie u boku swojej żony Anny oraz, dzieci Chloe i Myles.
Narrator poprzez głównego bohatera dokładnie opowiada o miłości,ucuzuciu do żony oraz stosunkach...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Monotonny język opowiada o nijakich ludziach. Choć ci chcieliby być inni, ciekawi, jacyś, są szarzy i bez wyrazu. Cała ta historia: i wspomnienie dzieciństwa, i tragedia choroby i straty, jest bezduszna, wydumana, nieszczera. Jest kreacją, pod którą kryje się niewiele albo każdy może znaleźć to, czego szuka, odkryć prawdy, których potrzebuje. Czy one jednak naprawdę tam są? Przychodzi mi na myśl obraz spokojnego morza pod kopułą ołowianych chmur. Głębiny kryją zapewne bogactwa i tajemnice, ale widać tylko taflę szarości. W każdym razie lektura w sam raz na jesienne deszczowe dni.

Monotonny język opowiada o nijakich ludziach. Choć ci chcieliby być inni, ciekawi, jacyś, są szarzy i bez wyrazu. Cała ta historia: i wspomnienie dzieciństwa, i tragedia choroby i straty, jest bezduszna, wydumana, nieszczera. Jest kreacją, pod którą kryje się niewiele albo każdy może znaleźć to, czego szuka, odkryć prawdy, których potrzebuje. Czy one jednak naprawdę tam są?...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pomimo, że książka nie ma dużo dialogów, akcji, a głównie składa się z opisów wspomnień, czytało się ją z łatwością. Nie jest to dla mnie "arcydzieło", ponieważ nie potrafiłam zidentyfikować się z głównym bohaterem, dlatego że nigdy nie doświadczyłam w życiu podobnych rzeczy, jak np. żałoba, ale książka ta jest naprawdę dobrze napisana.

Pomimo, że książka nie ma dużo dialogów, akcji, a głównie składa się z opisów wspomnień, czytało się ją z łatwością. Nie jest to dla mnie "arcydzieło", ponieważ nie potrafiłam zidentyfikować się z głównym bohaterem, dlatego że nigdy nie doświadczyłam w życiu podobnych rzeczy, jak np. żałoba, ale książka ta jest naprawdę dobrze napisana.

Pokaż mimo to

Przywołanie bolesnego wspomnienia z dzieciństwa jako sposób na zagłuszenie bólu po stracie żony lub raczej jego spotęgowanie. Autor - dla którego zbliżająca się tragedia, jest także impulsem do sięgnięcia w przeszłość i przyjrzenia się swojemu życiu - szczerze, bez niepotrzebnego usprawiedliwiania się, mówi o tym, co miało największy wpływ na to, kim się stał i jakie podejmował decyzje. Ludzie najczęściej uciekają od takiej retrospekcji, bo zwykle trzeba zmierzyć się z prawdą, często niewygodną i niepasującą do wykreowanej historii o nas samych.

Przywołanie bolesnego wspomnienia z dzieciństwa jako sposób na zagłuszenie bólu po stracie żony lub raczej jego spotęgowanie. Autor - dla którego zbliżająca się tragedia, jest także impulsem do sięgnięcia w przeszłość i przyjrzenia się swojemu życiu - szczerze, bez niepotrzebnego usprawiedliwiania się, mówi o tym, co miało największy wpływ na to, kim się stał i jakie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

nuda, nie wiem za co ten Booker, temat znany i wyjałowiony w tej książce do cna.

nuda, nie wiem za co ten Booker, temat znany i wyjałowiony w tej książce do cna.

Pokaż mimo to

Pamięć o przeszłości, wspomnienia to chyba jedne z największych skarbów ludzkiego umysłu. To także niesamowicie inspirujący temat dla wszelkiego rodzaju artystów, w tym oczywiście dla pisarzy. Po ten temat sięgnął także obecny już u mnie na blogu John Banville w nagrodzonej Bookerem (2005) książce Morze (Znak, Kraków 2007).
Głównym bohaterem powieści, a zarazem narratorem jest Max Morden. Historyk sztuki, powoli zmierzający się ze starością i próbujący pogodzić się albo chociaż przyswoić sobie śmierć żony, wyjeżdża do nadmorskiego pensjonatu w Ballyless. Przywiodła go tu chęć ucieczki z domu, który cały czas przypomina mu o stracie towarzyszki życia, próba oderwania się od codzienności. Nie jest to dla niego obce miejsce. To właśnie tu w dzieciństwie spędził wakacje, które wpłynęły na jego dalsze losy. Wracając do znanego miejsca, nie sposób uciec od wspomnień. Nie udaje się to również Mordenowi, który ucieka pamięcią do tych dni przed wielu laty, kiedy poznał bogów – rodzinę Grace’ów. Piszę o bogach, bo dla bohatera tamte wakacje to kraina mityczna, a taka musi swoich bogów posiadać. Kimże więc byli ci ludzie, którzy znaczyli dla młodego bohatera tak wiele, że stali dla niego wyżej niż zwykli śmiertelnicy? Zwykła, niezwykła rodzina – ojciec, matka, dwójka rodzeństwa i ich młoda opiekunka. Pan Grace to dla Mordena rubaszny, lubieżny satyr. Pani Grace – bogini, pierwsza erotyczna fascynacja młodego chłopaka. Jego uczucie przeszło później (zresztą odwzajemnione) na córkę – Chloe, młode, dziewczę z paskudnym charakterkiem, dla którego Max był wstanie zdecydować się na najpaskudniejsze zachowania. Byłaby idealną, chłodną boginią. Niemówiący Myles nieustannie towarzyszący ukochanej siostrze i pozwalający się jej gnębić był jak śmieszny, łobuzerski, psotliwy bożek. Na ich tle zdecydowanie wyróżniała się Rose, opiekunka rodzeństwa, subtelna, nieśmiała dziewczyna skrywająca w sercu tajemnicę, która w pewien sposób za sprawą Mordena doprowadzi do tragicznych wydarzeń. Trzeba napisać choć trochę o tych ludziach, gdyż to właśnie oni zadecydowali, choć nie bezpośrednio, o dalszym losie bohatera, o jego wyborach, decyzjach, zachowaniu. Wpłynęli na niego tak mocno, że nie sposób od nich uciec.
To mityczne lato, do którego wraca Max Morden, to jedna płaszczyzna powieści. Kolejna, również we wspomnieniach, och, od nich nie da się uciec, to wiadomość o chorobie żony i ich wspólne czekanie na jej śmierć. To już nie pełne subtelnych emocji wakacje nad morzem, to szara, bolesna codzienność, w której nie ma już nadziei, w której trzeba być silnym, aby wspierać odchodzącą ukochaną. To próba ucieczki przed nieuniknionym, dlatego pojawiają się wcześniejszy wspomnienia – poznanie żony, jej oświadczyny, ślub i wspólne życie. Nie tak idealne, jak zakochujący się ludzie pragną wieść, ale prawdziwe, pełne różnych uczuć i co najważniejsze – wspólne. Śmierć żony całkowicie zburzyła życie Mordena. Do tego stopnia, że jedynym wyjściem wydawała mu się ucieczka. Ucieczka z domu, ucieczka od córki, z którą nie umiał się dogadać, ucieczka w alkohol i wreszcie, a może przede wszystkim, ucieczka w otchłań pamięci.
Oczywiście, bo taka jest natura pamięci, że jedne wspomnienia prowadzą do kolejnych i nie jesteśmy w stanie kroczyć wytyczoną ścieżką, ale cały czas zbaczamy, te płaszczyzny mieszają się ze sobą. Ich przemieszanie, połączenie to sposób na ukazanie bohatera. Przeszłość go zbudowała, bez jej poznania nie możemy poznać, kim jest ten zgorzkniały samotnik. Jego podróż w obszary pamięci to odkrywanie jego życia. I wydaje się, że Morden odkrywa je razem z czytelnikiem. Okruchy wspomnień, pomieszane i poskładane dopiero teraz tworzą obraz jego życia.
Powieść Baville’a to powieść niesamowicie subtelna. I w warstwie tematycznej, bo powroty do przeszłości i poszukiwanie utraconych chwil zawsze są dla mnie bardzo subtelne i delikatne, ulotne. I w warstwie językowej. Autorowi absolutnie nie można odmówić tego, że pisze pięknie. Pisze pięknie do tego stopnia, że gdy w końcu padły słowa wulgarne, to szczerze poczułam obrzydzenie i odczułam je jak wymierzony policzek, a przecież nie były to słowa mi obce. W tym tkwi siła wulgaryzmu jako środka stylistycznego. Wystarczy raz, w odpowiedniej chwili, a nie da się go zignorować.
John Banville kolejny raz dał mi powód do rozmyślań i refleksji, a także kolejny raz dał mi fizyczną przyjemność z czytania. Chcę więcej, sięgnę po więcej i was też do tego zachęcam.

Pamięć o przeszłości, wspomnienia to chyba jedne z największych skarbów ludzkiego umysłu. To także niesamowicie inspirujący temat dla wszelkiego rodzaju artystów, w tym oczywiście dla pisarzy. Po ten temat sięgnął także obecny już u mnie na blogu John Banville w nagrodzonej Bookerem (2005) książce Morze (Znak, Kraków 2007).
Głównym bohaterem powieści, a zarazem narratorem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to