Kocham Indie ale d la mnie ta książka jest niezrozumiała. Nie w klimacie zupełnie się nie czułam. Próbowałam starałam tłumaczyłam że to o Indiach moich ukochanych że może opisy przyrody miejsc... Zero... I jakbym już ja czytała z tym samym marnym skutkiem....

Kocham Indie ale d la mnie ta książka jest niezrozumiała. Nie w klimacie zupełnie się nie czułam. Próbowałam starałam tłumaczyłam że to o Indiach moich ukochanych że może opisy przyrody miejsc... Zero... I jakbym już ja czytała z tym samym marnym skutkiem....

9/2023
"Bóg Rzeczy Małych".

"Nigdy nic nie wiadomo". Innymi słowy, mówiły koleżance podróżującej do Jądra Ciemności, że:
A) Wszystko się może zdarzyć każdemu.
Więc
B) Najlepiej być na to przygotowanym.
Historia hinduskiej rodziny o miłości i śmierci. Czyż nie wszystko sprowadza się do nich? Zakochać się dobrze. Umrzeć dobrze. A najlepiej jeszcze wszystko to w odpowiednim momencie.
Raczej smutno. Żaden z bohaterów nie stoi twardo na nogach, tylko szaleńcze wiatry ich serc i mózgów targają nimi jak szmacianymi lalkami. Nikt tak naprawdę, mimo prób, nie może utrzymać swojego losu we własnych rękach.
Jest dużo zapachów i kolorów. Momentami przypomniały mi się "Wszystkie odcienie bieli" z całym ich kuchennym arsenałem przypraw.
Może to jest dobry opis zarówno książki jak i życia- możemy jeść bezbarwną mamałygę i na tym przeżyć. Możemy też sięgać po każdy kolor, kształt i smak wierząc, że ewentualne zatrucie nie będzie śmiertelne. Ale co skosztujemy to nasze.

W kwestii technicznych- czy ktoś wie co się stało z tak piękną ideą jak errata? Bo korekta trochę zapomniała jak się pisze nie z przymiotnikami. Chyba sama zacznę je robić do przeczytanych książek, o! nikt tak nie będzie miał.

9/2023
"Bóg Rzeczy Małych".

"Nigdy nic nie wiadomo". Innymi słowy, mówiły koleżance podróżującej do Jądra Ciemności, że:
A) Wszystko się może zdarzyć każdemu.
Więc
B) Najlepiej być na to przygotowanym.
Historia hinduskiej rodziny o miłości i śmierci. Czyż nie wszystko sprowadza się do nich? Zakochać się dobrze. Umrzeć dobrze. A najlepiej jeszcze wszystko to w...

To literatura z górnej półki - piękny styl, poruszająca narracja, opowieść ma w sobie taki orientalny klimat. Jest to bardzo dobra książka, tylko trochę nie w moim stylu - nie za bardzo umiem się odnaleźć w tej kulturze. Jednak z pewnością to duże, dobre, solidne pisanie.

To literatura z górnej półki - piękny styl, poruszająca narracja, opowieść ma w sobie taki orientalny klimat. Jest to bardzo dobra książka, tylko trochę nie w moim stylu - nie za bardzo umiem się odnaleźć w tej kulturze. Jednak z pewnością to duże, dobre, solidne pisanie.

Wyobraź sobie, że masz 7 lat, jesteś bardzo wrażliwym dzieckiem, zauważasz rzeczy, których dorośli nie zauważają lub nauczyli się nie zauważać, zadajesz światu pytania o jego naturę, nie wstydzisz się naturalnych, biologicznych odruchów własnego ciała, a wokół ciebie dorośli coś mówią, płaczą, kłócą się i nigdy nie chcą cię wysłuchać. Taka jest pierwszą część powieści, zagmatwana, bo pisana z punktu widzenia 7-letniej Rahel i jej brata bliźniaka. Wokół nich dzieje się osobista tragedia ich matki, ale, jak to dzieci, jeszcze sobie tego nie uświadamiają. Obserwują naturę, czytają napisy wspak, bryzgają śliną i fascynują się rzeką za domem. Wszystko w gorącej, magnetyzującej atmosferze Indii w drugiej połowie XX wieku, jej nieokiełznanej natury, systemu kastowego, który wciąż drzemie w ludziach i mówi, że ktoś jest gorszy.
Powieść powoli odkrywa swoje tajemnice. Tak bardzo, że dopiero na końcu wszystkie kawałki układanki do siebie pasują, ale jest to gorzki obraz. Wracałam do początku książki i połykałam słowa raz jeszcze, by się przekonać, że tak, teraz wszystko rozumiem, wszystko pasuje. Już rozumiem, co mówili dorośli, a dzieci tego nie rozumiały.
Gdybym miała opisać, o czym jest ta powieść, to jest o miłości i o tym, że nigdy nie powinna być zakazywana. Bo wtedy dzieją się rzeczy okropne. Może za wszystkie okropieństwa świata jest odpowiedzialne próbowanie kierowania miłością. Duży plus za język tej powieści, poetycki, trudny. To nie jest łatwa powieść, ale tym bardziej wchodzi głęboko. Arundhati Roy dokonała niemożliwego - pokazała, jak świat postrzega dziecko i jak źle, że dorośli nie umieją tego słuchać.

Wyobraź sobie, że masz 7 lat, jesteś bardzo wrażliwym dzieckiem, zauważasz rzeczy, których dorośli nie zauważają lub nauczyli się nie zauważać, zadajesz światu pytania o jego naturę, nie wstydzisz się naturalnych, biologicznych odruchów własnego ciała, a wokół ciebie dorośli coś mówią, płaczą, kłócą się i nigdy nie chcą cię wysłuchać. Taka jest pierwszą część powieści,...

O rodzinie, która niszczy, o tradycji, która niszczy, nawet wtedy, gdy prawnie już nie obowiązuje. Przerażające, że najzagorzalszymi obrońcami owej tradycji (jak ja nie znoszę tego "zjawiska”),są te osoby, które przez nią najwięcej wycierpiały - czyli kobiety. To one, jak chociażby tak paskudna postać jak Baby Koccama jest strażniczką "dobrych obyczajów" i powodem największych tragedii. Historię tej nieszczęsnej rodziny poznajemy głównie z perspektywy dzieci: Rahel i Esthy. Jak to dzieci, są pełne naiwności, braku zrozumienia, ale nikt tak jak dzieci nie oddaje prawdy emocji. Arundhati Roy w jednym z wywiadów powiedziała - "Być dzieckiem i umieć zrozumieć dorosłego to straszliwa rzecz" To dziedziczenie nieszczęść i zła.
Bardzo przejmująca powieść, niełatwa, wymagająca uważności, empatii i cierpliwości. Misternie skonstruowana, sami musimy składać sobie tę historię z kawałków rozrzuconych wspomnień i opowieści. Dużo zachwytu wzbudza język. Fakt, jest niezwykle bogaty w metafory, porównania, powtórzenia, często wręcz poetycki. Przyznam, że mnie trochę męczył. Ale to jedyny drobny zarzut.

O rodzinie, która niszczy, o tradycji, która niszczy, nawet wtedy, gdy prawnie już nie obowiązuje. Przerażające, że najzagorzalszymi obrońcami owej tradycji (jak ja nie znoszę tego "zjawiska”),są te osoby, które przez nią najwięcej wycierpiały - czyli kobiety. To one, jak chociażby tak paskudna postać jak Baby Koccama jest strażniczką "dobrych obyczajów" i powodem...

Cytując Gombrowicza, jakże zachwyca, skoro nie zachwyca. Bardzo zmęczyła mnie ta książka, a co gorsza zirytowała. Jeśli odjąć indyjską egzotykę, to pozostaje słabo opowiedziana historia o złym, toksycznym domu, który mimo że jest zamożny, cały czas żyje systemem kastowym i fascynacją białym człowiekiem. Arundhati Roy najwyraźniej wolę w jej wydaniu publicystycznym, świetnie pisze o neokolnializmie.

Dziecięce widzenie świata nie jest tu przekonujące ani nowatorskie, a jeśli szukałabym realizmu magicznego, sięgnęłabym do literatury iberoamerykańskiej. Wielokrotne powtórzenia i nazbyt wystudiowane słowotwórstwo są rzadko ciekawe. Jest ich w tej powieści tak wiele, że stają się wymuszone, czasem wręcz bezsensowne. Gdybym za każde przeczytane słowa takie jak "bezgraniczny" czy "nieskończony" dostawała dolara, pewnie wystarczyłoby na wakacje w Grecji. Nie wiem czy winić tłumacza, czy łączyć się z nim w bólu.

Rozbudowane konstrukcje słowne, nielinearnie poprowadzona historia oraz wiele opisów męskich genitaliów oraz trzeciorzędnych cech płciowych nie zmieniają tego, że fabuła jest do bólu przewidywalna. Summa summarum, historia jest tak przegadana, że tragedia rodzinna zamiast poruszać nudzi.

Dodatkowy punkt za wgląd w modus operandi partii komunistycznych w Indiach finansowanych przez Chiny.

Cytując Gombrowicza, jakże zachwyca, skoro nie zachwyca. Bardzo zmęczyła mnie ta książka, a co gorsza zirytowała. Jeśli odjąć indyjską egzotykę, to pozostaje słabo opowiedziana historia o złym, toksycznym domu, który mimo że jest zamożny, cały czas żyje systemem kastowym i fascynacją białym człowiekiem. Arundhati Roy najwyraźniej wolę w jej wydaniu publicystycznym, świetnie...

Wspaniala, tajemnicza, bolesna, szalenie smutna. Totalnie inna kultura, od nasze europejskiej, bo ta książka to dogłębne wgląd w kulturę i system kastowy Indii. To obraz ludzkiej reakcji na stratę, to co pamiętamy o rodzinie i emocje, które nigdy do końca nas nie odpuszczają, podobnie jak wpomnienia o utraconych bliskich.

Wspaniala, tajemnicza, bolesna, szalenie smutna. Totalnie inna kultura, od nasze europejskiej, bo ta książka to dogłębne wgląd w kulturę i system kastowy Indii. To obraz ludzkiej reakcji na stratę, to co pamiętamy o rodzinie i emocje, które nigdy do końca nas nie odpuszczają, podobnie jak wpomnienia o utraconych bliskich.

Książka o miłości, o niezwykłej potrzebie miłości, w każdej postaci. O tym ile jesteśmy w stanie dla niej poświęcić, jaką cenę płacimy za miłość do ukochanego, matki, syna, córki, brata, siostry, ojca, babci, dziadka, siebie... Książka o życiu, pod którym uginamy się w imię miłości. O życiu, które jesteśmy w stanie poświęcić.

Książka o miłości, o niezwykłej potrzebie miłości, w każdej postaci. O tym ile jesteśmy w stanie dla niej poświęcić, jaką cenę płacimy za miłość do ukochanego, matki, syna, córki, brata, siostry, ojca, babci, dziadka, siebie... Książka o życiu, pod którym uginamy się w imię miłości. O życiu, które jesteśmy w stanie poświęcić.

👍👍👍👍👍👍👍👍

👍👍👍👍👍👍👍👍

Niestety książka do mnie nie trafiła, mimo, że początek był wspaniały. Później im głębiej w fabułę, tym bardziej miałam ochotę odłożyć ją na półkę niedoczytaną. Nie ukrywam, że po tylu zachwytach spodziewałam się jednak więcej od niej. Duże rozczarowanie.

Niestety książka do mnie nie trafiła, mimo, że początek był wspaniały. Później im głębiej w fabułę, tym bardziej miałam ochotę odłożyć ją na półkę niedoczytaną. Nie ukrywam, że po tylu zachwytach spodziewałam się jednak więcej od niej. Duże rozczarowanie.