Mało znam ten okres histori Polski, owszem Mickiewicz i powstanie listopadowe to znane rzeczy z nauki historii w szkole średniej , ale w literaturze raczej mało popularna więc warto sięgnąć po tą książkę aby się dowiedzieć o wielkich Polakach z tego okresu

Mało znam ten okres histori Polski, owszem Mickiewicz i powstanie listopadowe to znane rzeczy z nauki historii w szkole średniej , ale w literaturze raczej mało popularna więc warto sięgnąć po tą książkę aby się dowiedzieć o wielkich Polakach z tego okresu

Ostatnio w literaturze polskiej coraz popularniejsze są powieści historyczne o naszej przeszłości, osadzone w XVIII i XIX wieku. Jednak przyznam, że wiele z nich mnie rozczarowuje i bardziej przypomina harlequiny niż prawdziwe powieści historyczne. Na szczęście, znajdują się też naprawdę dobre i rzetelne książki, takie jak chociażby ,,Romantyczni” Doroty Ponińskiej.

Historia ukazuje perspektywę wielu postaci związanych z polskim romantyzmem przed powstaniem listopadowym – księcia Adama Czartoryskiego, Jana Śniadeckiego, Tomasza Zana, a nawet cara Aleksandra czy Mikołaja Nowosilcowa. Spaja je postać fikcyjnego Maurycego Kamienickiego, młodego szlachcica, który po śmierci ojca nie chce zostać w rodzinnym domu i zająć się rolnictwem i udaje się na Uniwersytet Wileński, gdzie przeżywa fascynację przeszłością Polski i jej pogańskim dziedzictwem.

Od kiedy zobaczyłam zapowiedź tej powieści czułam, że to może być coś dla mnie i nie zawiodłam się. W ogóle nie miałam tu żadnych zgrzytów związanych z wykorzystaniem historii do popkulturowego pokazywania romansów czy robienia z życia autentycznych ludzi telenoweli. Tutaj na pierwszym planie jest epoka i pokazywanie rodzenia się romantyzmu, związane z tym spory, i powolne przechodzenie z działalności literackiej do polityki. Jeśli ktoś lubi tę epokę, tę literaturę, to ,,Romantyczni” są zdecydowanie dla niego, bo idealnie pokazują ten młodzieńczy idealizm, kult miłości i natury, patriotyzm, niektóre fragmenty mogą przez to być aż infantylne, ale pasują do epoki. Czytając o procesie filomatów i filaretów miałam wręcz wrażenie, że tak mogłyby wyglądać napisane prozą ,,Dziady”, bardzo fajne jest też to, że poznajemy to z perspektywy nie Mickiewicza, a jego przyjaciela Zana. W ogóle narracja jest tu wielkim plusem, podzielenie jej na różne perspektywy, począwszy od młodych idealistów, przez zmęczonego życiem Czartoryskiego, aż po samego cara czy Nowosilcowa wypada świetnie. Bardzo dobry jest też styl, który oddaje ten klimat, ale też jest bardzo przyjemny, a po bibliografii widać, że autorka zrobiła solidny research i naprawdę lubi to, co opisała.

Muszę jednak też wspomnieć o pewnych mankamentach. Większość moich uwag dotyczy samej formy – chwilami było trochę za dużo ekspozycji, przez co miało się wrażenie, że autorka stylizuje ,,Romantycznych” na wczesną powieść osiemnastowieczną, ale nie jest w tym konsekwentna. Nie wiem też, czy taki był od początku zamysł, że Maurycy ma spinać wszystkie wątki, bo raz jego narracja jest prowadzona naprzemiennie z Zanem czy Czartoryskim, ale w połowie wysuwa się zdecydowanie na prowadzenie. I niestety ten wątek w pewnym momencie podobał mi się najmniej. Gdy chłopak zaczyna fascynować się Słowiańszczyzną, w lesie spotyka starca i jego córkę, którzy zachowali zwyczaje sprzed chrztu Polski i opowiadają mu, jak to wcześniej każdy Słowianin był piękny, wolny i bogaty, a kraj nie miał żadnych problemów, co było niesamowicie nierealistyczne i zajeżdżało turbosłowianizmem. W związku z tym wątkiem pojawiają się też elementy fantastyczne, których nie lubię w powieściach historycznych, a sam romans także mnie nie urzekł, znów – postać wybranki była tak idealna i nieskalana, że nie umiałam w nią uwierzyć i czekałam, aż okazałaby się jednak czarnym charakterem i coś odwaliła. Muszę jednak zaznaczyć, że chociaż ten wątek niespecjalnie mi podpasował, to też nie budził we mnie aż takiej niechęci, żebym nie chciała wracać do lektury czy czytała tylko po to, żeby skończyć, jak było w przypadku chociażby ,,Uciekinierki i ułana”.

Czy zatem polecam ,,Romantycznych”? Jak najbardziej polecam, szczególnie jeśli lubicie romantyzm i fascynuje Was twórczość Mickiewicza czy Słowackiego. Myślę, że nie pożałujecie.

,, Doprawdy, człowiek bywa igraszką Historii…”

Ostatnio w literaturze polskiej coraz popularniejsze są powieści historyczne o naszej przeszłości, osadzone w XVIII i XIX wieku. Jednak przyznam, że wiele z nich mnie rozczarowuje i bardziej przypomina harlequiny niż prawdziwe powieści historyczne. Na szczęście, znajdują się też naprawdę dobre i rzetelne książki, takie jak chociażby ,,Romantyczni” Doroty...

Interesujący pomysł na przekaz wiedzy, może gdyby nauczyciele mieli możliwość (nieograniczani czasem przeznaczonym na realizację podstawy programowej) na przybliżenie postaci związanych z okresem romantyzmu, a nie tylko na analizę dzieł i zwięzłe odniesienie się do tła społeczno-politycznego i kulturowego, wówczas łatwiej byłoby uczniom odkrywać związki przyczynowo-skutkowe. Ja z przyjemnością przypomniałam sobie co nieco oraz trochę inaczej spojrzałam na niektóre postaci. I absolutnie nie przeszkadzało mi widoczne tu wymieszane postaci historycznych i fikcyjnych. Sprawiło, że lektura stała się jeszcze ciekawsza.

Interesujący pomysł na przekaz wiedzy, może gdyby nauczyciele mieli możliwość (nieograniczani czasem przeznaczonym na realizację podstawy programowej) na przybliżenie postaci związanych z okresem romantyzmu, a nie tylko na analizę dzieł i zwięzłe odniesienie się do tła społeczno-politycznego i kulturowego, wówczas łatwiej byłoby uczniom odkrywać związki...

Nie jestem znawcą literatury ale dzięki tej książce zainteresowały mnie tamte czasy, tamci ludzie. Odbrązowieni, nabrali ducha. Polecam!

Nie jestem znawcą literatury ale dzięki tej książce zainteresowały mnie tamte czasy, tamci ludzie. Odbrązowieni, nabrali ducha. Polecam!

Ciężko mi się czytało, chociaż nie była ani trudna, ani "kwadratowa" . Nie wiem czy były jakieś momenty, że zachłysnęłam się tą książką. Zastanowię zanim sięgnę po drugi tom, chociaz wiem, że są tacy autorzy, którzy przy kolejnych książkach znacznie zyskują na warsztacie

Ciężko mi się czytało, chociaż nie była ani trudna, ani "kwadratowa" . Nie wiem czy były jakieś momenty, że zachłysnęłam się tą książką. Zastanowię zanim sięgnę po drugi tom, chociaz wiem, że są tacy autorzy, którzy przy kolejnych książkach znacznie zyskują na warsztacie

Książkę przeczytałam z polecenia @ladymargotpl- wspominała o niej na swoim profilu przy okazji premiery drugiego tomu. Niestety, książka okazała się być właściwie nijaka, nie zaciekawiła mnie zbytnio. Ciężko było mi się w niej odnaleźć. Zainteresował mnie bardzo słowiański wątek Maurycego, ale nie na tyle, żeby czytać drugą część.

Książkę przeczytałam z polecenia @ladymargotpl- wspominała o niej na swoim profilu przy okazji premiery drugiego tomu. Niestety, książka okazała się być właściwie nijaka, nie zaciekawiła mnie zbytnio. Ciężko było mi się w niej odnaleźć. Zainteresował mnie bardzo słowiański wątek Maurycego, ale nie na tyle, żeby czytać drugą część.

Powieść "Romantyczni" nie jest romansidłem, bo w zasadzie jej bohaterem jest historia – a ludzie tylko tej historii narzędziami. Narodziny nowej epoki literackiej, a zarazem polskiego ruchu narodowo-wyzwoleńczego autorka opisuje w bardzo prosty (może nazbyt prosty) sposób, co jednak może być zaletą sprawiając, że lektura jest raczej łatwa i przyjemna. Nawet kiedy mowa o zawiłościach polityki. Pojawiają się koncepty nie tylko nowych trendów literackich, ale np. odwołania do mitologii słowiańskiej i braterstwa narodów. Ideą wiodącą jest jednak rosyjski despotyzm i imperialistyczna polityka...

"Romantyczni" mają jednak sporo mankamentów – przede wszystkim drażnił mnie ten pompatyczny i podniosły ton, w jaki uderzają bohaterowie. Oni nie mówią – oni przemawiają. W szczególności tyczy się to zgromadzeń filomatów i filaretów. Pełno jest tu wielkich słów i szczytnych idei. Aczkolwiek autorka pisze, że w dużej mierze cytowała tu autentyczne teksty z epoki. Co nie zmienia faktu, że bohaterowie są przedstawieni jako ludzie bez skazy i bez zwykłych ludzkich przywar. Cała treść powieści zresztą jest czarno-biała: mamy złych i podstępnych Moskali oraz gnębionych Polaków, przeciwko którym sprzysiągł się cały świat. To jest niestety taka typowo polska martyrologia, jaką wynosimy ze szkoły. Myślę, że wyszłoby tej powieści na dobre, gdyby opisywane postaci byli bardziej ludźmi z krwi i kości, a nie tylko pomnikami, i gdybyśmy zeszli z tego piedestału "Polski Chrystusem narodów", bo jak wskazuje historia - każdy naród ma swój krzyż.

Powieść "Romantyczni" nie jest romansidłem, bo w zasadzie jej bohaterem jest historia – a ludzie tylko tej historii narzędziami. Narodziny nowej epoki literackiej, a zarazem polskiego ruchu narodowo-wyzwoleńczego autorka opisuje w bardzo prosty (może nazbyt prosty) sposób, co jednak może być zaletą sprawiając, że lektura jest raczej łatwa i przyjemna. Nawet kiedy mowa o...

„Romantyczni” Doroty Ponińskiej to bardzo duże zaskoczenie tego miesiąca. Ja bardzo lubię tego typu książki, a ta zaskoczyła mnie nie tylko ilością historycznych ciekawostek i bohaterów, ale również tym, że miłość oraz romans są raczej tłem całej historii.

Historia bohaterów toczy się pod Rosyjskimi zaborami gdy na tronie zasiadał car Aleksander. W jego pobliżu jeszcze na początku „Romantycznych” kręcił się ciągle Książę Adam Czartoryski, chcąc wykorzystać trochę znajomość i zaufanie cara na korzyści dla Polaków.
Jesteśmy świadkami pierwszego spotkania Adama Mickiewicza i Tomasza Zana na uniwersytecie Wileńskim, gdzie wraz z innymi filomatami zakładają Stowarzyszenie Filomatów, którego działalność i losy śledzimy przez całą powieść.
Wśród tych wszystkich wielkich nazwisk mamy okazję poznać Maurycego, młodego litewskiego szlachcica o podupadłym majątku z raczej niezbyt przyjemną historią rodzinną, który na studia wyjeżdża do Wilna zatracając się w wielkim mieście oraz wiedzy, którą może chłonąc z każdej strony.
Niestety względy spokój Polaków pod rosyjską władzą zostaje w końcu zaburzony…
I
Nie jest to książka, do której potrafiłam zasiąść na raz. Zdecydowanie musiałam zwolnić trochę tempo czytania żeby chłonąc wszystkie informacje i historyczne ciekawostki tak żeby się nie pogubić oraz bardziej w czuć się w klimat, który chciała oddać autorka. I bez dwóch zdań jej się udało! Nie mogłam przestać myśleć o tej książce i jej bohaterach!
I
Polska pod zaborami, Polacy bez swojego królestwa, a z drugiej strony perspektywa na to wszystko samego cara Rosji… Widać tutaj ogromną wiedzę autorki jak i miłość do historii.

Może moja wiedza historyczna nie jest jakoś wybitnie ogromna, ale z mojej strony bardzo duży podziw dla autorki za stworzenie tak niesamowitej powieści. Dodatkowo Dorota Ponińska ma bardzo przyjemny styl pisania, który umilał czytanie. Zakończenie „Romantycznych” sprawia, że jedyne na co mamy ochotę to sięgnąć po kolejny tom i wcale nie wracać jeszcze do współczesności, pomimo że przeszłość wcale nie wygląda najlepiej.

Jeszcze ze trzy lata temu nie potrafiłabym docenić tej powieści. Teraz bardzo doceniam i równie mocno polecam!

„Romantyczni” Doroty Ponińskiej to bardzo duże zaskoczenie tego miesiąca. Ja bardzo lubię tego typu książki, a ta zaskoczyła mnie nie tylko ilością historycznych ciekawostek i bohaterów, ale również tym, że miłość oraz romans są raczej tłem całej historii.

Historia bohaterów toczy się pod Rosyjskimi zaborami gdy na tronie zasiadał car Aleksander. W jego pobliżu jeszcze na...

Czemu tak mi o czasach Adama Czartoryskiego, Mickiewicz, Wilnie, filomatach i filaretach na lekcjach języka polskiego i historii nie opowiadano?

Czemu tak mi o czasach Adama Czartoryskiego, Mickiewicz, Wilnie, filomatach i filaretach na lekcjach języka polskiego i historii nie opowiadano?

Zaskakująco niekiczowata, z przyjemnym klimatem i dobrze napisanymi bohaterami. Chętnie sięgnę po kontynuację!

Zaskakująco niekiczowata, z przyjemnym klimatem i dobrze napisanymi bohaterami. Chętnie sięgnę po kontynuację!