,, Dziewczyna z Paryża '' to niesamowicie klimatyczna powieść o młodych ludziach robiących podczas wojny strasznie niebezpieczne , ale bardzo ważne rzeczy .
Historia Alice i Adalyn wciąga do tego stopnia , że nie mogłam doczekać się wyjaśnienia . Sam pomysł mieszkania będącego kapsułą czasu , nie otwieranego od czasów II wojny światowej skrywającego nieznaną dotąd historię jest niezwykle ciekawy.
Klimat Paryża czasów wojny i realistczne opisy sprawiły , że czułam się niemal jak bym tam była z bohaterami.
Bardzo polecam tą książkę miłośnikom historii tamtych czasów oraz tym , których interesują losy dawno zaginionych bądź zapomnianych członków rodziny .

,, Dziewczyna z Paryża '' to niesamowicie klimatyczna powieść o młodych ludziach robiących podczas wojny strasznie niebezpieczne , ale bardzo ważne rzeczy .
Historia Alice i Adalyn wciąga do tego stopnia , że nie mogłam doczekać się wyjaśnienia . Sam pomysł mieszkania będącego kapsułą czasu , nie otwieranego od czasów II wojny światowej skrywającego nieznaną dotąd historię...

Rozdziały osadzone w czasie wojny bardzo dobrze się czytało, te ze współczesności - gorzej. Spodziewałam się więcej, lepiej, dosadniej, piękniej. Najlepsza z całej książki była końcówka - zbudowane napięcie i wzruszenie wywołane kolejnymi akapitami nie pozwoliły odłożyć książki!

Rozdziały osadzone w czasie wojny bardzo dobrze się czytało, te ze współczesności - gorzej. Spodziewałam się więcej, lepiej, dosadniej, piękniej. Najlepsza z całej książki była końcówka - zbudowane napięcie i wzruszenie wywołane kolejnymi akapitami nie pozwoliły odłożyć książki!

Ciekawa kobieca historia, można przeczytać.

Ciekawa kobieca historia, można przeczytać.

"Dziewczyna z Paryża" to książka skierowana raczej do nastoletniego czytelnika. Dwie historie teraźniejsza i ta, z czasów okupacji Paryża w czasie II Wojny Światowej, niewiele się różnią od innych książek o podobnej tematyce. Dość przewidywalna, ale można przeczytać.

"Dziewczyna z Paryża" to książka skierowana raczej do nastoletniego czytelnika. Dwie historie teraźniejsza i ta, z czasów okupacji Paryża w czasie II Wojny Światowej, niewiele się różnią od innych książek o podobnej tematyce. Dość przewidywalna, ale można przeczytać.

“W tamtej chwili pragnęłam, żeby świat poza murami parku nie istniał. Ponieważ gdyby nie wojna – gdyby nie cała ta groza, którą znosiliśmy i która pewnie nas jeszcze czekała - byłoby to cudowne, idealne popołudnie.”

Teraz. Szesnastoletnia Alice jedzie do Paryża z nietypową sprawą. Zmarła babcia zapisała jej w spadku paryskie mieszkanie, o którego istnieniu nikt w rodzinie nie miał pojęcia. Alice pragnie dowiedzieć się czemu ukochana babcia opuściła Paryż podczas niemieckiej okupacji i czemu to właśnie jej zostawiła tajemnicze mieszkanie, zamknięte od siedemdziesięciu lat. Z pomocą poznanego w Paryżu uroczego francuskiego studenta szuka prawdy o przeszłości zmarłej.
Wtedy. Adalyn nie może patrzeć na to co naziści zrobili z jej ukochanym Paryżem. Kiedy dziewczyna poznaje przywódcę małej grupy partyzanckiej bez wahania się do niej przyłącza. Udaje bywalczynię salonów, by działać w ruchu oporu i zdobywać dla niego informacje. Z każdym dniem jej zadania stają się coraz bardziej niebezpieczne, a Adalyn naraża nie tylko swoją reputację i relację z siostrą, ale także swoje życie.

“Dziewczyna z Paryża” Jordyn Taylor to jedna z tych książek, która przyniosła mi duże zaskoczenie. Nie spodziewałam się, że tak mocno wciągnę się w historię Alice oraz Adalyn i że wywoła ona we mnie tak duże emocje. Autorka stworzyła wyjątkową opowieść o silnych młodych kobietach, mocy buntu i oddania. Niezwykle spodobał mi się jej pomysł na podzielenie książki na rozdziały z teraźniejszości oraz przeszłości. Nie będę ukrywać, że bardziej przypadły mi do gustu rozdziały Adalyn. Myślę, że to dlatego, że mocniej zżyłam się z nią emocjonalnie. Wydarzenia wojny i działania grupy partyzanckiej zadziałały na moją wyobraźnię i z niecierpliwością oraz pewną dozą strachu śledziłam rozwój wydarzeń.

Przy pisaniu tej książki Jordyn Taylor zainspirowała się mieszkaniem w Paryżu nazywanym “kapsułą czasu”. Fakt, że coś takiego naprawdę istnieje tylko poprawiał mój odbiór książki, dodał jej autentyczności. Całą resztę autorka stworzyła sama. Niezwykle polubiłam bohaterów “Dziewczyny z Paryża”, którzy byli inteligentni i obdarzeni ciekawymi charakterami. Powieść ta nie jest długa, a mimo tego zdążyłam mocno się z nimi zżyć oraz emocjonalnie przeżywać z nimi każdą chwilę. Autorka skupiła się na wątku II wojny światowej we Francji, więc w powieści jest wiele trudnych momentów opowiadających o tych strasznych czasach. Zarazem książka jest napisana w lekki i niezwykle przyjemny sposób, dzięki czemu bardzo szybko się ją czytało. Młody wiek Adalyn, która żyła w czasach wojny bardzo mnie uderzył. Pomimo tego, iż jest to fikcja literacka, nie trudno się domyślić, że wiele podobnych historii miało miejsce w rzeczywistości, a osoby o kilka lat młodsze ode mnie poświęcały się w walce z brutalnym wrogiem. Dzięki tej tematyce jest to powieść poruszająca do łez, skłaniająca do refleksji i wyzwalająca głębokie emocje. Jest wyjątkowa.

“Dziewczyna z Paryża” Jordyn Taylor to piękna, poruszająca i dojrzała opowieść o silnych kobietach. Autorka posiada wyjątkową umiejętność oddawania uczuć bohaterów. Nie mam wątpliwości, że to historia, która trafi do każdego czytelnika, bez względu na jego wiek. Odkrywanie sekretu babci Alice sprawiło mi niezwykłą przyjemność, a zakończenie książki wywołało cały pokład emocji. Nie mogłam oderwać się od tej książki i ogromnie polecam ją każdemu! Dajcie się jej zachwycić. 😊

“W tamtej chwili pragnęłam, żeby świat poza murami parku nie istniał. Ponieważ gdyby nie wojna – gdyby nie cała ta groza, którą znosiliśmy i która pewnie nas jeszcze czekała - byłoby to cudowne, idealne popołudnie.”

Teraz. Szesnastoletnia Alice jedzie do Paryża z nietypową sprawą. Zmarła babcia zapisała jej w spadku paryskie mieszkanie, o którego istnieniu nikt w rodzinie...

Przyjemna książka, fajnie się czyta. Zachwyciła mnie historia Adalyn. Szkoda, że opisy Alice psują całość.

Przyjemna książka, fajnie się czyta. Zachwyciła mnie historia Adalyn. Szkoda, że opisy Alice psują całość.

W rodzinie Alice rozmowa zawsze dotyczyła błahostek. Niemniej jednak tajemnice zmarłej babci szokują zarówno Alice, jak i jej rodziców. W swoim testamencie babcia zostawiła swojej wnuczce mieszkanie w Paryżu. Podczas wyjazdu na lato do francuskiej stolicy Alice odkrywa coś niesamowitego - mieszkanie rodziny jej babci stało nietknięte od czasów niemieckiej okupacji. Babcia nigdy nie opowiadała swojej rodzinie o tym, co zostawiła, uciekając do Ameryki. Alice postanawia rozwikłać tajemnicę rodziny babci, a jej przewodnikiem jest dziennik siostry jej babci, o której nigdy nie słyszała. Czy to dlatego, że Adalyn sprzymierzyła się z Niemcami? W końcu znaleziona fotografia nie powstała przypadkiem...

Adalyn nie może znieść bólu, jaki sprawia jej widok jej ukochanego miasta, które przejęli Niemcy. Nie może znieść głodu i okrucieństwa nazistów. Chce walczyć, jednak nie tak, jak jej siostra, która otwarcie się buntuje. Kiedy Adalyn poznaje Arnauda, a za jego sprawą Luca - przywódcę małej grupy partyzanckiej - dziewczyna wreszcie może się przeciwstawić okupantom. Jednak udawanie bywalczyni salonów, której twarz pokazuje się w gazetach, by działać na rzecz walki z okupantem, niesie ze sobą konsekwencje. W każdej chwili może zginąć. W każdej chwili może stracić swoich przyjaciół. A każde kolejne kłamstwo oddziela ją od rodziców i ukochanej siostry.

Muszę przyznać, że obawiałam się, że ta książka może nie przypaść mi do gustu. A jednak podobała mi się i to bardzo. ,,Dziewczyna z Paryża" to opowieść o Adalyn, która jednak opowiadana jest z dwóch stron: Adalyn i wnuczki jej siostry, Alice w przyszłości. Nietrudno się domyślić, że to perspektywa Adalyn, działającej w tajnym ruchu oporu, była dużo ciekawsza. Było jej jednak nieco mniej niż śledztwa i romansu Alice z pewnym Francuzem.

Historia Adalyn, która jest główną osią tej książki, z początku nie charakteryzowała się niczym ciekawym, aż w końcu zaczęła chwytać za serce. Szczególnie jej zakończenie było takie... smutne, choć można było się go spodziewać.

Część o Alice po prostu... była. Miała problem z rodziną, która nie umiała ze sobą rozmawiać. A w międzyczasie bez przerwy latała po Paryżu, tłumaczyła dziennik ,,pro-nazistwoskiej" siostry zmarłej babci i romansowała z francuskim artystą. Mam wrażenie, że ten właśnie romans jakby odciągał od tego, co naprawdę ważne. Przecież nastolatka w mieście miłości musi znaleźć sobie chłopaka. A dobra przyjaciółka czy ktoś w tym stylu też mógłby odegrać odpowiednią rolę - Watsona u boku Sherlocka, który daje rady i towarzyszy w śledztwach. Właście, śledztwo. Nie wiem, czy to dlatego, że czytałam dużo o drugiej wojnie światowej, między innymi o tym, że istniały kobiety, które uwodziły wrogów dla zdobycia informacji, ale... czemu Alice nie rozważała takiej opcji? Zdjęcie z nazistami i zapiski Adalyn wykluczały się wzajemnie, a ona jakby... nie wiem, jak to ująć. Pewnie to wszystko miało na celu to, żeby odkrycie całej tajemnicy nastąpiło w konkretnym momencie, ale naprawdę - Alice z góry założyła, że Adalyn sympatyzowała z Niemcami i nie widziała innych opcji. A przecież mogły istnieć. Może wymagam za dużo od bohaterów, może łatwiejsze łączenie faktów jest dla obserwatora, a nie dla uczestnika, ale jednak to wzbudza swego rodzaju frustrację.

Niemniej jednak naprawdę jestem zadowolona z tej książki. Historia Adalyn była naprawdę ciekawa, a całą książkę czytało się bardzo szybko. A najlepsze jest to, że historia, która przydarzyła się Alice (nie pomyliłam imion, chodzi mi o Alice) miała miejsce w rzeczywistości - a właściwie ta historia była podobna. Ktoś naprawdę dostał w spadku mieszkanie, które opuszczone zostało podczas niemieckiej okupacji i pozostało niezmienione niczym kapsuła czasu.

~ Jednorozec_czyta

W rodzinie Alice rozmowa zawsze dotyczyła błahostek. Niemniej jednak tajemnice zmarłej babci szokują zarówno Alice, jak i jej rodziców. W swoim testamencie babcia zostawiła swojej wnuczce mieszkanie w Paryżu. Podczas wyjazdu na lato do francuskiej stolicy Alice odkrywa coś niesamowitego - mieszkanie rodziny jej babci stało nietknięte od czasów niemieckiej okupacji. Babcia...

Po czym najprościej poznać, że przeczytana książka była dobra? Po tym, że kiedy dobrniemy do końca i zamkniemy okładkę, bohaterowie tkwią w naszej głowie jeszcze kilka dni.
Takie powieści, gdzie przeszłość przeplata się z teraźniejszością, lubię najbardziej. Gdzie z zaciekawieniem odkrywam tajemnice, a postacie są pełne emocji, które udzielają się czytelnikowi. Często są to emocje wyciskające łzy i chwytające za serce.

Alice otrzymuje w spadku po babci tajemnicze mieszkanie w Paryżu. Razem z rodzicami przylatuje do Europy, by obejrzeć swoją własność. Na miejscu odkrywają, że stara kamienica była rodzinnym domem babci i krewnej, o której nikt nigdy nie słyszał. Stary dziennik i kilka zdjęć znalezionych w szufladzie to jedyne ślady, które pozwalają dowiedzieć się czegoś o Adalyn i jej życiu. Upór i determinacja Alice pozwoli dokonać jej niespodziewanego odkrycia, a czas spędzony we Francji zaowocuje pozytywnymi zmianami.

Po czym najprościej poznać, że przeczytana książka była dobra? Po tym, że kiedy dobrniemy do końca i zamkniemy okładkę, bohaterowie tkwią w naszej głowie jeszcze kilka dni.
Takie powieści, gdzie przeszłość przeplata się z teraźniejszością, lubię najbardziej. Gdzie z zaciekawieniem odkrywam tajemnice, a postacie są pełne emocji, które udzielają się czytelnikowi. Często są to...

Bardzo ciekawa książka, chociaż opowiada o dwóch bardzo smutnych historiach.

Bardzo ciekawa książka, chociaż opowiada o dwóch bardzo smutnych historiach.

By móc dokonywać odważnych czynów trzeba czasami zrezygnować z wielu rzeczy np. z własnego życia. Takiego wyboru dokonywało podczas wojny wielu członków ruchu oporu, których rodziny nie wiedziały o ich działalności często wyciągając mylne wnioski i posądzając ich o sympatyzowanie z wrogiem. Alice wraz z rodzicami przyjeżdża do Paryża, czyni to za sprawą tajemniczego spadku zapisanego dziewczynie przez jej babcię. Po dotarciu na miejsce okazuje się, że zapisane w testamencie mieszkanie jest kapsułą czasu, wszystko w środku bowiem wygląda tak jak w czasie wojny, gdy mieszkała w nim rodzina babci Alice. W trakcie przeszukiwań mieszkania Alice trafia na dziennik pisany przez Adalyn siostrę jej babci Chloe o której istnieniu zarówno ona jak i jej rodzice nie mieli pojęcia. Alice tłumacząc dziennik poznaje historię życia obu sióstr. Nastolatka początkowo podejrzewa, że Adalyn mogła spotykać się z nazistami W rozwikłaniu tej zagadki Alice pomaga poznany w Paryżu chłopak imieniem Paul. Dzięki Paulowi nastolatka nie tylko poznaje burzliwą przeszłość swojej rodziny ale też zaczyna inaczej patrzeć na jej obecną sytuację życiową, bo to on uświadamia jej, że zamiast ciągle omijać bolesne tematy i zamiatać je pod dywan rodzina powinna ze sobą rozmawiać.

By móc dokonywać odważnych czynów trzeba czasami zrezygnować z wielu rzeczy np. z własnego życia. Takiego wyboru dokonywało podczas wojny wielu członków ruchu oporu, których rodziny nie wiedziały o ich działalności często wyciągając mylne wnioski i posądzając ich o sympatyzowanie z wrogiem. Alice wraz z rodzicami przyjeżdża do Paryża, czyni to za sprawą tajemniczego spadku...