Kolejna książka największego pisarza polskiego XX wieku. Zamilczanego i wpychanego w niepamięć. Człowieka dla którego "Tylko prawda była ciekawa". I tę prawdę tutaj mamy. Duży zbiór króciutkich opowiadań, reportaży i wspomnień, z których każde omawia coś, co kiedyś naprawdę się wydarzyło. Co pisarz osobiście widział i przeżył lub dowiedział się z opowieści przyjaciół i znajomych. Mord w Ponarach, Katyń, wileńskie getto, migawki wspomnień z wieloletniej tułaczki po obczyźnie i bolesnych wspomnień o ukochanej Litwie. Ludzie, krajobrazy, wydarzenia, refleksje i spostrzeżenia - jakże aktualne dzisiaj! Może na tym właśnie wielkość tego pisarza polega? Tyle wielkich dzieł światowej literatury nie wytrzymuje próby czasu, a tutaj...? Takie drobinki, maleńkie utwory - a jednak dzięki wspaniałemu zmysłowi obserwacji autora, trzeźwemu i krytycznemu patrzeniu na świat, a przed wszystkim umiłowaniu prawdy, prawdy i jeszcze raz prawdy - ciągle na czasie, ciągle zmuszające do refleksji i zastanowienia. Rozmowy i spotkania z ludźmi różnych narodowości, wydarzenia historyczne, refleksje i rozważania na temat komunizmu, bolszewizmu, nacjonalizmu, patriotyzmu i wielu innych pojęć i zjawisk, nad ludzkimi losami i zachowaniami w różnych okolicznościach i różnych konfiguracjach politycznych. Tyle czytamy o napaści Niemiec na ZSRR, ale dopiero tutaj dowiadujemy się jak to wyglądało z perspektywy zwyczajnych ludzi, mieszkańców tamtych terenów. Krytyczny obraz "polskiego Londynu" (po raz kolejny utwierdziłam się w swojej opinii dawno już na ten temat wyrobionej),kilka powrotów do sanacyjnych absurdów, migawki z różnych wydarzeń z zaczadzonego sowiecka ideą i propagandą powojennego Zachodu - jakie to wszystko smutne... Do tego kilka reportaży wręcz wstrząsających : "Ponary - baza", "Dymy nad Katyniem", "Zbrodnia w dolinie rzeki Drawy" (opis angielskiej zbrodni na Kozakach) , a całe to przebogactwo treści wśród przecudnych, tak charakterystycznych dla tego pisarza opisów przyrody. Czytając je natychmiast widać, że Józef Mackiewicz to przede wszystkim pisarz, a dopiero potem publicysta. Przyroda, odmalowana jak żywa, stanowi tak doskonale tło, że dramatyczne wydarzenia są jeszcze bardziej poruszające. Choćby ten, jeden z najpiękniejszych , wg mnie, opisów liści jaki kiedykolwiek czytałam, który jednakże nie jest tylko opisem samej przyrody, ale równocześnie refleksją jaka na pewno nasunęła się pisarzowi podczas jego tułaczki:

"Gdy się idzie z wiatrem, liście biegną z tyłu; gdy się odchodzi, wychodzi z kraju, są one jak wierne pieski, które toczą się po ziemi, odprowadzając kawałek drogi na ostatnie pożegnanie, czy też jak oswojone ptaszki, pisklęta rude, żółte, brązowe, śmiesznie i niezgrabnie podskakujące wydłużonym stadem i czepiające się cholew albo nogawic spodni. Wiatr zadmie i w swoim dziecinnym ferworze liście jesienne robią minę jakby nigdy nie miały zamiaru opuścić wychodźcy, a owszem toczyć się za nim aż na kraj świata, a nawet go zawadiacko wyprzedzają na ścieżce. Zwłaszcza liście klonowe, na swych pogiętych nóżkach, okręcają się młynkiem i wyczyniają tyle szmeru, że ścieżka wydaje się być żywa. Wierzyć im jednak nie można. Cała hałastra zatrzyma się raptownie i układa w błocie na płask."

Czytając te słowa, widzę autora opuszczającego ukochane Wilno... Być może dlatego tak silnie do mnie przemawiają, że jeżdżąc niedawno po całej Litwie zachwyciłam się urodą tego kraju, jego przyrodą, a spacerując po Wilnie zrozumiałam dlaczego tak bardzo dawni mieszkańcy za nim tęsknią...
A przecież to tylko malutki fragmencik i, w porównaniu do innych opisanych w tomie, wydarzenie mało istotne. Dużo większy szok powoduje zestawienie niewinnej, beztroskiej przyrody z nieprawdopodobnymi wręcz zbrodniami...

Kolejna książka największego pisarza polskiego XX wieku. Zamilczanego i wpychanego w niepamięć. Człowieka dla którego "Tylko prawda była ciekawa". I tę prawdę tutaj mamy. Duży zbiór króciutkich opowiadań, reportaży i wspomnień, z których każde omawia coś, co kiedyś naprawdę się wydarzyło. Co pisarz osobiście widział i przeżył lub dowiedział się z opowieści przyjaciół i...

Książka jest zbiorem artykułów. Wśród nich jest artykuł, w którym autor przedstawia swoją relację z Katynia.

Książka jest zbiorem artykułów. Wśród nich jest artykuł, w którym autor przedstawia swoją relację z Katynia.

No co ja mam napisać... publikacja znakomita. Polecam. Piękna polszczyzna, emocje, fakty o których nie przeczytacie nigdzie...

No co ja mam napisać... publikacja znakomita. Polecam. Piękna polszczyzna, emocje, fakty o których nie przeczytacie nigdzie...

Genialna książka! Byłem sceptycznie nastawiony, bo nie spodziewałem się, że zbiór luźno powiązanych tekstów może tak wciągnąć. Jest to bardzo dobre uzupełnienie dla innych książek Mackiewicza, a zwłaszcza jego powieści, gdyż rzuca zupełnie nowe światło na przedstawione w nich wydarzenia (okazuje się, że większość z nich przytrafiła się naprawdę i to samemu autorowi lub jego znajomym). Dowiadujemy się tutaj m.in., że opis masakry w Ponarach przedstawiony w "Nie trzeba głośno mówić" jest w rzeczywistości relacją z pierwszej ręki, a sąd chłopski, którego świadkiem był Karol w "Lewej wojnej" był opisem zaczerpniętym z opowiadania Zygmusia - znajomego Mackiewicza.

Genialna książka! Byłem sceptycznie nastawiony, bo nie spodziewałem się, że zbiór luźno powiązanych tekstów może tak wciągnąć. Jest to bardzo dobre uzupełnienie dla innych książek Mackiewicza, a zwłaszcza jego powieści, gdyż rzuca zupełnie nowe światło na przedstawione w nich wydarzenia (okazuje się, że większość z nich przytrafiła się naprawdę i to samemu autorowi lub jego...

To moje pierwsze spotkanie z J. Mackiewiczem. "Fakty, przyroda i ludzie" to zbiór reportaży i opowiadań. Wstęp do książki napisała p. Toporska czyli druga żona Mackiewicza. Z ciekawostek dodam, że warto się z autorem i jego twórczością zapoznać po to by się dowiedzieć co ma wspólnego z tym panem Orłoś z Telexpresu.
Zbiór ten w większości dotyczy i okupacji sowieckiej (dwóch) i niemieckiej Polski.
Wrażenia z tej książki moje są takie, że jak już wspomniałem, to po raz pierwszy czytałem tego autora i już wiem, że do niego wrócę. Początkowo nie było mi łatwo się przyzwyczaić do stylu pisania Mackiewicza. Czasem musiałem po raz drugi odczytać zdanie by zrozumieć o co mu chodzi, ale rzecz nie w merytoryce, ale stylistyce. Hmm, może to tylko mój problem. Co do treści to wyczuwa się bardzo mocny anty bolszewizm autora (bardzo dobrze, jak najbardziej uzasadnione). Mam też wrażenie po tej lekturze, że J. Mackiewicz jakby trochę inaczej podchodził do Niemców, już nie tak wrogo. Trochę to dziwne, ponieważ w tym zbiorze jest bardzo dużo opisów tego jak zbrodniczym narodem byli Niemcy (nie żadni naziści czy socjaliści narodowi czy inni kosmici, ale właśnie NIEMCY!). Szczególne wrażenie zrobiły na mnie takie reportaże jak te z Katynia i z Ponar. Warto to przeczytać. Pozostałe opowiadania trochę mnie męczyły, szczególnie te o odczuciach autora do Wilna, jego samego czy jego przyjaciół. Nic mnie z tym nie łączy więc ciężko mi było to odczuwać tak jak autor. Poza tym tematyka innych opowiadań też nie była dla mnie zbyt ciekawa. Jednak to tylko mniejszość. Wiadomo, dla każdego coś, jak to w życiu.
Na końcu muszę przyznać, że trochę "posnobowałem". O Mackiewiczu sporo słyszałem, o nim samym też czytałem w niezależnej polskiej publicystyce więc sięgnąć oczywiście musiałem, "no bo wypada". Nie żałuję, ale mam wrażenie (które to już haha?),że mogłem zacząć od którejś z powieści tegoż autora. Hmm, tak tylko mi się wydaje. Polecam nie tylko polskim patriotom, ale jak najbardziej ludziom otwartego umysłu, a także tzw. "pożytecznym idiotom" by sobie te oczka przetarli.

To moje pierwsze spotkanie z J. Mackiewiczem. "Fakty, przyroda i ludzie" to zbiór reportaży i opowiadań. Wstęp do książki napisała p. Toporska czyli druga żona Mackiewicza. Z ciekawostek dodam, że warto się z autorem i jego twórczością zapoznać po to by się dowiedzieć co ma wspólnego z tym panem Orłoś z Telexpresu.
Zbiór ten w większości dotyczy i okupacji sowieckiej...