Jak mam czas to czytam

Jak mam czas to czytam

Jeśli mam być szczery to w porównaniu z pierwszym tomem druga część wypada bardzo słabo. Fabuła, zdarzenia przewidywalne, niektórzy bohaterowie, którzy w pierwszej części kluczowi, w drugiej irytujący.
Coś tu poszło nie tak, ale cóż... może kolejna nadrobi :3

Jeśli mam być szczery to w porównaniu z pierwszym tomem druga część wypada bardzo słabo. Fabuła, zdarzenia przewidywalne, niektórzy bohaterowie, którzy w pierwszej części kluczowi, w drugiej irytujący.
Coś tu poszło nie tak, ale cóż... może kolejna nadrobi :3

Po przeczytaniu pierwszego tomu w sierpniu, nie mogłam się doczekać sięgnięcia po kontynuację. Udało mi się to w tym roku i muszę przyznać, że się nie zawiodłam. Rozwój Emila i Brightona, to jak się zmienili, zaskakujące zdarzenia, brawurowe akcje - wszystko to sprawiło, że bardzo dobrze się przy tej książce bawiłam, a jednocześnie trzymała mnie ona cały czas w napięciu, co wydarzy się na kolejnych stronach.

Po przeczytaniu pierwszego tomu w sierpniu, nie mogłam się doczekać sięgnięcia po kontynuację. Udało mi się to w tym roku i muszę przyznać, że się nie zawiodłam. Rozwój Emila i Brightona, to jak się zmienili, zaskakujące zdarzenia, brawurowe akcje - wszystko to sprawiło, że bardzo dobrze się przy tej książce bawiłam, a jednocześnie trzymała mnie ona cały czas w napięciu, co...

Szczerze mówiąc to cicho liczyłem na to, że ten tom będzie lepszy niż jego pierwsza część, która była okej, ale no kompletnie bez szału. No i niestety trochę się rozczarowałem.

Najszczerzej mówiąc osobiście uważam, że najbardziej ciekawym wątkiem były oczywiście feniksy oraz życie miłosne Emila.

Sama książka ma w sobie tyle akcji, że z czasem staje się to, aż męczące i ciężko jest to czytać z takim samym zainteresowaniem.

Sami bohaterowie mają tylko częściowo zróżnicowane charaktery, chociaż to nie znaczy, że jest to dużym plusem. Brighton jest zdecydowanym przeciwieństwem Emila czym jednocześnie zasłużył sobie na miano irytującego ćwoka, o którym zdecydowanie wiedzieć więcej niż muszę, a rozdziały poświęcone jego osobie są tak przesiąknięte egoizmem oraz samouwielbienie, że naprawdę ze sobą walczyłem, aby ich nie przekartkować. Maribelle, Iris i Tala wydają się strasznie podobne, a różnice między ich zachowaniem są jak dla mnie naprawdę niewielkie. Wszystkie bezmyślnie fiksują się na jednym celu, a później lecą na łeb na szyję.

Zdecydowanie byłbym bardziej za tą książką, jeżeli wycięto by jakoś bardziej Brightona 😆, a w jego miejsce rozwinęło się historię z perspektywy Emila. Nie mogę wam jednoznacznie powiedzieć idziecie i czytajcie, ponieważ mimo kilku dobrych i ciekawych momentów "Pogromca Nieskończoności" był o wiele słabszy niż "Syn Nieskończoności" 🥺

Szczerze mówiąc to cicho liczyłem na to, że ten tom będzie lepszy niż jego pierwsza część, która była okej, ale no kompletnie bez szału. No i niestety trochę się rozczarowałem.

Najszczerzej mówiąc osobiście uważam, że najbardziej ciekawym wątkiem były oczywiście feniksy oraz życie miłosne Emila.

Sama książka ma w sobie tyle akcji, że z czasem staje się to, aż męczące i...

Bohaterowie oswajają się z nową stacją i chaosem, który wywołał Brighton, narażając swoje życie. Jego organizm jest zatruty, a wszyscy przewidują jego szybką śmierć. Ness jest więziony przez senatora, który chce go wykorzystać w kampanii prezydenckiej. Maribelle chce zgładzić Lunę, przywódczynię Posoczników, która odpowiedzialna jest za całe zło, jakie ją w życiu spotkało.

“Śmierć to część cyklu, a jedyna śmierć, której należy się bać, to ta przerywająca cykl”.

Mam mieszane uczucia do tej części. Z jednej strony mi się podobała, a z drugiej przeczytanie jej zajęło mi znacznie więcej czasu niż pierwszego tomu. Mam wrażenie, że byłam zmęczona tym światem i szybkim biegiem akcji i dużą ilością bohaterów. Sam świat przedstawiony miał dużo zasad, które trzeba było zapamiętać, jednak ja miałam z tym niemały problem. Pomimo zmęczenia tą historią, w momentach kiedy się z nią zapoznawałam, towarzyszyły mi przeróżne odczucia.

Cieszyłam się tą historią lub byłam zmęczona. Nie mogłam się również doczekać, aż dostanę więcej informacji odnośnie pewnych relacji między bohaterami. A kiedy je dostałam, były tak szokujące, że czytałam je po kilka razy, aby upewnić się że na pewno dobrze zrozumiałam przekaz. Niejedna scena mnie wzruszyła. Bohaterowie zdecydowanie byli za młodzi na to co ich spotkało. Bo jaki nastolatek jest stuprocentowo gotowy na to, aby z dnia na dzień zacząć ratować świat?

Mimo że miałam problem z zasadami świata, to pewien jego element skradł moje serce. A mianowicie zakochałam się w feniksach i tym jak zostały przedstawione. Coś niesamowitego.

Pomimo głównego wątku, jakim jest walka z Posocznikami, bohaterowie znajdują czas na takie przyziemne czynności, jakimi są wchodzenie w relacje romantyczne czy nawet przeróżnego rodzaju dyskusje, które nie zawsze kończyły się miłą atmosferą. Historia jak w pierwszym tomie została przedstawiona z różnych perspektyw.

W “Pogromca nieskończoności” poznajemy bardziej brata głównego bohatera Brightona, który pokazał że nie jest tylko popularnym chłopakiem nagrywającym na YouTube. Ale czy ta jego "nowa" odsłona jest dobra? A może sprzeciwi się wszystkim i stanę po stronie rywali? Emil jest nastolatkiem, który dopiero rozpoczyna swoje życie miłosne. Na kartach powieści śledzimy jego rozterki oraz dojrzewanie i podejmowanie istotnych decyzji, która bardzo mocno wpłynął na jego życie. A inne postacie zaskoczyły mnie swoją pozytywną stroną, pomimo tego że na początku ich nie polubiłam.

Jednym z minusów jest dla mnie wydanie tej książki. Od samego czytania niszczy się okładka folia, która została na nią nałożona, zaczęła się rolować i odklejać od samego trzymanie książki w ręce podczas czytania. Co moim zdaniem nie powinno mieć miejsca. Jednak pomimo tego ma przepiękną oprawę, nawiązującą do całej historii.

Miłą niespodzianką okazał się dostatek, który składa się z kilku pierwszych rozdziałów prequela o Nessie. Jestem go bardzo ciekawa, bo samego bohatera bardzo lubię.

Bohaterowie oswajają się z nową stacją i chaosem, który wywołał Brighton, narażając swoje życie. Jego organizm jest zatruty, a wszyscy przewidują jego szybką śmierć. Ness jest więziony przez senatora, który chce go wykorzystać w kampanii prezydenckiej. Maribelle chce zgładzić Lunę, przywódczynię Posoczników, która odpowiedzialna jest za całe zło, jakie ją w życiu...

Jest to zdecydowanie jedna z tych książek, gdzie bardzo trudno ubrać mi w słowa swoją opinię. Ogólnie rzecz biorąc podobała mi się, ale też nie obejdzie się bez MAŁEGO minusa.

Autor jest wszystkim bardzo dobrze znany za sprawą popularnych powieści dla młodzieży jednak z bardziej od obyczajowej strony i myślę, że wypuścił się na głęboką wodą z powieścią z gatunku fantastyki.

Książka zaczyna się od ogromnego spisu bohaterów i nie ukrywam, że od samego początku mnie to przeraziło i zanim się porządnie wkręciłam to już zdążyło minąć trochę czasu. Dobrze, że Silvera zastosował taki zabieg, jednak mnogość imion i rodzajów postaci nie ułatwiała mi czytania. Miałam też niestety tak, że nie wkręciła mnie na tyle, żebym jakoś szaleńczo myślała o niej podczas nieczytania.

Przejdźmy do plusów i jest nim na pewno to, że akcja w ogóle nie zwalnia. Powieść jest pełna intryg, walki, polityki i miłym dodatkiem są występujące tam magicznie istoty. Emil i Brighton to świetnie wykreowane postacie. Bracia, którzy nie boją się wyzwań.

Powieść ta idealnie nada się dla czytelnika lubiącego bardziej skomplikowaną fantastykę, która cały czas trzyma w napięciu, aż do ostatniej strony. Dodam też, że okładkowe sroki również będą zachwycone!

Jest to zdecydowanie jedna z tych książek, gdzie bardzo trudno ubrać mi w słowa swoją opinię. Ogólnie rzecz biorąc podobała mi się, ale też nie obejdzie się bez MAŁEGO minusa.

Autor jest wszystkim bardzo dobrze znany za sprawą popularnych powieści dla młodzieży jednak z bardziej od obyczajowej strony i myślę, że wypuścił się na głęboką wodą z powieścią z gatunku...

"Chce wierzyć, że ludzie mogą przestać wierzyć w oczywiste kłamstwa, lecz prawda jest taka, że część z nich nawet nie jest okłamywana."
◇◇
"Koszmary może i są przerażające, lecz to marzenia są niebezpieczne."
▪︎▪︎
Traumatyczne wydarzenia z pierwszego tomu zbierają żniwo.
Zemsta, żądza władzy, skomplikowane relacje rodzinne (delikatnie mówiąc) i skrywane tajemnice to tylko czubek góry lodowej problemów, z którymi będą musieli sobie poradzić bohaterowie.
Brighton jest jeszcze bardziej irytujący, chociaż pod pewnymi względami, zaczynamy go trochę lepiej rozumieć, ale tylko trochę. O dziwo podobne uczucia mam także do Emila, ta jego bierność i niezdecydowanie naprawdę są wkurzające, myślę jednak, że te skrajności ich charakterów to celowy zabieg autora. Jeśli chodzi o senatora Irona to nieuchronnie zbliża się on do zrealizowania swoich zlowieszczych planów.
Najciekawiej wypadają wątki dotyczące Nessa i Maribelle, trudno przewidzieć w którą stronę potoczą sie ich losy i czy odnajdą oni swój happy end, albo przynajmniej jego namiastkę.
Całość czyta się płynnie i co ważne z łatwością przypominamy sobie wydarzenia z poprzedniego tomu.
Samo zakończenie natomiast zaostrza apetyt na ciąg dalszy, jestem szalenie ciekawa jak dalej potoczy się historia Królów Nieskończoności.

"Chce wierzyć, że ludzie mogą przestać wierzyć w oczywiste kłamstwa, lecz prawda jest taka, że część z nich nawet nie jest okłamywana."
◇◇
"Koszmary może i są przerażające, lecz to marzenia są niebezpieczne."
▪︎▪︎
Traumatyczne wydarzenia z pierwszego tomu zbierają żniwo.
Zemsta, żądza władzy, skomplikowane relacje rodzinne (delikatnie mówiąc) i skrywane tajemnice to tylko...

Po tym, jak "Syn Nieskończoności" ogromnie mi się spodobał, nie mogłam nie sięgnąć po kontynuację!

W "Pogromcy Nieskończoności" akcja rusza dokładnie tam, gdzie skończyła się ostatnio - przerażający chaos walki i konsekwencji tego, co zrobił Brighton. Ruszamy z kopyta, od razu dostajemy wielkie emocje, przypominamy sobie, jakie charaktery miały poszczególne postacie (szczególnie nasi dwaj bracia: spokojny i skryty Emil oraz żądny sławy i chwały Brighton; to ten pierwszy dostał moce, a drugi nie mógł pokonać zazdrości jątrzącej jego serce) i wciągnęło mnie od razu!

Lubię styl Silvery w tych książkach, nie są to młodzieżówki, w których wkurzają głupie teksty albo wszyscy są bezsensownie irytujący. Albo precyzyjniej pisząc, nawet jeśli Brighton irytuje swoim ego, albo komuś może przeszkadzać tak idealnie dobry Emil, to ta dychotomia dodaje smaku całej książce. Namacalnie czujemy napięcia między bohaterami, sami boimy się, w jakim kierunku to podąży. Akcja jest wartka, są też wzruszające momenty (scena Emila w gnieździe feniksów ❤). I ponownie dostajemy końcówkę, przez którą chciałoby się otrzymać OD RAZU kolejną część! Są też pewne smaczki związane z mocami, poznajemy coraz lepiej prawidła tej wersji świata, machloje polityczne wchodzą na zupełnie inny poziom, dowiadujemy się o kilku tajemnicach... Oj, dzieje się tu, dzieje! Nie rozczarowałam się, czytając drugi tom, dlatego pozostaje mi tylko niecierpliwie czekać na trzeci!

Po tym, jak "Syn Nieskończoności" ogromnie mi się spodobał, nie mogłam nie sięgnąć po kontynuację!

W "Pogromcy Nieskończoności" akcja rusza dokładnie tam, gdzie skończyła się ostatnio - przerażający chaos walki i konsekwencji tego, co zrobił Brighton. Ruszamy z kopyta, od razu dostajemy wielkie emocje, przypominamy sobie, jakie charaktery miały poszczególne postacie...

Wow!

Wow!

Ta książka, to coś strasznego. Nie wiem na wet na jakim negatywie mam się w niej skupić. Bardzo mi się nie podobała. Przeczytałam 400 stron i stwierdzam po 3 miesiącach męczenia się z nią że naprawdę nie ma sensu jej kończy.

Ta książka, to coś strasznego. Nie wiem na wet na jakim negatywie mam się w niej skupić. Bardzo mi się nie podobała. Przeczytałam 400 stron i stwierdzam po 3 miesiącach męczenia się z nią że naprawdę nie ma sensu jej kończy.