Witajcie w Ameryce

Hm, trochę dziwna. Mam mieszane uczucia i nie wiem, jak to ocenić. Krótka historia, czyta się szybko, ale pierwsza połowa bardziej mnie wciągnęła niż druga. Jest trochę niespójności, mam pytania, na które brak odpowiedzi, a autorka nie zostawiła tak właściwie pola własne dywagacje.

Hm, trochę dziwna. Mam mieszane uczucia i nie wiem, jak to ocenić. Krótka historia, czyta się szybko, ale pierwsza połowa bardziej mnie wciągnęła niż druga. Jest trochę niespójności, mam pytania, na które brak odpowiedzi, a autorka nie zostawiła tak właściwie pola własne dywagacje.

"Przestałam mówić, gdy moje dorastanie zaczęło zajmować we mnie zbyt dużo miejsca. Byłam pewna, że nie mogę jednocześnie mówić i rosnąć." (str. 7)

Już okładka tej książki jest symptomatyczna, bo wprowadza w klimat opowieści. To niezbyt długa historia, którą niejako podsłuchujemy i podglądamy z bezpiecznej dla nas odległości. Wysłuchujemy co ma do powiedzenia jedenastoletnia dziewczynka, która znalazła się na jakiejś krawędzi, nad jakąś życiową przepaścią. Przeżywa swoje problemy i burze rodzinne, których się boi. Zaszywa się przed nimi w świecie bez słów i gestów. Obserwuje je, ale nie chce mieć z nimi żadnego kontaktu. Nie tylko my przyglądamy się tym migawkom z jej młodego życia, ale też śledzimy jej przyglądanie się swoim bliskim i otoczeniu. Przeplata swoje teraźniejsze obserwacje ze wspomnieniami, z których dowiadujemy się o relacjach panujących w jej rodzinie. Te okruchy ukazują przemoc, lęk, zazdrość, niemoc, których nasza bohaterka ma prawo się bać. Odsłania przed nami swoje dawne i obecne strachy. Ten z pozoru spokojny świat okazuje się pełen burzowych niepokojów, w którym pojawiają się błyskawice, grzmoty i cisze po nich, które wcale nie są uspokajające...

To książka, która może wywoływać różne emocje, w zależności od postrzegania świata i własnej emocjonalności. Można przeczytać ją powierzchownie, albo dać się ponieść w jej wewnętrzne rewiry. Nie jest ani oczywista, ani prosta, ale końcem końców to opowieść nastolatki, w którą być może nie do końca umiem się wczuć. Na mnie osobiście podziałała niepokojąco, zostawiła znaki zapytania i niedopowiedzenia. Starałam się stąpać wokół tej opowieści nader ostrożnie, żeby nie naruszyć jej kruchości, może przez to nie wszystko udało mi się zobaczyć i zrozumieć. Pozostał chłód, mrok z odrobiną nadziei.

"Przestałam mówić, gdy moje dorastanie zaczęło zajmować we mnie zbyt dużo miejsca. Byłam pewna, że nie mogę jednocześnie mówić i rosnąć." (str. 7)

Już okładka tej książki jest symptomatyczna, bo wprowadza w klimat opowieści. To niezbyt długa historia, którą niejako podsłuchujemy i podglądamy z bezpiecznej dla nas odległości. Wysłuchujemy co ma do powiedzenia...

Dziwna opowieść, monolog jedenastoletniej dziewczynki, która przestaje mówić i pisać. Nie pod wpływem traumy. Z własnej woli. Dlaczego? To jedno z wielu pytań, na które czytelnik może spróbować odpowiedzieć.
Dla mnie opowieść zgrzyta w warstwie językowej - trudno mi uwierzyć, że dziewczynka, nawet nie nastolatka, "mówi" i myśli w ten sposób, nawet dziewczynka nad wiek dojrzała, inteligentna i wyrastająca w takiej rodzinie.

Dziwna opowieść, monolog jedenastoletniej dziewczynki, która przestaje mówić i pisać. Nie pod wpływem traumy. Z własnej woli. Dlaczego? To jedno z wielu pytań, na które czytelnik może spróbować odpowiedzieć.
Dla mnie opowieść zgrzyta w warstwie językowej - trudno mi uwierzyć, że dziewczynka, nawet nie nastolatka, "mówi" i myśli w ten sposób, nawet dziewczynka nad wiek...

„Witajcie w Ameryce” Lindy Boström Knausgård (tłum. Dominika Górecka) to historia jedenastoletniej Ellen, która w ramach protestu, ale też poczucia winu przestaje mówić po śmierci ojca.

Jest to książka niewielkich rozmiarów, ale nie ma podziału na rozdziały, więc czytałam ją dosyć długo jak na trochę ponad 100 stron, bo aż trzy dni. Jest poprowadzona w narracji pierwszoosobowej, więc w bezpośredni sposób poznajemy myśli i obawy dziewczynki. Trzeba przyznać, że są one bardzo dojrzałe jak na jedenastolatkę.

Oceniłam tę książkę bardzo pozytywnie, ponieważ bardzo podobała mi się oszczędna forma i duży ładunek emocjonalny. Jednak muszę przyznać, że minęło już trochę czasu od jej przeczytania i zupełnie mi ona nie zapadła w pamięci. Zabrakło mi lepszego nakreślenia bohaterów i rozbudowania całej akcji. W moim odczuciu ta historia mogłaby wiele zyskać, gdyby autorka zdecydowała się ją pogłębić i rozwinąć.

W trakcie czytania bardzo mi się ta książka podobała, ale teraz czuję pewien niedosyt. Nie zachęcam i nie odradzam. Sprawdźcie sami :)

„Witajcie w Ameryce” Lindy Boström Knausgård (tłum. Dominika Górecka) to historia jedenastoletniej Ellen, która w ramach protestu, ale też poczucia winu przestaje mówić po śmierci ojca.

Jest to książka niewielkich rozmiarów, ale nie ma podziału na rozdziały, więc czytałam ją dosyć długo jak na trochę ponad 100 stron, bo aż trzy dni. Jest poprowadzona w narracji...

Cóż... dlaczego tylko 5 gwiazdek? Bo tak naprawdę nie wiem co myśleć po przeczytaniu tej książki. Główną narratorką historii jest 11-letnia dziewczynka, opisuje ona swoje życie od momentu kiedy postanawia nigdy więcej się nie odezwać. Nie rozmawia z bratem, mamą, w szkole też z nikim się nie komunikuje. Uważa, że jej słowa mają wielką moc. Opisuje to co działo się przed podjęciem tej decyzji i jak wygląda jej życie teraz. z punktu widzenia tak małej dziewczynki, jej rozumowanie świata zdecydowanie wskazuje na bardzo dojrzałą emocjonalnie kobietę. nie do końca umiem rozgryźć kiedy opowiada coś mała dziewczynka, a kiedy dorosła kobieta i czy takiego rozróżnienia można tutaj się dopatrywać. To książka o samotności, szukaniu samej siebie, zagubieni, bólu i cierpieniu. O chęci bycia w centrum uwagi a zarazem o zniknięciu.

Cóż... dlaczego tylko 5 gwiazdek? Bo tak naprawdę nie wiem co myśleć po przeczytaniu tej książki. Główną narratorką historii jest 11-letnia dziewczynka, opisuje ona swoje życie od momentu kiedy postanawia nigdy więcej się nie odezwać. Nie rozmawia z bratem, mamą, w szkole też z nikim się nie komunikuje. Uważa, że jej słowa mają wielką moc. Opisuje to co działo się przed...

W książce mamy do czynienia z perspektywą jedenastoletniej dziewczynki, jednak jej dobór słów, sposób konstruowania zdań oraz dojrzałość emocjonalna wskazują raczej na dorosłą, dojrzałą kobietę. Zgrzytał mi ten brak spójności i odebrał tej historii wiarygodność w moich oczach. Warto jednak zaznaczyć, że przeżycia i traumy, których doświadczyła Ellen są bolesne i przejmujące, w dużej mierze oddające doświadczenia samej autorki. Ale lepiej chyba byłoby przedstawić je z punktu widzenia osoby dorosłej, wspominającej swoje dzieciństwo, niż dziecięcą wizję życia przedstawiać w tak złożony sposób.

W książce mamy do czynienia z perspektywą jedenastoletniej dziewczynki, jednak jej dobór słów, sposób konstruowania zdań oraz dojrzałość emocjonalna wskazują raczej na dorosłą, dojrzałą kobietę. Zgrzytał mi ten brak spójności i odebrał tej historii wiarygodność w moich oczach. Warto jednak zaznaczyć, że przeżycia i traumy, których doświadczyła Ellen są bolesne i...

Krótka opowieść o dysfunkcyjnej rodzinie widziana oczami nastolatki, która wskutek dramatycznych przeżyć zamknęła się w sobie i przestała mówić. Śmierć chorego psychicznie ojca budzi w niej mieszane uczucia: żal, ulgę, poczucie winy, a dominująca matka zaaferowana własnymi potrzebami i zamknięty w sobie brat nie ułatwiają powrotu do równowagi. To typowo skandynawska proza: oszczędna forma, piękny język i olbrzymi ładunek emocjonalny. Pozostawia jednak lekki niedosyt.

Krótka opowieść o dysfunkcyjnej rodzinie widziana oczami nastolatki, która wskutek dramatycznych przeżyć zamknęła się w sobie i przestała mówić. Śmierć chorego psychicznie ojca budzi w niej mieszane uczucia: żal, ulgę, poczucie winy, a dominująca matka zaaferowana własnymi potrzebami i zamknięty w sobie brat nie ułatwiają powrotu do równowagi. To typowo skandynawska proza:...

Mocne, zwarte opowiadanie o bolesnym doświadczeniu bez epatowania bólem. Bardziej porusza od wielotomowego dzieła eksmęża

Mocne, zwarte opowiadanie o bolesnym doświadczeniu bez epatowania bólem. Bardziej porusza od wielotomowego dzieła eksmęża

„Przestałam mówić dawno temu. Zdążyli się do tego przyzwyczaić. Moja mama, mój brat. Mój tata nie żyje więc nie wiem, co by na to powiedział. (...) Przestałam mówić, gdy moje dorastanie zaczęło zajmować we mnie zbyt dużo miejsca. Byłam pewna, że nie mogę jednocześnie mówić i rosnąć."
.
11-letnia Ellen boryka się z odejściem, a potem śmiercią ojca. W poczuciu winy i w proteście dziewczynka przestaje mówić. „Nasza rodzina jest rodziną światła” powtarza w myślach wielokrotnie i na tym wzorcu autorka przedstawia nam losy rodziny, z silną osobowością matki na czele i bracie w tle.
Mikropowieść pomimo wielokrotnie powtarzanej mantry o świetle rodziny, pokazuje nam w jakim odosobnieniu przystało im żyć. Z jakimi problemami i traumatycznymi doświadczeniami przyszło im się zmierzyć. Ellen nie współczuje samej sobie, nie prosi nas o litość, żyje takim życiem jakie zostało jej dane.

Minimalistyczna do bólu, odarta z wszelkich głębszych uczuć i pełna delikatności historia dziewczynki która sama nam tę historię opowiada. A korzystając z najmocniejszej broni jaką dysponuje Ellen czyli milczeniem, udowadnia, że siła literatury jest niezrównana i samoobrona znajduje się w niewielostronicowej opowieści. Przekonująca i przejmująca za pomocą surowości obrazu rodzinnej tragedii ta historia skradła moje serce. Bez zbędnych opisów, rozciągniętej fabuły, dostajemy kompletną, gorzką a zaraz piękną opowieść, która dotyka najgłębszych strun duszy.

„Przestałam mówić dawno temu. Zdążyli się do tego przyzwyczaić. Moja mama, mój brat. Mój tata nie żyje więc nie wiem, co by na to powiedział. (...) Przestałam mówić, gdy moje dorastanie zaczęło zajmować we mnie zbyt dużo miejsca. Byłam pewna, że nie mogę jednocześnie mówić i rosnąć."
.
11-letnia Ellen boryka się z odejściem, a potem śmiercią ojca....

Witajcie w Ameryce to niezwykle zwięzła, inspirowana życiem samej autorki, opowieść o rodzinie przeżywającej poważny kryzys. Historię przedstawia tu jedenastoletnia Ellen, która po śmierci ojca zmaga się z wewnętrznym rozbiciem i postanawia przestać mówić. Milczenie wydaje się być jej najpotężniejszą siłą w odpowiedzi na zastaną rzeczywistość.

Miałam na początku ogromny problem z Lindą. Karl ove Knausgard dokładnie opisach jej chorobę, walkę o zdrowie i liczne zaniedbania względem dzieci. Jednak już po kilku stronach przeskoczyło, to negatywne nastawienie znikło. Ta niezwykle piękna i gorzka opowieść dotyka najgłębszych strun. To wewnętrzne studium rozpaczy i bezradności połączonej z miłością do rodziny. Polecam!

Witajcie w Ameryce to niezwykle zwięzła, inspirowana życiem samej autorki, opowieść o rodzinie przeżywającej poważny kryzys. Historię przedstawia tu jedenastoletnia Ellen, która po śmierci ojca zmaga się z wewnętrznym rozbiciem i postanawia przestać mówić. Milczenie wydaje się być jej najpotężniejszą siłą w odpowiedzi na zastaną rzeczywistość.

Miałam na początku ogromny...