Rozdzierające serce historię, które jednak powinniśmy znać i pamiętać.

Rozdzierające serce historię, które jednak powinniśmy znać i pamiętać.

Nie mam w zwyczaju oceniać podobnych pozycji według skali gwiazdkowej, niemniej jest to zbiorek zdecydowanie warty uwagi. W nieco gorzkiej, acz niepozbawionej pokrzepiających właściwości pigułce otrzymamy zarazem dawkę wiedzy i wspomnień - będącą tym istotniejszą dla wszystkich, którzy w choć minimalnym stopniu identyfikują się jako przedstawiciele kraju nad Wisłą.

Nie mam w zwyczaju oceniać podobnych pozycji według skali gwiazdkowej, niemniej jest to zbiorek zdecydowanie warty uwagi. W nieco gorzkiej, acz niepozbawionej pokrzepiających właściwości pigułce otrzymamy zarazem dawkę wiedzy i wspomnień - będącą tym istotniejszą dla wszystkich, którzy w choć minimalnym stopniu identyfikują się jako przedstawiciele kraju nad Wisłą.

Nie sposób oceniać ludzkie wspomnienia, szczególnie takie. Na poziomie literackim jednak ta książka do mnie zdecydowanie nie trafiła.

Nie sposób oceniać ludzkie wspomnienia, szczególnie takie. Na poziomie literackim jednak ta książka do mnie zdecydowanie nie trafiła.

Ciężko oceniać tę pozycję, bo to tak osobiste wyznania, a jednocześnie tak przerażające, że książka powinna stać się lekturą obowiązkową. Wzrusza i porusza jedocześnie, a forma dziesięciu krótkich opowiadań czyni ją lekturą uniwersalną, dobrą dla każdego.

Historiom nie brakuje poza niepodważalną wartością historyczną, piękna i poetyckości. Autor wyraża się w sposób tak oczytany i delikatny, że ma się wrażenie jakby czytało się misternie przemyślają fikcję literacką. Literatury powstańczej jest obecnie mnóstwo na rynku, ta książka wyróżnia się oddaniem głosu pojedynczym bohaterom takim jak chociażby bezimienna sanitariusza czy młody chłopak pokonujący kanały celem udzielenia pomocy swoim towarzyszom.

To bolesna ale niewyobrażalnie piękna lektura, pełna szacunku dla tamtych czasów i bohaterów. Dla mieszkańców Warszawy dodatkowym bodźcem mogą być szczegółowe opisy miejsc i ulic, w których dzieją się wszelkie wydarzenia, więc czytelnik dokładnie jest w stanie zlokalizować miejsce, przy którym być może dzisiaj przechodził idąc do pracy.

Ciężko oceniać tę pozycję, bo to tak osobiste wyznania, a jednocześnie tak przerażające, że książka powinna stać się lekturą obowiązkową. Wzrusza i porusza jedocześnie, a forma dziesięciu krótkich opowiadań czyni ją lekturą uniwersalną, dobrą dla każdego.

Historiom nie brakuje poza niepodważalną wartością historyczną, piękna i poetyckości. Autor wyraża się w sposób tak...

Książka Wacława Glutha-Nowowiejskiego "Nie umieraj do jutra" to zebrane i zawarte w tym zbiorze historie osób, które mimo upadku Powstania Warszawskiego i wszechogarniających ruin zniszczonej przez nazistów Warszawy, zdecydowały się pozostać w kryjówkach. Ci warszawscy Robinsonowie kierowali się różnymi, czasem niezrozumiałymi przesłankami; jedni strachem i obawami wykrycia ich powstańczej działalności, inni, którzy cudem uszli z życiem, niedowierzając Niemcom, którzy nakazali wszystkim mieszkańcom opuścić miasto, woleli pozostać w piwnicach powalonych kamienic lub na strychach częściowo zburzonych nieruchomości. Ich determinacja, wiara i nadzieja dawała im siłę do przetrwania tych dni w ukryciu, niemal bez jedzenia, bez wody, często rannym, wyczerpanym i załamanym. Nie wszyscy przeżyli, nie wszyscy doczekali chwili, kiedy Niemcy opuścili miasto.

Książka zarówno przeraża, jak i wzrusza. Opowiedziane przez warszawskich Robinsonów historie są wstrząsające, wprost niewiarygodne, ale pokazują jak wiele może przetrwać i wytrzymać człowiek. Literatura powstańcza jest bardzo bogata, obszerna i zróżnicowana, wiele napisano o tym narodowym zrywie powstańczym, jednak w tej książce znajdziemy coś, czego na pewno nie znajdziemy gdzie indziej, bo to są relacje tych, którzy przeżyli w ruinach stolicy. Od opowieści sanitariuszki, widzącej niewyobrażalne wprost okrucieństwa, poprzez młodego chłopaka, który cudem uniknął śmierci, po historie żołnierzy, ukrywających się w piecach dawnych fabryk, w kominach czy na dachach zrujnowanych domów.
Dziesięć opowiadań, bardzo osobistych, bardzo bolesnych i wzruszających, które koniecznie trzeba poznać. Autor jest bohaterem jednej z tych historii. Polecam!

Książka Wacława Glutha-Nowowiejskiego "Nie umieraj do jutra" to zebrane i zawarte w tym zbiorze historie osób, które mimo upadku Powstania Warszawskiego i wszechogarniających ruin zniszczonej przez nazistów Warszawy, zdecydowały się pozostać w kryjówkach. Ci warszawscy Robinsonowie kierowali się różnymi, czasem niezrozumiałymi przesłankami; jedni strachem i obawami...

Nie wiem czy można wogóle oceniać tak przejmująca książkę. Po jej lekturze naszła mnie myśl,że jesteśmy ostatnim pokoleniem, które miało szansę poznać TAKICH LUDZI. tamten świat tak nieubłaganie odchodzi...

Nie wiem czy można wogóle oceniać tak przejmująca książkę. Po jej lekturze naszła mnie myśl,że jesteśmy ostatnim pokoleniem, które miało szansę poznać TAKICH LUDZI. tamten świat tak nieubłaganie odchodzi...

Nie umieraj do jutra, to dziesięć opowiadań o warszawskich Robinsonach. Dziewięć z nich to wierny zapis wydarzeń, a jedno to legenda, która krążyła między powstańcami. O ile literatury obozowej, wojennej, czy powstańczej jest bardzo dużo, to o Robinsonach mówi się niewiele. Dzięki tej książce, możemy dowiedzieć się jak wyglądało życie śmiałków, którzy po upadku powstania nie ulegli Niemcom, ich rozkazom - wbrew wszystkiemu pozostali w Warszawie. Dowiadujemy się jak wyglądało życie w Rzeczpospolitej Gruzów.
Wiele osób myśli, że po upadku powstania Warszawa wymarła. Nie jest to prawda - przez 100 dni, około 1000 osób ukrywało się w gruzach stolicy. Tylko kilkuset przeżyło…
Okupanci wściekli na opór i odwagę Polaków, po zgaszeniu powstania zabrali się za eliminację Warszawy i jej mieszkańców. Bezwzględni hitlerowcy zabijali wszystkich bez wyjątku - mężczyzn, kobiety, starców i dzieci. Drastyczne opisy egzekucji całych rodzin są nie do zniesienia 🙁
Kto pomimo rozkazów postanowił zostać w stolicy, mógł w razie schwytania liczyć tylko na śmierć. Zagrożeniem nie byli tylko Niemcy. Robinsonowie zmagali się przede wszystkim z głodem, pragnieniem i przeraźliwym zimnem. Mieszkali jesienią i zimą w spalonych ruinach domów. Dziś, z perspektywy wygodnej kanapy, te historie wydają się po prostu nieprawdopodobne. Dodatkowo większość rozbitków była przecież ciężko ranna, po walkach w powstaniu. Rekonwalescencja w spartańskich warunkach, z wrogiem czyhającym wciąż za plecami czasami była po prostu niemożliwa. Część osób straumatyzowana przeżyciami wojennymi, nie wytrzymywała psychicznie i dobrowolnie oddawała się w ręce wroga.
Z tych wszystkich powodów, 100 dni dzielące upadek powstania od wyzwolenia Warszawy, przetrwali tylko nieliczni - ci, którzy jakimś cudem pozostali w zdrowiu i po prostu mieli szczęście.
Jak zwykle, w trakcie czytania literatury wojennej towarzyszyły mi ogromne emocje. Warunki, w których przyszło “żyć” Robinsonom przez dobrych kilka miesięcy, szokują. Ich siła i niezłomność zadziwia. Przedwczesna śmierć smuci.
Łzy wywołują również opisy i zdjęcia zrujnowanej Warszawy, którą Niemcy chcieli zmieść z powierzchni ziemi.
Absolutnie każdy powinien przeczytać tę książkę. Choćby po to, żeby pamiętać.
“Odchodzą świadkowie. Niechaj pozostanie zapis ich przeżyć”

Nie umieraj do jutra, to dziesięć opowiadań o warszawskich Robinsonach. Dziewięć z nich to wierny zapis wydarzeń, a jedno to legenda, która krążyła między powstańcami. O ile literatury obozowej, wojennej, czy powstańczej jest bardzo dużo, to o Robinsonach mówi się niewiele. Dzięki tej książce, możemy dowiedzieć się jak wyglądało życie śmiałków, którzy po upadku powstania...

Książka, która absolutnie jest warta przeczytania i na pewno długo zostanie w pamięci – nie sposób bowiem zapomnieć heroicznych historii ludzi Warszawy. Ludzi, którzy zostali w zburzonym mieście, co groziło nie tylko śmiercią z powodu głodu lub zimna, ale też rozstrzelaniem ze strony okupanta niemieckiego.
Czytając tę książkę przeżywałam cały ocean uczuć – śmiałam, rozpaczałam i płakałam razem z nimi. Ich problemy nagle stały się moimi. Dzięki niezwykle plastycznym opisom łatwo przeskakując oczami po literach, dostrzec pod swoimi powiekami obraz Warszawy Tamtych Dni. A tamta Warszawa – pomimo swej tragedii pełna jest historii, które należy ocalić od zapomnienia.
To, co mnie mocno zaskoczyło w tej książce to niezłomność ludzi, których historie zostały tam opisane. Oni żyli mimo strachu. Działali mimo kul. Szukali światła, gdy wokół był jedynie mrok. Wielka lekcja cierpliwości i pokory dla potomnych.

Książka, która absolutnie jest warta przeczytania i na pewno długo zostanie w pamięci – nie sposób bowiem zapomnieć heroicznych historii ludzi Warszawy. Ludzi, którzy zostali w zburzonym mieście, co groziło nie tylko śmiercią z powodu głodu lub zimna, ale też rozstrzelaniem ze strony okupanta niemieckiego.
Czytając tę książkę przeżywałam cały ocean uczuć – śmiałam,...

Książka opowiada o bardzo ważnym kawałku historii Warszawy. Każdy, kto zastawia się, co działo się z miastem i jego mieszkańcami po Powstaniu Warszawskim powinien przeczytać

Książka opowiada o bardzo ważnym kawałku historii Warszawy. Każdy, kto zastawia się, co działo się z miastem i jego mieszkańcami po Powstaniu Warszawskim powinien przeczytać

Wzruszajacy i wstrząsający reportaż o trudnym i bolesnym wycinku polskiej historii. Dający do myślenia i niosący nadzieję.

Wzruszajacy i wstrząsający reportaż o trudnym i bolesnym wycinku polskiej historii. Dający do myślenia i niosący nadzieję.