Z opowiadaniami mam problem - są zazwyczaj krótkie, powierzchowne i jakby wyrwane z kontekstu. Nie mamy szans poznać bohaterów, wyrobić sobie gruntownej opinii, jest na to zbyt mało czasu. Zaczynamy opowiadanie, próbujemy zrozumieć o co chodzi, a ono zaraz się kończy i przechodzimy do następnego. Czasem zupełnie bez ostrzeżenia.
Dlatego do opowiadań Małeckiego podchodziłam nieśmiało i z wahaniem. I zupełnie tego nie żałuję. Mimo, że nie była to jedna zwarta historia z jednym bohaterem, można je spiąć klamrą w jedną całość – wszystkie traktują o przemijaniu, żałobie, pożegnaniach. I są napisane w sposób dla Małeckiego typowy, z ogromną wrażliwością, lirycznie i delikatnie. Autor nie wchodzi do naszej duszy ciężkimi buciorami, sączy się raczej subtelnie, ale nieustępliwie.
 
Wśród kilku opowiadań zachwyciły mnie szczególnie dwa. Pierwsze dotyczyło powolnego odchodzenia ojca, który potrafił zamieniać syna w króla, drugie pisane było w formie kartek urodzinowych wysyłanych do nieżyjącego ojca przez całe życie pewnej kobiety.
 
Autor nie bał się bawić formą, dwa opowiadania napisane zostały w formie dramatu. Było to dla mnie odrobinę męczące, ale jak to w zbiorach opowiadań bywa, jedne podobają nam się bardziej inne mniej.
 
Warto poświęcić chwilę na tę pozycję.

Z opowiadaniami mam problem - są zazwyczaj krótkie, powierzchowne i jakby wyrwane z kontekstu. Nie mamy szans poznać bohaterów, wyrobić sobie gruntownej opinii, jest na to zbyt mało czasu. Zaczynamy opowiadanie, próbujemy zrozumieć o co chodzi, a ono zaraz się kończy i przechodzimy do następnego. Czasem zupełnie bez ostrzeżenia.
Dlatego do opowiadań Małeckiego podchodziłam...

Książka w fenomenalny sposób opisuje zmagania się z samotnością oraz kwestie przemijania. Jakub Małecki w niezwykły sposób potrafi pisać o zwykłych sprawach. Jest to zbiór opowiadań i jak to w zbiorach bywa, jedne opowiadania podobają mi się bardziej, inne mniej. Mnie najbardziej poruszyło te pod tytułem: "Projekt z fizyki kwantowej".

Książka w fenomenalny sposób opisuje zmagania się z samotnością oraz kwestie przemijania. Jakub Małecki w niezwykły sposób potrafi pisać o zwykłych sprawach. Jest to zbiór opowiadań i jak to w zbiorach bywa, jedne opowiadania podobają mi się bardziej, inne mniej. Mnie najbardziej poruszyło te pod tytułem: "Projekt z fizyki kwantowej".

Ja mam problem z opowiadaniami, bo to nie jest moja ulubiona forma. Tę zaczęłam słuchać w audiobooku i teraz już wiem na pewno, że to jest dla mnie jeszcze gorsze, niż ich czytanie. Za bardzo lubię Małeckiego, żeby kontynuować z tą książką w audio, więc wrócę do niej w klasycznej formie.

Ja mam problem z opowiadaniami, bo to nie jest moja ulubiona forma. Tę zaczęłam słuchać w audiobooku i teraz już wiem na pewno, że to jest dla mnie jeszcze gorsze, niż ich czytanie. Za bardzo lubię Małeckiego, żeby kontynuować z tą książką w audio, więc wrócę do niej w klasycznej formie.

Niestety najgorsza książka pana Małeckiego

Niestety najgorsza książka pana Małeckiego

Mistrz! Autor życia! Każda książka sprawia, że człowiekiem targają emocje. Listy pisane przez córkę do ojca (po jego śmierci) i pewne baloniki. Mamy osiem opowieści o miłości, lęku przed stratą itp. Jednak zawsze o nas ludziach. Gdy rozejrzymy się są tuż obok. Ciężarówka z marcepanem czy domek z czekolady wątki, które Pan Jakub potrafi tak połączyć, żeby zapadły w pamięć. Piękno słowa pisanego. Zawsze polecam!!! I dziękuję za każdą książkę.

Mistrz! Autor życia! Każda książka sprawia, że człowiekiem targają emocje. Listy pisane przez córkę do ojca (po jego śmierci) i pewne baloniki. Mamy osiem opowieści o miłości, lęku przed stratą itp. Jednak zawsze o nas ludziach. Gdy rozejrzymy się są tuż obok. Ciężarówka z marcepanem czy domek z czekolady wątki, które Pan Jakub potrafi tak połączyć, żeby zapadły w pamięć....

Warto dla ostatniego opowiadania. Piękna refleksja nad życiem i przemijaniem.

Warto dla ostatniego opowiadania. Piękna refleksja nad życiem i przemijaniem.

Autor bardzo dobrze odnajduje się w krótkiej formie. Wszystkie opowiadania o rożnej fabule łączy jedno: przemijanie. Mówią o samotności, starości, trudnych relacjach, niedostatku i o stracie. Są dobitne i bezkompromisowe, a jednocześnie przekazane z wrażliwością. Wchodząc na chwilę w historie różnych bohaterów ma się wrażenie, że zna się ich od dawna. Niektóre opowiadania podobały mi się bardziej, inne mniej, ale taka jest charakterystyka zbiorów krótkich form. Czyta się je bardzo szybko, ale tak szybko nie zapomina się o ich głębi, wymagają chwili zatrzymania się i zastanowienia, niektóre zostawiają nas nagle, właśnie z poczuciem niedostatku. Są dość specyficzne i wydaje mi się, że nie trafią do każdego, ale mimo to, warto poświęcić chwilę i się z nimi zapoznać.

Autor bardzo dobrze odnajduje się w krótkiej formie. Wszystkie opowiadania o rożnej fabule łączy jedno: przemijanie. Mówią o samotności, starości, trudnych relacjach, niedostatku i o stracie. Są dobitne i bezkompromisowe, a jednocześnie przekazane z wrażliwością. Wchodząc na chwilę w historie różnych bohaterów ma się wrażenie, że zna się ich od dawna. Niektóre opowiadania...

Zostawiam bez obecny bo uwielbiam Małeckiego ale jakoś tak wyjątkowo nie trafił do mnie za bardzo ten zbiór. Z pewnością nie polecam na początek przygody z książkami autora

Zostawiam bez obecny bo uwielbiam Małeckiego ale jakoś tak wyjątkowo nie trafił do mnie za bardzo ten zbiór. Z pewnością nie polecam na początek przygody z książkami autora

Dość nierówny zbiorek; nie wszystkie opowiadania poruszyły mnie w stopniu, jakiego bym sobie życzyła. Za to ostatnia, tytułowa historia... No cóż, cieszę się, że kończyłam audiobooka w domu (chodzi o to, że mogłam bez większego oporu uronić kilka łez, rozumiecie).

Dość nierówny zbiorek; nie wszystkie opowiadania poruszyły mnie w stopniu, jakiego bym sobie życzyła. Za to ostatnia, tytułowa historia... No cóż, cieszę się, że kończyłam audiobooka w domu (chodzi o to, że mogłam bez większego oporu uronić kilka łez, rozumiecie).

Ze wszystkich przeczytanych książek Jakuba Małeckiego tę czytało mi się najgorzej Dwóch opowiadań nie zrozumiałam, forma dramatu mnie męczyła, dwa były w porządku.

Ze wszystkich przeczytanych książek Jakuba Małeckiego tę czytało mi się najgorzej Dwóch opowiadań nie zrozumiałam, forma dramatu mnie męczyła, dwa były w porządku.