Historie podniebne

Ze świecą szukać złej opinii dotyczącej tego zbioru opowiadań. Co więcej, chyba nie spotkałam się z negatywnym odbiorem twórczości Jakuba Małeckiego. Wszystkie jego powieści cechuje nieuchwytny styl, trochę enigmatyczny, tajemniczy, a równocześnie dosadny i dający do myślenia. Ten paradoks sprawia, że każde spotkanie jest niepowtarzalne i każdy odczuwa je inaczej.

"Historie podniebne" tak jak już wspominałam to zbiór opowiadań. Opowiadań o ludziach, o utracie, o smutku. Trudne w treści złagodzone krótką formą. Ja z opowiadaniami się nie lubię, ciężko mi się "wczytać", a jak już złapię rytm, one się kończą. I w tym wypadku było tak samo. Nie pomagało też, że może tylko dwie historie były - powiedzmy, dosłowne. Reszta otulona została masą niedopowiedzeń, aluzji, metafor. Coś idealnego do interpretacji, bo tak naprawdę, każdy może dostrzec coś innego. Czy mi się podobało? I tak, i nie. Styl i klimat były bardzo dobre. Jednak ja chyba jestem zbyt przyziemna(?), bo niekiedy w ogóle nie rozumiałam, co autor chce mi przekazać, ale równocześnie cieszę się, że mogłam ją przeczytać. Choćby dla tej magiczności chwil ukazanej przez Małeckiego.

Książkę odebrałam za punkty z portalu Czytam Pierwszy.

Ze świecą szukać złej opinii dotyczącej tego zbioru opowiadań. Co więcej, chyba nie spotkałam się z negatywnym odbiorem twórczości Jakuba Małeckiego. Wszystkie jego powieści cechuje nieuchwytny styl, trochę enigmatyczny, tajemniczy, a równocześnie dosadny i dający do myślenia. Ten paradoks sprawia, że każde spotkanie jest niepowtarzalne i każdy odczuwa je inaczej.

&qu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Krótkie opowiadania w mistrzowskim stylu Małeckiego. Niby o dniu codziennym, zwykłych sprawach, które przeżywa każdy z nas, a opisane tak, jakby działa się magia...

Krótkie opowiadania w mistrzowskim stylu Małeckiego. Niby o dniu codziennym, zwykłych sprawach, które przeżywa każdy z nas, a opisane tak, jakby działa się magia...

Pokaż mimo to

Bez żadnego wahania daję 10/10. Tak jak pisałam, jestem wymagającym czytelnikiem, ale Małecki tutaj pokazuje, że jest mistrzem krótkiej formy. Żadne słowo tam nie jest zbędne. Opowiadania są idealne.
Tak jak w każdym zbiorze, są te lepsze i gorsze, ale wszystkie są bardzo dobre.
A mój faworyt to "Żaglowce i samoloty" otwierające tomik.

Bez żadnego wahania daję 10/10. Tak jak pisałam, jestem wymagającym czytelnikiem, ale Małecki tutaj pokazuje, że jest mistrzem krótkiej formy. Żadne słowo tam nie jest zbędne. Opowiadania są idealne.
Tak jak w każdym zbiorze, są te lepsze i gorsze, ale wszystkie są bardzo dobre.
A mój faworyt to "Żaglowce i samoloty" otwierające tomik.

Pokaż mimo to

Ach ten Małecki!
(nie mylić z tym drugim Małeckim)

"Historie Podniebne" to zbiór siedmiu króciuteńkich opowiadań potrafiących tak "obić mordę" czytelnikowi, jak mało który tekst.
Jakub Małecki, jak to zwykle u niego bywa nie idzie na żadne kompromisy. Rzuca nam strzępki informacji, nie dopowiada ważnych kwestii, a i tak z tych urywków dowiadujemy się dokładnie tyle, aby poczuć się, jakby właśnie ktoś dał nam w twarz - z pięści.

Każda z siedmiu historii jest osobną opowieścią, lecz wątkiem łączącym prawie wszystkie z nich jest RELACJA. Chociaż jak powszechnie wiadomo, relacja relacji nie równa, tak właśnie u Małeckiego jest to ogromny plus. Autor skupia się na relacjach międzyludzkich, takich zwyczajnych, pomiędzy szarymi ludźmi, z którymi może się utożsamiać każdy z nas.

Jak zawsze u Jakuba Małeckiego, brakuje mi objętości. Mógłbym takich jego historii czytać na pęczki. Są tak wspaniałe. A i nie jeden zapewne uroni przy nich łezkę. Gorąco, zdecydowanie, z całego serca polecam! Czytajcie, CZYTAJCIE!

Ach ten Małecki!
(nie mylić z tym drugim Małeckim)

"Historie Podniebne" to zbiór siedmiu króciuteńkich opowiadań potrafiących tak "obić mordę" czytelnikowi, jak mało który tekst.
Jakub Małecki, jak to zwykle u niego bywa nie idzie na żadne kompromisy. Rzuca nam strzępki informacji, nie dopowiada ważnych kwestii, a i tak z tych urywków dowiad...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Małecki, Mistrzu..
Kolejna rewelacja od Małeckiego.
Każda jego książka to dla mnie małe święto, festiwal dobrej prozy.
"Historie podniebne" również zasługują na uznanie.
Krótka forma, różnorodność stylu i trudny temat straty oraz przemijania.
Czytam i leżę na łopatkach.
Cholernie dobre.

Małecki, Mistrzu..
Kolejna rewelacja od Małeckiego.
Każda jego książka to dla mnie małe święto, festiwal dobrej prozy.
"Historie podniebne" również zasługują na uznanie.
Krótka forma, różnorodność stylu i trudny temat straty oraz przemijania.
Czytam i leżę na łopatkach.
Cholernie dobre.

Pokaż mimo to

Teraz już prawie na 100% mogę powiedzieć, że uwielbiam twórczość Jakuba Małeckiego. Głównie za lekkość pióra i jednocześnie za wielki przekaz jakie niosą ze sobą te z pozoru proste historie. W "Historiach podniebnych" najbardziej do gustu przypadły mi trzy opowiadania "Żaglowce i samoloty", "Dom z czekolady" i oczywiście "M. Historia podniebna". Są to opowiadania przy których zatrzymałam się na dłużej i autentycznie wzruszyłam.

Teraz już prawie na 100% mogę powiedzieć, że uwielbiam twórczość Jakuba Małeckiego. Głównie za lekkość pióra i jednocześnie za wielki przekaz jakie niosą ze sobą te z pozoru proste historie. W "Historiach podniebnych" najbardziej do gustu przypadły mi trzy opowiadania "Żaglowce i samoloty", "Dom z czekolady" i oczywiście "M. Historia podniebna...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Uwielbiam twórczość Pana Jakuba Małeckiego i tym razem również mnie nie rozczarował. Przepiękne i mocne opowiadania, które mają drugie dno i pokazują człowieka takim, jakim jest on naprawdę. Bez upiększania, słodzenia i wyolbrzymiania.

W tej cieniutkiej książce znajdziecie 7 zupełnie różnych historii opisanych przez autora w różnej formie. Dzięki temu ta książka jest jeszcze bardziej wyjątkowa. Mamy opowiadania, mamy dramat, mamy list. Mamy ludzkie historie, życie i stratę. Wszechobecny ból, jaki nam towarzyszy i lekką radość dnia codziennego. Uważam, że jest to książka, do której każdy z nas powinien chociaż zajrzeć i na pewno znajdzie tam cząstke siebie i swojego życia. Wszystko przepięknie ujęte i oprawione! Ta książka to również ilustracje, które łapią za serce i sprawiają, że jest ona jeszcze mocniejsza. Ksiązka ponadczasowa. Dodam tylko, że z niektórymi już z tych opowiadań mogliście się widzieć wcześniej, ale i tak są one wyjątkowe i warte Waszej ponownej uwagi.

Polecam!

www.czytampierwszy.pl

Uwielbiam twórczość Pana Jakuba Małeckiego i tym razem również mnie nie rozczarował. Przepiękne i mocne opowiadania, które mają drugie dno i pokazują człowieka takim, jakim jest on naprawdę. Bez upiększania, słodzenia i wyolbrzymiania.

W tej cieniutkiej książce znajdziecie 7 zupełnie różnych historii opisanych przez autora w różnej formie. Dzięki temu ta książka jest ...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Na początku nie chciałam jej czytać. Później zaczęła zewsząd wyskakiwać mi na instagramie. I jakoś tak tęskno mi się zrobiło do tej „małeckiej” wrażliwości. Nie upłynęło dużo czasu do momentu, kiedy w końcu dostałam książkę w swoje rączki. No i jakoś tak wyszło, że przeczytałam ją w jeden dzień.
Nie było to trudne, bo książka jest cienka, liczy zaledwie 170 stron. Podzielona jest na siedem opowiadań. Krótkie formy są według mnie atutem, bo Jakub Małecki pokazuje, że taka objętość trafi do czytelnika bardziej niż obszerna powieść. Autor pisze z serca, trafia w sedno i przemawia do każdego czytelnika.
Opowiadania nie mają wspólnego bohatera czy historii. Są o codzienności, niektóre czerpią garściami z fantastyki („Idzie niebo”, które (o dziwo) przypadło mi do gustu), a nawet horroru („Niedaleko”), inne pisane są w formie dramatu. Autor w każdym z nich opowiada, a jakże, o przemijaniu, stracie, ludziach i ich relacjach z najbliższymi. Od razu ostrzegam, że zbiór jest dość melancholijny i można na nim uronić łezkę. Jakub Małecki już mnie przekonał do tego, że jest mistrzem w pięknym opisywaniu najprostszych spraw. Tu nawet przemieszanie fikcji z rzeczywistością aż tak bardzo mnie nie bolało. To chyba dzięki stylowi pana Małeckiego, którym nadal (będę powtarzać do znudzenia) jestem oczarowana i uważam, że jest wręcz magiczny. Naprawdę można pisać tak pięknie o otaczającym nas świecie!
Uwielbiam takie książki. Są lekkie, momentami nieoczywiste i nierzeczywiste, zmuszają czytelnika do refleksji i zostają z nim na dłużej. Szczególnie zapadło mi w pamięć pierwsze („Żaglowce i samoloty”) i ostatnie („M. Historia podniebna”) opowiadanie. Jednak z racji ich objętości nie chcę Wam odbierać frajdy z czytania, więc nie zdradzę, o czym były. „Historie podniebne” było warto przeczytać chociażby dla nich.
Komu polecam? Zakochanym w Małeckim nie, bo już na pewno to przeczytali, tylko ja zwlekałam z tym tak długo. Polecam ją tym, którzy kiedyś sięgnęli już po coś tego autora i im się spodobało. I tym, którzy jeszcze nic jego nie czytali – czytanie jego opowiadań mogłoby być ciekawym pierwszym spotkaniem z tym autorem. Tym, którzy boją się krótkich form – nie ma się czego bać. Jakub Malecki jak zawsze trzyma poziom.

Na początku nie chciałam jej czytać. Później zaczęła zewsząd wyskakiwać mi na instagramie. I jakoś tak tęskno mi się zrobiło do tej „małeckiej” wrażliwości. Nie upłynęło dużo czasu do momentu, kiedy w końcu dostałam książkę w swoje rączki. No i jakoś tak wyszło, że przeczytałam ją w jeden dzień.
Nie było to trudne, bo książka jest cienka, liczy zaledwie 170 stron. Podzielon...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Historie podniebne" jest to zbiór krótkich opowiadań. Myślę, że nie każdemu spodoba się jej forma, trzeba się bowiem nastawić na to, że opowiadania te są często mało rzeczywiste. Daje to z drugiej strony ogromme pole do poszukiwania drugiego dna, do zatopienia się w opisywanych historiach, do wyciągania z nich własnych wniosków. Mi osobiście większość opowiadań bardzo się spodobała, były też takie, przez które ciężko było przebrnąć. Gorąco polecam pierwsze opowiadanie, myślę że w dzisiejszych, zabieganych czasach trafi ona do niejednego czytelnika. Polecam tę książkę każdemu, kto lubi podumać nad stronami i kto oczekuje od historii czegoś 'więcej'!

"Historie podniebne" jest to zbiór krótkich opowiadań. Myślę, że nie każdemu spodoba się jej forma, trzeba się bowiem nastawić na to, że opowiadania te są często mało rzeczywiste. Daje to z drugiej strony ogromme pole do poszukiwania drugiego dna, do zatopienia się w opisywanych historiach, do wyciągania z nich własnych wniosków. Mi osobiście większość opowiadań bardz...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie jestem fanką zbiorów opowiadań. Nigdy nie sięgam po taki rodzaj literatury. Ale dla Jakuba Małeckiego musiałam zrobić wyjątek.
"Historie podniebne" to siedem bardzo różnych historii. Dwie z nich (pierwsza i ostatnia), bardzo mocno mnie poruszyły. Choć każda z tych siedmiu jest niesamowita, jedyna w swoim rodzaju. Każda oswaja z bólem, samotnością, przemijaniem i z tym, co nieuniknione, co czeka każdego z nas.
Moim zdaniem Jakub Małecki to mistrz subtelności, nieoczywistości i prostoty. O sprawach ważnych potrafi pisać w sposób ujmujący za serce, poruszając najgłębsze zakamarki ludzkiej duszy. Ja Jakuba Małeckiego uwielbiam. Jeszcze kilka lat temu nigdy bym nie przypuszczała, że zakocham się w takiej literaturze, jaką pisze autor. Jego książki dotykają do żywego, wzruszają w sposób nieoczywisty, uwrażliwiają i uczą. I tak samo jest z "Historiami podniebnymi", choć krótkie, we mnie pozostaną na długo, gdyż mocno mnie dotknęły.

Nie jestem fanką zbiorów opowiadań. Nigdy nie sięgam po taki rodzaj literatury. Ale dla Jakuba Małeckiego musiałam zrobić wyjątek.
"Historie podniebne" to siedem bardzo różnych historii. Dwie z nich (pierwsza i ostatnia), bardzo mocno mnie poruszyły. Choć każda z tych siedmiu jest niesamowita, jedyna w swoim rodzaju. Każda oswaja z bólem, samotnością, przemijani...

więcej

mniej

Pokaż mimo to