Historie podniebne

Nie wiem czy to kwestia formy (opowiadania) czy ich treści (niektóre świetne, ale część trochę takie hm bizarne) lecz niestety uważam ten tytuł za najsłabszy tego autora. Co jednak nie przeszkodzi mi sprawdzać kolejnych jego autorstwa

Nie wiem czy to kwestia formy (opowiadania) czy ich treści (niektóre świetne, ale część trochę takie hm bizarne) lecz niestety uważam ten tytuł za najsłabszy tego autora. Co jednak nie przeszkodzi mi sprawdzać kolejnych jego autorstwa

"Historie podniebne" to zbiór siedmiu krótkich opowieści. O czym? Mam wrażenie, że autor pozostawia czytelnikowi szerokie pole do interpretacji, czego właściwie dotyczą poszczególne historie. Są niejednoznaczne, składające się z wielu uczuć i emocji. Z pewnością znajdziecie tu wątki nawiązujące do miłości, często tej trudnej, skomplikowanej, do tęsknoty, straty, przemijania. Nie są to łatwe, proste i przyjemne opowiadania. Jest w nich dużo bólu i smutku. Nie jestem nawet do końca przekonana czy poprawnie odczytałam zamysł autora przy tworzeniu niektórych z nich. Nie zaliczam się do grona fanek tak krótkiej formy, jaką stanowią opowieści, ale w pamięci najdłużej pozostaną mi trzy: "Idzie niebo", "Dom z czekolady" i "M. historia podniebna". Motyw listów wysyłanych w balonikach do nieba posłużył mi za inspirację do zdjęcia. Jednego jestem pewna - pióro autora jest wyjątkowe, niepowtarzalne i charakteryzuje je niezwykła wrażliwość, subtelność, ale i prostota w mówieniu o ważnych, życiowych tematach. Te krótkie, lecz niezwykle treściwe zdania, zawierające w sobie ogromną dawkę emocji, zawsze mnie poruszają.
Ponieważ książkę poznałam w wersji audio, muszę wspomnieć, że forma jej interpretacji przez kilku rewelacyjnych lektorów, w tym samego Jakuba Małeckiego, Krystynę Czubównę i Wojciecha Żołądkowicza była pozytywnie zaskakująca. Nie miałam dotychczas do czynienia z audiobookiem, który przypominał mi dubbingowany film, w którym obraz sama kreuję w swojej wyobraźni.

"Historie podniebne" to zbiór siedmiu krótkich opowieści. O czym? Mam wrażenie, że autor pozostawia czytelnikowi szerokie pole do interpretacji, czego właściwie dotyczą poszczególne historie. Są niejednoznaczne, składające się z wielu uczuć i emocji. Z pewnością znajdziecie tu wątki nawiązujące do miłości, często tej trudnej, skomplikowanej, do tęsknoty, straty,...

Proza Jakuba Małeckiego jest niezwykle cenna. Jego twórczość posiada wyjątkową siłę oddziaływania na czytelnika, docierając do najgłębszych zakamarków jego duszy. Jest to pisarz, którego warto poznać i docenić za jego unikalny styl i wkład w literaturę narodową. POLECAM

Proza Jakuba Małeckiego jest niezwykle cenna. Jego twórczość posiada wyjątkową siłę oddziaływania na czytelnika, docierając do najgłębszych zakamarków jego duszy. Jest to pisarz, którego warto poznać i docenić za jego unikalny styl i wkład w literaturę narodową. POLECAM

Niewielki i dość szczupły zbiór opowiadań. Jak zwykle u Małeckiego dostajemy sentymentalne i poruszające historie ludzi zmagających się z życiem i codziennością. Niestety z krótkimi formami mam tak, że ulatują mi z głowy mniej więcej tak samo szybko, jak się je czyta. Zdecydowanie wolę dłuższe opowieści, w których bohaterowie mają czas zagnieździć się w mojej głowie i zostawić w niej jakiś ślad po sobie.

Niewielki i dość szczupły zbiór opowiadań. Jak zwykle u Małeckiego dostajemy sentymentalne i poruszające historie ludzi zmagających się z życiem i codziennością. Niestety z krótkimi formami mam tak, że ulatują mi z głowy mniej więcej tak samo szybko, jak się je czyta. Zdecydowanie wolę dłuższe opowieści, w których bohaterowie mają czas zagnieździć się w mojej głowie i...

Niestety - jak to często bywa w przypadku zbiorów opowiadań - jest bardzo nierówno. Niektóre historie chwytają za serce i zachwycają swym kunsztem, inne - są rozczarowujące słabe. Zdecydowanie wolę Małeckiego w dłuższej formie.

Niestety - jak to często bywa w przypadku zbiorów opowiadań - jest bardzo nierówno. Niektóre historie chwytają za serce i zachwycają swym kunsztem, inne - są rozczarowujące słabe. Zdecydowanie wolę Małeckiego w dłuższej formie.

Pierwsze opowiadanie jest świetne. Pewnie dlatego, że nietypowo jak na Małeckiego ma puentę. Reszta opowiadań nie zrobiła już tak dobrego wrażenia. Być może dlatego, że niektóre już znałem, a być może dlatego, że są po prostu słabe.

Pierwsze opowiadanie jest świetne. Pewnie dlatego, że nietypowo jak na Małeckiego ma puentę. Reszta opowiadań nie zrobiła już tak dobrego wrażenia. Być może dlatego, że niektóre już znałem, a być może dlatego, że są po prostu słabe.

Jestem fanką twórczości Jakuba Małeckiego, ale zdecydowanie nie jestem fanką opowiadań. Mimo to od dawna chciałam przeczytać tę książkę.

W zbiorze znajdziemy siedem opowiadań; łączy je wspólna tematyka - każde z nich opowiada o przemijaniu i stracie, której każdy z bohaterów doświadcza. Nie są to jednak ckliwe czy łzawe opowiastki. Wśród historii opowiadających o zwykłym życiu zwykłych ludzi znajdziemy także opowieści w klimacie fantastyki i to dość mrocznej. Nie mogę powiedzieć, żeby czytało mi się ten zbiór szybko i łatwo (mimo, że to tylko 160 stron). Nie mogę również powiedzieć, żeby te opowiadania mnie zachwyciły. W książkach Małeckiego które dotychczas czytałam była ta słynna małeckość, której tu nie mogłam znaleźć. Czy żałuję dwóch godzin poświęconych na przeczytanie „Historii podniebnych” - nie. Dla ostatniego opowiadania warto było!

Jestem fanką twórczości Jakuba Małeckiego, ale zdecydowanie nie jestem fanką opowiadań. Mimo to od dawna chciałam przeczytać tę książkę.

W zbiorze znajdziemy siedem opowiadań; łączy je wspólna tematyka - każde z nich opowiada o przemijaniu i stracie, której każdy z bohaterów doświadcza. Nie są to jednak ckliwe czy łzawe opowiastki. Wśród historii opowiadających o...

Zbiór opowiadań jak większość, czyli jest dość nierówno - lepsze opowieści przeplatane są słabszymi. Mam za sobą dużo książek Małeckiego i doceniam jego kunszt pisarski oraz prostych historii, które jednocześnie mają w sobie to coś. W "Historiach podniebnych" zabrakło mi elementu chwytającego za serce, aczkolwiek nieliczne treści miały potencjał ku temu. Językowo ładnie, reszta dość poprawna z lepszymi momentami. Szkoda, że po kilku dniach w mojej pamięci nie utkwiło mi już żadne opowiadanie.

Zbiór opowiadań jak większość, czyli jest dość nierówno - lepsze opowieści przeplatane są słabszymi. Mam za sobą dużo książek Małeckiego i doceniam jego kunszt pisarski oraz prostych historii, które jednocześnie mają w sobie to coś. W "Historiach podniebnych" zabrakło mi elementu chwytającego za serce, aczkolwiek nieliczne treści miały potencjał ku temu. Językowo ładnie,...

Bardzo poruszające, nostalgiczne, skłaniające do refleksji opowiadania Jakuba Małeckiego. Niektóre z nich mogą się trochę mniej podobać ale kto czytał choćby „Zaksięgowanych”, ten nie będzie specjalnie zdziwiony, to taki trochę powód do korzeni. Opowiadania są krótkie ale mocne i dosadne, Jakub Małecki nie potrzebuje wielu słów by mistrzowsko malować emocje.
Ja bardzo polecam i czekam z radością i niecierpliwością na „Korowód”.

Bardzo poruszające, nostalgiczne, skłaniające do refleksji opowiadania Jakuba Małeckiego. Niektóre z nich mogą się trochę mniej podobać ale kto czytał choćby „Zaksięgowanych”, ten nie będzie specjalnie zdziwiony, to taki trochę powód do korzeni. Opowiadania są krótkie ale mocne i dosadne, Jakub Małecki nie potrzebuje wielu słów by mistrzowsko malować emocje.
Ja bardzo...

Z opowiadaniami mam problem - są zazwyczaj krótkie, powierzchowne i jakby wyrwane z kontekstu. Nie mamy szans poznać bohaterów, wyrobić sobie gruntownej opinii, jest na to zbyt mało czasu. Zaczynamy opowiadanie, próbujemy zrozumieć o co chodzi, a ono zaraz się kończy i przechodzimy do następnego. Czasem zupełnie bez ostrzeżenia.
Dlatego do opowiadań Małeckiego podchodziłam nieśmiało i z wahaniem. I zupełnie tego nie żałuję. Mimo, że nie była to jedna zwarta historia z jednym bohaterem, można je spiąć klamrą w jedną całość – wszystkie traktują o przemijaniu, żałobie, pożegnaniach. I są napisane w sposób dla Małeckiego typowy, z ogromną wrażliwością, lirycznie i delikatnie. Autor nie wchodzi do naszej duszy ciężkimi buciorami, sączy się raczej subtelnie, ale nieustępliwie.
 
Wśród kilku opowiadań zachwyciły mnie szczególnie dwa. Pierwsze dotyczyło powolnego odchodzenia ojca, który potrafił zamieniać syna w króla, drugie pisane było w formie kartek urodzinowych wysyłanych do nieżyjącego ojca przez całe życie pewnej kobiety.
 
Autor nie bał się bawić formą, dwa opowiadania napisane zostały w formie dramatu. Było to dla mnie odrobinę męczące, ale jak to w zbiorach opowiadań bywa, jedne podobają nam się bardziej inne mniej.
 
Warto poświęcić chwilę na tę pozycję.

Z opowiadaniami mam problem - są zazwyczaj krótkie, powierzchowne i jakby wyrwane z kontekstu. Nie mamy szans poznać bohaterów, wyrobić sobie gruntownej opinii, jest na to zbyt mało czasu. Zaczynamy opowiadanie, próbujemy zrozumieć o co chodzi, a ono zaraz się kończy i przechodzimy do następnego. Czasem zupełnie bez ostrzeżenia.
Dlatego do opowiadań Małeckiego podchodziłam...