Historie podniebne

Myślę, że jeszcze kilka miesięcy temu powiedziałabym, że ta książka nie jest dla mnie,. Opowiadania, uważałam, że są nudne. Wydaje mi się, że jeszcze nie tak dawno pomyślałabym, że te opowiadania są dziwne. Ostatnio zmieniam się jako czytelnik. Ostatnio poznaję twórczość p. Małeckiego i mi się podoba.
W "Historiach podniebnych" najbardziej urzekło mnie ostatnie opowiadanie- według mnie genialne.

Myślę, że jeszcze kilka miesięcy temu powiedziałabym, że ta książka nie jest dla mnie,. Opowiadania, uważałam, że są nudne. Wydaje mi się, że jeszcze nie tak dawno pomyślałabym, że te opowiadania są dziwne. Ostatnio zmieniam się jako czytelnik. Ostatnio poznaję twórczość p. Małeckiego i mi się podoba.
W "Historiach podniebnych" najbardziej urzekło mnie ostatnie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka składa się z kilku krótkich opowieści. Jak to u Małeckiego bywa, historie niby proste, banalne a jednak dające do myślenia. Choć muszę przyznać, że niektóre były lekko dziwne. Wg mnie najlepsze Projekt z dziedziny fizyki kwantowej i Dom z czekolady.

Książka składa się z kilku krótkich opowieści. Jak to u Małeckiego bywa, historie niby proste, banalne a jednak dające do myślenia. Choć muszę przyznać, że niektóre były lekko dziwne. Wg mnie najlepsze Projekt z dziedziny fizyki kwantowej i Dom z czekolady.

Pokaż mimo to

Fenomenalne opowiadania…

Jakub Małecki bezapelacyjnie jest mistrzem krótkiej formy literackiej. Zawarte w „Historiach podniebnych” opowieści są niesamowitymi „wyciskaczami łez”. Autor jak zwykle pisze o sprawach trudnych, związanych z życiem doczesnym. Porusza tematy dotyczące skompilowanych sytuacji rodzinnych, wzajemnych niesnasek, wspólnych zmartwień i różnych „dolegliwości” wynikających z niezrozumienia siebie nawzajem. Historie te dotyczą przeszłości, jak i teraźniejszości. W dużej mierze oscylują wokół straty, tej duchowej, ale też i fizycznej. Są przesiąknięte miłością matczyną, ojcowską, lecz nie brakuje w nich również pewnych leków, przed tym co nieznane i przed tym co nieuchronne, a prędzej czy później musi spotkać każdego z nas… Bo tak został skonstruowany ten trudny do pojęcia nam świat. Małecki to jak zwykle barwne postacie o ciekawych charakterach. To ludzie z pewnymi ułomnościami, słabościami, niektórzy nazbyt otwarci, inni z kolei nieco wyalienowani, obcy nawet dla swych bliskich. Pomimo tego, że wśród tych siedmiu kameralnych historii nie ma ani jednego opowiadania, które emanowałoby tylko i wyłącznie optymizmem, dzięki dużej subtelności języka i prostocie formy czyta się je w sposób niezwykle lekki. Są delikatne, ujmujące i na pewno na długo zapadające w pamięć. Świetna rzecz - nic tylko usiąść, czytać i dosłownie ryczeć… Polecam.

Fenomenalne opowiadania…

Jakub Małecki bezapelacyjnie jest mistrzem krótkiej formy literackiej. Zawarte w „Historiach podniebnych” opowieści są niesamowitymi „wyciskaczami łez”. Autor jak zwykle pisze o sprawach trudnych, związanych z życiem doczesnym. Porusza tematy dotyczące skompilowanych sytuacji rodzinnych, wzajemnych niesnasek, wspólnych zmartwień i różnych...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jakub Małecki nie jest dla wszystkich – to wiem na pewno. Historie podniebne to zbiór opowiadań, więc forma teoretycznie lżej strawna niż powieść, ale łatwe to wcale nie było. Nadal nie wiem, czy mi się to doświadczenie podobało – na pewno nie mogę powiedzieć, że mi się nie podobało.
Ja z całego zbiorku polubiłam trzy opowiadania: Żaglowce i samoloty; Dom z czekolady i M. Historia podniebna (raczej mikropowieść niż opowiadanie). Dla mnie one są pozbawione nadmiernej metaforyki, którą zauważam w pozostałych opowiadaniach. Poza tym są o relacjach, ludziach, o życiu i dlatego chyba zapadły mi w pamięć najbardziej. Ja nie będę fanką ani stylu ani języka Małeckiego, bo dla mnie jest przeintelektualizowany – nie zrozumcie mnie źle, nie mam nic przeciwko, tylko że dla mnie czytanie to rozrywka, więc chcę rozumieć, co się do mnie mówi, bez konieczności rozbierania myśli autora na czynniki pierwsze. I to nie jest tak, że ja nie lubię myśleć przy książce – dość powiedzieć, że jestem fanką Neila Gaimana, a on do łatwych i prostych nie należy – tylko że dla mnie więcej u Małeckiego widać w sposobie opowiadania niż w opowiadaniu. Zaletą tych tekstów jest ich różnorodność, zarówno pod względem formy (mamy tu tekst ciągły, dramat z podziałem na role, listy, coś w rodzaju pamiętnika) jak i treści (chociaż wszystkie moim zdaniem są o miłości, to na tyle zróżnicowanej, że nie można ich porównywać).
Jako że to zbór opowiadań, to podaruję Wam opisywanie ich treści – nie ma to sensu, a poza tym zajęłoby kilka stron. Jeśli chcecie szybko zorientować się co do swoich preferencji odnośnie Jakuba Małeckiego, to opowiadania są chyba najmniej inwazyjne, więc polecam.

Jakub Małecki nie jest dla wszystkich – to wiem na pewno. Historie podniebne to zbiór opowiadań, więc forma teoretycznie lżej strawna niż powieść, ale łatwe to wcale nie było. Nadal nie wiem, czy mi się to doświadczenie podobało – na pewno nie mogę powiedzieć, że mi się nie podobało.
Ja z całego zbiorku polubiłam trzy opowiadania: Żaglowce i samoloty; Dom z czekolady i M....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Uwielbiam twórczość Jakuba❤️. Jednak ta pozycja nie przypadła mi do gustu. Oczywiście opisane historie mają w sobie tę głębię, która niejednokrotnie jest zauważalna w twórczości autora. Jednak pomimo tego niektóre opisy wydają się być tak bardzo odrealnione, że chwilami miałam trudności w zrozumieniu sensu (np. opowiadanie o duchach w wiosce). Być może właśnie o to chodziło. Może autor chciał powrócić do dawnego sposobu pisania, do fantastyki. Może chciał różnorodności🙃. Jednak, czy różnorodność nie wprowadza trochę haosu? 😉. Nie mnie to oceniać. 😉. Nie mniej jednak w książce istnieją historie, które poruszą czytelnika i sprawią, że zacznie on na nowo oglądać rzeczywistość. Dostrzeże, że do szczęścia niewiele Nam potrzeba, a życie jest jak prezent niespodzianka 🤣

Uwielbiam twórczość Jakuba❤️. Jednak ta pozycja nie przypadła mi do gustu. Oczywiście opisane historie mają w sobie tę głębię, która niejednokrotnie jest zauważalna w twórczości autora. Jednak pomimo tego niektóre opisy wydają się być tak bardzo odrealnione, że chwilami miałam trudności w zrozumieniu sensu (np. opowiadanie o duchach w wiosce). Być może właśnie o to...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jakub Małecki to mistrz słowa pisanego, bezkrytycznie wchłaniam wszystko co wychodzi spod jego pióra i tonę w zachwytach nad każdym zdaniem.
Ma talent to wyrażenia więcej w jednym zdaniu, niż niektórzy w całej swojej literackiej twórczości.

"Wsiąkał głęboko w siebie, oddalając się od wszystkiego, co teraz, i wszystkiego, co kiedyś. Jego pamięć była jak wnętrze domu po powodzi: niby nic nie zniknęło, ale wszystko do niczego."

Oszczędzam jego książki, żeby zawsze mieć jedną w rezerwie, zanim powstanie kolejna.
Teraz przyszła kolej na "Historie podniebne". Tak się złożyło, że dzień po tym, jak kupiłam ebook, dowiedziałam się, że fragment znajdzie się w podręczniku języka polskiego. Brawo! I wcale mnie to nie dziwi.
Te kilka opowiadań to takie nasączone smutkiem czarne, ale przepiękne perełki. Jest sporo o ojcach, odchodzeniu, samotności...
Cudo...

Jakub Małecki to mistrz słowa pisanego, bezkrytycznie wchłaniam wszystko co wychodzi spod jego pióra i tonę w zachwytach nad każdym zdaniem.
Ma talent to wyrażenia więcej w jednym zdaniu, niż niektórzy w całej swojej literackiej twórczości.

"Wsiąkał głęboko w siebie, oddalając się od wszystkiego, co teraz, i wszystkiego, co kiedyś. Jego pamięć była jak wnętrze domu po...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Są tacy autorzy, w których przypadku sięgam po wszystko i niezależnie od gatunku jaki wychodzi spod ich pióra, budzą we mnie zachwyt. Tak stało się z kolejnym dziełem Jakuba Małeckiego! Zbiór opowiadań „Historie podniebne” jest jak drogowskaz. Stoi na rozdrożu życia i wskazuje nam możliwe rozwiązania. Kilka odrębnych historii łączy się we wspólny morał. W życiu liczą się proste rzeczy, nie ma sensu pogoń za przyszłością, nie ma racji bytu życie tym co było, musi liczyć się to co tu i teraz. Autor pokazuje kruchość ludzkiego istnienia i przedstawia ją czytelnikowi najprostszymi słowami. Fenomenem Małeckiego jest język jakiego używa w swoich książkach, prosty i trafiający do każdego. Ja czytam z nich jasne komunikaty, utwierdzam się we własnych priorytetach, rodzina i szczęście codzienne.
Czytając przeżywam historie zwykłych ludzi. Cała gama emocji to stały punkt programu. Jest bohaterka, która okropnie działa mi na nerwy. Są ludzie błądzący po omacku, szukają wsparcia i pomocy. Jest człowiek, który godzi się na złe traktowanie i nie widzi potrzeby manifestowania własnych uczuć. Znalazłam tam ludzi żyjących marzeniami, niemających odwagi podnieść się by je zrealizować. Na kolejnych stronach spotkałam kobietę pełną smutku, żalu, złości.
Historia o baloniku puszczanym do nieba w rocznicę śmierci jest jak wisienka na torcie!
Polecam książkę, czyta się błyskawicznie! Historie w niej zawarte zostają w sercu na dłużej.

Są tacy autorzy, w których przypadku sięgam po wszystko i niezależnie od gatunku jaki wychodzi spod ich pióra, budzą we mnie zachwyt. Tak stało się z kolejnym dziełem Jakuba Małeckiego! Zbiór opowiadań „Historie podniebne” jest jak drogowskaz. Stoi na rozdrożu życia i wskazuje nam możliwe rozwiązania. Kilka odrębnych historii łączy się we wspólny morał. W życiu liczą się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Cieszę się że mamy takiego "rzemieślnika" jak Jakub Małecki. Duma mnie rozpiera!

Cieszę się że mamy takiego "rzemieślnika" jak Jakub Małecki. Duma mnie rozpiera!

Pokaż mimo to

Ta książka działa jak krojenie cebuli i uderza mocno prosto w żołądek. Chciałbym, żeby przeczytały ją wszystkie osoby, które zbyt mocno przywiązują wagę do pieniędzy, mają bezsensowne konflikty rodzinne. Autor pokazuje, że to wszystko nie ma znaczenia.

Ta książka działa jak krojenie cebuli i uderza mocno prosto w żołądek. Chciałbym, żeby przeczytały ją wszystkie osoby, które zbyt mocno przywiązują wagę do pieniędzy, mają bezsensowne konflikty rodzinne. Autor pokazuje, że to wszystko nie ma znaczenia.

Pokaż mimo to

Krótkie opowiadania zawierające skondensowane duże historie. Niestety, nie lubię opowiadań, cieszę się, że książka miała niewiele stron. Oczywiście styl pana Jakuba urzeka i mimo nielubianej formy, znalazłam coś dla siebie, ale... no nie lubię :) Jednak na specjalną wzmiankę zasługuje ostatnie opowiadanie, przy którym... cóż... płakałam przy każdej stronie. Mój tata umarł młodo. Może nie jak byłam dzieckiem, ale nie doczekał mojego zamążpójścia i dziecka. Wyobrażałam sobie, że to ja piszę do niego takie listy i... bardzo mnie to rozklejało. Masz pan takie coś, panie Małecki, oj masz.

Krótkie opowiadania zawierające skondensowane duże historie. Niestety, nie lubię opowiadań, cieszę się, że książka miała niewiele stron. Oczywiście styl pana Jakuba urzeka i mimo nielubianej formy, znalazłam coś dla siebie, ale... no nie lubię :) Jednak na specjalną wzmiankę zasługuje ostatnie opowiadanie, przy którym... cóż... płakałam przy każdej stronie. Mój tata umarł...

więcej

mniej

Pokaż mimo to