Pusty tron

Coraz bardziej podoba mi się ta seria. Zaczynając pierwszy tom nie przypuszczałam, że będę kontynuować czytanie. Mam nadzieje, że kolejne tomy będą tak samo interesujące.

Coraz bardziej podoba mi się ta seria. Zaczynając pierwszy tom nie przypuszczałam, że będę kontynuować czytanie. Mam nadzieje, że kolejne tomy będą tak samo interesujące.

Pokaż mimo to

Dużo się dzieje, jak w każdym tomie.

Dużo się dzieje, jak w każdym tomie.

Pokaż mimo to

Jest rok 911, władca Mercji jest umierający. Witan ma obrać następcę Aethelreda.
Uhtred jest ciężko ranny. Ksiądz radzi mu, aby odnalazł miecz, który zadał ranę, mówi, że tylko broń Kanuta może go uleczyć. Uhtred wyrusza na wyprawę do Walii.
Ósmy tom, a emocje nie maleją, powieść cały czas trzyma w napięciu.
Bernard Cornwell pisze dlaczego tak lubimy czytać książki o dawnych czasach:"O tym właśnie śpiewają poeci. Nocą, w komnacie, gdy pod powałą gęstnieje dym z paleniska, ale leje się z rogów, harfista brzdąka w struny i niosą się pieśni bitewne. To pieśń naszego rodu, naszego ludu, dzięki nim pamiętamy o przeszłości. Poetę nazywamy bardem. Bard to ktoś, kto nadaje rzeczom kształt. Poeta kształtuje naszą przeszłość, abyśmy pamiętali o chwale naszych przodków,o tym, jak pozyskiwali dla nas ziemię, kobiety, bydło i chwałę".
Dziś w XXI wieku zamieniliśmy komnaty na pokoje, a pieśni na książki, ale nie daleko odeszliśmy od naszych przodków. Lubimy czytać o dawnych wojach, a moim ulubionym bardem jest Bernard Cornwell.

Jest rok 911, władca Mercji jest umierający. Witan ma obrać następcę Aethelreda.
Uhtred jest ciężko ranny. Ksiądz radzi mu, aby odnalazł miecz, który zadał ranę, mówi, że tylko broń Kanuta może go uleczyć. Uhtred wyrusza na wyprawę do Walii.
Ósmy tom, a emocje nie maleją, powieść cały czas trzyma w napięciu.
Bernard Cornwell pisze dlaczego tak lubimy czytać książki o...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kolejna część znakomitej sagi już za mną! Wiele się dzieje, lecz tym razem historia tego temu została poprowadzona o wiele ciekawiej stąd aż 8 gwiazdek. Nie mogę wiele zdradzić i pozachwycać się nad konkretnymi wątkami w książce bo zbyt wiele zdradzę. Należy jednak pochwalić autora za prowadzenie wielu pobocznych historii w sensowny i zgrabny sposób. Takiego Cornwella chce się czytać!

Kolejna część znakomitej sagi już za mną! Wiele się dzieje, lecz tym razem historia tego temu została poprowadzona o wiele ciekawiej stąd aż 8 gwiazdek. Nie mogę wiele zdradzić i pozachwycać się nad konkretnymi wątkami w książce bo zbyt wiele zdradzę. Należy jednak pochwalić autora za prowadzenie wielu pobocznych historii w sensowny i zgrabny sposób. Takiego Cornwella...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bycie wysoko urodzoną kobietą w średniowiecznej Anglii to ciężki kawałek chleba. Każdy Twój ruch jest obserwowany, a los uzależniony od ojca lub męża. Nie, nie pomyliłam książek - nadal piszę o sadze "Wojny Wikingów", lecz tom ósmy zaskakuje zupełną zmianą optyki.

Autor doskonale radzi sobie z budowaniem napięcia. Mimo zaawansowania historii, ciągle jest w stanie zaskoczyć i potrzymać zainteresowanie kolejnymi wydarzeniami. Szok przeżyłam już na pierwszych stronach książki, podczas próby rozgryzienia, z jakiego powodu nastąpiła diametralna zmiana w narracji. Następny nadszedł, gdy zrozumiałam, że podczas witanu Uhtred popiera pomysł niemieszczący się w głowach współczesnej starszyzny - na opustoszałym tronie Mercji chce widzieć Aethelflaed - KOBIETĘ! Nie ma znaczenia, że kobieta ta jest świetnym strategiem oraz politykiem, a powierzony jej kraj byłby stanowczo lepiej zarządzany niż pod władzą jej zmarłego męża. W oczach wielu, płeć Aethelflaed skreśla ją już na starcie. Lecz czy dla upartej kobiety, mającej po swojej stronie wsparcie legendarnego wojownika Uhtreda (który nawiasem mówiąc, również nie wierzy w powodzenie aspiracji ukochanej), cokolwiek jest niemożliwe?

Tom ósmy skupia się na prawach kobiet w wieku X, a raczej ich braku, jeśli miało się nieszczęście urodzić w znamienitej czy zamożnej rodzinie. Zarówno historia Aethelflaed jak i Stiorrii ukazuje, jak z założenia przekreślane były szanse na prowadzenie wojsk czy krajów przez rozsądnego człowieka, tylko dlatego, że nie pozwolono "słabszej" płci realizować swoich talentów. Obawiam się, że takie myślenie pokutuje w niektórych z nas do dziś, a już w dziesiątym wieku uparte wojowniczki potrafiły wytknąć niepoprawność takiej postawy. Tak, walka o władzę przez Aethelflaed jest faktem historycznym.

"Pusty tron" wyróżnia się na tle pozostałych tomów, również ze względu zmniejszenie ilości opisów ogromnych scen batalistycznych. Bitwy rozgrywają się na innym polu - politycznym, aspiracyjnym i światopoglądowym oraz w głowie samego głównego bohatera. Okazuje się, że w piersi twardego wojownika bije serce, lecz dopiero z perspektywy czasu dostrzega, że przeoczył najważniejsze chwile z życia swoich dzieci. Jednak Uhtred nadal jest irytującym i niezniszczalnym herosem, odpornym na wszelkie nieszczęścia, aż miałam ochotę wejść do historii i utrzeć mu nosa. Jednak trzeba oddać autorowi, że postać niesamowicie wyewoluowała poprzez kolejne tomy, a czytelnik dostrzega, jak każde z wydarzeń wywierała wpływ na jego charakter.

Po słabszej siódmej części, "Pusty tron" jest jak objawienie. Autor znów złapał wiatr w żagle, pewnie prowadząc czytelnika po oceanie wartko toczącej się historii. Znów ciężko było oderwać się od znanych jak i nowych postaci, z zapartym tchem śledząc ich poczynania. Niesamowitym plusem jest powrót inteligentnych i ciętych uwag, za którymi tęskniłam.

Z niecierpliwością wyczekuję, co przyniosą kolejne tomy. Saga zaleczyła ranę "Pogańskiego Pana" i znów uniosła miecz, który błyszczy w słońcu wzywając do kolejnych przygód. Mam nadzieję, że "Wojownicy burzy" przyniosą prawdziwy sztorm, który nie pozwoli się nużyć ani przez chwilę.

Bycie wysoko urodzoną kobietą w średniowiecznej Anglii to ciężki kawałek chleba. Każdy Twój ruch jest obserwowany, a los uzależniony od ojca lub męża. Nie, nie pomyliłam książek - nadal piszę o sadze "Wojny Wikingów", lecz tom ósmy zaskakuje zupełną zmianą optyki.

Autor doskonale radzi sobie z budowaniem napięcia. Mimo zaawansowania historii, ciągle jest w stanie zaskoczyć...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo słaby tom świetnego cyklu

Wielu narzeka na wtórność kolejnych tomów. Prawda to. Gorzej, że tutaj mamy kumulację dziwactw.

Motywacja głównego bohatera idzie w mur tarcz i zostaje zarąbana. W tej części cyklu powody zachowania Uthreda są tak mętne i niespójne z wcześniejszymi tomami, że zgrzyta aż w Walhalli. Wcześniej bohater radzi Edwardowi pozbycie się „bękartów” – czytaj zabicie (tom VI), tak w tym tomie chroni je ze wszystkich sił. Uprzednio Uthred z podziwem i uznaniem wypowiada się o próbach zjednoczenia Anglii przez króla Wessexu, a teraz kompletnie to niweczy. No bo przysięgał Aethelflaed. Co przysięgał? Wierność. Ale co z tego… No właśnie. Nijak ma się do ustanowienia jej władcą Mercji. Autor dwoi się i troi, by to wyjaśnić, ale kompletnie nieprzekonująco. Wychodzi na to, że bohater nie dość, że się zestarzał, to jeszcze zdurniał do szczętu.

Pomysł z poszukiwaniem miecza, który zranił Uthreda, a ma być remedium na dotkliwą ranę jest idiotyczny. Wyleczenie również. Tylko co się dziwić, skoro autor sam przyznaje, że wpadł na ten pomysł po spożyciu whisky.

Choć wyprawa do Walii zostaje uskuteczniona tak od czapy, to jednak jej przebieg był najciekawszym momentem powieści. Jest klimat.

Uthred wierzy, że lew ma sześć łap, rozdwojony ogon, trzy rogi z ciekłego żelaza i zęby jak saksy (tom VII), ale bez żadnego zająknienia wspomina o kości słoniowej, jako okładzinie rękojeści miecza.

Poza tym chwilami autor (a może tłumacz, redaktor) jakby poknocił zdania. Już we wcześniejszych tomach było coś nie tak ze stronami świata, w tym bardzo wyraźnie. Na przykład s. 186-187 … Ruszyliśmy na południe… nie wszyscy jednak… Jedziemy na północ… Opuszczałem południe… i co? Pojechał na południe! Zatem Uthred jedzie za wycofującym się przeciwnikiem na południe, jedzie, zatrzymuje się i gdzie nagle znajduje się przeciwnik? Na północy.

To nic, że zakonnik próbuje zerwać miecz z szyi Uthreda, gdy chodzi o młot Thora (s. 61), bo w tej części bohater nie objada się fasolą, jak bywało wcześniej. Wspomnę tylko, że fasola dotarła do Europy wiele stuleci później.

Jeśli ktoś oczekuje akcji – znajdzie, a jeśli logiki względem wcześniejszych tomów? Nie ma.

Bardzo słaby tom świetnego cyklu

Wielu narzeka na wtórność kolejnych tomów. Prawda to. Gorzej, że tutaj mamy kumulację dziwactw.

Motywacja głównego bohatera idzie w mur tarcz i zostaje zarąbana. W tej części cyklu powody zachowania Uthreda są tak mętne i niespójne z wcześniejszymi tomami, że zgrzyta aż w Walhalli. Wcześniej bohater radzi Edwardowi pozbycie się „bękartów”...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Seria napisana przez Bernarda Cornwella to najlepsza opowieść przygodowo-historyczna, jaką czytałam. To także jedne z moich ulubionych powieści w ogóle, bez patrzenia na podział gatunkowy. Bardzo się cieszę, że kolejny tom okazał się równie dobry, co poprzednie i dlatego polecam Wam go gorąco! Jeśli lubicie wikińskie klimaty, będziecie zachwyceni!

Cała opinia:
http://www.kacikzksiazka.pl/2019/08/pusty-tron-bernard-cornwell.html

Seria napisana przez Bernarda Cornwella to najlepsza opowieść przygodowo-historyczna, jaką czytałam. To także jedne z moich ulubionych powieści w ogóle, bez patrzenia na podział gatunkowy. Bardzo się cieszę, że kolejny tom okazał się równie dobry, co poprzednie i dlatego polecam Wam go gorąco! Jeśli lubicie wikińskie klimaty, będziecie zachwyceni!

Cała...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jest rok 911. Umiera władca Mercji Aethelred nie pozostawiając po sobie potomka. O sukcesji będzie musiał zadecydować witan. W jego obradach udział bierze Uthred, który popiera Aethelflaed - córkę niedawno zmarłego króla Wessexu, siostrę Edwarda, wdowę po Aethelredzie i... swoją kochankę.
Każdy cykl ma swoje lepsze i gorsze momenty. W tym przypadku trudno mówić o wadach, za to dość łatwo wyłonić ulubione tomy. Mnie absolutnie zachwyciła lll część oraz VIII, czyli ,,Pusty tron".
Po przeczytaniu kilkuset stron o przygodach walecznego pół wikinga, a pół Sasa, już wiem co mnie najbardziej kręci w prozie Cornwella.
Lubię wyobrażać sobie bitewne potyczki, poznawać taktyczne rozwiązania, ale nie ma nic lepszego od zagmatwanej oraz dobrze przemyślanej intrygi. Ta tutaj powala i w zasadzie zaczyna się już od pierwszych zdań.
A intrygantem okazał się główny bohater. Uthred daje popis swoich umiejętności, dzięki czemu czytelnik jest pełen podziwu dla jego sprytu, wyrachowania oraz przebiegłości. Nasz wiking jest świetnym strategiem zarówno na polu walki jak i na królewskich salonach.
Autor niezwykle umiejętnie prowadzi wątek walki o władzę w Mercji, z pasją odmalowuje ówczesne realia, a także zasady dotyczące wyboru nowego przywódcy. Nic więc dziwnego, że tak bardzo spodobał mi się motyw Aethelflaed jako władczyni. Przepadam za dobrze nakreślonymi postaciami kobiecymi, które są odważne, zdecydowane, znają swoją wartość i uparcie dążą do celu.
Jedynym minusem powieści jest jej objętość. ,,Pusty tron" czytałam z tak ogromnym zainteresowaniem, że nie mogłam się oderwać od lektury - niecałe 400 pochłonęłam w dwa dni.

Jest rok 911. Umiera władca Mercji Aethelred nie pozostawiając po sobie potomka. O sukcesji będzie musiał zadecydować witan. W jego obradach udział bierze Uthred, który popiera Aethelflaed - córkę niedawno zmarłego króla Wessexu, siostrę Edwarda, wdowę po Aethelredzie i... swoją kochankę.
Każdy cykl ma swoje lepsze i gorsze momenty. W tym przypadku trudno mówić o wadach, za...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Uthred jak zwykle niepokorny i działa po swojemu. Książka trzyma poziom;)

Uthred jak zwykle niepokorny i działa po swojemu. Książka trzyma poziom;)

Pokaż mimo to

Zdecydowanie jedna z moich ulubionych historycznych serii. Ma wszystko, czego w książkach szukam - bohaterów, wobec których nie sposób pozostać obojętnym, wartką akcję, świetnie opisane sceny walk i cięty humor.

Początek mnie zaskoczył. Koniec poprzedniego tomu zostawił Uhtreda na łożu śmierci, a tu zaczynamy od przygotowań do zasadzki. Tylko styl opowiadania wydał mi się jakiś... niepasujący. Nic dziwnego. Autor na krótką chwilę zaserwował Czytelnikom zmianę narratora. W wydarzenia wprowadza Nas syn Uhtred, nie ojciec. Później wszystko już wraca do normy.

Podobało mi się, że Autor przypomniał sobie o Stiorrze, którą w poprzednich częściach odsunął w cień. Tutaj dziewczyna odgrywa jedną z pierwszoplanowych ról i robi całkiem sporo zamieszania. Podobnie zresztą jak młody Uhtred, nieodrodny syn swego ojca. No i młody Aethelstan.

Minusy to zbyt podobne do siebie imiona bohaterów (które trochę utrudniają rozeznanie się w treści) oraz zupełnie niepotrzebne spolszczanie pisowni, czego nie było w poprzednim tomie (szczególnie boli mnie "Kutbert").

Nie będę się rozpisywała. Zdecydowanie polecam :)

Zdecydowanie jedna z moich ulubionych historycznych serii. Ma wszystko, czego w książkach szukam - bohaterów, wobec których nie sposób pozostać obojętnym, wartką akcję, świetnie opisane sceny walk i cięty humor.

Początek mnie zaskoczył. Koniec poprzedniego tomu zostawił Uhtreda na łożu śmierci, a tu zaczynamy od przygotowań do zasadzki. Tylko styl opowiadania wydał mi się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to