Wojny Wikingów

Powiedziałem, że wiem, co chcę robić, choć nie było to do końca prawdą. Prawda bowiem była taka, że znajdowałem się na samym dnie rozpaczy, kompletnie zdruzgotany, z oczami pełnymi łez. Chciałem żyć swoim dawnym życiem, mieć za ojca Ragnara, ucztować i śmiać się. Jednak od przeznaczenia nie ma ucieczki. Następnego dżdżystego poranka pochowaliśmy zmarłych, srebrnymi monetami zapłaciliśmy Anglikom za pomoc w pochówku i ruszyliśmy na południe. My: chłopiec u progu dorosłości, dziewczyna i pies. Zmierzaliśmy donikąd.

Powiedziałem, że wiem, co chcę robić, choć nie było to do końca prawdą. Prawda bowiem była taka, że znajdowałem się na samym dnie rozpaczy, kompletnie zdruzgotany, z oczami pełnymi łez. Chci...

Rozwiń

Zwiń

Promienie słońca migotały na wodach wpadającego do morza ujścia rzeki Uisc. Wysoko na niebie latały skowronki, a ich przyjemne, świergocące trele rozbrzmiewały na łąkach i polach, gdzie lisy zagryzały jagnięta, sroki i sójki ucztowały w gniazdach innych ptaków, a chłopi wbijali na krawędziach pól pale z nadzianymi nań krukami, co miało zapewnić im dobre plony.

Promienie słońca migotały na wodach wpadającego do morza ujścia rzeki Uisc. Wysoko na niebie latały skowronki, a ich przyjemne, świergocące trele rozbrzmiewały na łąkach i polach, gdzie lisy...

Rozwiń

Zwiń

- Ja nie tracę nadziei - odparł Beocca. Biedaczysko miał zeza, bezwładną rękę i twarz chorej łasicy. Z takim wyglądem trudno było mu łamać niewieście serca.

- Ja nie tracę nadziei - odparł Beocca. Biedaczysko miał zeza, bezwładną rękę i twarz chorej łasicy. Z takim wyglądem trudno było mu łamać niewieście serca.