Groza politycznego uchodźstwa - choć bardzo chaotycznie przedstawiona i, mam wrażenie, po łebkach, to przypuszczam, że sytuacja wymagała obłagodzenia narracji.

Groza politycznego uchodźstwa - choć bardzo chaotycznie przedstawiona i, mam wrażenie, po łebkach, to przypuszczam, że sytuacja wymagała obłagodzenia narracji.

Poruszyła, a w jednej momencie nawet wzruszyła mnie ta powieść. Z mocą opowiada o wyborach między walka o wolność, przekonania i swoją ojczyznę a rodziną, o trudach ucieczki i dopasowania się do życia na emigracji, podwójnej tożsamości, ambiwalentnych uczuciach wobec własnych korzeni. Nie owija w bawełnę, jeśli chodzi o współczesną historię Iranu, a także o emigracyjne traumy. Warto.

Poruszyła, a w jednej momencie nawet wzruszyła mnie ta powieść. Z mocą opowiada o wyborach między walka o wolność, przekonania i swoją ojczyznę a rodziną, o trudach ucieczki i dopasowania się do życia na emigracji, podwójnej tożsamości, ambiwalentnych uczuciach wobec własnych korzeni. Nie owija w bawełnę, jeśli chodzi o współczesną historię Iranu, a także o emigracyjne...

Jeszcze nigdy nie czytałam autobiografii napisanej w taki sposób. Momentami miałam wrażenie, że czytam okrutną baśń. Rozdziały są tu bardzo krótkie, często stanowią je wiersze.

Autorka opisując swoje życie nie trzymała się chronologii. Cała książka złożona jest raczej z wyrywków i wspomnień, wręcz skojarzeń, opisanych przepięknym, poetyckim językiem, który trafia w serce. Pomimo niezaprzeczalnych walorów literackich wynikających ze stylu autorki, trudno tu mówić o przywiązaniu do bohaterów, czy przeżywaniu rozterek wraz z nimi, tak jak dzieje się to w przypadku autobiografii napisanych w sposób bardziej tradycyjny.

Tematy poruszone w książce są niezwykle ciekawe - mamy tu rozdarcie kulturowo-językowe, poczucie bycia obcym, tęsknotę za idealizowaną ojczyzną, przepaść międzypokoleniową, a w tle wojnę i rewolucję irańską. Wolałabym, żeby te kwestie zostały bardziej dogłębnie opisane przez autorkę.

Generalnie jest to pozycja godna polecenia. Zdecydowanie wyróżnia się wśród innych autobiografii i już nawet dla samego języka warto po nią sięgnąć. Nie należy się jednak nastawiać na ogrom emocji ani wiedzy.

Jeszcze nigdy nie czytałam autobiografii napisanej w taki sposób. Momentami miałam wrażenie, że czytam okrutną baśń. Rozdziały są tu bardzo krótkie, często stanowią je wiersze.

Autorka opisując swoje życie nie trzymała się chronologii. Cała książka złożona jest raczej z wyrywków i wspomnień, wręcz skojarzeń, opisanych przepięknym, poetyckim językiem, który trafia w serce....

Autorka to Iranka pisząca po francusku. Wraz z rodzicami wyjechała z Teheranu do Paryża w 1987 roku, mając 7 lat. Tytuł wyjaśnia przyczynę ich ucieczki z kraju – ojciec i matka Maryam byli komunistami, którzy w republice islamskiej byli nieustannie zagrożeni więzieniem i torturami. Zaś lalki, jak i inne zabawki musiała oddawać, aby nie przyzwyczajać się do własności. Niestety autorka nie wyjaśnia, dlaczego jej rodzice nie pojechali do ZSRR, a do kapitalistycznej Francji. W każdym razie w chwilą wyjazdu lalki i Marks schodzą na daleki plan.
Książkę trudno zaszufladkować. W zasadzie proza wspomnieniowa, ale nie pisana ani chronologicznie, ani problemowo. Czasami w pierwszej, czasami w drugiej, a czasami w trzeciej osobie. Od czasu do czasu przetykana perską poezją (m.in. Omara Chajjama, wspomnianego w czytanym równolegle „Krzyżu południa” Krzysztonia) lub fantastycznymi wizjami. Niekiedy aspirująca do beznamiętnego opisu, a niekiedy bardzo osobista i emocjonalna.
Czytelnikowi pozostaną w pamięci wizje terroru i tortur irańskiej teokracji, zakwefione kobiety i samotność uchodźców w obcym kraju, z obcym językiem, szkołą, kuchnią i ludźmi.
Największe wrażenie robi rozdział o identyfikacji autorki. Nie akceptowanej jako Francuzka we Francji i jako Iranka we Francji, podobnie jak i w kraju urodzenia. Dla obserwatora z zewnątrz dwa języki i dwie kultury są dla niej darem i jej przewagą. Ale to nie był autorki wybór i takie rozwarcie między dwoma kulturami było dla niej źródłem cierpień i stresu, a nie sukcesu czy powodzenia społecznego wśród Francuzów i Persów. Po prostu taka jest dola wygnańców, do której są oni zmuszani przez innych.
Krótka i ciekawa książka, tym niemniej jest to bardziej zapis emocji i niekiedy przemyśleń, niż tradycyjna powieść z fabułą.
Przeczytane w ramach styczniowego wyzwania LC - motyw początku.

Autorka to Iranka pisząca po francusku. Wraz z rodzicami wyjechała z Teheranu do Paryża w 1987 roku, mając 7 lat. Tytuł wyjaśnia przyczynę ich ucieczki z kraju – ojciec i matka Maryam byli komunistami, którzy w republice islamskiej byli nieustannie zagrożeni więzieniem i torturami. Zaś lalki, jak i inne zabawki musiała oddawać, aby nie przyzwyczajać się do własności....

„Lalka i Marks” to debiut francuskiej pisarki pochodzenia irańskiego. Jest to proza autobiograficzna, opisująca dzieciństwo autorki w Iranie z zaangażowanymi politycznie rodzicami. Następnie ich wyjazd do Francji i próby oswojenia się nową kulturą.

Zupełnie się nie spodziewałam, że aż tak trafi do mnie ta książka! Okazało się, że „Lalka i Marks” jest przepięknie napisaną historią o wygnaniu, rozdarciu między dwiema kulturami, trudnościach życia w obcym kraju, nauki nowego języka czy obyczajów. Jest to bardzo szczera i emocjonalna pozycja, niezwykle wrażliwa i subtelna. Powinniście koniecznie dodać tę pozycję na listę książek do przeczytania!

„Lalka i Marks” to debiut francuskiej pisarki pochodzenia irańskiego. Jest to proza autobiograficzna, opisująca dzieciństwo autorki w Iranie z zaangażowanymi politycznie rodzicami. Następnie ich wyjazd do Francji i próby oswojenia się nową kulturą.

Zupełnie się nie spodziewałam, że aż tak trafi do mnie ta książka! Okazało się, że „Lalka i Marks” jest przepięknie napisaną...

Głównie retrospekcje samej autorki. Historie jej dzieciństwa w Iranie i emigracji do Francji. Ciekawa dla tych zainteresowanych losami ludzi w trakcie i po rewolucji islamistycznej w Iranie, ale skoncentrowana wyłącznie na autorce.

Głównie retrospekcje samej autorki. Historie jej dzieciństwa w Iranie i emigracji do Francji. Ciekawa dla tych zainteresowanych losami ludzi w trakcie i po rewolucji islamistycznej w Iranie, ale skoncentrowana wyłącznie na autorce.

Zgadzam się z opinią jednej z osób, które stwierdziły, ze to wydanie "woła o pomstę do nieba". za każdym razem kiedy otwieram książkę, strony oklejają się fruwając we wszystkie kierunki, dramat:/ natomiast proza, niezmiernie wciągająca, trochę przeszkadzała mi rwana narracja, ale całość po prostu piękna. Czułam się jakbym czytała tomik poezji. Wspaniałe opisy stanów rozchwiania do której z kultur/języków bliżej autorce. Zrozumiałam trochę osoby żyjące we dwóch kulturach ... myślałam że zawsze to szczęście, ale nie do końca to tak musi być... cieszę się ze przeczytałam te książkę, świetna!

Zgadzam się z opinią jednej z osób, które stwierdziły, ze to wydanie "woła o pomstę do nieba". za każdym razem kiedy otwieram książkę, strony oklejają się fruwając we wszystkie kierunki, dramat:/ natomiast proza, niezmiernie wciągająca, trochę przeszkadzała mi rwana narracja, ale całość po prostu piękna. Czułam się jakbym czytała tomik poezji. Wspaniałe opisy stanów...

„Lalka i Marks” nie jest powieścią radosną. Jest melancholijna, nostalgiczna, bardzo szczera i piękna. Myślę, że niejeden z nas chciałby posiąść sztukę wyrażania na papierze swoich myśli, aby móc w tak niezapomniany i wyjątkowy sposób opowiedzieć swoją historię. Ona nie musi być burzliwa, jak ta, którą doświadczyła Maryam Madjidi. Każda historia kunsztownie ubrana w słowa, staje się wyjątkowym świadectwem.

Cała opinia na www.naczytniku.com

„Lalka i Marks” nie jest powieścią radosną. Jest melancholijna, nostalgiczna, bardzo szczera i piękna. Myślę, że niejeden z nas chciałby posiąść sztukę wyrażania na papierze swoich myśli, aby móc w tak niezapomniany i wyjątkowy sposób opowiedzieć swoją historię. Ona nie musi być burzliwa, jak ta, którą doświadczyła Maryam Madjidi. Każda historia kunsztownie ubrana w słowa,...

Bardzo czekam na kolejne książki autorki!

Bardzo czekam na kolejne książki autorki!

Nie wiem, czym Madjidi podpadła PIW-owi, ale polskie wydanie „Lalki i Marksa” jest po prostu fatalne - okładka, papier i klejenie wołają o pomstę do nieba. Sama książka na szczęście jest b. dobra, autorka w wyszukany sposób opowiada o rewolucji irańskiej i emigracji do Francji. Relacja o tyle interesująca, że pisana z perspektywy dziecka, na dodatek wrażliwego, które boleśnie odczuło zmiany zachodzące w życiu rodziny i znajomych.

Szczególnie frapujący wydał mi się opis żmudnego procesu asymilacji - w tym kontekście perspektywa imigranta najczęściej jest pomijana:

[...] Między tym, który przybywa, a tym, który „przyjmuje", błyskawicznie zawarta zostaje umowa: akceptuję, że będziesz u mnie, ale pod warunkiem, że się postarasz być taki jak ja. Zapomnij, skąd pochodzisz, tutaj to już bez znaczenia. [s. 148]

Nie wiem, czym Madjidi podpadła PIW-owi, ale polskie wydanie „Lalki i Marksa” jest po prostu fatalne - okładka, papier i klejenie wołają o pomstę do nieba. Sama książka na szczęście jest b. dobra, autorka w wyszukany sposób opowiada o rewolucji irańskiej i emigracji do Francji. Relacja o tyle interesująca, że pisana z perspektywy dziecka, na dodatek wrażliwego, które...