Teoria pandy

O piórze tego francuskiego pisarza nie wiedziałam nic. Miałam ochotę jednak wziąć się za barki z literaturą będącą koncentratem ludzkich życiorysów. Intensywną, a jednak delikatną i kameralną. Taką właśnie dostałam.Fabuła po krótce traktuje o kilku bohaterach stanowiących małą hermetyczną społeczność. Do stołu wraz z nimi zasiada Gabriel i jego przejmująca opowieść, która jest zupełnie inna, niż pozornie moglibyśmy przypuszczać. Akcja dzieje się dwutorowo. Koincydencja przeszłości z czasem doczesnym stanowi zapis codzienności wielu z nas. Boleści, chwil zauroczenia, momentów w których serce klękało. Nie chcę Wam opisywać przywar postaci, ze względu na ilość stron.Jestem przekonana, że tytułowa "Teoria Pandy" będzie dla każdego z Was czymś zupełnie innym, gdyż autor zostawia dużą przestrzeń do własnych interpretacji tekstu. Odniosłam wrażenie czytając, że Pascal Garnier bawi się ze mną. Składa na literackim talerzu tylko to, co wysublimowane, smutne i nieszczęśliwe. Podlewa opowieści kulinarnym sznytem,zapachami jestestwa. Jednocześnie traktując niczym policzkiem w twarz istotą człowieczeństwa, kruchością życia. Fabularny twist na końcu spowodował, że musiałam przeczytać książkę raz jeszcze by sprawdzić, czy coś mi przez uśmiech zasiadający w kącikach ust nie umknęło.

Życzyłabym sobie, żeby każdy znalazł dla drugiego człowieka czas, tak jak ma to miejsce tutaj. Słuchając, będąc opaciem. Nie zadając zbędnych pytań. Z pewnością zapoznam się jeszcze z jednym tytułem autora wydanym u nas. A wszystko to dzięki braku sztampy. Refleksjami wciąż zasiadającymi we mnie po lekturze.

O piórze tego francuskiego pisarza nie wiedziałam nic. Miałam ochotę jednak wziąć się za barki z literaturą będącą koncentratem ludzkich życiorysów. Intensywną, a jednak delikatną i kameralną. Taką właśnie dostałam.Fabuła po krótce traktuje o kilku bohaterach stanowiących małą hermetyczną społeczność. Do stołu wraz z nimi zasiada Gabriel i jego przejmująca opowieść, która...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dziwna to książka. Nawet nie wiem, co o niej napisać. Ma w sobie tę moc, że chwyta za szmaty i trzyma. I nie puszcza. I trudno powiedzieć dlaczego. I o co w niej chodzi. Pojawia się Gabriel, działa jak magnes na mieszkańców bretońskiego miasteczka i okazuje się, że to nie w tym rzecz. A w czym? Hm... w przeżywaniu szczęścia, w nieradzeniu sobie z emocjami? Pewnie trochę tak, ale to zbyt banalne, żeby było objaśnieniem książki. Na pewno jest to powieść zaskakująca, niejednoznaczna, dająca do myślenia. I niech tak zostanie. Jestem pod sporym wrażeniem, choć formalnie czyta się prosto, i wbrew temu, co początkowo sądziłam, wcale nie tak lekko i przyjemnie. Warto jednak się nad nią pochylić i doświadczyć wielu emocji, poczucia zagubienia i niepewności. Brrr... autor wiedział, co robi.

Dziwna to książka. Nawet nie wiem, co o niej napisać. Ma w sobie tę moc, że chwyta za szmaty i trzyma. I nie puszcza. I trudno powiedzieć dlaczego. I o co w niej chodzi. Pojawia się Gabriel, działa jak magnes na mieszkańców bretońskiego miasteczka i okazuje się, że to nie w tym rzecz. A w czym? Hm... w przeżywaniu szczęścia, w nieradzeniu sobie z emocjami? Pewnie trochę...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Od pierwszych stron powieść Pascala Garniera „Teoria pandy” przywoływała obrazy z filmu „Czekolada” Lasse Hallströma. Ta wizja trzymała mi się głowy dość długo, no bo sami oceńcie: Gabriel przyjeżdża do małego miasteczka w Bretanii. Nikt nic o nim nie wie, ale mężczyzna bardzo szybko wchodzi w życie kilkorga mieszkańców. Okazuje się, że ma niezwykły talent do gotowania i rozpieszcza kulinarnie swoich nowych znajomych, przy okazji poznając historie ich życia i stając się świadkiem ważnych dla nich wydarzeń. Klimat nie tak słodki jak w „Czekoladzie”, ale nie jest trudno odnaleźć pewne zbieżności, prawda? Otóż nie, nieprawda. Kadry z filmu Hallströma błąkały mi się po głowie jeszcze przez jakiś czas, ale ta skromna książeczka nie ma wiele wspólnego z uroczą opowieścią z innego małego francuskiego miasteczka. A piszę o tym dlatego, że zaskoczenie, którego doświadczyłam ma wiele odsłon, ale największym jest przewrotność fabuły.

Trudno nie polubić głównego bohatera. Niewiele wiemy o Gabrielu, co jakiś czas pojawiają się fragmenty jego wspomnień, ale dopiero pod koniec powieści dostajemy pełny obraz tego, co go spotkało. Gabriel jest tajemniczy a przy tym niezwykle spokojny i akceptujący. Wobec wszystkich napotkanych osób łagodny, wspierający, bez wysiłku przyjmujący ludzi takimi jacy są. Wchodzi w rolę tolerancyjnego obserwatora, którego ma się ochotę przytulić i powiedzieć mu o wszystkim co nas boli. Sam nie dzieli się informacjami na swój temat a jego nowi znajomi szybko przestają się nad tym zastanawiać. Właściwie bez wahania powierzają mu swoje sekrety, problemy. Z czasem, mimo rozluźnienia jakie funduje nam autor przy pomocy specyficznego poczucia humoru, rośnie atmosfera napięcia i podskórnie zaczynamy czekać na jakąś katastrofę.

Garnier w swojej przewrotnej powieści z wielką biegłością pokazuje fasadowość ludzkich relacji. Jak niewiele nam potrzeba, żeby się otworzyć, jak łatwo nas zmanipulować a jednocześnie jak bardzo chcemy uwierzyć w autentyczność naszych spotkań z drugim człowiekiem. Tak dramatycznie ich potrzebujemy, że bardzo szybko bierzemy za dobrą monetę każdy przejaw zainteresowania. Nie mam jednak uczucia, że powieść Garniera wyśmiewa ludzką naiwność. Wręcz przeciwnie, ufam, że autor, razem z Gabrielem spokojnie obserwują ludzkość i zupełnie bez satysfakcji szepczą „A nie mówiłem?”.

„Teoria pandy” jest niezwykła również dzięki umiejętnemu budowaniu niejednoznacznej atmosfery. Jest jednocześnie sielankowo, zabawnie, ale i niepokojąco, dramatycznie, filozoficznie, chociaż nie pompatycznie. Tych kilka ludzkich losów, które poznajemy prowadzą do pytań o sens życia, sens cierpienia, o to czym jest i co w nas pozostawia. Pojawia się też pytanie o szczęście i wyraźna wątpliwość dotycząca tego czy wszyscy mamy na nie szansę. Czy potrafimy je w odpowiednim czasie rozpoznać, czy mamy na to jakikolwiek wpływ?

Opowieść Garniera jest bardzo plastyczna. Każda scena była dla mnie jak filmowy kadr, którym nasiąkałam w zasadzie bez świadomości tego jak został zbudowany. Wracałam potem do niektórych akapitów, żeby przyjrzeć się jak autor to zrobił, jak sprawił, że przepłynęłam przez powieść myśląc o tej grupce ludzi, o Gabrielu, ale nie poświęcając specjalnie uwagi językowi. Niewątpliwie swój udział miał tu świetny przekład pani Grażyny Hałat.

To pierwsza powieść Garniera jaką przeczytałam i niewiele wiedziałam o pisarzu zanim sięgnęłam po tę książkę. Pascal Garnier nie jest pisarzem szeroko znanym w Polsce. Do tej pory po polsku ukazały się tylko dwie jego powieści a ma ich na koncie sporą kolekcję. Mam nadzieję, że znajdą się wydawcy, którzy zapełnią tę lukę, myślę, że warto. Tymczasem czeka na mnie „Jak się ma twój ból” i liczę na równie ciekawie spędzony czas jak w przypadku „Teorii pandy”.

Tekst ukazał się tutaj: https://wmoimpokoju.pl/teoria-pandy/

Od pierwszych stron powieść Pascala Garniera „Teoria pandy” przywoływała obrazy z filmu „Czekolada” Lasse Hallströma. Ta wizja trzymała mi się głowy dość długo, no bo sami oceńcie: Gabriel przyjeżdża do małego miasteczka w Bretanii. Nikt nic o nim nie wie, ale mężczyzna bardzo szybko wchodzi w życie kilkorga mieszkańców. Okazuje się, że ma niezwykły talent do gotowania i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Literatura piękna, która naprawdę jest piękna. I smutna. Bardzo, bardzo smutna.

Historia z pozoru prosta, opowiedziana oszczędnie a jednak pełna znaczeń, emocji i, wbrew pozorom, ludzi. Starałam się nie czytać za szybko bo ta książka to maleństwo. Chciałam się delektować.

I delektowałam się, oj tak. Strona po stronie, rozdział po rozdziale chłonęłam ludzkie życia, troski i nadzieje żeby na końcu dostać w pysk.

Polecam.

Literatura piękna, która naprawdę jest piękna. I smutna. Bardzo, bardzo smutna.

Historia z pozoru prosta, opowiedziana oszczędnie a jednak pełna znaczeń, emocji i, wbrew pozorom, ludzi. Starałam się nie czytać za szybko bo ta książka to maleństwo. Chciałam się delektować.

I delektowałam się, oj tak. Strona po stronie, rozdział po rozdziale chłonęłam ludzkie życia, troski...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Boję się napisać za dużo i zepsuć satysfakcję z odkrywania tej prozy. Zatem może tak. Pierwsze strony były obietnicą orzeźwiającej lektury na leniwy dzień w parku, a przy ostatnich spaliłam kolację. Po prostu.
Bardzo, bardzo polecam.

Boję się napisać za dużo i zepsuć satysfakcję z odkrywania tej prozy. Zatem może tak. Pierwsze strony były obietnicą orzeźwiającej lektury na leniwy dzień w parku, a przy ostatnich spaliłam kolację. Po prostu.
Bardzo, bardzo polecam.

Pokaż mimo to

Nie wiem, czy to przez język, nieoczywiste porównania, czy może przez historię skrojoną przez Pascala Garniera (w tłumaczeniu Gabrieli Hałat), ale to jedna z tych książek, o której myśli się długo po przewróceniu ostatniej kartki.

Nie wiem, czy to przez język, nieoczywiste porównania, czy może przez historię skrojoną przez Pascala Garniera (w tłumaczeniu Gabrieli Hałat), ale to jedna z tych książek, o której myśli się długo po przewróceniu ostatniej kartki.

Pokaż mimo to

Kilka rozdziałów przed końcem bardzo dręczyło mnie, do czego mnie ta lektura doprowadzi, i chyba najlepiej byłoby napisać opinię wtedy. Autor zadał sobie dużo trudu (tak się zwykle domniemywa), by czytelnik czuł się nieswojo. Szkoda mu ten efekt popsuć. Nie czytajcie tego, co pisują o tej książce. Ja napiszę tyle: na początku było tak, jak lubię, potem zrobiło się inaczej, a gdy już jestem po, chciałbym się otrząsnąć i nie mogę. Mam problem z zaczęciem czegoś następnego. Zawiesiło mnie. Już trzy wytypowane książki odłożyłem po pierwszych kilku wersach.

Autor zadał sobie dużo trudu. No właśnie. W Wikipedii, a poniekąd także w dwustronicowym „Pascal Garnier o sobie” na końcu tego wydania, można przeczytać, że gość pisał w czasie teraźniejszym, bo nie umiał odmieniać czasowników. Podejrzewam, że to miejska legenda na użytek marketingu. Bo to się kłóci z tym, że ktoś tak zmyślnie konstruuje książki. Że tworzy dopieszczone, subtelne sceny. Że biegle posługuje się językiem na dziesiątku pól innych niż koniugacja. Ta książka po prostu nie może być pochodną ignorancji.

Spodoba się tym, którzy wolą sparzyć się na nowym niż trwać przy tym, co bezpieczne, bo znane.

Kilka rozdziałów przed końcem bardzo dręczyło mnie, do czego mnie ta lektura doprowadzi, i chyba najlepiej byłoby napisać opinię wtedy. Autor zadał sobie dużo trudu (tak się zwykle domniemywa), by czytelnik czuł się nieswojo. Szkoda mu ten efekt popsuć. Nie czytajcie tego, co pisują o tej książce. Ja napiszę tyle: na początku było tak, jak lubię, potem zrobiło się inaczej,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mała objętość, ogromna porcja egzystencjalnych emocji eksplodujących w finale. Świetny, prosty, trafiający w punkt język tylko potęguje stan czytelniczego odrętwienia po lekturze. Już po pierwszym spotkaniu z prozą Garniera mogę ją polecić każdemu szukającego w literaturze czegoś więcej niż zabijającej czas rozrywki.

Mała objętość, ogromna porcja egzystencjalnych emocji eksplodujących w finale. Świetny, prosty, trafiający w punkt język tylko potęguje stan czytelniczego odrętwienia po lekturze. Już po pierwszym spotkaniu z prozą Garniera mogę ją polecić każdemu szukającego w literaturze czegoś więcej niż zabijającej czas rozrywki.

Pokaż mimo to

Mimo że książka utrzymana jest w podobnym klimacie co "Jak się ma twój ból?", zrobiła na mnie dużo mniejsze wrażenie. Może dlatego, że naczytałam się wcześniej wielu pochwał na jej temat, dlatego spodziewałam się szoku na miarę "Tirzy", którą skończyłam niedawno. "Teoria pandy" miała mi dać do myślenia i wgnieść w fotel, jednak nic takiego się nie stało. Dużo bardziej cenię "Jak się ma twój ból?", może dlatego, że było to moje pierwsze spotkanie z Garnierem, a "Teoria pandy" wydała mi się dość wtórna. Mimo wszystko książka jest warta uwagi i może pozytywnie zaskoczyć, jeśli czytelnik podchodzi do niej bez większych oczekiwań. Plus za piękną okładkę.

Mimo że książka utrzymana jest w podobnym klimacie co "Jak się ma twój ból?", zrobiła na mnie dużo mniejsze wrażenie. Może dlatego, że naczytałam się wcześniej wielu pochwał na jej temat, dlatego spodziewałam się szoku na miarę "Tirzy", którą skończyłam niedawno. "Teoria pandy" miała mi dać do myślenia i wgnieść w fotel, jednak nic takiego się nie stało. Dużo bardziej cenię...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po przeczytaniu 4/5 książki wydawało mi się, że wiem co o niej myślę, że wiem o czym jest i w sumie mi to odpowiadało. Po skończeniu lektury, widzę jak bardzo się myliłam :D
To, co miałam za obojętną beznamiętność i załamanie, okazało się mieć drugą twarz.
Zaskakująca, jestem jeszcze oszołomiona, nawet trochę zła! No bo jak to tak?!
Początkowo książka mimo ogromu smutku, wydawała mi się również lekka. Miałam chęć wyjść i mówić do obcych ludzi tworząc kolejne historie.
Teraz jednak się schowam...

Po przeczytaniu 4/5 książki wydawało mi się, że wiem co o niej myślę, że wiem o czym jest i w sumie mi to odpowiadało. Po skończeniu lektury, widzę jak bardzo się myliłam :D
To, co miałam za obojętną beznamiętność i załamanie, okazało się mieć drugą twarz.
Zaskakująca, jestem jeszcze oszołomiona, nawet trochę zła! No bo jak to tak?!
Początkowo książka mimo ogromu smutku,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to