Opowieści galicyjskie

Klimatyczny, krótki ,,spacer" po Galicyjskich miastach i rzeczywistości. Zjawy, jak i mieszkańcy fascynują swoją historią. Powiązane ze sobą historie sprawiły, że nie mogłam się od nich oderwać i chciałam czytać więcej i więcej.

Klimatyczny, krótki ,,spacer" po Galicyjskich miastach i rzeczywistości. Zjawy, jak i mieszkańcy fascynują swoją historią. Powiązane ze sobą historie sprawiły, że nie mogłam się od nich oderwać i chciałam czytać więcej i więcej.

Pokaż mimo to

Pierwsze spotkanie ze Stasiukiem. Opowieści są wrażliwe, idą swoim, galicyjskim tempem, co jednak nie utrudnia ich czytania. Bardzo poetyckie. Nie jest to chyba mój typ literatury, ale na pewno nie żałuję wspólnie spędzonego czasu, który niewątpliwie był wartościowy.

Pierwsze spotkanie ze Stasiukiem. Opowieści są wrażliwe, idą swoim, galicyjskim tempem, co jednak nie utrudnia ich czytania. Bardzo poetyckie. Nie jest to chyba mój typ literatury, ale na pewno nie żałuję wspólnie spędzonego czasu, który niewątpliwie był wartościowy.

Pokaż mimo to

Książka niewątpliwie klimatyczna.

Książka niewątpliwie klimatyczna.

Pokaż mimo to

Andrzej Stasiuk – "Opowieści galicyjskie"
"Balladowa opowieść o Galicji, jej mieszkańcach i duchach." Owszem, ale również, zarazem...

Erazm, traktorzysta zen, zaawansowany (z mistrzostwem stosowany) synkretyzm drugiego (co najmniej) stopnia, księga Koheleta (nie mylić z koteletem, chyba, że spożywanym przez proboszcza), Twardowski i jego Oda (do rozpaczy), a na dodatek, okrasę spora porcja prowansalskiej balady (nie mylić z Balladyną). Czyli...

Dzieje się, jakby powiedział pewien dość popularny Jurek. Uff... Od czego by tu zacząć. Najlepiej pewnie od początku, ale zanim do niego/tego przejdę, wypada zaznaczyć może, że do literatury polskiej, zwłaszcza tej mniej lub bardziej współczesnej (poza fantastyką) jestem nieco zrażony i nastawiony ogólnie, zwykle dość sceptycznie. Sięgam rzadko, wyłącznie z polecenia – tak jak w tym przypadku – i generalnie rzecz biorąc trudno mnie czymś zaskoczyć, a co dopiero zachwycić. A jedno i drugie się panu Stasiukowi udało, i to dosłownie od pierwszych kilku akapitów.

Zaczyna się stosunkowo lekko, choć od samego początku w imponującym, jeśli idzie o posługiwanie słowem stylu, od mego ulubieńca Józka – nieświadomego traktorzysty zen. I podszytej, podobnie jak w oryginale ironią, pochwałą głupoty. (patrz Erazm)
"Umysły nieskomplikowane na pewno lepiej radzą sobie z interpretacją rzeczywistości" stwierdza, zauważa autor, by następnie na przykładzie każdej kolejnej historii, zgodnie z zasadami tradycjnie pojmowanego synkretyzmu, konsekwetnie zadawać temu i sobie kłam, pokazując, że jest wręcz przeciwnie. A przynajmniej ja to tak odebrałem.
Z pozoru oderwane od siebie ludzkie przypadki i historie, tkane, snute za pomocą raz to lekkich, zwiewnych, raz to gęstych, podszytych smutkiem, imponujących stylistycznie słowotoków (jako komplement zdecydowanie) autora... Zaczynają niczym w jakimś mistycznym, literackim tańcu (patrz balada) splatać ze sobą. Podobnie jak różne gatunki literackie. Liryka miesza z epiką, dramatem, jak przystało na (mniej lub bardziej) tradycyjną balladę. A w tle, poza kotletem proboszcza, podobnie jak we wspomnianej księdze Koheleta – takie przynajmniej odnoszę wrażenie – poza wnikliwą lecz pozbawioną emocji obserwacją, wyczuć można, znaleźć głębokie rozważania nad sensem ludzkiego istnienia. Z których, cytując za Wiki...
"Wynika że nic nie ma absolutnej wartości, nie jest trwałe, nie potrafi w pełni uszczęśliwiać. Ani bogactwa, ani władza, sława, nawet mądrość nie czynią człowieka pewnym i zadowolonym. Tę myśl wyrażają słowa: - „marność nad marnościami i wszystko marność".Przekonanie o tym, że wszystko jest marnością dotyczy zjawisk przyrody, zabiegów człowieka zmierzających do osiągnięcia bogactwa i sławy, używania przyjemności i mądrości. Kohelet mówi o zachłanności ludzi, marnotrawstwie, traceniu i omijaniu tego, co piękne, chęci korzystania z jak największych przyjemności.Człowiek poddany jest prawom przemijania i zapomnienia." Nie wiem na ile trafnie, ale takie ogólne wrażenie można odnieść, w taki nieco nastrój po książce pana Stasiuka wprawić. Czyli mówiąc wprost "Życie jest długie i ciężkie, a potem się umiera" Chyba, że ktoś wyjedzie, ucieknie do Szwecji. ;) Kwestia realia czasu i miejsca, wiem, ale należy o tym wspomnieć myślę. Ale wracając do rzeczy, tematu i pozytywów.
Czytając książke pana Andrzeja, miałem momentami wrażenie, że trzymam w ręku kawałek bursztynu, z zatopioną w środku, świetnie widoczną, zachowaną, niemal żywą muszką, względnie innym komarem. Za pomocą swych momentami zwłaszcza, gęstych, lepkich niczym żywica słowotoków, udało mu się uchwycić, oddać dawno minione miejsce, czas, ludzi. I tak jak w przypadku gdy zbliżywszy do siebie kawałek bursztynu poczuć możemy zapach lasu, morza, tak czytając jego książkę, możemy - dając ponieść bystrym, barwnym strumienion słów -odnaleźć opisywany przez niego, a dawno miniony świat. Poczuć zapach potu, taniego wina, piwa, wódki.
A skoro mowa o słowotokach i potokach, względnie strumieniach... Choć na pozór forma zdaje się stanowić przeciwieństwo treści, a powłóczysty styl, bogaty język i imponujące nim posługiwanie, kontrastować z przyziemnością, szarością,wręcz może brzydotą opisywanych materii...Autorowi (znów ten synkretyzm) udało się jakoś sprawić, że nie tylko ów (pozorny?) kontrast nie razi, przeciwnie... Spleść jedno z drugim, miękko, wdzięcznie, niemal niezuważalnie, niczym we wspomnianym już tańcu. (patrz znów balada)
Tyle jeśli idzie o moje mniej lub bardziej udane próby opisania na gorąco, swych wrażen i skojarzeń po przeczytaniu książki pana Stasiuka i by miało to jakieś ręce i nogi. ;) Reasumując... Okazuje się, że jak to już dawno temu głosił, zdaje się niejaki Mikołaj, polacy nie tylko "nie gęsi i swój język mają" ale (co niektórzy) zdecydowanie umieją nim posługiwać, w dodatku w iście imponujący sposób. Cienka, ale mocna i miejscami odważę się powiedzieć pięknie napisana rzecz. (oklaski) Dam - w dużej mierze za formę, czyli owe "słowotoki" - 8/10.

PS. Zachwyciłbym się może bardziej i dłużej, ale choć książka świetna, jej ogólny klimat, względnie przesłanie (jeśli takowe miała posiadać jakieś), poza przywołaniem skojarzeń i zmuszeniem do rozważań nad wspomnianą marnością, względnie rozpaczą ;) ... Przypomniał mi też o niejakim Arturze (Schopenhauerze)... A przecież, jak ów był uprzejmy zauważyć, stwierdzić (między innymi) - „Nasze życie można też ująć jako niepotrzebny epizod zakłócający błogi spokój nicości." Więc nie ma raczej sensu. :P

Andrzej Stasiuk – "Opowieści galicyjskie"
"Balladowa opowieść o Galicji, jej mieszkańcach i duchach." Owszem, ale również, zarazem...

Erazm, traktorzysta zen, zaawansowany (z mistrzostwem stosowany) synkretyzm drugiego (co najmniej) stopnia, księga Koheleta (nie mylić z koteletem, chyba, że spożywanym przez proboszcza), Twardowski i jego Oda (do rozpaczy), a na dodatek,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jednak czasu nie ma. Cudowne metafory, niezwykły język.

Jednak czasu nie ma. Cudowne metafory, niezwykły język.

Pokaż mimo to

Ustawiam na wirtualnej półce: raczej literatura piękna niż faktu. Napisana w piękny sposób. Udaje się po raz kolejny uchwycić autorowi zapach i smak prowincji oraz to, co do peryferii przynależy: inny czas, inne życie, inni ludzie niż gdziekolwiek na tym świecie. Dobrze maźnięte impresje na temat kondycji człowieka - jakiegokolwiek. Czy potrafię jednak opowiedzieć tę książkę? Czy może nie trzeba jej opowiadać, bo nikogo to i tak nie obchodzi?

Ustawiam na wirtualnej półce: raczej literatura piękna niż faktu. Napisana w piękny sposób. Udaje się po raz kolejny uchwycić autorowi zapach i smak prowincji oraz to, co do peryferii przynależy: inny czas, inne życie, inni ludzie niż gdziekolwiek na tym świecie. Dobrze maźnięte impresje na temat kondycji człowieka - jakiegokolwiek. Czy potrafię jednak opowiedzieć tę...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Rozumiem zamysł: kupić od wiejskiego pijaczka opowieść za flaszkę, owinąć w prozę pseudopoetycką i sprzedać jako własne. Gdyby to chociaż był przerost formy nad treścią, ale tu ani treści (nudy), ani formy: tandetne metafory w co drugim zdaniu, kiczowate porównania, pretensjonalne opisy i mimo prób bratania się z parobkami przebijające przez całą książkę nieznośne wręcz poczucie wyższości uduchowionego (widzi duchy) narratora.
To była najkrótsza, a zarazem najnudniejsza książka, jaką w życiu czytałam.

Rozumiem zamysł: kupić od wiejskiego pijaczka opowieść za flaszkę, owinąć w prozę pseudopoetycką i sprzedać jako własne. Gdyby to chociaż był przerost formy nad treścią, ale tu ani treści (nudy), ani formy: tandetne metafory w co drugim zdaniu, kiczowate porównania, pretensjonalne opisy i mimo prób bratania się z parobkami przebijające przez całą książkę nieznośne wręcz...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ta powieść to spacer, na który Stasiuk zabiera swojego czytelnika. No i takie są też opowiedziane tu historie - nie za długie, nie za głębokie, ale bardzo klimatyczne. No bo o to właśnie najbardziej Stasiukowi chodziło, o klimat regionu, o którym chce nam co nieco powiedzieć. To udało mu się całkiem nieźle, a jeśli ktoś życzyłby sobie czegoś więcej, no to nie powinien się na ten spacer, z założenia krótki i lekki, wybierać.

Ta powieść to spacer, na który Stasiuk zabiera swojego czytelnika. No i takie są też opowiedziane tu historie - nie za długie, nie za głębokie, ale bardzo klimatyczne. No bo o to właśnie najbardziej Stasiukowi chodziło, o klimat regionu, o którym chce nam co nieco powiedzieć. To udało mu się całkiem nieźle, a jeśli ktoś życzyłby sobie czegoś więcej, no to nie powinien się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Za mało. Po prostu za mało tu wszystkiego, a już na pewno za mało tu samych opowieści. Są obrazki, są portrety, jakieś wycinki, które jednak można odkleić od reszty i nic tak naprawdę się nie stanie. Stasiuk pisze pięknie, tworzy cudowny klimat, ale jednocześnie marnuje potencjał, jaki ma przed nosem. Wielka szkoda.

Za mało. Po prostu za mało tu wszystkiego, a już na pewno za mało tu samych opowieści. Są obrazki, są portrety, jakieś wycinki, które jednak można odkleić od reszty i nic tak naprawdę się nie stanie. Stasiuk pisze pięknie, tworzy cudowny klimat, ale jednocześnie marnuje potencjał, jaki ma przed nosem. Wielka szkoda.

Pokaż mimo to

Andrzej Stasiuk w tej cieniutkiej książeczce daje nam niesamowity obraz jakiejś zapomnianej przez Boga i ludzi wsi na końcu Polski, wprowadza nas w jej realia i pozwala snuć samemu swoje własne galicyjskie opowieści..

W tej książce nic się nie kończy i nic się nie zaczyna, mamy kilkanaście historyjek które rysują nam wioskę czy też jakieś miasteczko, bliżej Gorlic albo Krosna, w czasach końca PRL-u albo już prawie w Unii Europejskiej. Jest tu kilka miejsc charakterystycznych, będącymi jakby punktami na tym obrazie (kościół, knajpa, wyrąb), lecz całą przestrzeń między nimi autor niejako daje nam do rozmyślań.

Kolejne opowieści szkicują nam portrety ludzi w tej mieścinie, ich powiązań i miejsca na tym obrazie, którego oni sami często nie potrafią odnaleźć.

Oszczędne opisy sprawiają jednak, że nic tutaj nie jest zamknięte. Każda sytuacja, każde zdarzenie jest niedopowiedziane, ukazane lecz nieobnażone ze swych tajemnic.

I to dla mnie jest siłą tej książki, że wszystko jest idealnie wyważone. Bogate słownictwo, porównania , przeskoki, nic nie jest przesadzone, wszystko jest nam pokazane do odpowiedniego momentu i w odpowiedni sposób co sprawia, że "Opowieści galicyjskie" są obrazkiem który przy każdym spojrzeniu wydaje się zupełnie inny.

Andrzej Stasiuk w tej cieniutkiej książeczce daje nam niesamowity obraz jakiejś zapomnianej przez Boga i ludzi wsi na końcu Polski, wprowadza nas w jej realia i pozwala snuć samemu swoje własne galicyjskie opowieści..

W tej książce nic się nie kończy i nic się nie zaczyna, mamy kilkanaście historyjek które rysują nam wioskę czy też jakieś miasteczko, bliżej Gorlic albo...

więcej

mniej

Pokaż mimo to