Diabelski młyn

Bardzo podobało mi się zamknięcie Serii o Nikicie. W tej części poznajemy częściową przeszłość bohaterki i także obserwujemy jak bardzo relacje z innymi ludźmi "zmiękczają" ją. Jak dla mnie ta seria jest lepsza niż z Dorą, tutaj mniej przeczytamy o seksualności bohaterów co działa tylko na plus. Ale najpierw trzeba przeczytać całą Dorę, aby zabrać się za Nikitę. Ja polecam !

Bardzo podobało mi się zamknięcie Serii o Nikicie. W tej części poznajemy częściową przeszłość bohaterki i także obserwujemy jak bardzo relacje z innymi ludźmi "zmiękczają" ją. Jak dla mnie ta seria jest lepsza niż z Dorą, tutaj mniej przeczytamy o seksualności bohaterów co działa tylko na plus. Ale najpierw trzeba przeczytać całą Dorę, aby zabrać się za Nikitę. Ja...

Zaprzyjaźniłam się z Nikitą, pokochałam Robina i żal straszny, że to już koniec. Dzieje się w tej części, oj dzieje. Nikita znalazła sposób, żeby przywrócić Robinowi wspomnienia. Nie będzie łatwo, nie będzie przyjemnie, będzie krew i dużo trupów, ale będzie warto. Przyjaźń między tym dwojgiem jest tym, czym przyjaźń być powinna. Jedno za drugim wskoczyłoby w ogień, gdyby zaistniała taka potrzeba, ale na co dzień nie usłyszysz miłych słówek i pieszczotek. Oni czynią przyjaźń, a nie o niej mówią.
Jak zawsze autorka serwuje nam dużo magii, dużo śmiechu, czasami strachu, ale przede wszystkim ogrom dobrej rozrywki. Ja bawiłam się znakomicie, czego i Wam życzę.

Zaprzyjaźniłam się z Nikitą, pokochałam Robina i żal straszny, że to już koniec. Dzieje się w tej części, oj dzieje. Nikita znalazła sposób, żeby przywrócić Robinowi wspomnienia. Nie będzie łatwo, nie będzie przyjemnie, będzie krew i dużo trupów, ale będzie warto. Przyjaźń między tym dwojgiem jest tym, czym przyjaźń być powinna. Jedno za drugim wskoczyłoby w ogień, gdyby...

Cykl o Nikicie nie przypadł mi do gustu aż tak bardzo, jak cykl o Dorze Wilk, ale i tak czytało mi się go przyjemnie. Autorka ma ogromny talent literacki i znakomity styl. Co do fabuły, w tym tomie najbardziej podobała mi się część o Lunaparku i jego magii. Bardzo lubiłam też te fragmenty, w których pojawiał się Brynjar. Szkoda, że to już koniec. Chętnie poczytałabym jeszcze coś pani Jadowskiej. Niestety jedyny jej cykl, którego jeszcze nie czytałam, to "Garstka z Ustki", a ja nie przepadam za tym gatunkiem literatury. Ale kto wie, może spróbuję. W końcu gdy ktoś ma talent, może ciekawie pisać o wszystkim.

Cykl o Nikicie nie przypadł mi do gustu aż tak bardzo, jak cykl o Dorze Wilk, ale i tak czytało mi się go przyjemnie. Autorka ma ogromny talent literacki i znakomity styl. Co do fabuły, w tym tomie najbardziej podobała mi się część o Lunaparku i jego magii. Bardzo lubiłam też te fragmenty, w których pojawiał się Brynjar. Szkoda, że to już koniec. Chętnie poczytałabym...

Książka „Diabelski młyn” autorstwa Anety Jadowskiej to już trzecia część z cyklu o Nikicie. Czytając tą książkę czułam się jak na tytułowym diabelskim młynie. Tyle różnych emocji, tyle wrażeń. Były momenty, gdzie się uśmiechałam, ale zdarzały się też i te pełne wzruszeń.
W tej części możemy część wydarzeń w dalszym ciągu zobaczyć z punktu widzenia Nikity, ale pojawiają się też fragmenty z punktu widzenia Robina. Tym razem dwójka naszych bohaterów udaje się w podróż, aby poznać przeszłość Robina. Udają się w niebezpieczną podróż przez Rubieża i Bezdroża, by dotrzeć do Zakonu Cieni. By przeżyć w podróży potrzebują pomocy Cygańskiego Księcia. Tym sposobem dołączają do jego taboru. Po drodze pomagają taborowi uruchomić Lunapark i ożywić tytułowy Diabelski Młyn. Jednak to co najbardziej w tej książce skradło moje serce to berserk Nikity. Przestał już być panem B zamkniętym w klatce, a stał się Bryniarem i jej prawdziwym partnerem.

Książka „Diabelski młyn” autorstwa Anety Jadowskiej to już trzecia część z cyklu o Nikicie. Czytając tą książkę czułam się jak na tytułowym diabelskim młynie. Tyle różnych emocji, tyle wrażeń. Były momenty, gdzie się uśmiechałam, ale zdarzały się też i te pełne wzruszeń.
W tej części możemy część wydarzeń w dalszym ciągu zobaczyć z punktu widzenia Nikity, ale pojawiają się...

Czego możemy spodziewać się w trzeciej części przygód Nikity? Podróży do Asgardu i spotkaniem z tamtejszymi boginiami. Ciekawej historii podróżowania z Taborem Cygańskim oraz to na co czekamy od pierwszej części - poznania tajemnicy Robina. Książka jest świetnie napisana, chociaż plasuje się na miejscu numer 3 w całej trylogii. Zaskakujące zakończenie i metamorfoza Nikity jaknajbardziej dla mnie na plus. Dodatkowo książka jest urozmaicona w ilustracje, więc łatwo jest sobie wyobrazić bohaterów i ich przygody.
Moja ocena
⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐/10.

Czego możemy spodziewać się w trzeciej części przygód Nikity? Podróży do Asgardu i spotkaniem z tamtejszymi boginiami. Ciekawej historii podróżowania z Taborem Cygańskim oraz to na co czekamy od pierwszej części - poznania tajemnicy Robina. Książka jest świetnie napisana, chociaż plasuje się na miejscu numer 3 w całej trylogii. Zaskakujące zakończenie i metamorfoza Nikity...

Super zakończenie serii o Nikicie. Zaczęłam czytać przygody Nikity po skończeniu Heksalogii i o ile już wtedy Dora Wilk wydawała mi się świetną bohaterką, o tyle Nikita wypadła w ogólnym rozrachunku jeszcze lepiej. Duet Nikity i Robina został mistrzowsko wymyślony i napisany.

Bardzo podobało mi się wykorzystanie motywu taboru cygańskiego i tradycji cygańskiej. Został on wykorzystany w sposób estetyczny i pozbawiony stereotypów, często krzywdzących. Rozdziały związane z diabelskim młynem i pokazami umiejętności taboru były tak szczegółowo i obrazowo opisane, że portal między czytelnikiem, a Bezdrożami, na których dzieje się akcja, musiał być gdzieś blisko. W taborze zostały również wyszczególnione niektóre jednostki, których mini historie przeplatały się w interesujący sposób z głównym wątkiem fabularnym.

Zarówno Nikita, jak i Robin przeszli na przełomie 3 tomów ciekawą metamorfozę. Główna zmiana zachodząca w Nikicie i dotycząca berserka, która została opisana w tym tomie, była momentami wręcz wzruszająca. Zżyłam się z bohaterami i trudno było mi oderwać się od śledzenia ich losów. Plusem było też konsekwentne ustalenie relacji między Nikitą a Robinem, które nie wprowadziło nudnego motywu zakochanej po same uszy pary kochanków.

Pani Aneta Jadowska ma w swoim piórze coś, co bardzo mnie przyciąga. Odpowiadając na jedne pytania, wprowadza od razu nowe wątki i zatrzymuje tym samym przy sobie czytelnika. Nie jestem fanką fantastyki, a jednak wszystkie dotychczas przeczytane książki tej autorki (a było ich już kilkanaście) mają w sobie jakieś wyjątkowe ciepło i radosny wydźwięk, od których ciężko się oderwać. Przede mną teraz Szamańska Seria i mam nadzieję, że będę miała podobne odczucia.

Super zakończenie serii o Nikicie. Zaczęłam czytać przygody Nikity po skończeniu Heksalogii i o ile już wtedy Dora Wilk wydawała mi się świetną bohaterką, o tyle Nikita wypadła w ogólnym rozrachunku jeszcze lepiej. Duet Nikity i Robina został mistrzowsko wymyślony i napisany.

Bardzo podobało mi się wykorzystanie motywu taboru cygańskiego i tradycji cygańskiej. Został on...

Zdecydowanie najlepsza z części! Znajdziemy w niej wartką akcję, zabawnych i niebanalnych bohaterów oraz rozwiązanie wszystkich zagadek poruszonych w poprzednich tomach. Postać Robina zdecydowanie bardzo plusuje w mych oczach, aż chciałaby się oddzielnej trylogii z Robinem. Lekka pozycja i warta polecenia i bez nadęcia.

Zdecydowanie najlepsza z części! Znajdziemy w niej wartką akcję, zabawnych i niebanalnych bohaterów oraz rozwiązanie wszystkich zagadek poruszonych w poprzednich tomach. Postać Robina zdecydowanie bardzo plusuje w mych oczach, aż chciałaby się oddzielnej trylogii z Robinem. Lekka pozycja i warta polecenia i bez nadęcia.

CAWPILE rating: 6.43/10*

Jestem zawiedziona. Nie było to najlepsze zakończenie trylogii. Ogólnie nie była to zła powieść, ale jednak jako zakończenie serii, powinno być lepiej.

Największą wadą jest to, że najważniejsze wątki były potraktowane po macoszemu. Właściwie od 1 tomu próbowaliśmy odkryć, kim jest Robin i ta część miała być właściwie głównie o tym, a jednak ten wątek wydał mi się taki niedopracowany.

Drugi najważniejszy wątek Nikity i berserka też nie był aż tak zakończony, jakbym się spodziewała. Jakby pod koniec autorka poszła na skróty. Zresztą domyśliłam się tego, bo widziałam, jak mało stron mi zostało do końca książki.

Trochę to tak wyglądało, jakby Jadowska miała problem z tym, jak wszystko zakończyć i wyszło tak trochę średnio.

Po drodze wiele się działo. Były też takie odbiegające od głównych problemów wątki, które były zupełnie zbędne, ale jakby włożone tam po to, żeby może ukryć fakt, że główne wątki są niedopracowane.

Robin zasłużył na więcej. Jak już pisać z jego perspektywy, to autorka mogła pokazać to co najważniejsze.

Tak samo niektóre walki to dosłownie była jedna strona... No nie wiem, zawiodłam się i tyle. Takie to wszystko niedorobione jakieś.

Wątek Kosmy - wow, to było mega szokujące i smutne...

CAWPILE rating: 6.43/10*

Jestem zawiedziona. Nie było to najlepsze zakończenie trylogii. Ogólnie nie była to zła powieść, ale jednak jako zakończenie serii, powinno być lepiej.

Największą wadą jest to, że najważniejsze wątki były potraktowane po macoszemu. Właściwie od 1 tomu próbowaliśmy odkryć, kim jest Robin i ta część miała być właściwie głównie o tym, a jednak ten...

Już dawno nie czytałam książki, w której występuje tyle sprzeczności, ale sprzeczności niesamowicie do siebie pasujących jak dwie połówki jabłka.
Z jednej strony mamy podróż Nikity i Robina z taborem, który jest pełen życia, tańca, muzyki i śmiechu, a przede wszystkim jest to podróż nasycona kolorami, które w innych okolicznościach mogłyby być po prostu żałosne i pstrokate, lecz tu zadziwiająco pasują do załogi cyrkowej i i romskiej kultury, z której autorka zaczerpnęła to, co najlepsze, choć też nie unikała trudnych tematów.
Z drugiej strony mamy mroczne sceny przemocy i trupy ścielące podłogę, a do tego duchy przeszłości próbujące dopaść nie tylko naszych głównych bohaterów.
Idealne zakończenie, choć niestety żal mi się rozstawać z bohaterami, bo naprawdę ich polubiłam!

Już dawno nie czytałam książki, w której występuje tyle sprzeczności, ale sprzeczności niesamowicie do siebie pasujących jak dwie połówki jabłka.
Z jednej strony mamy podróż Nikity i Robina z taborem, który jest pełen życia, tańca, muzyki i śmiechu, a przede wszystkim jest to podróż nasycona kolorami, które w innych okolicznościach mogłyby być po prostu żałosne i pstrokate,...

Prawdziwego pisarza poznaje się po tym jak kończy, a nie jak zaczyna. Wiem, że oryginał dotyczył czegoś całkowicie innego, ale uważam, iż zdanie to idealnie pasuje do książki, o której dzisiaj opowiem. W końcu wielokrotnie trafiłem na historie, które z każdym następnym tomem traciły na wzniosłości, oryginalności po prostu im dalej w las tym większy kwas. Jak fajnie mi się zrymowało. Na szczęście Aneta Jadowska należy do twórców, którzy potrafią utrzymać i to bardzo wysoki poziom. Tak właśnie jest z niedocenianą przeze mnie kiedyś trylogią o przygodach Nikity, której ostatni tom zatytułowany jest „Diabelski młyn”. Uwierzcie mi jednak, nie jest to pozycja o dobrej zabawie.

Nikita i Robin wyruszają w pełna niebezpieczeństw podróż po Bezdrożach, by tylko odkryć tajemnice drzemiące w Archiwum. Niestety droga przed nimi będzie dużo trudniejsza niż to, z czym do tej pory się spotkali. Nie wystarczy strzelać we wszystko, co się rusza. Zwłaszcza gry na drodze staną nordyccy bogowie oraz tajemniczy Diabelski Młyn, od którego zależy los wszystkich mieszkańców Rubieży.

Zawsze, gdy mi się wydaje, że Aneta Jadowska wyciągnęła wszystkie asy z rękawa nagle okazuje się, iż ma w nim kolejne dwie talie. Nie wiem jak ona to robi, ale każdy kolejny tom spod jej ręki gwarantuje nam masę rozrywki. Zastanawia mnie jednak ile jeszcze to uniwersum ma do zaoferowania. W końcu te całe Bezdroża to całkiem niezły pomysł. Taka dzika i rządząca się własnymi prawami kraina, w której nie każdy sobie poradzi. To jest właśnie fajne. Nikita już od samego początku jest od kogoś uzależniona, nie jest do końca samowystarczalna. Zdobywanie informacji, hakowanie komputerów, a nawet starcia z większymi od niej przeciwnikami wymagają by posiadała towarzysza lub z kimś współpracowała. Sam Robin mi się bardzo podoba, bo różni się od głównej bohaterki jak ogień i woda, ale jakoś udaje im się razem współegzystować, a nawet uczyć się od siebie wzajemnie. Motyw ten nie jest niczym nowym. W końcu w większości powieści mamy spotkanie albo dwóch różnych światów albo postaci o odmiennych osobowościach, które w końcu zaczynają się kumplować. To co jednak wyróżnia tę parkę to fakt, że nie wylądują razem w łóżku. Chwał za to autorce. W końcu prawdziwa przyjaźń damsko-męska.

Chyba trochę za dużo zdradziłem, ale uważam to za bardzo ważny element całej tej historii. Czasami miałem dość ckliwych romansów oplecionych tylko akcją. Tutaj mamy pełnokrwista przygotówkę, starcia z demonami przeszłości oraz odkrywanie kolejnych tajemnic. Skoro już przy nich jesteśmy to wszystko ładnie się tu spina. Dostajemy, bowiem odpowiedzi na większość nurtujących nas pytań, a jednocześnie została tu wykorzystana odpowiednia struktura, dzięki czemu niektóre wątki można by było poszerzyć, a raczej rozwinąć w chociażby opowiadaniach. Ta forma też nie jest obca autorce, co już wielokrotnie udowodniła.

Już o tym wspominałem, ale strasznie podoba mi się różnorodność w tym uniwersum. Pomysły czerpane z różnego rodzaju mitologii, które co najdziwniejsze nie tworzą bałaganu, a idealnie ze sobą współgrają. Sam jeszcze nie wiem, co mógłbym więcej na ten temat powiedzieć prócz faktu, iż zalatywało tu czasem horrorem. Stare opuszczone wesołe miasteczko pobudzało niezłe moją wyobraźnię.

I znowu mały spoiler. Chyba najwyższa pora zakończyć tę moją melancholijna przeplatankę, bo mógłbym godzinami wymieniać, co mi się tu podobało, chociaż łatwiej byłoby napisać, jakie mam zażalenia. Tym razem ich jednak nie mam. Nawet to, że to już koniec uważam za coś dobrego. W końcu nawet zespół Perfect śpiewał „Trzeba wiedzieć, kiedy ze sceny zejść, Niepokonanym…”. I to właśnie jest idealne zejście. Liczę na to, że jednak kolejne tomy nigdy nie powstaną, a autorka nie popełni błędu Andrzeja Pilipiuka. Jasne, że będę tęsknił za bohaterami. Zżyłem się z nimi i to mocno, ale wierzę, że pojawią się oni w jeszcze innych historiach, jako postacie drugoplanowe. Dlatego też pora żebym i ja na razie zamilknął.

Więcej recenzji na blogu: link w profilu.

Prawdziwego pisarza poznaje się po tym jak kończy, a nie jak zaczyna. Wiem, że oryginał dotyczył czegoś całkowicie innego, ale uważam, iż zdanie to idealnie pasuje do książki, o której dzisiaj opowiem. W końcu wielokrotnie trafiłem na historie, które z każdym następnym tomem traciły na wzniosłości, oryginalności po prostu im dalej w las tym większy kwas. Jak fajnie mi się...