Żertwa

ŻERTWA
Opowieści z Wieloświata, tom II
Anna Sokalska

Kontynuacja powieści - bezpośrednia, z zachowaniem chronologii i bohaterów, czy niekoniecznie? Dzisiaj chciałabym napisać Wam kilka słów o drugim tomie cyklu Opowieści z Wieloświata Anny Sokalskiej zatytułowanym "Żertwa".

Kontynuacja "Wiedźmy" byłaby naprawdę udana, gdyby nie została zachwiana, a nawet porzucona wręcz ciągłość chronologiczna, bowiem w "Żertwie" akcja rozpoczyna się kilka lat po zdarzeniach z pierwszego tomu. Ten przeskok czasowy nie byłby jeszcze tak dotkliwy, o ile dane byłoby mi spotkać tych samych głównych bohaterów. Tymczasem w drugim tomie nastąpiła całkowita zmiana "obsady" - poznajemy zupełnie nowych głównych bohaterów, inne postaci, które początkowo zupełnie nie są powiązane z bohaterami pierwszej części serii. Muszę powiedzieć, że był to ogromny cios dla mnie, ponieważ liczyłam na śledzenie dalszych losów dobrze mi już znanych bohaterów - należę do tej grupy czytelników, która preferuje kontynuacje bezpośrednie.

Pomimo zawodu z powodu tak drastycznych zmian "kadrowych" oraz kilkuletniego przeskoku czasowego, które to nieco osłabiły mój zapał do lektury, "Żertwa" bynajmniej nie jest złą powieścią. Jest ciekawa, interesująca, potrafi wciągnąć i zaangażować, lecz równie dobrze mogłaby stanowić nie tyle kontynuację, co samodzielną powieść, obdarzoną oryginalną fabułą oraz wartym poznania światem przedstawionym. Pod tym względem nie mam tej powieści nic do zarzucenia, szczególnie, że fabuła została rozbudowana o nowe wątki związane ze słowiańskimi wierzeniami oraz wątek kryminalny, ściśle związany z mistycznym oraz mitologicznym aspektem opowieści.

"Żertwa" podobała mi się zarówno pod względem rozwoju fabuły, dynamiki zdarzeń, jak i mrocznego klimatu opowieści. Również nowi bohaterowie okazali się interesujący i wprowadzili do historii ciekawy pierwiastek. Językowo książka także nie zawodzi, racząc czytelnika świetnym i bardzo obrazowym stylem, czyniąc lekturę równie intrygującą co atrakcyjną.

"Żertwa" to interesujący wyimek Opowieści z Wieloświata, który z powodzeniem mógłby być samodzielną powieścią, choć osadzoną w większym uniwersum. Jednak jako kontynuacja książka nieco mnie zawiodła, bowiem nie zaspokoiła ciekawości dalszego losu bohaterów poznanych w pierwszej części. Niemniej jednak, powieść jest wciągająca i inspirująca, a zatem godna polecenia.
.
#książki #Żertwa #opowieścizwieloświata #annasokalska #wydawnictwolira

ŻERTWA
Opowieści z Wieloświata, tom II
Anna Sokalska

Kontynuacja powieści - bezpośrednia, z zachowaniem chronologii i bohaterów, czy niekoniecznie? Dzisiaj chciałabym napisać Wam kilka słów o drugim tomie cyklu Opowieści z Wieloświata Anny Sokalskiej zatytułowanym "Żertwa".

Kontynuacja "Wiedźmy" byłaby naprawdę udana, gdyby nie została zachwiana, a nawet porzucona...

Nie porwał mnie tom drugi "Opowieści z Wieloświata". Niby jest wątek kryminany, fantasy z postaciami związanymi z wierzeniami słowiańskimi. Nie jest to kontynuacja "Wiedźmy" i wszystko jest dosyć zagmatwane. Nawet ten współczesny Wrocław taki nijaki.
Miałam nadzieję na połączenie wątków w tomie trzecim serii pod tytułem "Kuglarz". Niestety na nim zasypiałam, a czwarty tom " Wieloświat" zostanie niedokończony. Piątego tomu nawet nie zaczynam. Zawiodłam się, to nie ten rodzaj fantasy który lubię.

Nie porwał mnie tom drugi "Opowieści z Wieloświata". Niby jest wątek kryminany, fantasy z postaciami związanymi z wierzeniami słowiańskimi. Nie jest to kontynuacja "Wiedźmy" i wszystko jest dosyć zagmatwane. Nawet ten współczesny Wrocław taki nijaki.
Miałam nadzieję na połączenie wątków w tomie trzecim serii pod tytułem "Kuglarz". Niestety na nim zasypiałam, a czwarty tom...

Trochę mnie wynudziła ta książka. Niby ciekawa, ale coś mi tu przeszkadzało.

Trochę mnie wynudziła ta książka. Niby ciekawa, ale coś mi tu przeszkadzało.

Tom drugi nie ma nic wspólnego z tomem pierwszym. Mamy zupełnie innych bohaterów, akcja dotyczy zupełnie czego innego, pozostając jedynie w klimacie mitologii słowian. Podobno w tomie trzecim akcja dwóch pierwszych tomów się łączy. Polecam :)

Tom drugi nie ma nic wspólnego z tomem pierwszym. Mamy zupełnie innych bohaterów, akcja dotyczy zupełnie czego innego, pozostając jedynie w klimacie mitologii słowian. Podobno w tomie trzecim akcja dwóch pierwszych tomów się łączy. Polecam :)

Książka o niczym, męcząca, chaotyczna. Zdarzenia poplątane bez sensu.

Książka o niczym, męcząca, chaotyczna. Zdarzenia poplątane bez sensu.

To ma tak dobry pomysł, taki potencjał ... generalnie powinno pasować mi wszystko... współczesny Wrocław, demony słowiańskie, zagadka kryminalna ... a jednak nie zgadza się tu nic. Nie wciągnęła mnie ta historia, a była to druga szansa dla tej autorki. Ja na tej części pasuje.

To ma tak dobry pomysł, taki potencjał ... generalnie powinno pasować mi wszystko... współczesny Wrocław, demony słowiańskie, zagadka kryminalna ... a jednak nie zgadza się tu nic. Nie wciągnęła mnie ta historia, a była to druga szansa dla tej autorki. Ja na tej części pasuje.

Po „Wiedźmie” przyszła pora na „Żertwę”, czyli drugą odsłonę cyklu o Wieloświecie. Tym razem Autorka przenosi czytelnika w czas poprzedzający pojawienie się szczeliny na Ślęży, o której mowa była w poprzedniej części, po to, aby pokazać jak doszło do zamieszania, które zapoczątkowało serię. Fabuła tej części odnosić się będzie do tytułowej żertwy, czyli ofiary, jaką należy złożyć bogom. Kiedy zatem na Ostrowie Tumskim odkryte zostają zwłoki wisielca do akcji wkracza młoda, ale ambitna prokurator Dębska, wespół zespół z komisarzem Majką. Ponieważ para ta zupełnie nie zna się na słowiańskich wierzeniach w charakterze biegłego udzielać się będzie również Anastazja Omyk. Szybko okaże się także, że grono bohaterów poszerzano zostanie o postaci z piekła rodem – niejakiego Borutę i Rokitę, a na jednej ofierze bynajmniej intryga się nie skończy.
Podobnie jak w poprzedniej części nie zabraknie dawnej magii, słowiańskich odniesień, jak i ważnych miejsc kultu. Wrocław stanie się areną nadprzyrodzonych zdarzeń, a postaci z zaświatów będą ramię w ramię snuć się po jego ulicach obok zwykłych śmiertelników. Jest równie lekko i żartobliwie jak w „Wiedźmie”, co sprawia, że patrząc z przymrużeniem oka na całą historię można się w niej świetnie odnaleźć i bardzo dobrze bawić spędzając czas w Wieloświecie.
Do mnie ta narracja przemawia i jako przyjemną odskocznię od codzienności serdecznie polecam również tę część cyklu.

Po „Wiedźmie” przyszła pora na „Żertwę”, czyli drugą odsłonę cyklu o Wieloświecie. Tym razem Autorka przenosi czytelnika w czas poprzedzający pojawienie się szczeliny na Ślęży, o której mowa była w poprzedniej części, po to, aby pokazać jak doszło do zamieszania, które zapoczątkowało serię. Fabuła tej części odnosić się będzie do tytułowej żertwy, czyli ofiary, jaką należy...

Bardzo grafomańska, bardzo męcząca , bardzo o niczym.

Bardzo grafomańska, bardzo męcząca , bardzo o niczym.

Powiązanie z pierwszą częścią serii jest właściwie symboliczne. Pojawia się wątek słowiańskości, ale na tapetę głównie idzie wątek kryminalny. Nie spodobało mi się zakończenie dla Anastazji i Majki. Fakt, trzeba przyznać, że finał był nieprzewidywalny, chociaż mocno niepożądany. Przynajmniej przeze mnie. Trochę topornie mi się czytało tą książkę, właściwie do połowy się zmuszałam, długo mnie wciągała.

Powiązanie z pierwszą częścią serii jest właściwie symboliczne. Pojawia się wątek słowiańskości, ale na tapetę głównie idzie wątek kryminalny. Nie spodobało mi się zakończenie dla Anastazji i Majki. Fakt, trzeba przyznać, że finał był nieprzewidywalny, chociaż mocno niepożądany. Przynajmniej przeze mnie. Trochę topornie mi się czytało tą książkę, właściwie do połowy się...

Nie do końca wierzyłam w zapewnienia, że drugi tom, który nie jest kontynuacją pierwszego, a dzieje się równolegle, jest dużo lepszy, okazało się jednak, że to faktycznie prawda. W końcu pojawiają się postacie, które wzbudzają sympatię, szkoda jednak, że zwykle kończą marnie lub ich wątki są urywane. Polubiłam czarty i Kazimira, a także Anastazję Omyk. Zakończenie tomu było niespodziewane – w urban fantasy jedna z głównych postaci trafiająca do więzienia, bo co z tego, że uratowałaś ludzi, i tak pójdziesz siedzieć za morderstwo. Muszę przyznać, że to oryginalny zabieg. Widać, że autorka eksperymentuje z narracją, stosuje nowe zabiegi. Przebija się również miłość autorki do Wrocławia i historii miasta. Mamy też więcej słowiańskości niż we Wiedźmie, co jest dla mnie plusem. Moim zdaniem najlepszy tom z całej trylogii.

Nie do końca wierzyłam w zapewnienia, że drugi tom, który nie jest kontynuacją pierwszego, a dzieje się równolegle, jest dużo lepszy, okazało się jednak, że to faktycznie prawda. W końcu pojawiają się postacie, które wzbudzają sympatię, szkoda jednak, że zwykle kończą marnie lub ich wątki są urywane. Polubiłam czarty i Kazimira, a także Anastazję Omyk. Zakończenie tomu było...