Żertwa

To ma tak dobry pomysł, taki potencjał ... generalnie powinno pasować mi wszystko... współczesny Wrocław, demony słowiańskie, zagadka kryminalna ... a jednak nie zgadza się tu nic. Nie wciągnęła mnie ta historia, a była to druga szansa dla tej autorki. Ja na tej części pasuje.

To ma tak dobry pomysł, taki potencjał ... generalnie powinno pasować mi wszystko... współczesny Wrocław, demony słowiańskie, zagadka kryminalna ... a jednak nie zgadza się tu nic. Nie wciągnęła mnie ta historia, a była to druga szansa dla tej autorki. Ja na tej części pasuje.

Po „Wiedźmie” przyszła pora na „Żertwę”, czyli drugą odsłonę cyklu o Wieloświecie. Tym razem Autorka przenosi czytelnika w czas poprzedzający pojawienie się szczeliny na Ślęży, o której mowa była w poprzedniej części, po to, aby pokazać jak doszło do zamieszania, które zapoczątkowało serię. Fabuła tej części odnosić się będzie do tytułowej żertwy, czyli ofiary, jaką należy złożyć bogom. Kiedy zatem na Ostrowie Tumskim odkryte zostają zwłoki wisielca do akcji wkracza młoda, ale ambitna prokurator Dębska, wespół zespół z komisarzem Majką. Ponieważ para ta zupełnie nie zna się na słowiańskich wierzeniach w charakterze biegłego udzielać się będzie również Anastazja Omyk. Szybko okaże się także, że grono bohaterów poszerzano zostanie o postaci z piekła rodem – niejakiego Borutę i Rokitę, a na jednej ofierze bynajmniej intryga się nie skończy.
Podobnie jak w poprzedniej części nie zabraknie dawnej magii, słowiańskich odniesień, jak i ważnych miejsc kultu. Wrocław stanie się areną nadprzyrodzonych zdarzeń, a postaci z zaświatów będą ramię w ramię snuć się po jego ulicach obok zwykłych śmiertelników. Jest równie lekko i żartobliwie jak w „Wiedźmie”, co sprawia, że patrząc z przymrużeniem oka na całą historię można się w niej świetnie odnaleźć i bardzo dobrze bawić spędzając czas w Wieloświecie.
Do mnie ta narracja przemawia i jako przyjemną odskocznię od codzienności serdecznie polecam również tę część cyklu.

Po „Wiedźmie” przyszła pora na „Żertwę”, czyli drugą odsłonę cyklu o Wieloświecie. Tym razem Autorka przenosi czytelnika w czas poprzedzający pojawienie się szczeliny na Ślęży, o której mowa była w poprzedniej części, po to, aby pokazać jak doszło do zamieszania, które zapoczątkowało serię. Fabuła tej części odnosić się będzie do tytułowej żertwy, czyli ofiary, jaką należy...

Bardzo grafomańska, bardzo męcząca , bardzo o niczym.

Bardzo grafomańska, bardzo męcząca , bardzo o niczym.

Powiązanie z pierwszą częścią serii jest właściwie symboliczne. Pojawia się wątek słowiańskości, ale na tapetę głównie idzie wątek kryminalny. Nie spodobało mi się zakończenie dla Anastazji i Majki. Fakt, trzeba przyznać, że finał był nieprzewidywalny, chociaż mocno niepożądany. Przynajmniej przeze mnie. Trochę topornie mi się czytało tą książkę, właściwie do połowy się zmuszałam, długo mnie wciągała.

Powiązanie z pierwszą częścią serii jest właściwie symboliczne. Pojawia się wątek słowiańskości, ale na tapetę głównie idzie wątek kryminalny. Nie spodobało mi się zakończenie dla Anastazji i Majki. Fakt, trzeba przyznać, że finał był nieprzewidywalny, chociaż mocno niepożądany. Przynajmniej przeze mnie. Trochę topornie mi się czytało tą książkę, właściwie do połowy się...

Nie do końca wierzyłam w zapewnienia, że drugi tom, który nie jest kontynuacją pierwszego, a dzieje się równolegle, jest dużo lepszy, okazało się jednak, że to faktycznie prawda. W końcu pojawiają się postacie, które wzbudzają sympatię, szkoda jednak, że zwykle kończą marnie lub ich wątki są urywane. Polubiłam czarty i Kazimira, a także Anastazję Omyk. Zakończenie tomu było niespodziewane – w urban fantasy jedna z głównych postaci trafiająca do więzienia, bo co z tego, że uratowałaś ludzi, i tak pójdziesz siedzieć za morderstwo. Muszę przyznać, że to oryginalny zabieg. Widać, że autorka eksperymentuje z narracją, stosuje nowe zabiegi. Przebija się również miłość autorki do Wrocławia i historii miasta. Mamy też więcej słowiańskości niż we Wiedźmie, co jest dla mnie plusem. Moim zdaniem najlepszy tom z całej trylogii.

Nie do końca wierzyłam w zapewnienia, że drugi tom, który nie jest kontynuacją pierwszego, a dzieje się równolegle, jest dużo lepszy, okazało się jednak, że to faktycznie prawda. W końcu pojawiają się postacie, które wzbudzają sympatię, szkoda jednak, że zwykle kończą marnie lub ich wątki są urywane. Polubiłam czarty i Kazimira, a także Anastazję Omyk. Zakończenie tomu było...

Wciągająca opowieść z kryminalnym wątkiem w tle. Moim zdaniem dużo ciekawsza i dużo lepiej napisana od części pierwszej serii. Z przyjemnością sięgnę po trzecią część licząc, że będzie jeszcze ciekawsza.

Wciągająca opowieść z kryminalnym wątkiem w tle. Moim zdaniem dużo ciekawsza i dużo lepiej napisana od części pierwszej serii. Z przyjemnością sięgnę po trzecią część licząc, że będzie jeszcze ciekawsza.

Seria osobliwych morderstw ma miejsce we Wrocławiu. Kogo nie zaciekawi wisielec bez sznura, albo pobieranie krwi od niczego nieświadomych osób? Pytanie tylko kto za tym wszystkim stoi, jak do tego podejść. Czy rację będą mieli śledczy i okaże się, że sprawcami są handlarze organami, czy też tajemnicza dziewczyna twierdząca, że ma to związek z wyznawcami jednego ze słowiańskich bożków?

Drugi tom Opowieści z Wieloświata to bardzo dobre połączenie fantastyki i kryminału. Od pierwszych stron mamy do czynienia z niewyjaśnionymi morderstwami, co jest pierwszą z różnic, jeśliby porównywać tą część z poprzednią. Znowu spotykamy pełno postaci związanych z mitologią słowiańską, jednak tym razem są one lepiej opisane. Nadal uważam, że im mniej tym lepiej, aczkolwiek nie odczuwa się aż takiego przepełnienia przez to, że każda pojawiająca się osoba ma jakiś udział w historii. Więcej elementów słowiańskich natomiast czyni całą książkę bardziej wciągającą i moim zdaniem ciekawą. Kto by przecież nie chciał poczytać o naszych dawnych wierzeniach? Tego również brakowało mi w Wiedźmie, wtedy nastawiłam się na tą słowiańskość i jej nie dostałam, tu aż wychodzi poza strony.

Największy minus to brak bohaterki (lub też bohatera) pokroju Jasnej, mam wrażenie, że chociaż napotykamy charakterne postacie, żadna z nich nie przyciąga, tak jak robiła to tytułowa wiedźma. Są jednak zabawne i dadzą się lubić, więc te niedociągnięcia da się przełknąć. Zastanawiające jest to, że drugi tom z serii nie ma zupełnie nic wspólnego z pierwszym, poza miejscem akcji, motywami mitologicznymi oraz pobieżnymi nawiązaniami. Wydaje mi się, że nadal możemy mieć do czynienia z wprowadzeniem do historii, tylko po co jest ono tak obszerne? Jest to na pewno dobra wiadomość dla osób chcących przeczytać część drugą bez znajomości pierwszej, nie widzę żadnych przeciwskazań, jest to jak najbardziej możliwe.

Mimo tego, że książka ta nie jest porywająca, mnie się podobała. To pozycja lekka, miejscami ciekawa, idealna dla osób lubiących wątki mitologiczne. Polecam ten tytuł dla odstresowania się, lub zwyczajnie dla odpoczynku od cięższej literatury. Sama chętnie sięgnę po następny tom.

Seria osobliwych morderstw ma miejsce we Wrocławiu. Kogo nie zaciekawi wisielec bez sznura, albo pobieranie krwi od niczego nieświadomych osób? Pytanie tylko kto za tym wszystkim stoi, jak do tego podejść. Czy rację będą mieli śledczy i okaże się, że sprawcami są handlarze organami, czy też tajemnicza dziewczyna twierdząca, że ma to związek z wyznawcami jednego ze...

druga czesc serii, która niema nic wspólnego z pierwszą. Przynajmniej ja nie widzę pokrewieństwa, masakra jakaś. Pierwsza taka seria mam nadzieję, że ostatnia.strars kasy

druga czesc serii, która niema nic wspólnego z pierwszą. Przynajmniej ja nie widzę pokrewieństwa, masakra jakaś. Pierwsza taka seria mam nadzieję, że ostatnia.strars kasy

Po rozpoczesciu tomu drugiego powstaje konsternacja! Zaraz czy to ta sama seria? Bo mamy zupelnie innych bohaterow a ksiazka nawet nie przypomina swoja budowa poprzedniej czesci. Jest po powiesc w wiekszosci bardziej ''policyjno-detektywistyczna'' niz ''mistyczna''. Wciaz spotykamy sie w powiesci z postaciami z pogranicza swiatow rownoleglych a sprawa z ktora musi zmierzyc sie komisarz Majka(Majka to nazwisko jakbyscie byli ciekawi) ma podloze slowianskie. Slowianskie rytualy etc. Jednak jest to tak oderwane od poprzedniego tomu iz mialam moment zawachania czytajac te ksiazke.
Spodobala mi sie postac wolchwy A.Omyk i komisarza. Szkoda, ze koniec koncow miedzy nimi nic wiecej nie zaszlo. Znowu- mam nadzieje, ze w tomie trzecim sie to jakos naprostuje i wroci na dobre tory.
Kolejny raz ksiazka konczy sie raczej nieszczesliwie i dosc dolujaco, choc moze to moje odczucie. Czytalo sie niezle, ale w 2/3 objetosci historia mnie zmeczyla. Czegos mi tu brakuje. Moze za malo tego mistycyzmu, za malo fantazji i odniesien do tego posmiertnego-demonicznego swiata.
Chcialoby sie zatopic w tym magicznym bycie a my ledwo co go tu lizniemy.
Postac Baby Jagi jest rozbudowana, czego brakowalo mi w tomie 1, spotykamy sie rowniez z historia jej zycia (chyba bo w rozdziale nie ma imienia bohaterki wiec to nasze domysly, ze to o nia chodzi).

Podsumowujac.
NIby styl przyjemny, bez dluzyzn, bohaterowie roznorodni a w fabule sie dziele, ale brakuje mi tu czegos co by dodalo historii kopa i pieprzyku. Zmeczylam sie cala fabula i az musze sobie zrobic przerwe. Dlatego z tomem trzecim, poczekam. Podobno powstal juz tom czwarty. NIe wiem czy go przeczytam bo na razie moj entuzjazm do calej tej historii opada.

Po rozpoczesciu tomu drugiego powstaje konsternacja! Zaraz czy to ta sama seria? Bo mamy zupelnie innych bohaterow a ksiazka nawet nie przypomina swoja budowa poprzedniej czesci. Jest po powiesc w wiekszosci bardziej ''policyjno-detektywistyczna'' niz ''mistyczna''. Wciaz spotykamy sie w powiesci z postaciami z pogranicza swiatow rownoleglych a sprawa z ktora musi zmierzyc...

Odłożyłam na 3 rozdziale. Byłam ciekawa czy wątki z pierwszej książki będą pociągnięte.. nie dotrwałam do nich.
Może kiedyś wrócę.

Odłożyłam na 3 rozdziale. Byłam ciekawa czy wątki z pierwszej książki będą pociągnięte.. nie dotrwałam do nich.
Może kiedyś wrócę.