To chyba pierwsza książka Silencio, w którą nie do końca się wczułam, a to za sprawą obu głównych bohaterów - najzwyczajniej w świecie żadnego z nich nie dało się polubić. I to do tego stopnia, że zakończenie w żaden sposób mnie nie ruszyło, ba!, nawet się ucieszyłam.
Sama historia napisana jak zawsze bardzo dobrym, ciekawym językiem, trochę mocniejsza niż zwykle ze względu na zachowanie postaci (emocjonalne manipulacje i szantaże).

To chyba pierwsza książka Silencio, w którą nie do końca się wczułam, a to za sprawą obu głównych bohaterów - najzwyczajniej w świecie żadnego z nich nie dało się polubić. I to do tego stopnia, że zakończenie w żaden sposób mnie nie ruszyło, ba!, nawet się ucieszyłam.
Sama historia napisana jak zawsze bardzo dobrym, ciekawym językiem, trochę mocniejsza niż zwykle ze względu...

nie czekałam na ten moment, ale stało się. albo ja wydoroślałam, albo autorka się wypaliła.
to kolejna opowieść o burzliwej relacji między dwoma mężczyznami. styl niestety tu się nie rozwinął... ta sama kraina, te same słowa i bardzo szybki koniec. aż się zdziwiłam będąc na ostatniej stronie - "to już?" - pomyślałam.
jednak czyta się przyjemnie. ale żeby ryczeć na końcu, to nie. do tego potrzeba więcej tekstu. więcej dotykającego tekstu.
treść jedynie podrapała moją emocjonalną skórę.

nie czekałam na ten moment, ale stało się. albo ja wydoroślałam, albo autorka się wypaliła.
to kolejna opowieść o burzliwej relacji między dwoma mężczyznami. styl niestety tu się nie rozwinął... ta sama kraina, te same słowa i bardzo szybki koniec. aż się zdziwiłam będąc na ostatniej stronie - "to już?" - pomyślałam.
jednak czyta się przyjemnie. ale żeby ryczeć na końcu,...