Kocham tą trylogię :)

Damen i Laurent nie mogą się bardziej od siebie różnić a jednak jeden drugiego broni do samego końca.
Damen jest honorowy do bólu a chęć ochrony Laurenta go mocno zaślepia - facet kocha za mocno. Laurent jest przebiegły i wykorzysta każdą lukę na swoją korzyść.
Slow burn i enemies to lovers jest naprawdę bardzo dobrze poprowadzone.

Finałowy tom to konfrontacja bohaterów z ich wrogami, Kastorem i regentem. Każdy rozdział dostarcza nowych intryg i rewelacji.

Końcówka dostarcza wrażeń i jest słodka.

Zostały jeszcze opowiadania! :)

Kocham tą trylogię :)

Damen i Laurent nie mogą się bardziej od siebie różnić a jednak jeden drugiego broni do samego końca.
Damen jest honorowy do bólu a chęć ochrony Laurenta go mocno zaślepia - facet kocha za mocno. Laurent jest przebiegły i wykorzysta każdą lukę na swoją korzyść.
Slow burn i enemies to lovers jest naprawdę bardzo dobrze poprowadzone.

Finałowy tom to...

Jejku jak to się dobrze czytało aż szkoda że to już koniec :(

Jejku jak to się dobrze czytało aż szkoda że to już koniec :(

"Narodzony królów" choć tytuł mówi sam za siebie, co będzie kręcić się w fabule, to średnio mi się podobało. Bardziej niż pierwszy tom, mniej niż drugi tom. Historia w tej części wyjścia dużo rzeczy z poprzednich tomów, choć zakończenie mnie rozczarowało. Moimi skromnym zdaniem autor mógł bardziej rozpisać zakończenie historii i również książka 18+
Po przeczytaniu wszystkich części, postać Laurenta została naprawdę dobrze napisana.
Polecam.

"Narodzony królów" choć tytuł mówi sam za siebie, co będzie kręcić się w fabule, to średnio mi się podobało. Bardziej niż pierwszy tom, mniej niż drugi tom. Historia w tej części wyjścia dużo rzeczy z poprzednich tomów, choć zakończenie mnie rozczarowało. Moimi skromnym zdaniem autor mógł bardziej rozpisać zakończenie historii i również książka 18+
Po przeczytaniu...

W pierwszym tomie (8/10) otrzymałam świat przepysznie toczony kłamstwami, intrygą i perwersją. Inteligentni gracze na scenie politycznej do pary z prymitywną, ludzką brutalnością trzymali w napięciu do ostatniej strony. Jedynym ziarkiem piasku w bucie był sam Damen. Zbyt pasywny i nijaki jak na moje standardy, ale do przeżycia. Obawiałam się również, czy wisi mi nad karkiem śmierdzący trope "liar's revealed", jednak od razu sięgnęłam po pozostałe dwa tomy.

I tutaj ekscytacja zgasła niczym płomień świecy. Autorka pospiesznie zabrała nas z surowego, choć bogatego w subtelności Vere w podróż, obfitującą w skakanie po dachach, gadki szmatki oraz potyczki bez konsekwencji. Skończyło się lawirowanie wśród węży. Czemu? Bo było zbyt mrocznie? Końcówka drugiego tomu przyspieszyła, uzasadniając dotychczasowe poczynania Laurenta, ale to jak w Sherlocku z Cumberbatch'em - patrzcie, jaki Laurent jest doskonały, a wszyscy wokół to debile.

Narodziny Królów wymęczyłam. Laurent traci pazur, Damen zachowuje się, jakby świeżo wyleciał z brazylijskiego tasiemca, a sama fabuła nuży. Jak niby mam się przejmować, gdy główni bohaterowie w pojedynkę niszczą całe armie bez zadrapania? I to przy użyciu taboretu? Kiedy znaleźliśmy się w tysięcznym odcinku Dragon Ball'a? Z kolei odklejka i Deus Ex Machina były tak potężne w zakończeniu, że dostałam głupawki.

Najbardziej boli, jak potwornie powierzchowna jest relacja Damianosa z Laurentem. Poza fizycznością nie łączy ich nic. Być może chodziło o efekt przyciągających się przeciwności, aczkolwiek tutaj wszelkie znaki na niebie i ziemi wskazują, że wszystko walnie na łeb, gdy, eee, hormony opadną, a po latach przyjdzie decydować o przekazaniu władzy. Chyba że chłopaki mają to w nosie i pozwolą, by ich ukochane kraje spłonęły w chaosie. Bo tak naprawdę nie dostajemy nawet akapitu podsumowania opowieści, ot kończymy w połowie sceny i nara. Podobno są jeszcze opowiadania, ale telenowela, w jaką przeobraziła się seria, odstręcza mnie od poszukiwań. Żegnam Akielos, nie zamierzam wracać.

W pierwszym tomie (8/10) otrzymałam świat przepysznie toczony kłamstwami, intrygą i perwersją. Inteligentni gracze na scenie politycznej do pary z prymitywną, ludzką brutalnością trzymali w napięciu do ostatniej strony. Jedynym ziarkiem piasku w bucie był sam Damen. Zbyt pasywny i nijaki jak na moje standardy, ale do przeżycia. Obawiałam się również, czy wisi mi nad karkiem...

Byłoby 8, gdyby Damen nie był takim idiotą

Byłoby 8, gdyby Damen nie był takim idiotą

Jak ja mam teraz żyć bez tej serii? Jestem od niej uzależniona

Jak ja mam teraz żyć bez tej serii? Jestem od niej uzależniona

Jeśli zainteresowały Was wcześniejsze losy Damena i Laurenta, to ta część obowiązkowo też powinna oczywiście zostać przeczytana.
Kupujcie, nawet się nie zastanawiajcie.

Na kaca po książkowego polecam "Nissai" od Silencio. Z jednym "ale" - nie porównujcie tych dwóch tytułów. Po prostu w Nissai macie też wątki LGBT i akcja jest osadzona powiedzmy w podobnych realiach do "Zniewolonego Księcia". Jednak porównywanie fabuły, czy bohaterów - popsułoby Wam całą radość z czytania. Cieszcie się ją jak zupełnie osobnym opowiadaniem, a będzie Wam łatwiej nieco znieść fakt, że to już koniec.

Są dodatkowe krótkie opowiadania o bohaterach "Zniewolonego Księcia" wydane przez autorkę, ale na ten moment niestety tylko w języku angielskim. Może kiedyś jakieś polskie wydawnictwo się zdecyduje nam ją przetłumaczyć. Trzymam kciuki, by tak właśnie było. Tak poza znalezieniem innego tytułu, czy zagłębieniem się w fandom niewiele tu Wam pozostaje niestety.

Jeśli zainteresowały Was wcześniejsze losy Damena i Laurenta, to ta część obowiązkowo też powinna oczywiście zostać przeczytana.
Kupujcie, nawet się nie zastanawiajcie.

Na kaca po książkowego polecam "Nissai" od Silencio. Z jednym "ale" - nie porównujcie tych dwóch tytułów. Po prostu w Nissai macie też wątki LGBT i akcja jest osadzona powiedzmy w podobnych realiach do...

Ta opinia na pewno będzie zawierać spojlery.

Po całkiem niezłej 2 części, ta mi się strasznie ciągnęła i była pewnym rozczarowaniem. Mam wrażenie, że autorka straciła tutaj cały swój polot, który od drugiej połowy 1 części tej książce towarzyszył.

Wiem, że było wskazane, by Laurent pozbywał się tej swojej skorupy, ale na koniec otrzymujemy postać zmienioną o 180 stopni i niezbyt mi się ten zabieg podoba. Lubiłam go za inteligentne, ironiczne docinki i że nie był taką małą rozlazłą kluchą, którą dostajemy w 3 części (może nie od jej początku, no ale jednak). Chyba wolałam go w wersji niezakochanej.

Wątek z Jokastą mnie zmęczył. Tyle w jej temacie.

Dwie rzeczy, które podejrzewałam, sprawdziły się, więc albo za dużo w życiu przeczytałam w ogóle, albo siedzenie swego czasu w fanfikach do różnych serii mnie tego nauczyło.
1) Reakcja Laurenta na to, że jego niewolnik to jego wróg, którą widzę tak:
- Jam jest Damianos z Akielos!
- Wiem. Od początku.
Laurent jest zbyt inteligentny, żeby tego nie zauważyć. I tyle.
2) To, że wuj wykorzystał Laurenta, kiedy ten jako nastolatek stracił brata i ojca. Stary drań za bardzo lubi małych chłopców, żeby nie dał się skusić na kogoś tak pięknego. Jak miło, że spotkał go taki los, na który sobie zasłużył.

Gdybyśmy tak zapomnieli, jak nazywają się nasi dwaj główni bohaterowie, to ich imiona są tutaj tyle razy powtórzone, że nie da się ich nie zapamiętać. ;)

W tej części zdarzyła się tylko jedna sytuacja, która była z jednej strony pełna napięcia, a z drugiej przezabawna - spotkanie kupca bławatnego Charlesa w akielońskiej tawernie. Kto czytał, ten wie. ;)

Ta opinia na pewno będzie zawierać spojlery.

Po całkiem niezłej 2 części, ta mi się strasznie ciągnęła i była pewnym rozczarowaniem. Mam wrażenie, że autorka straciła tutaj cały swój polot, który od drugiej połowy 1 części tej książce towarzyszył.

Wiem, że było wskazane, by Laurent pozbywał się tej swojej skorupy, ale na koniec otrzymujemy postać zmienioną o 180 stopni...

Idealne zakończenie historii.

Idealne zakończenie historii.

koniec

koniec