Zawiść

Fajnie się ją czyta, łatwo się zżyć z głównym bohaterem, ale jak dla mnie trochę za bardzo przewidywalna i trochę czuć w niej szabloność gatunku.

Fajnie się ją czyta, łatwo się zżyć z głównym bohaterem, ale jak dla mnie trochę za bardzo przewidywalna i trochę czuć w niej szabloność gatunku.

Pokaż mimo to

Niby jest tu jakiś pomysł, akcji w ogóle jest sporo, ale... coś zgrzyta. Czegoś mocno brakuje. Świat opisany kupy się w sumie nie trzyma, czuć od niego i to mocno papierem. Pusty jest. Walczą armie - a w tle jakoś nie czuje się tych wszystkich ludzi, którzy te armie wystawili. Cała kraina pełna jest wybitnych wojowników, a z opisu wynika, że nie było wcześniej z kim walczyć. Teraz dopiero wybucha nagle wojna totalna. Na kim się ci wcześniejsi nauczyli sztuki walki? Autor nie raczy wyjaśnić. Czemu królowie mają status poniekąd sołtysa, z którym byle kowal jest na ty i włazi sobie na dwór króla jak do własnej kuźni? Diabli wiedzą. To że dzieci kowala witają się przez "cześć" z królewną - zgrzyta okrutnie w świecie, który ma wszelkie cechy średniowiecza i to takiego raczej wczesnego.
Podsumowując ten kawałek - autor pisze tak jak by pewnie gimnazjalista sie zabrał do opisu wykreowanego naprędce, na kolanie, świata. Niby oglądał "Grę o Tron" i podobne produkcję, więc coś tam kojarzy. Ale słabo. Sztuczne to wszystko, nieprzekonujące.
No a potem te żenujące sceny batalistyczne... Jakiś mityczny "mur tarcz" który czyni stosujących go po prostu niepokonanymi niczym czołg Tygrys mierzący się z bandą fiatów 126 p. Kuriozalne są opisy wodza tej grupy, od muru tarcz, który dźga na ślepo i dopiero w połowie bitwy wygląda na moment za owego muru by sprawdzić, co tam za nim właściwie się dzieje - pozabijali wszystkich wrogów, czy jeszcze nie. Nie wiadomo - śmiać się czy płakać. Ja wiem: było coś takiego jak ten mur. Nazwa jest od germańskich wojów wzięta, a w praktyce za murem tarcz legioniści rzymscy walczyli. Ale do licha - nie na zasadzie "robimy nieprzenikalną ścianę, zza której, nic nie widząc, my zabijami tamtych a oni NIC nam nie mogą zrobić". A tak to wygląda w tej książce i jest o tyle ważne, że właśnie murem z tarcz podbija się kolejne królestwa.
Których władcy, skądinąd, to jakaś banda kretynów bez odrobiny typowego dla władcy cwaniactwa oraz po prostu rozumu.
Z Hollywood wzięte zwroty akcji polegają na tym, że co chwila dany bohater ma już, już zginąć, bo padł i ktoś nad nim wznosi ostrze - i w tym momencie nadchodzi cudowny ratunek. Co drugi - diabli wiedzą czemu, jak, skąd. Kolejny patent którego kompletnie nie rozumiem to jakiś gadżet złego maga, którym można uczynić marionetkę z ofiary i ta robi co pan gadżetu jej nakaże. Czemu do licha nie użyto tego, by światem zawładnąć - bóg jeden wie, bo autor ani myśli wyjaśnić czytelnikowi, czemu tej Wunderwaffe używa wyłącznie do opanowania jednej, mniej ważnej w danym momencie królowej.
No ale nie wytrzymałem przy opisie z końca drugiego tomu. Wyobraźcie sobie (lekki spojler): dobrzy uciekają na okręt, po wysokim pomoście, wejścia na który bronią przed hordą złych. Łucznik dobrych obrywa nagle strzałą i widzi hen daleko w oddali zbiegającego z wydmy czy innego klifu na plażę swego oponenta. Naturalnie - zaczynają do siebie wykrzykiwać uwagi o jakości swego wyszkolenia strzeleckiego, a że dobry łucznik jest ranny - to łapie miecz i rusza pokonać tamtego (lepszego szermierza) nim ten z wysokości na plożę zbiegnie.
Czaicie? Między nimi ten totalny korek, walka o wejscie na pomost, a gość jakoś ten problem pomija i rzuca się , czort wie po co, powalczyć z oponentem. Jakoś tam go pokonuje i znów - nie wiadomo jak, chyba tłumy wroga nagle usnęły, wraca na ten szturmowany i oblegany pomost.
I tak wygląda połowa scen z niby "realistycznej" walki. Mózg trzeszczy w szwach i się lasuje od takiej batalistyki rodem z opowieści przedszkolaka. Realizm chyba tylko na tym polega, że kolejni mniej ważni bohaterowie giną co pewien czas. A dramat na tym - że mnie to kompletnie nie wzruszało. Bo jakoś nie umiałem znaleźć niczego atrakcyjnego w atmosferze tej powieści, nie sympatyzowałem z bohaterami z uwagi na ich papierowość i sztuczność.
Ale może ja mam za bardzo wygórowane oczekiwania, może nie powinienem czytać Grzędowicza, Sapkowskiego, Ziemiańskiego czy Martina. Którzy tak potrafią napisać fantasy, że się człowiek zanurza w świat tchnący autentyzmem, logiczny w swej strukturze, pełen ludzi, po których śmierci chce sie płakać i zbluzgać autora za to świństwo, jakim był zgon danej postaci. No cóż, obok dzieł tych panów opisywana saga w ogóle nie powinna stawać, bo to dla nich uwłaczające sąsiedztwo.

Niby jest tu jakiś pomysł, akcji w ogóle jest sporo, ale... coś zgrzyta. Czegoś mocno brakuje. Świat opisany kupy się w sumie nie trzyma, czuć od niego i to mocno papierem. Pusty jest. Walczą armie - a w tle jakoś nie czuje się tych wszystkich ludzi, którzy te armie wystawili. Cała kraina pełna jest wybitnych wojowników, a z opisu wynika, że nie było wcześniej z kim...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przyznam się, że do tej pozycji byłam dość sceptycznie nastawiona. Fabuła jakoś mnie nie przekonywała tym bardziej, że początkowe rozdziały zaczynają się trochę nudnawo. Jednak im dalej w las, tym zaczęło się robić coraz bardziej ciekawie. Miałam spory problem z odłożeniem książki chociaż na moment, a dodatkowo następujące po sobie co chwilę zaskakujące wydarzenia zaczęły grać mi na emocjach - w niektórych momentach czułam spore napięcie i stres. Zakończenie tylko rozpaliło moją ciekawość i pozostawiło ogromny apetyt na więcej. Kolejne trzy tomy już do mnie idą, a ja z chęcią dowiem się, jaki będzie finał tej całej historii. Czytany przeze mnie równolegle Malazan, poszedł w odstawkę - kolejne tomy będą musiały poczekać, bo mam zamiar najpierw ukończyć ten cykl. Kawał naprawdę świetnej, rozległej fantasy.

Przyznam się, że do tej pozycji byłam dość sceptycznie nastawiona. Fabuła jakoś mnie nie przekonywała tym bardziej, że początkowe rozdziały zaczynają się trochę nudnawo. Jednak im dalej w las, tym zaczęło się robić coraz bardziej ciekawie. Miałam spory problem z odłożeniem książki chociaż na moment, a dodatkowo następujące po sobie co chwilę zaskakujące wydarzenia zaczęły...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Rozległa, wielowątkowa - taka jakie lubię najbardziej. Świetna.

Rozległa, wielowątkowa - taka jakie lubię najbardziej. Świetna.

Pokaż mimo to

Niby nie należy oceniać książki po okładce, ale ta jest naprawdę śliczna. Kolory są dobrze dobrane, miecz cudny, a czcionka idealnie do tego pasuje. Tutaj więc zdecydowany plus. A o czym jest zawartość?

Część zastępów anielskich zbuntowała się przeciw Elyonowi, za co została strącona do piekieł. Demony nie przestają nękać ludzi i liczą na rozpętanie wojny. Tymczasem na Ziemiach Wygnanych elitarny oddział Gadrai strzeże ludzi przed olbrzymami. Po lasach biegają wilkuny i czają się w nich draigi, a wojownicze plamię Siraków zamieszkuje Morze Traw. Pierwszym mieczem jednego z władców jest Królobójca, a w pewnym zamku mieszka niezbyt wysoki za to niezwykle inteligenty syn władcy.

Brzmi znajomo? Powinno :) "Zawiść" to mix opowieści o upadku Lucyfera z "Grą o Tron", przy czym seria Martina zdecydowanie tutaj przeważa. Może to brzmieć nieco kiczowato, ale całość czyta się naprawdę przyjemnie. Pomimo stylu narracji, który nie każdemu może przypaść do gustu (wydarzenia są przedstawiane z perspektyw różnych postaci).

"Zawiść" zainteresowała mnie na tyle, że z przyjemnością przeczytam ciąg dalszy.

Niby nie należy oceniać książki po okładce, ale ta jest naprawdę śliczna. Kolory są dobrze dobrane, miecz cudny, a czcionka idealnie do tego pasuje. Tutaj więc zdecydowany plus. A o czym jest zawartość?

Część zastępów anielskich zbuntowała się przeciw Elyonowi, za co została strącona do piekieł. Demony nie przestają nękać ludzi i liczą na rozpętanie wojny. Tymczasem na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wierni i Upadli to cykl książek, które naprawdę potrafią budować ogromny, spójny i bardzo ciekawy świat. Ma to być klasyczna opowieść o bohaterze od zera do wiadomo kogo, jednak autor stara się na nowo rozwiązać te kwestie mieszając nam postacie, na nowo określając kto jest dobry a kto zły. Jest to interesujący miszmasz, ale czy udało się z tego stworzyć dobrą opowieść? Dowiecie się tego czytając poniższy tekst.

Już w pierwszej książce dowiadujemy się, że cała opowieść nie będzie działa się tylko miedzy ludźmi - to większa historia, a przepowiednia o Jasnej Gwieździe i Ciemnym Słońcu tylko ją odpowiednio ukierunkowuje. Musimy szukać wraz z bohaterami kto jest kim i dlaczego to właśnie ta postać jest wybrańcem z przepowiedni. Autor podsuwa nam wskazówki i kluczy w całej opowieści ale twisty, które nadchodzą w kolejnych tomach całkowicie zmieniają obraz gry i pokazują nam co tak naprawdę motywuje naszych bohaterów do działania.

Jeśli już o nich mowa to mamy ich bardzo wielu i wszyscy są w mniejszym lub większym stopniu istotni dla fabuły i jej przebiegu. Na szczęście na końcu książek jest zawsze spis tych postaci, więc możemy sobie przypomnieć kto jest kim. Droga dwójki głównych bohaterów jest bardzo podobna, ale jednocześnie całkowicie różna przez decyzje, które podejmują. Ich działania dążą do tego samego, bo chcą ratować świat, jednak drogi którymi podążają prezentują nam ich wartości, co jest dla nich najważniejsze i jaki wpływ na daną osobę ma jego otoczenie.

Ten cykl uważam za bardzo udany i ciekawy. Książki fantasy mają przede wszystkim nas zdumiewać pomysłami autora dotyczącymi świata i opowieści w nim przedstawionym. Tutaj jesteśmy wrzucani w schemat dobrego i złego bohatera, którzy są wybrani do walki między sobą, jednak jest to schemat na tyle ciekawie podany, że cała ta obszerna lektura to czysta przyjemność. Książki polecam wszystkim miłośnikom fantasy i długich opowieści z niesamowitymi bohaterami.

Wierni i Upadli to cykl książek, które naprawdę potrafią budować ogromny, spójny i bardzo ciekawy świat. Ma to być klasyczna opowieść o bohaterze od zera do wiadomo kogo, jednak autor stara się na nowo rozwiązać te kwestie mieszając nam postacie, na nowo określając kto jest dobry a kto zły. Jest to interesujący miszmasz, ale czy udało się z tego stworzyć dobrą opowieść?...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wielowątkowa powieść. Ciekawi bohaterowie drugoplanowi. W sumie konkretna saga, chociaż przewidywalna i naiwna czasami. Pierwszy tom był trochę toporny, ale później autor się rozwinął.

Wielowątkowa powieść. Ciekawi bohaterowie drugoplanowi. W sumie konkretna saga, chociaż przewidywalna i naiwna czasami. Pierwszy tom był trochę toporny, ale później autor się rozwinął.

Pokaż mimo to

Przez pierwszą połowę książki próbowałem ogarnąć nawałnice nazw,jest ich naprawdę od groma,dopiero po oswojeniu się z nimi zacząłem czerpać przyjemność z czytanie tego tworu.Mam nadzieję że akcja nie rozwlecze się aż taaaak bardzo,jeszcze 3 tomy,jestem sceptyczny.

Przez pierwszą połowę książki próbowałem ogarnąć nawałnice nazw,jest ich naprawdę od groma,dopiero po oswojeniu się z nimi zacząłem czerpać przyjemność z czytanie tego tworu.Mam nadzieję że akcja nie rozwlecze się aż taaaak bardzo,jeszcze 3 tomy,jestem sceptyczny.

Pokaż mimo to

Po przeczytaniu 3 tomów muszę powiedzieć, że John Gwynne ma aspiracje do bycia jednym z obecnie najlepszych pisarzy fantasy.

Akcja zaczyna się dość niepozornie i na początku faktycznie nie wciąga. Trudno się połapać w tym o co tak naprawdę chodzi i co robią głowni bohaterowie. Im dalej w las fabuła jednak się rozwija i pojawiają się nowe coraz to ciekawsze wątki. (Warto wytrzymać i sięgnąć po tom 2)

W samej książce mamy w zasadzie wszystko. Klasyczną walkę dobra ze złem. Intrygi, bohaterów rozdartych między swoimi przekonaniami a swoim przeznaczeniem, liczne zdrady i bardzo ciekawe sceny batalistyczne.

Zdecydowanie polecam dla fanów Pieśni Lodu i Ognia, gdyż nie jest to przyjemna powiastka o młodym chłopcu którzy rusza ratować świat czyniąc tylko dobro, ale porządny kawał Dark Fantasy ze wszystkimi swoimi mrocznymi zakamarkami i bohaterami, których wybory nigdy nie są oczywiste i nie zawsze dobre - mimo iż mogą żyć w przekonaniu, że tak właśnie jest.

Po przeczytaniu 3 tomów muszę powiedzieć, że John Gwynne ma aspiracje do bycia jednym z obecnie najlepszych pisarzy fantasy.

Akcja zaczyna się dość niepozornie i na początku faktycznie nie wciąga. Trudno się połapać w tym o co tak naprawdę chodzi i co robią głowni bohaterowie. Im dalej w las fabuła jednak się rozwija i pojawiają się nowe coraz to ciekawsze wątki. (Warto...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie do końca przekonany sięgnąłem z półki z nowościami w bibliotece. Okładka zachęcająca dla miłośników młota topora i miecza. Nie porwało ale uznałem, że z tej opowieści będzie więcej niż jeden tom. No i w sumie się nie rozczarowałem, Doczytajcie pierwszą cegłę bo powiem tyle: po drugiej czekam na trzecią

Nie do końca przekonany sięgnąłem z półki z nowościami w bibliotece. Okładka zachęcająca dla miłośników młota topora i miecza. Nie porwało ale uznałem, że z tej opowieści będzie więcej niż jeden tom. No i w sumie się nie rozczarowałem, Doczytajcie pierwszą cegłę bo powiem tyle: po drugiej czekam na trzecią

Pokaż mimo to