Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Fantastyka połączona z książką detektywistyczną? W to mi graj 😊 Po opisie od razu zapaliłam się do czytania. Moje chęci dodatkowo rozbudziła wiadomość, ze to jest debiut, a debiuty uwielbiam, bo nigdy nie wiadomo, czego się po nich spodziewać.

Powieść zaczyna się z przytupem i nie traci rezonu do ostatniej strony. Autor naprawdę dobrze poradził sobie z budowaniem świata, mieszając klasyczne motywy fantasy z elementami z dzisiejszego, realnego świata (odwołanie do sprawy Depp - Heard rozłożyło mnie na łopatki 🤣) Do tego dorzucił sporo przygody, jeszcze więcej tajemnic i odrobinę humoru, który wybitnie trafia w moje gusta. Najbardziej jednak zachwycił mnie mój ulubiony motyw w literaturze fantastycznej, a mianowicie religia: mamy tu przepychanki z kościołem, mamy coś na kształt zaświatów i, co najważniejsze, mamy dopracowane połączenie tego z realizmem. Brawo!
Właściwie nie mam za bardzo do czego się przyczepić. Autor potrafi w równowagę i wszystko tutaj gra jak w najlepszej orkiestrze - nikt nie fałszuje, nikt nie wychodzi przed szereg, a słuchacz (w tym wypadku czytelnik) jest zadowolony i na koniec bije brawa i woła o bis.

To jest bardzo udany debiut. Czekam na kolejny tom.

Fantastyka połączona z książką detektywistyczną? W to mi graj 😊 Po opisie od razu zapaliłam się do czytania. Moje chęci dodatkowo rozbudziła wiadomość, ze to jest debiut, a debiuty uwielbiam, bo nigdy nie wiadomo, czego się po nich spodziewać.

Powieść zaczyna się z przytupem i nie traci ...

Rozwiń

Zwiń

Bardzo lubię historyczne książki autora, ale tutaj nie pykło. Na plus język i wartka akcja. Na minus fabuła. Niestety do bólu przewidywalna, zbyt szybko domyśliłam się o co chodzi, ale do końca miałam nadzieję, że autor nie pójdzie w to rozwiązanie zagadki. Niestety poszedł. Motyw wałkowany w kryminałach i thrillerach tak wiele razy, że mnie wychodzi uszami. Może dla kogoś, kto dopiero zaczyna swoją przygodę z tymi gatunkami, to może być udana książka. Dla mnie niestety nie była 🤷🏼‍♀️

Bardzo lubię historyczne książki autora, ale tutaj nie pykło. Na plus język i wartka akcja. Na minus fabuła. Niestety do bólu przewidywalna, zbyt szybko domyśliłam się o co chodzi, ale do końca miałam nadzieję, że autor nie pójdzie w to rozwiązanie zagadki. Niestety poszedł. Motyw wałkowan...

Rozwiń

Zwiń

Internety pieją, że ta książka to złoto, a kiedy czytał ją mój chłop, to niemal słyszałam jak gałami wywalał. Postanowiłam sprawdzić kto ma rację z nastawieniem, że to jednak chłop się myli. I ja nie wiem, czy nam ktoś tekst podmienił, czy jaka cholera, bo to było bardzo słabe.

Zaczęło się nawet dobrze, spoko pomysł na fabułę, lekko się czytało. A potem jakby ktoś autora podmienił (gdzieś około 160. strony). Dialogi zrobiły się kwadratowe, momentami nawet cringowe. Fabuła dość wolno i nieciekawie się rozwijała, a dochodzenie w sprawie kryminalnej - mamy tutaj motyw Sędziego z ekipą i jego asystentki - wypadło słabo. Miałam wrażenie, że autor wprowadzał do historii każdy pomysł, jaki mu w danym momencie pasował, zupełnie nie zważając na to, co już do tej pory napisał. Dobry kryminał (nawet jeśli fantasy) powinien wciągać czytelnika i podrzucać mu pod nos okruszki informacji, żeby ten mógł sam myśleć nad rozwiązaniem. Tutaj tego zabrakło, bo rozwiązanie było z 🍑, niepoparte żadnymi podejrzeniami.

Internety wspominały też o elementach horroru. Tu znów mam wątpliwość, czy aby na pewno o tej samej książce mowa, bo tu nie ma nawet krzty grozy.

Szczerze powiem, mam wrażenie, że autor się naczytał „Zewu nocnego ptaka” Roberta McCammona (motyw Sędziego i asystenta) i chciał zrobić coś podobnego. Problem jednak jest taki, że dzieło McCammona jest wybitne, a Swana marne. Owszem, czytałam gorsze książki, ale trudno uznać to komplement 🤭

Internety pieją, że ta książka to złoto, a kiedy czytał ją mój chłop, to niemal słyszałam jak gałami wywalał. Postanowiłam sprawdzić kto ma rację z nastawieniem, że to jednak chłop się myli. I ja nie wiem, czy nam ktoś tekst podmienił, czy jaka cholera, bo to było bardzo słabe.

Zaczęło si...

Rozwiń

Zwiń

Pewnego dnia młody Jakub wchodzi na działkę sąsiada, o którym krążą legendy. W jego starym sadzie znajduje szopę, a w niej… czarną Wołgę.

Kiedy przeczytałam, że w książce będzie coś o czarnej Wołdze, wiedziałam, że muszę to przeczytać. Od razu bowiem przypomniały mi się opowieści babci na ten temat i strach, jaki we mnie to budziło. Byłam święcie przekonana, że po tylu latach po prostu przeczytam historię, która będzie dla mnie sentymentalną podróżą do czasów dzieciństwa. Pomyliłam się. Owszem, sentyment był, ale była też groza. I to taka, że hej! Przyznaję się bez bicia, że w nocy bałam się sama iść do ubikacji, tak byłam zestrachana w trakcie lektury 🤭

Prócz strachu dostajemy też kawał dobrej, spójnej historii, w której dzieje się tak dużo, że nie ma miejsca nawet na złapanie oddechu. Ale wiecie, dzieci tak mają - niekończące się zasoby energii - i autor oddał to w swojej książce idealnie. Ja już dzieckiem dawno nie jestem, lecz miałam wrażenie, że jestem częścią drużyny i biorę udział we wszystkich przygodach. Książka ma mocny vibe „The stranger things” czy Goonies (kto zna i wie, co łączy te dwie produkcje?), więc jeśli lubicie takie klimaty, to musicie ją przeczytać.

Ja się autorowi kłaniam w pas, bo potrafi w dobre historie i potrafi przestraszyć jak mało kto.

Gorąco polecam!

Pewnego dnia młody Jakub wchodzi na działkę sąsiada, o którym krążą legendy. W jego starym sadzie znajduje szopę, a w niej… czarną Wołgę.

Kiedy przeczytałam, że w książce będzie coś o czarnej Wołdze, wiedziałam, że muszę to przeczytać. Od razu bowiem przypomniały mi się opowieści babci n...

Rozwiń

Zwiń

Byłam przekonana, że drugiego tomu autorzy nie przebiją, bo tam emocje sięgały zenitu. Okazało się, że w ostatnim emocje sufit przebiły i poleciały w kosmos. Jeju, jakie to było dobre!

Autorzy wybitnie potrafią w młodzieżówki, które zachwycą nastolatka i panią w średnim wieku (czyt. mnie 😭). To jest taka powieść, przy której śmiałam się w głos, ocierałam łzy wzruszenia, ogryzałam skórki z napięcia i bardzo, ale to bardzo nie chciałam jej kończyć, bo nie chciałam się rozstawać z drużyną 312.

Czytajcie tę serię, bo to jest złoto. Ja na pewno jeszcze kiedyś do niej wrócę. I marzę sobie po cichu, że Kaufman i Kristoff jeszcze kiedyś napiszą coś razem.

Byłam przekonana, że drugiego tomu autorzy nie przebiją, bo tam emocje sięgały zenitu. Okazało się, że w ostatnim emocje sufit przebiły i poleciały w kosmos. Jeju, jakie to było dobre!

Autorzy wybitnie potrafią w młodzieżówki, które zachwycą nastolatka i panią w średnim wieku (czyt. mnie ...

Rozwiń

Zwiń

Kvothe - człowiek legenda. Mag, muzyk, bohater i złoczyńca. Namówiony przez Kronikarza, wspomina swoje barwne życie.

Tyle się nasłuchałam o tej książce, że spodziewałam się cudów wianków. I co? I dostałam dokładnie to!

Połączenie klasycznego fantasy z biografią (bo tak odbieram tę powieść) był strzałem w dziesiątkę. Dawno nie czytałam czegoś tak dobrego. Nawet wątek romantyczny jest spoko, a przecież za takowymi nie przepadam.

Właściwie to ja nie mam się do czego przyczepić. Jeśli szukacie dobrej fantastyki, budzącej cały wachlarz emocji, wciągającej, zaskakującej i po prostu dobrze napisanej, to łapcie za „Imię wiatru”.

Mówi się w internetach, że na trzeci tom nie mamy co liczyć. Oby to nie była prawda. Przede mną jeszcze drugi tom i na pewno go przeczytam, bo nawet jeśli nie poznam zakończenia, to wiem, że warto. Lepszej rekomendacji chyba nie ma 😊

Kvothe - człowiek legenda. Mag, muzyk, bohater i złoczyńca. Namówiony przez Kronikarza, wspomina swoje barwne życie.

Tyle się nasłuchałam o tej książce, że spodziewałam się cudów wianków. I co? I dostałam dokładnie to!

Połączenie klasycznego fantasy z biografią (bo tak odbieram tę powi...

Rozwiń

Zwiń

Dlaczego ludzie zabijają?

Psychiatra sądowy Richard Taylor pracował nad ponad setką spraw dotyczących morderstw. W swojej książce mocno skupia się na motywach dokonanych zbrodni.

Ta książka jest naszpikowana informacjami. Szczęśliwie autor potrafi je przekazać w sposób łatwy do zrozumienia, nawet jeśli pisze o swojej profesji, o której zwykły Kowalski nie ma pojęcia. Pomiędzy warstwami informacyjnymi, Taylor dodaje nam odrobinę prywaty i pokazuje swoje życie. To było dobre zagranie, bo choć tych fragmentów nie ma wiele, to dają wytchnienie między jedną sprawą a drugą.

Autor mocno dał mi do myślenia. Okazuje się bowiem, że nikt nie rodzi się mordercą, za to wcale nie aż tak trudno się nim stać. Czasem są to zaburzenia psychiczne, czasem sposób wychowania, czasem po prostu lawina przypadków. Właściwie dwie ostatnie przyczyny też przeważnie kończą się zaburzeniami. I to jest clou tej książki - warto korzystać z pomocy psychiatrycznej, kiedy dzieje się z nami coś nie tak. Warto też obserwować bliskich i zaoferować im pomoc, kiedy coś w ich zachowaniu wyda nam się nietypowe w negatywnym znaczeniu.

Brawo też dla autora za nieocenianie zbrodniarzy. Tak wygląda dobra literatura faktu - autor przedstawia fakty, ale opinię pozostawia czytelnikowi.

Polecam.

Dlaczego ludzie zabijają?

Psychiatra sądowy Richard Taylor pracował nad ponad setką spraw dotyczących morderstw. W swojej książce mocno skupia się na motywach dokonanych zbrodni.

Ta książka jest naszpikowana informacjami. Szczęśliwie autor potrafi je przekazać w sposób łatwy do zrozumien...

Rozwiń

Zwiń

Przyznam, że bałam się troszkę tej książki, bo z debiutami fantasy bywa różnie. Zwlekałam trochę z odpowiedzią, ale jednak wygrała ciekawość. Sami powiedzcie, jak nie być ciekawym połączenia magii voodoo, zombi, bogów i narkotyków?

O jeżu w malinach, jak dobrze, że ja się na to skusiłam! Słuchajcie, to jest tak inne, a przy tym tak dobre, że głowa puchnie. Kopara mi opadała przy czytaniu jakiś pierdyliard razy. Emocje buzowały, napięcie sięgało zenitu, a ja momentami wstrzymywałam oddech, przerzucając strony jak szalona.

Przez tę powieść się płynie. Ewelina stworzyła świat tak oryginalny, a zarazem tak realistyczny, że ja w niego uwierzyłam i czytałam z przekonaniem, że tak właśnie było, koniec i kropka. Tylko czemu nas o tym na historii nie uczyli? 😉 Nie do końca wiem jak to ubrać w słowa, ale tak powieść jest pisana z niezwykłą lekkością i to się czuje. To trochę tak, jakby autorka tam była i po prostu opowiadała nam o swoich wspomnieniach.

Końcówka jest powalająca. Ja nie wiem jak żyć, bo drugiego tomu jeszcze nie ma, a ja chcę już czytać! A i jeszcze jeden plus tej książki i dowód na warsztat autorki - jeden z głównych bohaterów nie jest raczej pozytywnym charakterem. Czy ja mu kibicuję? Oczywiście! I to jak!

Ewelina, kłaniam się w pas. Stworzyłaś coś fenomenalnego i jestem na maksa dumna, że mogę patronować tej książce. Czekam na kolejne tomy niecierpliwie!

Przyznam, że bałam się troszkę tej książki, bo z debiutami fantasy bywa różnie. Zwlekałam trochę z odpowiedzią, ale jednak wygrała ciekawość. Sami powiedzcie, jak nie być ciekawym połączenia magii voodoo, zombi, bogów i narkotyków?

O jeżu w malinach, jak dobrze, że ja się na to skusiłam!...

Rozwiń

Zwiń

Nie do końca potrafię napisać o tej książce, bo to jest po prostu jedna wielka emocja, a tej nie potrafię nazwać słowami. Dlatego będzie krótko…

Realizm magiczny lubię, ale rzadko po niego sięgam, bo muszę mieć wtedy otwartą głowę i dużo czasu na przegryzienie danej historii. Tutaj nie musiałam tego mieć. Tutaj natychmiast stałam się emocją i zostałam taka nawet po zamknięciu ostatniej strony. Moje myśli ciągle wędrują do Andry - głównej bohaterki. Znalazłam siebie w niej. Albo ją w sobie. Nie wiem.

Czy taka krótka notka jest w stanie Was zachęcić? Mam nadzieję, że tak. Gdybym tylko zamiast tekstu mogła przekazać Wam tę emocję, którą jestem po lekturze, toby było o wiele prościej.

Nie do końca potrafię napisać o tej książce, bo to jest po prostu jedna wielka emocja, a tej nie potrafię nazwać słowami. Dlatego będzie krótko…

Realizm magiczny lubię, ale rzadko po niego sięgam, bo muszę mieć wtedy otwartą głowę i dużo czasu na przegryzienie danej historii. Tutaj nie mu...

Rozwiń

Zwiń