Dla mnie rewelacja , jeszcze lepsza od części pierwszej. Trwa wyścig w poszukiwaniu magicznych kamieni . Znani z pierwszej części bohaterowie , każdy ze swoim zadaniem , muszą zmagać się z armią najeźdźców i ich magią. Pełna humoru , zwrotów akcji i do tego bardzo dynamiczna saga .
Chwila odpoczynku i biorę się za trzecią część . Ten cykl przekonał mnie do literatury fantasy .

Dla mnie rewelacja , jeszcze lepsza od części pierwszej. Trwa wyścig w poszukiwaniu magicznych kamieni . Znani z pierwszej części bohaterowie , każdy ze swoim zadaniem , muszą zmagać się z armią najeźdźców i ich magią. Pełna humoru , zwrotów akcji i do tego bardzo dynamiczna saga .
Chwila odpoczynku i biorę się za trzecią część . Ten cykl przekonał mnie do literatury fantasy .

2 tom trylogii przeszedł moje najśmielsze oczekiwania. Z przyjemnością dałem maksymalną ocenę. Znalazłem tam wszystko co tylko może fan magów prochowych znaleźć. Akcja, intryga, zwrot akcji. Arcydzieło w mojej skromnej ocenie.

2 tom trylogii przeszedł moje najśmielsze oczekiwania. Z przyjemnością dałem maksymalną ocenę. Znalazłem tam wszystko co tylko może fan magów prochowych znaleźć. Akcja, intryga, zwrot akcji. Arcydzieło w mojej skromnej ocenie.

Świetnie mi się czytało tą część i uważam, że jest końcówka tej części to najlepszy fragment całej serii.
Na plus:
+ wartka i pełna napięcia akcja
+ złożone intrygi, a także wątek śledztwa w śledztwie
+ ciekawi bohaterowie
+ bogaty świat pełen różnych wartości, ambicji, konfliktów, ciekawych miejsc, postaci. Kreacja jest tak dobra, że z łatwością chłonie się każdy aspekt
+ finał książki

Na minus:
- brak poprowadzenia opowieści z perspektywy jednej z głównych postaci

Świetnie mi się czytało tą część i uważam, że jest końcówka tej części to najlepszy fragment całej serii.
Na plus:
+ wartka i pełna napięcia akcja
+ złożone intrygi, a także wątek śledztwa w śledztwie
+ ciekawi bohaterowie
+ bogaty świat pełen różnych wartości, ambicji, konfliktów, ciekawych miejsc, postaci. Kreacja jest tak dobra, że z łatwością chłonie się każdy aspekt
+...

Druga część Trylogii jest równie dobra jak pierwsza, coraz więcej wątków się łączy i tajemnic wyjaśnia, znów przypominają o sobie bohaterowie z Trylogii o Magach Prochowych. Wszystko to napisane doskonale, aż chce się czytać, postacie tak nakreślone, że jest to godne pozazdroszczenia. W drugim tomie akcja poprowadzona równie wartko co w pierwszym, trzeba tylko usiąść i znaleźć odpowiednio dużo czasu na czytanie beż żadnych przerw. Są to naprawdę godziny dobrze wykorzystane oby tak dalej.

Druga część Trylogii jest równie dobra jak pierwsza, coraz więcej wątków się łączy i tajemnic wyjaśnia, znów przypominają o sobie bohaterowie z Trylogii o Magach Prochowych. Wszystko to napisane doskonale, aż chce się czytać, postacie tak nakreślone, że jest to godne pozazdroszczenia. W drugim tomie akcja poprowadzona równie wartko co w pierwszym, trzeba tylko usiąść i...

Długo zeszło mi czytanie kolejnej części cyklu, bo kompletnie nie potrafiłam z początku mocniej wejść w klimat powieści i za ten stan rzeczy wypadałoby winić tutaj miejscami nijako i trochę mdło brzmiącą fabułę, która tak naprawdę dopiero pod sam koniec na dobre ruszyła z kopyta i zaczęło się w końcu robić arcyciekawie i bardziej dynamicznie.
Zaskoczył mnie wątek Ka - poel, bo od samego początku, jeszcze od cyklu Magów Prochowych, bardzo mnie ta postać ciekawiła i widać już horyzontalne zalążki głębszego wyjaśnienia pochodzenia tej tajemniczej postaci no ale o tym mam nadzieję przekonać się w ostatnim już, finalnym tomie i mam nadzieję, że tym razem naprawdę nie będę mogła oderwać się od lektury.

Długo zeszło mi czytanie kolejnej części cyklu, bo kompletnie nie potrafiłam z początku mocniej wejść w klimat powieści i za ten stan rzeczy wypadałoby winić tutaj miejscami nijako i trochę mdło brzmiącą fabułę, która tak naprawdę dopiero pod sam koniec na dobre ruszyła z kopyta i zaczęło się w końcu robić arcyciekawie i bardziej dynamicznie.
Zaskoczył mnie wątek Ka -...

Piąta odsłona przygód magów prochowych to jak dotąd najbardziej nijaka pozycja z całej serii. Póki co poszczególne tomy oceniałem jako "niezłe" lub "kiepskie" - ten jest po prostu średni. Nie ma tu koślawych dialogów i nieprzemyślanych wątków z najsłabszych książek McClellana, nie ma też jednak zaskakujących zwrotów akcji i angażujących rozstrzygnięć z tych najlepszych.

Może to być zatem okazją do opisania rzeczy, która od początku w tym uniwersum mi nie leżała, a w "Gniewie Imperium" stała się jeszcze bardziej widoczna. Otóż prezentowane wydarzenia są bardzo brutalne i bezkompromisowe, a moralne wybory niejednoznaczne. Jednocześnie jednak ton powieści jest dość lekki, a bohaterowie... nazbyt bezrefleksyjni: co do jednego zdają się akceptować swoją sytuację i nie przywiązują zbyt wielkiej wagi do niepowodzeń i tragedii dziejących się dookoła. To trochę tak jakby opowiedzieć historię z książek Martina czy Abercrombiego utrzymując przy tym klimat z pierwszych części "Harry'ego Pottera". Nie jest to może zabieg destrukcyjny z punktu widzenia powieści, ale za to powoduje pewien dyskomfort podczas czytania i utrudnia faktyczne przeżywanie perypetii głównych bohaterów.

Piąta odsłona przygód magów prochowych to jak dotąd najbardziej nijaka pozycja z całej serii. Póki co poszczególne tomy oceniałem jako "niezłe" lub "kiepskie" - ten jest po prostu średni. Nie ma tu koślawych dialogów i nieprzemyślanych wątków z najsłabszych książek McClellana, nie ma też jednak zaskakujących zwrotów akcji i angażujących rozstrzygnięć z tych...

Krótka piłka. Część druga. Fantasy z tej średniej półki. Ale czyta się dość płynnie. Co do fabuły to lekko powielane schematy ale nie razi to zbyt strasznie. Postacie wyidealizowane i brakuje tu jakiej świeżości. Ale autor jakoś daje radę to ładnie obtoczyć w coś nawet zjadliwego. Na ciekawe zwroty i zaskakujące momenty przestałem już liczyć dawno, kiedy każdy bohater magicznie się wyleczy ze wszystkiego co go nie zabije (a i z tym by pewnie sobie poradził) i w pojedynkę każdy da radę każdemu choćby i ich tysiące nawet było... Aż dziw, że jeszcze nikt karabinu maszynowego tam nie wymyślił... Mimo wszystko szósteczka skoro to przeczytałem i biorę się za ciąg dalszy.

Krótka piłka. Część druga. Fantasy z tej średniej półki. Ale czyta się dość płynnie. Co do fabuły to lekko powielane schematy ale nie razi to zbyt strasznie. Postacie wyidealizowane i brakuje tu jakiej świeżości. Ale autor jakoś daje radę to ładnie obtoczyć w coś nawet zjadliwego. Na ciekawe zwroty i zaskakujące momenty przestałem już liczyć dawno, kiedy każdy bohater...

Rozwinięcie 1 tomu akcja przyśpiesza czyta się coraz lepiej i zdecydowanie polecam :)

Rozwinięcie 1 tomu akcja przyśpiesza czyta się coraz lepiej i zdecydowanie polecam :)

Druga część trylogii "Bogów krwi i prochu" trzyma poziom części pierwszej. Nasza trójka głównych bohaterów w różnych punktach kontynentu próbuje odnaleźć boski kamień i pokonać najazd Dynizyjczyków. Akcja mknie do przodu, mimo sporych rozmiarów książki czyta się bardzo szybko. Bohaterowie są bardzo dobrze opisani a postępowanie ich dobrze wyjaśnione. Pojawiają się kolejne znane osoby z pierwszej trylogii, co dodaje smaczku książce. Polubiłem ten świat i liczę na kolejne książki w tym świecie. Mimo, że przede mną jeszcze jedna ostatnia część, to już mi brakuje tych bohaterów i tego dobrze opowiedzianego świata. Polecam po raz kolejny książki tego autora.

Druga część trylogii "Bogów krwi i prochu" trzyma poziom części pierwszej. Nasza trójka głównych bohaterów w różnych punktach kontynentu próbuje odnaleźć boski kamień i pokonać najazd Dynizyjczyków. Akcja mknie do przodu, mimo sporych rozmiarów książki czyta się bardzo szybko. Bohaterowie są bardzo dobrze opisani a postępowanie ich dobrze wyjaśnione. Pojawiają się kolejne...

Jeśli miałbym wybierać, który tom otwierający mi się bardziej podobał, jeśli bym miał porównywać trylogię Magów Prochowych z Bogami Krwi i Prochu, to byłby to bardzo ciężki wybór, ale Grzechy Imperium podobały mi się chyba odrobinę bardziej.
Tak tutaj, gdybym miał porównywać historię z obu trylogii po dwóch tomach, wygrywa już zdecydowanie ta nowa.
Cała historia wydaje mi się ciekawsza, każdy z bohaterów ma ciekawy wątek, pojawia się sporo postaci z poprzedniej trylogii, czyta się bardzo szybko i się nie dłuży.
Nie spodziewałem się, że ta seria może okazać się lepsza od poprzedniej, a jednak:)

Jeśli miałbym wybierać, który tom otwierający mi się bardziej podobał, jeśli bym miał porównywać trylogię Magów Prochowych z Bogami Krwi i Prochu, to byłby to bardzo ciężki wybór, ale Grzechy Imperium podobały mi się chyba odrobinę bardziej.
Tak tutaj, gdybym miał porównywać historię z obu trylogii po dwóch tomach, wygrywa już zdecydowanie ta nowa.
Cała historia wydaje mi...