Paradoks

Drugi tom oprócz oczywistej kontynuacji wątków z tomu pierwszego, dodaje nam w prezencie całkiem spory pakiet nowych bohaterów, którym możemy kibicować (lub nie, to już jak kto woli). Rzuca też nowe światło na sprawę Slaugh, a przede wszystkim ich motywacji. I takiego zabiegu na pewno się nie spodziewałem, biorąc pod uwagę mocno rozrywkowy charakter książki. Autor w posłowiu wspomina, że miał okazję spotkać się i rozmawiać o warsztacie z Pratchettem, może właśnie to miało na niego duży wpływ? Kto to wie.

W każdym razie całość czytało się bardzo dobrze, dodatkowo daje też o sobie znać doświadczenie z serialami autora, bo kończący tom cliffhanger sprawił, że nie mogę doczekać się części trzeciej. W dalszym ciągu to kawał porządnej fantastyki.

Kompletnie nieistotny fakt na koniec: kilkanaście lat temu, gdzieś w telewizji oglądałem bardzo dobry serial. Przy czym od jakiegoś roku próbowałem go znaleźć i ponownie obejrzeć, tylko za nic nie mogłem sobie przypomnieć tytułu, a tłumaczenie ludziom, że ważną rolę grała w nim kobieta umiejąca kontaktować się z zaświatami, na niewiele się zdawało. Jakie było moje zdziwienie, kiedy dzisiaj odkryłem, że serial "Afterlife" (olśnienie przyszło dopiero kiedy zauważyłem tytuł w notce o autorze) powstał w 2005 roku, a jego scenarzystą był właśnie autor. Świat jest jednak całkiem mały :)

Drugi tom oprócz oczywistej kontynuacji wątków z tomu pierwszego, dodaje nam w prezencie całkiem spory pakiet nowych bohaterów, którym możemy kibicować (lub nie, to już jak kto woli). Rzuca też nowe światło na sprawę Slaugh, a przede wszystkim ich motywacji. I takiego zabiegu na pewno się nie spodziewałem, biorąc pod uwagę mocno rozrywkowy charakter książki. Autor w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niezła. Płynna, dynamiczna akcja. Ciekawi, nieszablonowi bohaterzy pokonujący trudności w specyficznym i klimatycznym Londynie. Z przyjemnością sięgnę po kontynuacje.

Niezła. Płynna, dynamiczna akcja. Ciekawi, nieszablonowi bohaterzy pokonujący trudności w specyficznym i klimatycznym Londynie. Z przyjemnością sięgnę po kontynuacje.

Pokaż mimo to

Rozkręciła się akcja. Czekam na więcej 😃

Rozkręciła się akcja. Czekam na więcej 😃

Pokaż mimo to

Sam nie wiem.Co sądzić, trochę dobrze trochę tak sobie.Dobry wątek fantasy,ale słaby obyczajowy.Nie mam siły pisać.Gardlo zbyt mocno boli.

Sam nie wiem.Co sądzić, trochę dobrze trochę tak sobie.Dobry wątek fantasy,ale słaby obyczajowy.Nie mam siły pisać.Gardlo zbyt mocno boli.

Pokaż mimo to

Od razu rzuciło mi się w oczy jedno - okładka jest dużo ładniejsza niż poprzedniego tomu ;) Szkoda, że to jednorazowy przypadek.
Wydarzenia to natychmiastowa kontynuacja tych z "Nadzoru", więc bardzo łatwo było mi się wczuć w ich klimat. Całość nadal jest mroczna i ponura, ale część wydarzeń zostaje przeniesiona do magicznego labiryntu luster oraz dalej poza Londyn.
Pojawiają się tutaj nowi bohaterowie (np. venatrix Cait), starzy zostają bez większych zmian, co nie do końca było plusem. Dowiedziałam się natomiast, kto i dlaczego jest paradoksem, a czego się nie spodziewałam.
Książka zainteresowała mnie na tyle, że z chęcią poznam zakończenie trylogii.

Od razu rzuciło mi się w oczy jedno - okładka jest dużo ładniejsza niż poprzedniego tomu ;) Szkoda, że to jednorazowy przypadek.
Wydarzenia to natychmiastowa kontynuacja tych z "Nadzoru", więc bardzo łatwo było mi się wczuć w ich klimat. Całość nadal jest mroczna i ponura, ale część wydarzeń zostaje przeniesiona do magicznego labiryntu luster oraz dalej poza...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pierwsza odsłona Trylogii Nadzoru Charlie Fletchera „kupiła” mnie niesamowitym obrazem tego zasnutego mgłą wiktoriańskiego Londynu. I choć fabuła mnie nie porwała, bohaterowie byli szablonowi i mocno przewidywalni, postanowiłam kontynuować przygodę z Ostatnią Ręką i sięgnęłam po drugą odsłonę cyklu pod tytułem Paradoks.

Po drugiej stronie lustra…
Po odzyskaniu ręki Sara Falk wyrusza na poszukiwania Johna Sharpa, który zaginął między lustrami. W tym czasie Lucy i Charlie rozpoczynają szkolenie, by stać się pełnoprawnymi członkami Nadzoru. Tamplebane oczywiście „nie zasypuje gruszek w popiele” i nadal planuje swoją zemstę na Nadzorze.

Czy będąc w tak słabej kondycji, organizacja jest w stanie utrzymać, choć namiastkę porządku i przetrwać?

Każdy sobie…
Nadal „czegoś” mi w tej historii brakuje.

Stale wydaje mi się ona niedopracowana i momentami płaska. Czuć, że autor ma pomysł, ale to jak rozmienia się na drobne i każdemu z bohaterów chce poświęcić osobny wątek, po prostu poraża i nie angażuje.

Cierpią na tym bohaterowie, bo wydają się przez to jacyś rozmamłani i sprawiają wrażenie, jakby każdy sobie… Przez to nie potrafię nawiązać więzi z żadnym z nich. Owszem każdemu potrafię przypisać jakąś cząstkę osobowości, która mnie fascynuje i ujmuje, ale to nie powoduje, że czekam na kolejne spotkanie z danym bohaterem z wypiekami na twarzy.

Gdzie jest ten klimat?

No i jeszcze rzecz, która chyba najbardziej mnie zabolała. Ulotnił się gdzieś ten cudowny klimat wiktoriańskiego Londynu. Ja rozumiem, że część akcji przeniosła się do luster, ale z drugiej strony nadal jest sporo „bieganiny” po mieście, które teraz stało się po prostu nijakie.

Trochę mi się „ulało”. Może nawet trochę za bardzo. Bo sama książka nie jest taka zła. Jest po prostu mocno przeciętna i przy pierwszym tomie oraz obietnicach z niego płynących — wypada blado. Na szczęście akcja w drugiej połowie książki i zakończenie pokazały „moc”, dlatego mam małą nadzieję, że trzeci tom wynagrodzi mi wszelkie niedoskonałości płynące z tego spotkania. ;)

http://unserious.pl/2020/03/paradoks/

Pierwsza odsłona Trylogii Nadzoru Charlie Fletchera „kupiła” mnie niesamowitym obrazem tego zasnutego mgłą wiktoriańskiego Londynu. I choć fabuła mnie nie porwała, bohaterowie byli szablonowi i mocno przewidywalni, postanowiłam kontynuować przygodę z Ostatnią Ręką i sięgnęłam po drugą odsłonę cyklu pod tytułem Paradoks.

Po drugiej stronie lustra…
Po odzyskaniu ręki Sara...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wszystko co podobało mi się w pierwszym tomie jest i tutaj: wiktoriański Londyn, tajemnicze zło i garstka bohaterów próbująca je powstrzymać. Przemawia do mnie wszystko: mroczny klimat, intryga, bohaterowie. Mało tego, pojawia się nawet wątek miłosny, który bardzo lubię.

A jednak dałam gwiazdkę mniej. Dlaczego? Nie lubię niekonsekwencji.

Pod koniec pierwszego tomu ginie czarny charakter w osobie prawnika Zebulona. Śmierć ponosi z ręki Kowala a na widok tego co zostało z jego twarzy wymiotuje ostatni gałganiarz. Na początku drugiego tomu jego brat patrzy na twarz martwego brata i widzi na niej wyraz zaskoczenia. Zebulon przedstawiony jest również jako ofiara zatonięcia. Szkoda, że autor tego nie wyłapał bo jest to zadra, która kłuje podczas czytania, pomimo że reszta książki jest rewelacyjna.

Wszystko co podobało mi się w pierwszym tomie jest i tutaj: wiktoriański Londyn, tajemnicze zło i garstka bohaterów próbująca je powstrzymać. Przemawia do mnie wszystko: mroczny klimat, intryga, bohaterowie. Mało tego, pojawia się nawet wątek miłosny, który bardzo lubię.

A jednak dałam gwiazdkę mniej. Dlaczego? Nie lubię niekonsekwencji.

Pod koniec pierwszego tomu ginie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Sara i Sharp zagubieni między lustrami, Lucy i Charlie zaczynający szkolenie, Jed wyłapujący szczury i machający ogonkiem, a wrogowie knujący coraz gorsze intrygi.. Drugi tom i muszę przyznać, robi się coraz ciekawiej. Coraz więcej interesujących bohaterów z ciekawymi mocami, wreszcie też poznajemy przeszłość niektórych z nich. Dużym plusem dla tej serii, jest wyjątkowość "stworów" w niej występujących. Nie ma tam typowych elfów, chochlików, krasnoludów itp itd. Mamy za to dusiołki czy podmieńce. Jedynie postać Obywatela mnie nie przekonuje, ale póki co, mało o nim było, może w kolejnym tomie bardziej się wyjaśni jaka jest jego rola w całej tej historii. Kolejnym plusem dla tej trylogii, są krótkie rozdziały, przeskakujące od jednego bohatera do kolejnego. Ciężko mi się oderwać od książki tak napisanej. Polecam :)

Sara i Sharp zagubieni między lustrami, Lucy i Charlie zaczynający szkolenie, Jed wyłapujący szczury i machający ogonkiem, a wrogowie knujący coraz gorsze intrygi.. Drugi tom i muszę przyznać, robi się coraz ciekawiej. Coraz więcej interesujących bohaterów z ciekawymi mocami, wreszcie też poznajemy przeszłość niektórych z nich. Dużym plusem dla tej serii, jest wyjątkowość...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ostatnia Ręka Nadzoru wciąż patroluje granicę pomiędzy tym, co naturalne a tym, co nadprzyrodzone, rozświetlając ciemności nikłym płomieniem świecy. Nikt nie potrafi przewidzieć, jak sobie poradzi. Nowym członkom brakuje wyszkolenia, a weterani są zmęczeni i bezbronni. Ta słabość przyciąga do miasta nowych wrogów, ale także zaskakujących sprzymierzeńców zza oceanu.
Najbardziej jednak szokujące są nowe rewelacje dotyczące przeszłości Nadzoru, które ujawniają prawdziwe niebezpieczeństwo zagrażające światu. Ich źródło kryje się w miejscu, w którym utknęli Sharp i Sara. To właśnie tam będą oni musieli rozwikłać sekret Czarnych Luster i zmierzyć się z tym, co się w nich czai, uważając, aby nie podążyło za nimi do domu.

Ciemne wody się wznoszą, świece migoczą, ale światło nie gaśnie. Póki co...

Ostatnia Ręka Nadzoru wciąż patroluje granicę pomiędzy tym, co naturalne a tym, co nadprzyrodzone, rozświetlając ciemności nikłym płomieniem świecy. Nikt nie potrafi przewidzieć, jak sobie poradzi. Nowym członkom brakuje wyszkolenia, a weterani są zmęczeni i bezbronni. Ta słabość przyciąga do miasta nowych wrogów, ale także zaskakujących sprzymierzeńców zza...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po wydarzeniach z „Nadzoru” członkowie Ostatniej Ręki postanawiają szkolić Lucy i Charliego, aby w po czasie mogli oni uzupełnić szeregi organizacji. Problemem jest nieustanny brak zaufania do dziewczyny, której postępowanie od samego początku jest dość chaotyczne. Poza tym ona sama nie może zdecydować, gdzie jest jej miejsce w świecie. Równocześnie rozwija się historia Sary Falk i Johna Sharpa, którzy w ostatnich rozdziałach poprzedniej części wkroczyli w niebezpieczny świat luster i próbują znaleźć się w nich wzajemnie, podczas gdy w Londynie Nadzór usiłuje wstać z kolan.

Książka jednak cierpi na te same problemy, co część pierwsza. Ilość wątków, z którymi czytelnik musi sobie radzić, jest nie do zniesienia. Jednocześnie śledzimy losy Lucy i Charliego z Nadzorem, Sary i Sharpa w lustrach, niemego Amosa ze Zmorą i czasami przewijają się fragmenty z Templebane lub łowcami. Tak napisana książka mogłaby „działać”, ale nie z taką formą rozdziałów. Jeden potrafi mieć 6-10 stron, co jedynie lekko nas wprowadza w daną sytuację. W momencie kiedy zaczęłam rozumieć, co stało się z Amosem, zostałam nagle wrzucona w szkolenie Charliego w kanałach. Może to również zaważyć na odbiorze postaci przez czytelnika. Nie przywiązałam się do żadnego konkretnego bohatera na tyle, by ze zniecierpliwieniem śledzić jego losy. Do tego stopnia, że obojętne mi było kto, gdzie i czy zginie, bo nie miałam z nikim żadnego emocjonalnego połączenia.

Tak samo jak pierwszy tom - zbyt dużo opisów względem samych dialogów. Do tego samych "walk" praktyczne wogóle niema

Po wydarzeniach z „Nadzoru” członkowie Ostatniej Ręki postanawiają szkolić Lucy i Charliego, aby w po czasie mogli oni uzupełnić szeregi organizacji. Problemem jest nieustanny brak zaufania do dziewczyny, której postępowanie od samego początku jest dość chaotyczne. Poza tym ona sama nie może zdecydować, gdzie jest jej miejsce w świecie. Równocześnie rozwija się historia...

więcej

mniej

Pokaż mimo to