Znośna próba pożenienia fantasy z historią Polski. Autor wybrał ciekawy okres historyczny i okoliczności, które pozwoliły mu wpleść w swoją narrację wątki nadprzyrodzone. Można dyskutować na ile osiągnął sukces.
Ja przeczytałem i stwierdzam, że mi się podobało.
P.S. Czytając tu i ówdzie recenzje tej książki znalazłem zarzuty, że autor swobodnie traktuje fakty historyczne albo, że tyle tu historii ile w "Krzyżakach" Sienkiewicza.... Dużo rozumiem, ale mam wrażenie, że tego typu opinie świadczą o tym, że ktoś nie do końca pojął z jakim gatunkiem literackim m do czynienia...

Znośna próba pożenienia fantasy z historią Polski. Autor wybrał ciekawy okres historyczny i okoliczności, które pozwoliły mu wpleść w swoją narrację wątki nadprzyrodzone. Można dyskutować na ile osiągnął sukces.
Ja przeczytałem i stwierdzam, że mi się podobało.
P.S. Czytając tu i ówdzie recenzje tej książki znalazłem zarzuty, że autor swobodnie traktuje fakty historyczne...

"Delikatne uderzenie pioruna" Dariusza Domagalskiego - Odkrywanie Symbolów, Zagubionej Historii i Metafizycznego Zagadnienia

Czy kiedykolwiek zastanawialiście się, jak głęboko zakorzenione mogą być symbole w naszej kulturze? "Delikatne uderzenie pioruna" Dariusza Domagalskiego wkracza w tajemniczy świat ukrytych znaków, ukazując przewrotne spojrzenie na rzeczywistość. Ta opowieść to jakby nowoczesne spojrzenie na starą mądrość, choć czasami można się w tej symbolice zagubić. Moja ocena to 5/10 - to podróż w głąb znaków i mitów, choć z pewnymi zakrętami.

Dariusz Domagalski ukazuje nam świat pełen symboli i znaków, które kierują losami bohaterów. Nie jest to jednak fantasy w klasycznym sensie - to opowieść, która czerpie z kabalistycznej mądrości i mistycznego myślenia. Wątek duchowy i metafizyczny przeplata się z codziennością, choć nie zawsze w sposób klarowny.

Bohaterowie tej opowieści pędzą przez Żmudź w poszukiwaniu prawdy, która może zrewolucjonizować ich postrzeganie rzeczywistości. Symbole, jak krzyże na białych płaszczach czy litewska Pogoń, ukazują głęboko skrywaną prawdę o równowadze wszechświata. Jednakże, choć opowieść ta ma potencjał do odkrycia czegoś niezwykłego, czasami może się to wiązać z pewnym zawiłościami i trudnościami w przyswajaniu treści.

Twórczość Domagalskiego wprowadza nas w świat, który nie jest tylko fantazją, ale też próbą ukazania głębszych warstw rzeczywistości. Metafizyczne aspekty opowieści wzbogacają ją o głębię i tajemniczość, choć czasami trudno jest utrzymać balans między tymi dwoma światami.

Podsumowując, "Delikatne uderzenie pioruna" Dariusza Domagalskiego to opowieść o symbolach, mistyce i ukrytej mądrości. Choć opowieść ta ma swoje chwile, nie zawsze udaje się jej utrzymać jasność przekazu. Moja ocena to 5/10 - to podróż w głąb znaków i mitów, choć czasami można się w tym zagubić.

"Delikatne uderzenie pioruna" Dariusza Domagalskiego - Odkrywanie Symbolów, Zagubionej Historii i Metafizycznego Zagadnienia

Czy kiedykolwiek zastanawialiście się, jak głęboko zakorzenione mogą być symbole w naszej kulturze? "Delikatne uderzenie pioruna" Dariusza Domagalskiego wkracza w tajemniczy świat ukrytych znaków, ukazując przewrotne spojrzenie na rzeczywistość. Ta...

Bardzo dobry pomysł. Niestety autorowi zabrakło konceptu, jak z opowiadania zrobić powieść. Sama fabuła jest całkiem niezła. Gdyby nie upór przy cyklu dałoby się zrobić jeden- dwa tomy. Na niekorzyść czytelnika Domagalski uparł się dolewać wody do pełna. Redaktor powinien wykreślić wszystkie zaśmiecające sceny pornograficzne, które niczemu nie służą, i przynajmniej 2/3 opisów przyrody, bo ich liczba przekracza ludzką wytrzymałość. Może w pozostałych tomach będzie lepiej.

Bardzo dobry pomysł. Niestety autorowi zabrakło konceptu, jak z opowiadania zrobić powieść. Sama fabuła jest całkiem niezła. Gdyby nie upór przy cyklu dałoby się zrobić jeden- dwa tomy. Na niekorzyść czytelnika Domagalski uparł się dolewać wody do pełna. Redaktor powinien wykreślić wszystkie zaśmiecające sceny pornograficzne, które niczemu nie służą, i przynajmniej 2/3...

Tak to jest jak się nie przeczyta o czym jest książka.Widzę cykl krzyżacki pewnie jakieś nowe inne ujęcie dziejów wojen polsko litewsko krzyżackich a tu wjazd z kabałą.Pomieszanie z poplątaniem,beznadziejne sylwetki bohaterów a najbardziej mnie wkurza ,że kupiłem cały cykl krzyżacki do odsłuchania a ledwo przebrnąłem przez pierwszą część.

Tak to jest jak się nie przeczyta o czym jest książka.Widzę cykl krzyżacki pewnie jakieś nowe inne ujęcie dziejów wojen polsko litewsko krzyżackich a tu wjazd z kabałą.Pomieszanie z poplątaniem,beznadziejne sylwetki bohaterów a najbardziej mnie wkurza ,że kupiłem cały cykl krzyżacki do odsłuchania a ledwo przebrnąłem przez pierwszą część.

Znalazłem ten tytuł szukajac następcy Trylogii Husyckiej mistrza Sapkowskiego. Niestety to nie ten poziom. Zdecydowanie za dużo opisów na temat polityki ówczesnego świata i nikomu nie potrzebnych regół Kabały a za mało samej akcji i przygód naszego protagonisty, przez co nie mogłem nawiązać z nim rzadnej więzi emocjonalnej. Zdecydowanie balans pomiędzy wprowadzeniem w świat i akcją poszwedł w złą stronę. O ile mi wiadomo to miała być powieść przygodowa a nie książka popularnonaukowa. Mam nadzieję że kolejne tomy nie będą miały tego mankamentu.

Znalazłem ten tytuł szukajac następcy Trylogii Husyckiej mistrza Sapkowskiego. Niestety to nie ten poziom. Zdecydowanie za dużo opisów na temat polityki ówczesnego świata i nikomu nie potrzebnych regół Kabały a za mało samej akcji i przygód naszego protagonisty, przez co nie mogłem nawiązać z nim rzadnej więzi emocjonalnej. Zdecydowanie balans pomiędzy wprowadzeniem w...

Kolejny przykład na to, że przy wyborze lektury nie należy sugerować się okładka. Ani opiniami na LC ;)
W moim odczuciu autorowi udało się genialnie połączyć fabułę, wydarzenia historyczne i elementy magii. Metafory, epitety i szeroko pojęte posługiwanie się językiem również oceniam na bardzo dobre. Przeczytałam z przyjemnością i w najbliższej przyszłości z pewnością sięgnę po kolejne tomy.

Kolejny przykład na to, że przy wyborze lektury nie należy sugerować się okładka. Ani opiniami na LC ;)
W moim odczuciu autorowi udało się genialnie połączyć fabułę, wydarzenia historyczne i elementy magii. Metafory, epitety i szeroko pojęte posługiwanie się językiem również oceniam na bardzo dobre. Przeczytałam z przyjemnością i w najbliższej przyszłości z pewnością...

Zanim wziąłem się za "Delikatne..." obgryzałem trochę paznokcie. Liczyłem na unowocześnionego Zbyszka z Bogdańca (bioniczne kończyny, noktowizory w oczach, plazmatyczne pawęże),który w niezłą kabałę się wplątał.
Zamiast sonicznego starcia z Zakonem, zaproszono mnie do stołu zastawionego sylwetkami bohaterów przedednia Wielkiej Wojny [najbardziej smakowali tworzący tło: Mikołaj z Ryńska, Warcisław z Gotartowic, Piotr Świnka czy Jaśko "Szubienicznik"].
W całym kulinarnym ambarasie - Na pierwsze danie podano, nie krzyżacki czerep z jabłkiem w ustach, jak się spodziewałem, tylko gęstą polewkę, pełną gniewu, i spisków zwiastujących eskalację konfliktu, uwędzoną zgliszczami strzech Żemajtisów, czy mieszkańców pogranicza krzyżacko - polskiego przełomu wieków.
Główny bohater to talerz, pozwala skonsumować całość, ale jako, że jest naczyniem [piękna burgundzka robota], trochę trudno się nim najeść.
Wątek fantastyczny - nowo nabyte sztućce fortyfikują kasztel zastawy, bardzo ładnie wyglądają, lecz za Chiny Ludowe nie potrafię się nimi posługiwać, dlatego próbuje nimi fechtować, wtedy gdy nikt nie patrzy.
Za to, prowadzenie retrospektywnym torem, zachodnioeuropejskiego obyczaju rycerskiego na tle wydarzeń Wojny Stuletniej, sięgam jak zgrabnie złożoną serwetę, która dobrze wykrochmalona nie pozwoli ubrudzić stołującego się, a solidną prezencją - cieszy oko.
Uważam, że prócz nastrojowej atmosfery wszechobecnego spiskowania i szpiegowania, najbardziej przyprawione kęsy to: wspomnienie bitwy pod Worsklą [Spytek z Melsztyna Leonidasem tego starcia]; dalej nieco przetransportowana w czasie i okolicznościach obrona Bobrownik, a dzięki Dżalal ad-Dinowi - dźwięku gwizdka Lipków - nie będę już tylko kojarzył z podjazdami Kmicica.
Zadanie domowe z historii zostało odrobione, chyba nawet z gwiazdką. Stwierdzenie - Lubię powieści z przypisami - działa czasem jak antyreklama, stąd uwaga na końcu.
Moim zdaniem, Pan D. stawiając fundamenty fabuły cyklu krzyżackiego, bardzo skrzętnie zebrał materiał źródłowy i scementował umiejętnie ze swoją wyobraźnią, dlatego mam ochotę posmakować kolejnych propozycji. Liczę, że nauczę się korzystać z kabały sztućców, a talerz się nie potłucze, tylko go zjem.

Zanim wziąłem się za "Delikatne..." obgryzałem trochę paznokcie. Liczyłem na unowocześnionego Zbyszka z Bogdańca (bioniczne kończyny, noktowizory w oczach, plazmatyczne pawęże),który w niezłą kabałę się wplątał.
Zamiast sonicznego starcia z Zakonem, zaproszono mnie do stołu zastawionego sylwetkami bohaterów przedednia Wielkiej Wojny [najbardziej smakowali tworzący tło:...

Kupiłem jakiś czas temu w Antykwariacie. Poszedłem tam po Moralność Pani Dulskiej, a ostatecznie wyszedłem z książką Dariusza Domagalskiego, ale bez dzieła Zapolskiej. Do zakupu skłonił mnie opis na odwrocie. Pomyślałem, że wojna z krzyżakami to naprawdę dobry pomysł na książkę fantasy, a wątki kabalistyczne mogą opowieść urozmaicić.
No i trochę się zawiodłem. Nie siedzi mi w ogóle sama koncepcja przebudzonych, którzy grają w swoją grę, niezrozumiałą dla zwykłych ludzi. Mam wrażenie, że przebudzeni, po zaakceptowaniu propozycji oświecenia, w ogóle już sami o sobie nie stanowią, będąc jedynie wykonawcą woli danej safiry, emanacji boskiego światła. Tak więc wątek kabalistyczny, po którym coś tam sobie obiecywałem, rozczarował mnie niestety. Ktoś wcześniej tutaj napisał, że kabała w ogóle nie pasuje mu do słowiańskiego klimatu Polski i Litwy i jak się teraz zastanawiam, to faktycznie coś w tym jest. Z perspektywy osoby, która książkę już przeczytała, to szkoda trochę, że autor zamiast w kabałę nie poszedł w słowiańską mitologię.
O wątku miłosnym w powieści nie będę za dużo pisał, bo w sumie nie ma o czym. Miłość jak miłość w książkach fantasy - ranny młodzian, piękna dziewczyna, która go leczy, obustronne zauroczenie, seks, wspólne przygody, poświęcenie i ostateczna bitwa ze złem, którą bohater toczy ramię w ramię ze swoją miłością. Wszystko to w imię czegoś, co zwykłym ludziom do głowy się nie mieści, bo tak - Dagobert jak i Aine są przebudzonymi.
Na plus wątki historyczne i znajomość tematu, czyli praca źródłowa. Myślę, że autor przeczytał sporo opracowań tak o wojnie z 1409-1410, jak i o wojnie trzynastoletniej. W ogóle autor się zna na rzeczy. W bibliografii Domagalski uwzględnił najbardziej cenione pozycje, dotyczące faktów, wokół których obraca się fabuła książki. Ja to zawsze doceniam.
Cóż więc... Książka nie jest zła, ale nie jest też dobra. Można powiedzieć, że jest średnia. Jeśli kiedyś trafię na kontynuację, w sensie jeśli wpadnie mi w ręce, to pewnie przeczytam, ale żebym sam jej szukał, to raczej nie.

Kupiłem jakiś czas temu w Antykwariacie. Poszedłem tam po Moralność Pani Dulskiej, a ostatecznie wyszedłem z książką Dariusza Domagalskiego, ale bez dzieła Zapolskiej. Do zakupu skłonił mnie opis na odwrocie. Pomyślałem, że wojna z krzyżakami to naprawdę dobry pomysł na książkę fantasy, a wątki kabalistyczne mogą opowieść urozmaicić.
No i trochę się zawiodłem. Nie siedzi...

Trochę do mnie nie trafiła, za dużo tych mistycyzmów itp. Przy lekturze naszła mnie też pewna refleksja, że część autorów mogłaby pisać zupełne niezłe powieści historyczne (czy historyczno-przygodowe) a nie wiedzieć czemu pcha się w łączenie tego z fantasy. Czy polski czytelnik powieści gatunkowej jest skierowany tylko na fantastykę (oczywiście nie licząc kryminałów i romansideł)? A powieść historyczna to tylko Sienkiewicz i Prus? Szkoda, bo na świecie, np na Zachodzie, powieść historyczna (chodzi mi zwłaszcza o okres antyku i średniowiecza) ma się bardzo dobrze. A u nas niemal pustka, a jak już się pojawia to albo słabe, albo właśnie wymieszane z fantastyką....

Trochę do mnie nie trafiła, za dużo tych mistycyzmów itp. Przy lekturze naszła mnie też pewna refleksja, że część autorów mogłaby pisać zupełne niezłe powieści historyczne (czy historyczno-przygodowe) a nie wiedzieć czemu pcha się w łączenie tego z fantasy. Czy polski czytelnik powieści gatunkowej jest skierowany tylko na fantastykę (oczywiście nie licząc kryminałów i...

Duzy plus dla autora za Bobrowniki, moja rodzina stamtąd pochodzi i sa tam ruiny zamku o ktorym mowa w ksiazce. (Musialam to napisac) Ksiazka sama w sobie niezla.

Duzy plus dla autora za Bobrowniki, moja rodzina stamtąd pochodzi i sa tam ruiny zamku o ktorym mowa w ksiazce. (Musialam to napisac) Ksiazka sama w sobie niezla.