Księżyce Monarchy

O niebo lepsza od części pierwszej.
Skleroza nie boli. Wątek z rasą "cyberków", już gdzieś był. Ludzie, jako twór innej cywilizacji? Istnieje taka możliwość.

O niebo lepsza od części pierwszej.
Skleroza nie boli. Wątek z rasą "cyberków", już gdzieś był. Ludzie, jako twór innej cywilizacji? Istnieje taka możliwość.

Pokaż mimo to

Już lepiej, ale...

Już lepiej, ale...

Pokaż mimo to

Coraz słabiej. Niewiele zaskakuje, większości można domyślić się z pierwszego tomu. Opisy obcych światów z gadami, ptakami i roślinnością przypominającą ziemską? Postacie albo złe - i to bardzo złe, albo dobre, a wtedy miłość, prawość, współczucie wylewa im się uszami. Nawet od lekkiej literatury, czy przeznaczonej dla młodzieży można oczekiwać przemyślanej akcji i bohaterów chociaż ciut ciut nieprzewidywalnych.

Coraz słabiej. Niewiele zaskakuje, większości można domyślić się z pierwszego tomu. Opisy obcych światów z gadami, ptakami i roślinnością przypominającą ziemską? Postacie albo złe - i to bardzo złe, albo dobre, a wtedy miłość, prawość, współczucie wylewa im się uszami. Nawet od lekkiej literatury, czy przeznaczonej dla młodzieży można oczekiwać przemyślanej akcji i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mój ulubiony księżyc to pustynny.Tam były najlepsze przygody.
Tyle tu akcji,obcych ras.
Budowli.
Niesamowita książka.Pisana doskonałym językiem.
Zawiera w sobie tyle filozofii.

Mój ulubiony księżyc to pustynny.Tam były najlepsze przygody.
Tyle tu akcji,obcych ras.
Budowli.
Niesamowita książka.Pisana doskonałym językiem.
Zawiera w sobie tyle filozofii.

Pokaż mimo to

Dariusza Domagalskiego nie trzeba przedstawiać. Pisarz ma na swoim koncie już kilkanaście tytułów, między innymi Angele Dei i Osobliwość opublikowane w serii Horyzonty Zdarzeń, a także te z Cyklu Krzyżackiego. Teraz przyszła kolej na coś w kosmicznej otchłani, a dokładniej w nieco nostalgicznej, ale żwawej powieści o ostatnich niedobitkach ludzi rozrzuconych po całym kosmosie.

Hajmdal jest ciekawym i dość zajmującym science fiction z istotną rolą militariów, a także dużą dawką międzyludzkich relacji. Całość na obecną chwilę liczy trzy tomy. Trafiamy do dalekiej przyszłości, kiedy to Ziemia jako planeta nie istnieje, a ocaleni ludzie próbują na nowo odtworzyć swoją cywilizację. W porozumienie z Togarianami, Federacja Terrańska zbudowała potężny okręt “Hajmdal” będący drednotem, liniowcem mogącym prowadzić samodzielne działania wojenne. W zamian za pięcioletnie chronienie rasy Togarian, Ziemianie otrzymają jedną z planet do ponownego zasiedlenia. I kiedy wydaje się, że wszystko jest na dobrej drodze, do układu Epsilon Eridani przybywają siły wroga chcące raz na zawsze pozbyć się ludzi i ich okrętu. “Hajmdal” zmuszony do ucieczki rozpoczyna długą i męczącą tułaczkę na obrzeża galaktyki.

Oczywiście nie od samego początku jesteśmy w ogniu walki. Pierwsze rozdziały przedstawiają skomplikowane relacje różnych ras, galaktyczną scenę polityczną, a także mnóstwo informacji pośrednich płynących od pojedynczych jednostek. Świat Domagalskiego jest obszerny, pełen niespodzianek i ciekawie poprowadzonych motywów, jak chociażby znaczenie ludzkiej rasy dla innych gatunków żyjących w kosmosie; bo chociaż cywilizacyjnie wielu wrogom nie dorównujemy, to jednak galaktyka drży przed naszą charyzmą i pomysłowością. Adaptujemy się, jesteśmy waleczni, a wojnę mamy we krwi i taka też jest załoga “Hajmdala”.

Na przestrzeni trzech tomów nie zawsze jednak jest równo. Początek podróży w końcówce traci tempo ze względu na nieco nietrafione zachowania poszczególnych bohaterów. Poza tym Domagalski sprawnie poprowadził kosmiczne starcie drednota “Hajmdal” z siłami dwóch wrogich ras, ubarwiając wszystko kilka zwrotami akcji i ciekawie zaprezentowanymi manewrami militarnymi. W części drugiej pt. Księżyce Monarchy, kiedy to wydarzenia dotyczą dwóch księżyców Monarchy i stacjonujących na nim oddziałów wojsk rozpoznawczych, opowieść bardzo wyraźnie zwalnia i traci tempo. Zostajemy wrzuceni w wir wzajemnych relacji i kiełkujących intryg, które powoli nabierają kształtów. Jest nieco zbyt spokojnie i łatwo odejść od książki. Największym zaskoczeniem jest jednak tom trzeci zatytułowany Bunt, w którym pojawia się mnóstwo ciekawych zwrotów akcji, w dodatku dotyczących osób, po których byśmy się nie spodziewali czegoś szczególnego. Owszem nadal nieco wszystko się dłuży, niemniej warto przeboleć owe mankamenty, aby poznać zakończenie. W tym tomie Domagalski świetnie rozwiązuje wiele relacji między bohaterami.

Po więcej zapraszamy na Wypowiemsie.pl:
http://wypowiemsie.pl/recenzja-hajmdal-poczatek-podrozy-ksiezyce-monarchy-bunt/

Dariusza Domagalskiego nie trzeba przedstawiać. Pisarz ma na swoim koncie już kilkanaście tytułów, między innymi Angele Dei i Osobliwość opublikowane w serii Horyzonty Zdarzeń, a także te z Cyklu Krzyżackiego. Teraz przyszła kolej na coś w kosmicznej otchłani, a dokładniej w nieco nostalgicznej, ale żwawej powieści o ostatnich niedobitkach ludzi rozrzuconych po całym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Seria nadal rozwija się w stronę dobrze napisanego i wciągającego science fiction akcji, w której pierwsze skrzypce ma grać widowiskowość. Tom drugi przenosi większą część historii do miejsca, gdzie można poczuć mniej lub bardziej twardy grunt pod nogami. Zmiana miejsca akcji doskonale wpływa na odbiór dzieła, niwelując pewnie niedociągnięcia pierwszego tomu, w którym autor niekoniecznie zbyt mocno trzymał się znanych nam zasad fizyki podczas opisywania kosmicznych potyczek. Tutaj ten problem nie występuje a na dodatek, mógł on popuścić wodzę fantazji przy tworzeniu opisów zarówno flory, jak i fauny oraz autochtonów. Tempo całej historii nieco spowalnia pozwalając jeszcze mocniej skupić się na załodze Hajmdala. Ludzie, którzy do niedawna byli zlepkiem różnych charakterów i pomysłów na przyszłość, nagle stali się zwartym kolektywem, działającym jak jeden wydajny organizm. Wcześniejsze niesnaski i różnice kulturowe zostały zastąpione braterstwem broni. Momentami popadamy tutaj w zbyt pompatyczne treści (bohaterscy i dzielnic potomkowie ziemian, będą walczyć do ostatniej kropli krwi). Autor doskonale zdaje sobie z tego sprawę i stara się to w pewien sposób kontrastować motywem szpiega i jednostek, którym daleko do heroiczności a bliżej do psychopatycznych morderców (ciekawy motyw z końca książki). Mocniejsze skupienie się na ludziach, ich problemach, emocjach, pokładowych romansach, jest doskonałym przerywaniem, dla mocniej i widowiskowej akcji której tutaj nie brakuje. Zarówno zwiadowcy, jak i szturmowcy będą tutaj nader często korzystać ze swojego bojowego wyposażenia. Główna oś historii, którą jest zagadka, dlaczego nagle wszyscy chcą unicestwić ludzi, jest tutaj tylko malutkim dodatkiem migoczącym gdzieś w oddali pobliskiego Monarchy. Zabieg mający na celu pokazanie, że cała fabuła nie prędko się skoczy i na czytelnika będzie czekać jeszcze wiele tomów serii, zanim tak naprawdę ta zagadka zostanie rozwikłana.

Księżyce Monarchy to naprawdę dobrze napisana powieść sci-fi akcji, które wciąga niczym czarna dziura. Nic jednak nie wskazuje na to, aby seria nagle ewoluowała w wybitne i głębokie dzieło z gatunku space opery. Mamy tutaj do czynienia z lekką, przyjemną i szybko czytającą się książką, która ma zapewnić chwilę rozrywki i nic ponadto.

Cała recenzja na stronie: PopKulturowy Kociołek

https://gameplay.pl/news.asp?ID=117239

Seria nadal rozwija się w stronę dobrze napisanego i wciągającego science fiction akcji, w której pierwsze skrzypce ma grać widowiskowość. Tom drugi przenosi większą część historii do miejsca, gdzie można poczuć mniej lub bardziej twardy grunt pod nogami. Zmiana miejsca akcji doskonale wpływa na odbiór dzieła, niwelując pewnie niedociągnięcia pierwszego tomu, w którym autor...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka bardzo dobra, autor w umiejętny sposób przeskakuje między odrębnie dziejącymi się scenami ukazując różnorodność bohaterów i sytuacji w jakich się znajdują.

Jedyną rzeczką, która przeszkadzała podczas lektury tej jak i poprzedniej części cyklu "Hajmdal" to maniera, w której każdy rozdział kończy się suspensem i zdarzało się, że traciłem wątek po przeczytaniu kolejnego rozdziału (który traktował o czymś zupełnie innym), dlatego ciężko było mi powrócić do fabuły z wcześniej.

Polecam cykl "Hajmdal", ponieważ ukazuje historię ludzkości, ale z perspektywy zupełnie innej, niż książki, które pisane są w tym samym klimacie s-f.

W krótkich słowach podsumowując: historia naprawdę wciąga :)

Książka bardzo dobra, autor w umiejętny sposób przeskakuje między odrębnie dziejącymi się scenami ukazując różnorodność bohaterów i sytuacji w jakich się znajdują.

Jedyną rzeczką, która przeszkadzała podczas lektury tej jak i poprzedniej części cyklu "Hajmdal" to maniera, w której każdy rozdział kończy się suspensem i zdarzało się, że traciłem wątek po przeczytaniu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Druga część trochę lepsza od pierwszej, ale tylko dlatego, że niewiele dotyczyło strony naukowej. Po przeczytaniu pierwszej części byłem wręcz zły na autora, że tak świetny pomysł zamienił w farsę. Uważam, że całkowicie nie przygotował przedsięwzięcia od strony merytorycznej. Na temat niedociągnięć rozpisałem się przy ocenie pierwszego tomu. "Księżyce Monarchy" uważam, że są lepszym "czytadłem" z uwagi na na to, że niewiele dzieje się rzeczy wymagających wiedzy z zakresu fizyki i współczesnej fantastyki naukowej. Choć muszę wspomnieć "metan" służący do produkcji paliwa dla Hajmdala. Uważam to wręcz za całkowite zignorowanie zagadnienia.Całość czytało się szybko i łatwo, bo taka jest ta opowieść. Niewiele daje do myślenia. Wyczytałem, że jest to pierwsza tego typu powieść Dariusza Domagalskiego i jak do tej pory w/g mojej oceny się nie popisał. Mimo wszystko lubię jego styl pisania i liczę na to, że kolejny tom serii będzie bardziej przemyślany. Potencjał jest duży.

Druga część trochę lepsza od pierwszej, ale tylko dlatego, że niewiele dotyczyło strony naukowej. Po przeczytaniu pierwszej części byłem wręcz zły na autora, że tak świetny pomysł zamienił w farsę. Uważam, że całkowicie nie przygotował przedsięwzięcia od strony merytorycznej. Na temat niedociągnięć rozpisałem się przy ocenie pierwszego tomu. "Księżyce Monarchy" uważam,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Drugi tom ... chyba, źle że nastawiłem się na kosmiczną epopeję olbrzymiego okrętu bo ... otrzymałem kilka historii komandosów co prawda w kosmicznym wydaniu no ale to nie epopeja na skalę wszechświata. Czyta się dobrze i tylko ten niedosyt ... Ogólnie polecam przy braku lepszych pozycji lub dla fascynatów przygód komandosów na obcych światach.

Drugi tom ... chyba, źle że nastawiłem się na kosmiczną epopeję olbrzymiego okrętu bo ... otrzymałem kilka historii komandosów co prawda w kosmicznym wydaniu no ale to nie epopeja na skalę wszechświata. Czyta się dobrze i tylko ten niedosyt ... Ogólnie polecam przy braku lepszych pozycji lub dla fascynatów przygód komandosów na obcych światach.

Pokaż mimo to

Drugi tom powiela błędy pierwszego - tak wiem to S-F ale głupoty i niekonsekwencje rażą i odpychają od lektury. Szkoda bo sam pomysł fajny.
Minuta na przechwycenie rakiet to w warunkach kosmicznych wieczność! Myśliwce przystosowane do walki w kosmosie nie latają w atmosferze etc. Znów poznajemy po raz kolejny rozterki psychologiczne bohaterów. Znów każdy ze strachu robi pod siebie i odczuwa żal i wyrzuty sumienia. Ile razy można o tym czytać? Odnoszę wrażenie że jest to zapychacz znaków - niech autor w następnych tomach skupi się na fabule wyrzucając te bezsensowne wstawki. Być może się mylę i taki był zamysł autora aby pokazać ludzie nie jako supermenów ale osoby z krwi i kości z ich zaletami i wadami, ale jak na dominującą w galaktyce wojowniczą rasę" trochę to słabe. Nie liczę też trupów ale ciągle dowiadujemy się o stratach osobowych - w tym tempie w następnym tomie nie będzie komu obsługiwać Hajmdala...

Drugi tom powiela błędy pierwszego - tak wiem to S-F ale głupoty i niekonsekwencje rażą i odpychają od lektury. Szkoda bo sam pomysł fajny.
Minuta na przechwycenie rakiet to w warunkach kosmicznych wieczność! Myśliwce przystosowane do walki w kosmosie nie latają w atmosferze etc. Znów poznajemy po raz kolejny rozterki psychologiczne bohaterów. Znów każdy ze strachu robi pod...

więcej

mniej

Pokaż mimo to