Księga dżungli

Ponownie przeczytana książka, po filmie chciałam sobie przypomnieć

Ponownie przeczytana książka, po filmie chciałam sobie przypomnieć

Pokaż mimo to

Najgorsza książka jaką do tej pory przeczytałem.

Najgorsza książka jaką do tej pory przeczytałem.

Pokaż mimo to

Książkę dobrze się czyta. Nie jest to oczywiście arcydzieło. Film zupełnie inny dlatego po zakończeniu książki czułam, że czegoś mi brakuje, jakiś dodatkowych wątków.
W tym wypadku film okazał się ciekawszy. Mimo to warto przeczytać.

Książkę dobrze się czyta. Nie jest to oczywiście arcydzieło. Film zupełnie inny dlatego po zakończeniu książki czułam, że czegoś mi brakuje, jakiś dodatkowych wątków.
W tym wypadku film okazał się ciekawszy. Mimo to warto przeczytać.

Pokaż mimo to

Disney znacznie wybielił dzieło. Kipling przedstawia przygody zdziczałego chłopca z dżungli i jego przyjaciół, którzy żyją według prawa dżungli. I to właściwie tyle, nie było ani jednej postaci z którą można się utożsamić, czy poczuć empatię. Książka dość męcząca.

Disney znacznie wybielił dzieło. Kipling przedstawia przygody zdziczałego chłopca z dżungli i jego przyjaciół, którzy żyją według prawa dżungli. I to właściwie tyle, nie było ani jednej postaci z którą można się utożsamić, czy poczuć empatię. Książka dość męcząca.

Pokaż mimo to

Zbiór opowiadań o świecie dzikich dla nas zwierząt i ich odczuciach względem nas ludzi. Najbardziej znane jest opowiadanie o Mauliego, chłopcu wychowanym przez wilki i chyba przez sentyment do filmu dobrze się owo opowiadanie czytało.

Zbiór opowiadań o świecie dzikich dla nas zwierząt i ich odczuciach względem nas ludzi. Najbardziej znane jest opowiadanie o Mauliego, chłopcu wychowanym przez wilki i chyba przez sentyment do filmu dobrze się owo opowiadanie czytało.

Pokaż mimo to

Dla mnie Księga dżungli = Mowgli ale okazało się, że obie części to nie powieść a zbiór opowiadań. Oczywiście większość opowiada nam historię chłopca wychowanego przez zwierzęta ale jest też kilka innych historii. Czyta się lekko i można w jakimś stopniu poznać kulturę Indii.

Dla mnie Księga dżungli = Mowgli ale okazało się, że obie części to nie powieść a zbiór opowiadań. Oczywiście większość opowiada nam historię chłopca wychowanego przez zwierzęta ale jest też kilka innych historii. Czyta się lekko i można w jakimś stopniu poznać kulturę Indii.

Pokaż mimo to

Bardzo miła odmiana, kiedy głównymi bohaterami są zwierzęta, a do tego dzikie i mieszkające w dżungli. Opowieść o chłopcu, przygarniętym przez wilki najbardziej mnie urzekła.

Bardzo miła odmiana, kiedy głównymi bohaterami są zwierzęta, a do tego dzikie i mieszkające w dżungli. Opowieść o chłopcu, przygarniętym przez wilki najbardziej mnie urzekła.

Pokaż mimo to

Książka, którą mam na półce już od kilku lat, a po którą raczej nie chciałam sięgać. Okazała się jednak całkiem miłym zaskoczeniem; jest to zbiór opowieści inspirowanych kulturą Indii. Dużą rolę odgrywają tutaj zwierzęta, ciekawe było własnie spojrzenie na prawa, jakich przestrzegają. Szczególnie podobały mi się opowieści z Mowglim:) Była to dla mnie przyjemna odskocznia od tego, co zazwyczaj czytam, bo nie często zdarza mi się sięgać po literaturę, w której głos oddaje się zwierzętom. Mimo wszystko raczej nie sięgnę po kolejną Księgę Dżungli, te kilka opowiastek mi wystarczy.

Książka, którą mam na półce już od kilku lat, a po którą raczej nie chciałam sięgać. Okazała się jednak całkiem miłym zaskoczeniem; jest to zbiór opowieści inspirowanych kulturą Indii. Dużą rolę odgrywają tutaj zwierzęta, ciekawe było własnie spojrzenie na prawa, jakich przestrzegają. Szczególnie podobały mi się opowieści z Mowglim:) Była to dla mnie przyjemna odskocznia od...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Inne czasy, inna wrażliwość, inne normy. Dobrze, że coś się zmieniło.

Inne czasy, inna wrażliwość, inne normy. Dobrze, że coś się zmieniło.

Pokaż mimo to

Nie rozumiem, jak można nie kochać tej książki. - Czytałem jako dziecko; do dzisiaj pamiętam strach przed tygrysem, zdumienie, że inne groźne zwierzęta mogą być przyjazne, radość zabawy z misiem, napięcie ciężkiej walki o przetrwanie z hordą psów z Dekanu, błyskawiczną zwinność dzielnego ichneumona walczącego z potworną, wielokrotnie większą kobrą... Ale również zadumę nad postępkami ludzi, którzy w książce pojawiają się raczej na marginesie, jednak Kipling potrafi zasiać ziarnko namysłu nad poważnymi sprawami ludzkiej duszy... Na zawsze utkwiła mi np. w pamięci pyszna opowieść o starym wężu, który ostrzega, że bezcenny zrabowany klejnot przyniesie złodziejom zgubę - i jak to działa, nie przez magiczną klątwę, ale przez to, co w nich samych obudzi... Oczywiście nie pomnę, w którym tomie była która konkretnie opowieść. - Dodam jeszcze, że Autor nie ucieka od tematów poważniejszych , takich jak dorastanie, konieczność pogodzenia się ze stratą... Zwykle wspomina o nich tylko szkicowo, ale w sposób działający na wyobraźnię - przynajmniej na mnie, jako dziecko, działało...

Opowieści można by chyba zakwalifikować do realizmu magicznego. - Same opisy są realistyczne, wręcz sugestywne - jednak samo tło egzotycznej dzikiej dżungli, jak i główny pomysł mówiących, mocno ludzkich zwierząt, sprawiają, że gdzieś w tyle głowy wiemy, że to niemożliwe... ale tak bardzo chcemy śnić dalej!

Kipling świetnie balansuje "zwierzęcość" i człowieczeństwo swych bohaterów. - Oczywiście antropomorfizuje zwierzęta. Jednak każdemu nadaje rysy charakteru związane z jego instynktami i sposobem życia. Poza rzadkimi wypadkami jego bohaterowie nie są też całkowicie dobrzy lub źli. - Podczas lektury uczymy się więc dużo o ludziach, ale również - szacunku dla "braci mniejszych".

Zwłaszcza na początku rozdziałów pojawiają się wiersze; jakby element musicalowy; to, co różne zwierzęta mogłyby sobie śpiewać podczas swych typowych czynności... Pamiętam, że podczas lektury wzmacniały u mnie poczucie magiczności, oczarowanie... W pamięć zapadły mi także stare ilustracje - tylko czarno-białe rysunki, ale pełne wyrazu.

Oczywiście Kipling był imperialnym Brytyjczykiem z XIX w. - Jednak nie wydaje mi się, by to jakoś zatruwało te książki. - Bywa może jak na nasz gust nieco dosadny, pewne opisy charakteru mogą się wydać staroświeckie... Ale wynajduję te zarzuty na siłę; sam pozostałem z wrażeniem, że jego bujna wyobraźnia i humanitaryzm łatwo zapewniły by mu miejsce nawet wśród dzisiejszych pisarzy fantastyki (tych lepszych). Jeśli ktoś uważa, że wszystkie zwierzęta są zawsze słodkie, albo że nawet objuczenie osła jest wobec niego strasznym okrucieństwem - to może chwilami będzie zniesmaczony... ale czy nie było by to dowodem daleko większego antropomorfizowania i naiwności? Może w innych książkach Kiplinga jego domniemana staroświeckość daje się bardziej odczuć - w tych wyjątkowych baśniach raczej nie.

Podsumowując - jeśli komuś się nie podoba, to współczuję...

Nie rozumiem, jak można nie kochać tej książki. - Czytałem jako dziecko; do dzisiaj pamiętam strach przed tygrysem, zdumienie, że inne groźne zwierzęta mogą być przyjazne, radość zabawy z misiem, napięcie ciężkiej walki o przetrwanie z hordą psów z Dekanu, błyskawiczną zwinność dzielnego ichneumona walczącego z potworną, wielokrotnie większą kobrą... Ale również zadumę nad...

więcej

mniej

Pokaż mimo to