Najmroczniejszy sekret

Bardzo pozytywne zaskoczenie. Według mnie najlepsza książka tej autorki.
Ciekawa, wciągająca, nie mogłam się oderwać. Świetnie nakreślone postacie i relacje między nimi. Najbardziej zaś podobało mi się to, że poza czytelnikiem i sprawcą żadna z postaci tak naprawdę nie dowiedziała się co się wydarzyło, oraz to, że w zasadzie są tam sami negatywni bohaterowie.
Dobra rozrywka, bardzo polecam!

Bardzo pozytywne zaskoczenie. Według mnie najlepsza książka tej autorki.
Ciekawa, wciągająca, nie mogłam się oderwać. Świetnie nakreślone postacie i relacje między nimi. Najbardziej zaś podobało mi się to, że poza czytelnikiem i sprawcą żadna z postaci tak naprawdę nie dowiedziała się co się wydarzyło, oraz to, że w zasadzie są tam sami negatywni bohaterowie.
Dobra...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie czytało się przyjemnie. Cała historia bardzo przewidywalna.

Nie czytało się przyjemnie. Cała historia bardzo przewidywalna.

Pokaż mimo to

Udało mi się doczytać do połowy książki i dalej nie dałam rady. Historia bardzo zagmatwana, nudna i niekończąca się. Bardzo się zawiodłam i uważam, że nie warto marnować czas na tą książkę.

Udało mi się doczytać do połowy książki i dalej nie dałam rady. Historia bardzo zagmatwana, nudna i niekończąca się. Bardzo się zawiodłam i uważam, że nie warto marnować czas na tą książkę.

Pokaż mimo to

Początek był dosyć trudny. Najpierw trochę się pogubiłam, bo nie wiedziałam, że historia toczyć się bedzie w dwóch czasach, a jako że słuchałam audiobooka, to nie wyłapałam tego od razu. Duża ilość bohaterów na samym początku też przy audiobooku nie pomogła. Dodatkowo nie polubiłam się z główną bohaterką czasów aktualnych – Milie, starsza z córek, jest bogatą, rozpieszczoną panienką, imrezowiczką, egoistką, która jakby tego było mało, kpi sobie z ludzi mieszkających na wsi i żyjących w zgodzie z naturą. Jednak im dalej w fabułę, tylko lepiej ją poznajemy, jej cechy charaktery znajdują uzasadnienie, a sama Milie staje się bardziej zrozumiała i przyjazna. Akcja toczy się wśród bogaczy, którzy są zepsuci aż do szpiku kości. Niewiele tutaj dobra i dbania o drugiego człowieka. Historia sprzed 12 lat jest mocno intrygująca, nie domyśliłam się do końca o co chodzi. Jest też mały wątek polski, chociaż ciągle nie wiem czy nie był on ciut negatywny... ;) Całość oceniam jednak pozytywnie, to dobry, wciągający thriller psychologiczny.

Początek był dosyć trudny. Najpierw trochę się pogubiłam, bo nie wiedziałam, że historia toczyć się bedzie w dwóch czasach, a jako że słuchałam audiobooka, to nie wyłapałam tego od razu. Duża ilość bohaterów na samym początku też przy audiobooku nie pomogła. Dodatkowo nie polubiłam się z główną bohaterką czasów aktualnych – Milie, starsza z córek, jest bogatą, rozpieszczoną...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Na początku ciężko mi było połapać się w bohaterach, czy dana osoba to córka, pasierbica czy kolejna kochanka. Książka przeciętna, akcja toczy się dosyć powoli i raczej bez większych zaskoczeń.

Na początku ciężko mi było połapać się w bohaterach, czy dana osoba to córka, pasierbica czy kolejna kochanka. Książka przeciętna, akcja toczy się dosyć powoli i raczej bez większych zaskoczeń.

Pokaż mimo to

Fabuła książki jest ciekawa, ale styl jakim została napisana TRAGEDIA... na samym początku ciężko się połapać o co w niej chodzi ,tak jakoby komuś książka wypadła z rąk i przypadkowo poukładał rodziły.
Trzeba bardzo skupić się na czytanym tekście, kilka razy musiałam wracać do przodu, aby zrozumieć o co dokładnie w niej chodzi.
Niektóre opisy za długie, męczące i nieprzydatne.

Fabuła książki jest ciekawa, ale styl jakim została napisana TRAGEDIA... na samym początku ciężko się połapać o co w niej chodzi ,tak jakoby komuś książka wypadła z rąk i przypadkowo poukładał rodziły.
Trzeba bardzo skupić się na czytanym tekście, kilka razy musiałam wracać do przodu, aby zrozumieć o co dokładnie w niej chodzi.
Niektóre opisy za długie, męczące i nieprzydatne.

Pokaż mimo to

Autorka na końcu zaczęła podziękowania od: "Trudno mi się pisało tę książkę...." -> A jeszcze ciężej się czytało.... Porażka... Nudne perypetie rodzinne Do tej pory nie wiem o co w niej chodziło...

Autorka na końcu zaczęła podziękowania od: "Trudno mi się pisało tę książkę...." -> A jeszcze ciężej się czytało.... Porażka... Nudne perypetie rodzinne Do tej pory nie wiem o co w niej chodziło...

Pokaż mimo to

Poświęciłam chwilunię, żeby się rozeznać w czym rzecz, dlaczego odbieram tę książkę jako totalna szmirę; przeczytałam nie jedną z tego gatunku ze sporą satysfakcją i zadowoleniem, więc chyba nie w tym rzecz... Opowieść już na starcie zniechęcająco nakomplikowana, postacie przerysowane, wątek główny sklecony z czego się da i pies wie po co. Rozrywka zero.

Poświęciłam chwilunię, żeby się rozeznać w czym rzecz, dlaczego odbieram tę książkę jako totalna szmirę; przeczytałam nie jedną z tego gatunku ze sporą satysfakcją i zadowoleniem, więc chyba nie w tym rzecz... Opowieść już na starcie zniechęcająco nakomplikowana, postacie przerysowane, wątek główny sklecony z czego się da i pies wie po co. Rozrywka zero.

Pokaż mimo to

Po serii gorzko – poważnych lektur zachciało mi się czegoś, przy czym się zrelaksuję i odpocznę. Skupię się przede wszystkim na fabule oraz akcji na drugi plan odsuwając język oraz wartość merytoryczną. „Najmroczniejszy sekret” Alex Marwood wydawał mi się doskonałą pozycją. Thriller jeszcze od czasów gimnazjum pozwalał mi się odstresować, a ewidentna inspiracja zaczerpnięta z zaginięcia małej Madeleine McCann rozbudziła moją wyobraźnię. Doskonale, bowiem pamiętam jak gazety rozpisywały się na temat zaginięcia tej dziewczynki.


Niestety szybko przyszło rozczarowanie. Początek książki jest tak chaotyczny, tak skacze pomiędzy bohaterami, czasem oraz miejscami, że poczułam się zagubiona. Ciężko wejść w wir wydarzeń lub wczuć się w jakiegoś bohatera, gdy nie ogarnia się tego, co się dzieje. Zarysowane jest to pobieżnie, bez jakiegokolwiek zastanowienia nad głębią. W rezultacie, czego dostałam tragedię okraszoną fabularnym koglem – moglem oraz płaskimi, jednowymiarowymi bohaterami, którzy dokładają do całości jeszcze więcej chaosu swoim postępowaniem.

Z tej pisarskiej degrengolady wyłania się na pierwszy plan główna bohaterka. Jest to Mia – prowadząca hulaszczy tryb życia młoda kobieta, która właśnie dowiedziała się, że jej ojciec umarł, a znienawidzona macocha prosi ją o zabranie przybranej siostry na pogrzeb. Tu już zaczynają się pierwsze absurdy, ponieważ autorka zapomina o portrecie, jaki nakreśliła dla Mii, w rezultacie, czego za sprawą magii i czarów ta zamienia się w zupełnie inną osobę niż jeszcze kilka stron wcześniej. Osobowość wieloraka? Nie! Ta książka to jedno wielkie zamieszanie.

Reszta bohaterów jest potraktowana po macoszemu (nie, aby Mia nie była). Jak ktoś ma być narkomanem, to właśnie jest jego jedyny znak rozpoznawczy, dzięki, któremu mamy jakieś szanse do rozpoznania, o kim jest aktualnie mowa. Cyniczny polityk? Żona popychadło? Rekin biznesu? Proszę bardzo – oto oni. Autorka niemal wali czytelnika w twarz ekspozycją cech poszczególnych postaci. Jakbym przypadkiem była zbyt tępa, jako czytelnik, aby je zauważyć.

Mogłabym tak narzekać jeszcze długo, ale najzwyczajniej nie mam ochoty. Powieść jest słaba. Zakończenie, które znamy od połowy książki w ogóle nie zaskakuje. Nawet ostatni fragment próbujący zrobić niespodziewany zwrot akcji jest do przewidzenia. Szkoda, że Alex Marwood wykorzystała zaginięcie dziecka do stworzenia takiego potworka. Inspiracja inspiracją, ale tu bliżej do sępienia na tragedii niż poważnego potraktowania zarówno tematu, jak i czytelnika.

Po więcej zapraszam na:https://erapapieru.home.blog/blog/

Po serii gorzko – poważnych lektur zachciało mi się czegoś, przy czym się zrelaksuję i odpocznę. Skupię się przede wszystkim na fabule oraz akcji na drugi plan odsuwając język oraz wartość merytoryczną. „Najmroczniejszy sekret” Alex Marwood wydawał mi się doskonałą pozycją. Thriller jeszcze od czasów gimnazjum pozwalał mi się odstresować, a ewidentna inspiracja zaczerpnięta...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niestety spotkanie z tą książką nie mogę uznać za pozytywne. Nie wciągnęła mnie opisana historia i nie przypadło do gustu to w jaki sposób i jak została napisana (jak również przetłumaczona). Język i styl pozostawia wiele do życzenia plus do tego fabuła, która jest niejasna i poplątana. Zbyt wiele w niej paradoksów (jak np. wspomniane przez kokoś dwie przyczyny śmierci: narkotyki i utopienie przez siostrę - tak jednocześnie?) i "dziwnych" sytuacji. Ponadto jest zbyt banalna i przewidywalna - już po kilkunastu stronach można domyślić się zakończenia. Thriller psychologiczny? Nie dla mnie

Niestety spotkanie z tą książką nie mogę uznać za pozytywne. Nie wciągnęła mnie opisana historia i nie przypadło do gustu to w jaki sposób i jak została napisana (jak również przetłumaczona). Język i styl pozostawia wiele do życzenia plus do tego fabuła, która jest niejasna i poplątana. Zbyt wiele w niej paradoksów (jak np. wspomniane przez kokoś dwie przyczyny śmierci:...

więcej

mniej

Pokaż mimo to