Zbiór felietonów Atlasa fatalnie wydany w 1991 roku jest jedną z tych książek, które powstały w tzw. "wolnej" Polsce, i stanowią dowód na słuszność istnienia cenzury. Bo w PRL takich bzdur nikt by nie wydał. Jest to plotkarska grafomania najgorszego sortu, a autor to potwornie sfrustrowany, pełen nienawiści i jadu do świata i ludzkości. Z małymi wyjątkami: ceni Atlas Fibaka, Wałęsę, Wojtyłę i Pietrzaka. Na całą resztę wylewa żółć z wątroby nie wiadrami, ale oceanami.
Autor bywał zapraszany na różne spotkania, rauty i konferencje, i wszystkie je krytykuje w swej słabej książeczce. Generalnie nie podoba mu się nic, wszystko było nudne i złe, a przyjęcia ocenia nie przez pryzmat ich treści, ale tego, kto był, a kogo nie było, i co dali do jedzenia i picia. Widać, jakim niespełnionym i niedowartościowanym frustratem z kompleksami był Janusz Atlas. Skoro nic mu się nie podobało, to po co przyjmował zaproszenia na te spotkania, a potem je tak szczegółowo opisywał?
Autor snobuje się też na arbitra kultury w Polsce. Bardzo subiektywnie i emocjonalnie ocenia wszystko i wszystkich. A kto dziś pamięta, kim był Janusz Atlas? Popadł w zapomnienie, a historia oceniła go tak, że był nikim.
"Wyższe sfery" stylizowane są na "Alfabet" Urbana, niedościgniony wzór dla Atlasa. Sama postać Urbana jest w co trzecim felietonie, znęca się nad nim Atlas niemiłosiernie i nieudolnie. Widać, jak bardzo zazdrościł Urbanowi sławy, własnego pisma, talentu i stanu finansów.
Teksty zawarte w "Wyższych sferach" powstały w latach 1989-1991. To roztrząsanie nic nie znaczących spraw, jątrzenie odprysków potransformacyjnych w katolicko-ultraprawicowym, obrzydliwym stylu.

Zbiór felietonów Atlasa fatalnie wydany w 1991 roku jest jedną z tych książek, które powstały w tzw. "wolnej" Polsce, i stanowią dowód na słuszność istnienia cenzury. Bo w PRL takich bzdur nikt by nie wydał. Jest to plotkarska grafomania najgorszego sortu, a autor to potwornie sfrustrowany, pełen nienawiści i jadu do świata i ludzkości. Z małymi wyjątkami: ceni Atlas...