" Nikt nie wie, ile buntów- prócz buntów politycznych- fermentuje w tłumach zaludniających świat. Kobiety uważa się na ogół za bardzo spokojne istoty, ale kobiety czują tak samo jak mężczyźni (...) "

Szczerze przyznam, że miałam trochę problem czytając tę książkę. Niewątpliwym jest stwierdzenie, że " Dziwne losy Jane Eyre" to klasyk literatury wiktoriańskiej. Jednakże czy jest ponadczasowy? Mam parę teorii na ten temat.
Jak to z klasykami bywa, większość z nas zna fabułę powieści, bo jak nie czytali książki, to oglądali ekranizację, a jak nie oglądali, to ten główny motyw często pojawia się we współczesnej literaturze, trochę zmodyfikowany, ale zawsze.
Młoda dziewczyna zostaje guwernantką w wielkiej, mrocznej posiadłości ( dodam, że nie grzeszy ona urodą- dziewczyna oczywiście, nie posiadłość). O dziwo ( a może i nie) zakochuje się w niej dziedzic majątku i właściciel tejże posiadłości. Na początku są do siebie pełni rezerwy, jednak Jane w miarę upływu czasu dostrzega swoje uczucie do Pana Rochestera i ze zdumieniem odkrywa, że on również ją kocha. Przeszkodą do szczęścia pary, jest jednak tajemnica, która wisi nad dziedzicem i posiadłością jak miecz Damoklesa. Atmosfera robi się tak gęsta, że można ja kroić nożem, a biedna guwernantka próbuje odkryć co takiego jest w domostwie, co nie daje domownikom i służbie spać po nocach...
Tu urwę już opis fabuły, bo chociaż wiem, ze większość z Was kojarzy co dalej się dzieje, to może jednak nie wszyscy chcą poznać szczegóły tej historii. Nad jednym na pewno muszę się pochylić, pisząc recenzję książki. Nad studium osobowości kobiet i mężczyzn, przeanalizowanym i opisanym okiem dziewiętnastowiecznej autorki. Uderza to, że mimo, iż książka była pisana tyle lat temu, to temat dyskryminacji kobiet jest nadal aktualny. Teraz ma on trochę inne podłoże, ale widzę tu ciągle to samo podobieństwo- walkę o to aby kobieta nie była spychana na margines i żeby wreszcie społeczeństwo dostrzegło, że kobieta równie dobrze, może mieć umysł otwarty ,gotowy do pewnych silnych działań, które przypisuje się przeważnie mężczyznom.
Temat ciekawy, historia guwernantki też, wydawałoby się dość zajmująca, to co za trudność odkrywałam, że już na samym początku wspominam, że jednak coś jest nie tak.

A no to, że niezmiernie irytował mnie główny bohater, Pan Rochester. Nie wiem, może jestem ignorantką, może nie zgłębiłam się w biografii Charlotte Bronte i nie wiem, że charakter dziedzica jest na kimś wzorowany albo, że właśnie taki miał być, ale ciężko mi było zaakceptować to jak traktował Jane. Niby zakochany w niej od pierwszych chwil kiedy ją poznał, niby szukał takiej miłości całe swoje życie, to jednak miałam wrażenie, że poddawał biedną Jane ciągłym testom, jej osobowości była nieustannie poddawana próbom, czy aby na pewno jest właściwą i tą jedyną dla Rochestera... jakoś uderzyło mnie to, kiedy przeczytałam, dlaczego czasami był taki oschły dla niej i wydawał się niedostępny i daleki. Rozumiem, przecież w tamtej epoce bardzo liczyły się konwenanse, ale mam wrażenie, że autorka chciała wykrzyczeć z kart tej książki, że pozory i szeroko nazwana socjeta, wcale nie jest taka ważna, liczą się " porywy uczuć, serc, namiętności i otwarty umysł". W osobie swojego heroina ( bo chyba tak mogę go nazwać) Rochestera trochę jednak zachowała się dziwnie.
No i oczywiście te opisy. Czego? Dosłownie wszystkiego. Przyrody, architektury, rutyny, uczuć, dysput à la filozoficznych, duchowości. Nużyło mnie to trochę i nie pozwalało wciągnąć się tak bardzo jak bym chciała w fabułę. Też czasami trochę dezorientowało, na jakim etapie historii jestem, bo już ciężko było rozróżnić co jest opisem, a co akcją.
Jednak miłość jest piękna i byłabym naprawdę ślepa, gdybym nie zauważyła morałów płynących z kart książki. Sięgnęłam po tę pozycję w Walentynki, bo miałam ochotę na taki platoniczny, duchowy romans, a nie typowe romansidło, toporne w stosunku do "Dziwnych losów..."
Nie każdemu spodoba się ta książka i na pewno to jest dobra lektura na jesień i zimę. Latem ciężko byłoby się skupić na wymagającej lekturze.

Wpis zamieszczam w ramach wyzwania czytelniczego WyPożyczone.
http://www.rudymspojrzeniem.pl/2020/12/wyzwanie-czytelnicze-wypozyczone-2021.html

" Nikt nie wie, ile buntów- prócz buntów politycznych- fermentuje w tłumach zaludniających świat. Kobiety uważa się na ogół za bardzo spokojne istoty, ale kobiety czują tak samo jak mężczyźni (...) "

Szczerze przyznam, że miałam trochę problem czytając tę książkę. Niewątpliwym jest stwierdzenie, że " Dziwne losy Jane Eyre" to klasyk literatury wiktoriańskiej. Jednakże czy...