Faust / Part One

zawsze powtarzam, że Goethe jest żywym potwierdzeniem teorii głoszących, że autor jest jedynie tubą czegoś wyższego, że jego ręka pisze pod dyktando jakiejś nadprzyrodzonej mocy.
Bo nie mogę sobie inaczej wytłumaczyć faktu, że ten kabotyn, skończony skurczybyk był w stanie stworzyć coś tej miary... genialnego. Coś, co faktycznie zawiera w sobie całe uniwersum, to co było jest i będzie.

zawsze powtarzam, że Goethe jest żywym potwierdzeniem teorii głoszących, że autor jest jedynie tubą czegoś wyższego, że jego ręka pisze pod dyktando jakiejś nadprzyrodzonej mocy.
Bo nie mogę sobie inaczej wytłumaczyć faktu, że ten kabotyn, skończony skurczybyk był w stanie stworzyć coś tej miary... genialnego. Coś, co faktycznie zawiera w sobie całe uniwersum, to co było...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Jam jest tej siły cząstką drobną, co zawsze złego chce i zawsze sprawia dobro."
Pierwsza część znakomita pod względem akcji, druga to opowieść o ewolucji poglądów ludzkości na jednostkowym przykładzie. Ponad 80-letni autor momentami nudzi czytelnika, jednak pozostawia mu piękną motywację do rozszerzania możliwości człowieka.

"Jam jest tej siły cząstką drobną, co zawsze złego chce i zawsze sprawia dobro."
Pierwsza część znakomita pod względem akcji, druga to opowieść o ewolucji poglądów ludzkości na jednostkowym przykładzie. Ponad 80-letni autor momentami nudzi czytelnika, jednak pozostawia mu piękną motywację do rozszerzania możliwości człowieka.

Pokaż mimo to

8/10
Uznawany za arcydzieło "Faust" odcisnął trwałe piętno w historii literatury, choć nie jest on jedynym wykorzystaniem słynnego motywu średniowiecznego naukowca, który według legendy zawarł pakt z diabłem. Dramat romantyczny Goethego jednak leży idealnie pośrodku między pierwszymi relacjami o Fauście, a bardzo współczesną wariacją tej legendy, jaką jest powieść Bułhakowa, równie sławna co dzieło niemieckiego poety.

"Faust" Goethego jest naprawdę olbrzymim i złożonym dramatem w dwóch częściach. Pierwsza, choć kończy się czymś w rodzaju cliffhangera, w zasadzie stanowi zamkniętą całość określaną "średniowieczną" - ważna jest tutaj stylistyka świata przedstawionego w utworze, gdzie elementy nadprzyrodzone w sposób naturalny łączą się ze światem przyziemnym niemieckiego mieszczaństwa. Dramat rozpoczyna się od wstępnej rozmowy trzech osób, które dyskutują na temat sztuki i roli teatru. W ten sposób Goethe oficjalnie zrywa ze wszystkimi tradycyjnymi zasadami pisania sztuk, obowiązującymi konwencjami i samą scenicznością dramatu.

Następnie następuje właściwy prolog w Niebie, w którym zostaje zawarty iście hiobowski zakład Boga z Mefistofelesem o duszę tytułowego Fausta. Bóg jest jednak przedstawiony w bardziej nowotestamentowy sposób niż w księdze Hioba, mimo wielu istotnych wad zalęgłych w człowieku Stworzyciel przekonany o sile swojego dzieła, oczywiście w przeciwieństwie do diabła, rzekomo "zaniepokojonego" o stan duszy człowieka. Sam Faust jest nie tylko archetypem naukowca, któremu nauka nie przyniosła odpowiedzi na pytania o istotę poznania świata, ale symbolem całej ludzkości. Mefistofeles zawiera z nim pakt, obiecując mu to, czego Faust dokładnie oczekuje, jednakże później można zauważyć, że szatan wcale nie przybliża bohatera do odpowiedzi, ani nawet nie kusi go - zaledwie stwarza sytuacje, w których Faust poprzez swoją życiową nieudolność zaczyna grzeszyć. Sama postać Mefistofelesa także wnosi elementy rubasznego humoru, wulgaryzmy i humor sytuacyjny. Pod tym względem dzieło Goethego, choć przez całą długość rymowane, jest bardzo zróżnicowane.

Faustowi w pierwszej części dramatu zostaje pokazana przyziemna rubaszność wśród strug alkoholu oraz młodzieńcza, słodka miłość w postaci niewinnej Małgorzaty. W drugiej części, jeszcze bardziej skomplikowanej, monumentalnej i rozdmuchanej, Faust rozpoczyna karierę na dworze cesarskim i zdobywa sławę wojownika. Odwiedza także mitologiczny świat antycznej Grecji, gdzie doświadcza wzniosłej miłości Heleny Trojańskiej. Niestety w pewnym momencie dramat Goethego zaczyna być w moim spojrzeniu w pewien sposób powtarzalny, a ciągła obecność Mefistofelesa całkiem nużąca, mimo pewnej "rozrywkowości" reprezentowanej przez jego postać.

W zasadzie ciężko mi wskazać konkretne wady "Fausta" poza tym, że jest strasznie rozlazły, a przez to jego uniwersalna wymowa rozpływa się gdzieś wśród długich monologów. Gigantomania Goethego sprawia, że choć jego dramat z początku ma ciekawy klimat i rozpoczyna się interesująco, "Faust" nie robi tak dobrego wrażenia jak bardziej zwarty "Kain" Byrona. Podobieństwo obu dzieł jest widoczne gołym okiem i ponoć sam Goethe miał stwierdzić, że widocznie Byron czytał "Fausta" (wtedy jeszcze nieukończonego) przed napisaniem swojego dramatu, ale nie traktuje Anglika jak plagiatora. W moim odczuciu dzieło Byrona zdecydowanie przewyższa dzieło niemieckiego poety i lepiej mu wyszło przerobienie tych samych pytań, które przecież dręczyły ludzkość od zarania dziejów i będą ją dręczyć niewiadomą ilość czasu.

8/10
Uznawany za arcydzieło "Faust" odcisnął trwałe piętno w historii literatury, choć nie jest on jedynym wykorzystaniem słynnego motywu średniowiecznego naukowca, który według legendy zawarł pakt z diabłem. Dramat romantyczny Goethego jednak leży idealnie pośrodku między pierwszymi relacjami o Fauście, a bardzo współczesną wariacją tej legendy, jaką jest powieść...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Już czytałam parę dzieł Goethego i dość późno zabrałam się za Fausta. Jest genialna, całkiem ciekawa, ale mi się strasznie dłużyła. Podziwiam talent autora, na pewno jest to książka ponadczasowa, ale dla mnie osobiście nie była wystarczająco wciągająca. Pierwszy tom jest świetny, zabawny i momentami zaskakujący. Z drugim tomem poszło mi o wiele gorzej, bo już była zawiła i nowe postacie już nie były aż tak rozbudowane i w kontekście zakończenia miały bardzo małe znaczenie. Finał był idealny, podsumowanie życia i osiągnięć Fausta bardzo zastanawiające. Mefistofeles najlepszą postacią.

Już czytałam parę dzieł Goethego i dość późno zabrałam się za Fausta. Jest genialna, całkiem ciekawa, ale mi się strasznie dłużyła. Podziwiam talent autora, na pewno jest to książka ponadczasowa, ale dla mnie osobiście nie była wystarczająco wciągająca. Pierwszy tom jest świetny, zabawny i momentami zaskakujący. Z drugim tomem poszło mi o wiele gorzej, bo już była zawiła i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Goethe na prawdę się postarał i widać to po Fauście, że jest dziełem pełnym i godnym uwagi ze względu na swój niepowtarzalny charakter, który także pojawił się w Królu Olch.
Na pewno także zwraca na siebie uwagę różnorodność jaka występuje w obu częściach tej tragedii i na pewno nie można powiedzieć że jest dziełem nudnym.

Goethe na prawdę się postarał i widać to po Fauście, że jest dziełem pełnym i godnym uwagi ze względu na swój niepowtarzalny charakter, który także pojawił się w Królu Olch.
Na pewno także zwraca na siebie uwagę różnorodność jaka występuje w obu częściach tej tragedii i na pewno nie można powiedzieć że jest dziełem nudnym.

Pokaż mimo to

Książka nawet mi się podobała, fabuła nawet mnie wciągnęła na tyle, że ciężko momentami było mi się oderwać od lektury.
Jednak sposób pisania bardzo boli. Wiele razy nie miałem pojęcia, o czym w ogóle bohaterowie mówią ani co się dzieje, i musiałem się tego sam domyślić po kontekście następnych zdać.
Niestety, jednak mimo wszystko wolę książki pisane trochę bardziej współczesną polszczyzną. Ale oczywiście szanuję też te pisane staropolskim wierszem.

Książka nawet mi się podobała, fabuła nawet mnie wciągnęła na tyle, że ciężko momentami było mi się oderwać od lektury.
Jednak sposób pisania bardzo boli. Wiele razy nie miałem pojęcia, o czym w ogóle bohaterowie mówią ani co się dzieje, i musiałem się tego sam domyślić po kontekście następnych zdać.
Niestety, jednak mimo wszystko wolę książki pisane trochę bardziej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Faust" był moim odkryciem i dzięki niemu przekonałem się do Goethego. Już pierwsze strofy tego dramatu urzekają specyficznym mistycyzmem i gotyckim klimatem. Po "Fausta" jednakowoż prawdopodobnie nigdy bym nie sięgnął, gdyby nie "Mistrz i Małgorzata". Jest to dzieło wybitne.

"Faust" był moim odkryciem i dzięki niemu przekonałem się do Goethego. Już pierwsze strofy tego dramatu urzekają specyficznym mistycyzmem i gotyckim klimatem. Po "Fausta" jednakowoż prawdopodobnie nigdy bym nie sięgnął, gdyby nie "Mistrz i Małgorzata". Jest to dzieło wybitne.

Pokaż mimo to

Utwór wymagający, niezwykle bogaty w alegorie i symbole, a miejscami dość trudny do zrozumienia (szczególnie część druga). Niemniej, czytany uważnie, wynagradza włożony wysiłek.

Utwór wymagający, niezwykle bogaty w alegorie i symbole, a miejscami dość trudny do zrozumienia (szczególnie część druga). Niemniej, czytany uważnie, wynagradza włożony wysiłek.

Pokaż mimo to

Nie sięgnęłabym po nią ponownie, po latach, gdyby nie zauroczył mnie sam prolog. Oczarował, niósł mocny ładunek emocjonalny.

(…)
Nie słyszą już późniejszych moich pieśni
Ci, co pierwszymi swój poili słuch;
Przyjazny gwar już rozwiał się i prześnił,
Pierwotny odzew bezpowrotnie zgłuchł;
Pieśń moja dźwięczy w obcych tłumów cieśni,
Przed ich poklaskiem wzdryga się mój duch,
A ci, co jeszcze pieśń tę moją cenią,
Jeśli są żywi, błądzą w rozproszeniu.

Jak od tego zaczęłam, tak nawet nie zauważyłam, kiedy zamknęłam zakończoną książkę. Jak pisali poprzednicy – dzieło „duchowe”, intrygujące, wciągające. Jednocześnie nie tak egzaltowane jak Werter czy kliszowe jak Giaur. Dla każdego, kto ceni epokę romantyzmu za… zatrzymanie się na moment i przemyślenie paru spraw o życiu, tak po prostu. Jednocześnie nie jest to książka dla każdego, ponieważ wymaga pewnego obycia z innymi ówczesnymi tekstami – to raz. Dwa: czasu. Ta książka nie lubi pośpiechu, więc nie ma co się z nią spieszyć ani jej „łykać”; trochę jak z „Ulissesem”. Pewnie w szkole bym jej nie przełknęła, niepotrzebnie w latach dziewięćdziesiątych była lekturą uzupełniającą (na którą akurat moja sorka kładła mocny nacisk). Całe szczęście, że – jak do Mistrza i Małgorzaty – wróciłam do niej po latach.

Nie sięgnęłabym po nią ponownie, po latach, gdyby nie zauroczył mnie sam prolog. Oczarował, niósł mocny ładunek emocjonalny.

(…)
Nie słyszą już późniejszych moich pieśni
Ci, co pierwszymi swój poili słuch;
Przyjazny gwar już rozwiał się i prześnił,
Pierwotny odzew bezpowrotnie zgłuchł;
Pieśń moja dźwięczy w obcych tłumów cieśni,
Przed ich poklaskiem wzdryga się mój...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dzieło życia Goethego, które dopieścił i dopracował do samego końca.
Człowiek szuka, tylko czego tak naprawdę? Wieczna chęć dążenia Fausta do nowości, wspaniałości której nawet sam Diabeł nie jest w stanie poskromić. My ludzie zawsze szukamy, chcemy odkrywać, wiecznie się zadziwiać. A może patrzymy tam gdzie nie trzeba?

Dzieło życia Goethego, które dopieścił i dopracował do samego końca.
Człowiek szuka, tylko czego tak naprawdę? Wieczna chęć dążenia Fausta do nowości, wspaniałości której nawet sam Diabeł nie jest w stanie poskromić. My ludzie zawsze szukamy, chcemy odkrywać, wiecznie się zadziwiać. A może patrzymy tam gdzie nie trzeba?

Pokaż mimo to