Całość taka sobie. Ocena 10 za Wielką Improwizację w części III która jest mistrzostwem świata. Kosmos.

Całość taka sobie. Ocena 10 za Wielką Improwizację w części III która jest mistrzostwem świata. Kosmos.

Ocena w zasadzie podobna jak w innych tego typu pozycjach 3,5 czyli daje radę jak na stary system oceniania w szkolę. Książka jest mniej więcej taka jak ją zapamiętałem. Długie monologi przez większość (3 części),tylko ostatnia w miarę wywarzona. Zastanawiam się czy podstawa edukacyjna takich pozycji nie zakładała.
Po pierwsze, szybszego pójścia spać, z uwagi na monotonię. Ogólnie, wyspania się przed połową dnia podobnej pracy co obecnego.
Po drugie, nauki zapominania, bo w zasadzie skupiać się na wypowiedzi jednej postaci przez dłuższy czas. To chyba jak przy wystąpieniach Gierka czy tego drugiego na G już nie bardzo pamiętam.
W każdym bądź razie Mickiewicz jednak wieszczem był i wyszło by właściwie, że za: budowanie pewnej opowieści złożonej z 4 tomowego dzieła, wplatanie wartości narodowo - kulturowo - słowiańskich, przedstawienia palety postaci w zasadzie z jakich składa się większość dzieł literackich. A o reszcie można posłuchać w podstawówce.

Ocena w zasadzie podobna jak w innych tego typu pozycjach 3,5 czyli daje radę jak na stary system oceniania w szkolę. Książka jest mniej więcej taka jak ją zapamiętałem. Długie monologi przez większość (3 części),tylko ostatnia w miarę wywarzona. Zastanawiam się czy podstawa edukacyjna takich pozycji nie zakładała.
Po pierwsze, szybszego pójścia spać, z uwagi na monotonię....

,,Dziady cz. II"
"Ciemno wszędzie, głucho wszędzie, co to będzie, co to będzie"
Zdecydowanie najlepsza część dziadów autorstwa Adama Mickiewicza. Dobre ukazanie starych zwyczajów i zabobonów oraz równie dobre ukazanie jak obchodziło się święto znane wówczas jako ,,Noc dziadów", i jak dla mnie plus za to jakże niezwykłe pokazanie przywoływania duchów i podejmowania prób ostatecznego oddelegowania ich na przysłowiową ''drugą stronę". Ocena 6/10.
,,Dziady cz. III''
Przepełnione egzorcyzmami, diabłami, więziennym kurzem i wizjami zesłanymi przez anioła dzieło Adama Mickiewicza. Ta część była nudna, dialogi między więźniami były niemiłosiernie nudne a sam fakt że większość wydarzeń ma miejsce w celi sprawiło że "katowanie" kolejnych stron tego a jakże kultowego dzieła było dla mnie mordęgą. To była najbardziej znienawidzona przeze mnie część ,,dziadów". Byleby przeczytać i zapomnieć po maturze. Ocena 3/10.
,,Dziady cz. IV''
Ta część jest lepsza i bardziej zrozumiała niż część trzecia ale za to jest bardziej zawiła i nudniejsza niż część druga. Pustelnik-Gustaw, jako przedstawiciel świata duchów, pojawia się w domu Księdza, by prosić go o pozwolenie żywym na obchodzenie obrzędu Dziadów. Gdy ów ksiądz rozpoznaje w Gustawie swojego dawnego ucznia, rozpoczyna się długi i zagmatwany dialog między tą dwójką pełny wyrzutów o to dlaczego Gustaw nie żyje. Ocena 4/10.
,,Dziady'' zawsze mi przypominają dlaczego nie znosiłam twórczości Adama Mickiewicza, w tych trzech częściach doszukałam się tylko dwóch plusów. Pierwszy jest za to że najnowsze wydanie ,,dziadów" ma bardzo ładną i niestandardową dla polskich lektur szkolnych, samo patrzenie na nią mogłoby sprawić że gdybym nie znała tego dzieła ze szkoły to byłabym skłonna po nie sięgnąć. Drugi plus za to że pomimo iż darze Mickiewicza ogromnym szacunkiem to cieszę się że kolejne części jego dzieł już nie powstaną. Ogólna ocena 4/10.

,,Dziady cz. II"
"Ciemno wszędzie, głucho wszędzie, co to będzie, co to będzie"
Zdecydowanie najlepsza część dziadów autorstwa Adama Mickiewicza. Dobre ukazanie starych zwyczajów i zabobonów oraz równie dobre ukazanie jak obchodziło się święto znane wówczas jako ,,Noc dziadów", i jak dla mnie plus za to jakże niezwykłe pokazanie przywoływania duchów i podejmowania prób...

Z natury nie wierzę w Boga, duchy, rusałki i tym podobne zabobony, ale lubię się porwać czasami przy lekturze i zapomnieć o moim racjonalnym umyśle i przez chwilę uwierzyć, w wywoływanie duchów.

Ta lektura pozwoliła mi zapomnieć o Bożym świecie i odpłynąć do krainy melancholii i zabobonów, pełnych kontaktu z mocami nadprzyrodzonymi.

I generalnie, mi się to podobało. Dlatego ta książka ma odemnie okejkę

Z natury nie wierzę w Boga, duchy, rusałki i tym podobne zabobony, ale lubię się porwać czasami przy lekturze i zapomnieć o moim racjonalnym umyśle i przez chwilę uwierzyć, w wywoływanie duchów.

Ta lektura pozwoliła mi zapomnieć o Bożym świecie i odpłynąć do krainy melancholii i zabobonów, pełnych kontaktu z mocami nadprzyrodzonymi.

I generalnie, mi się to podobało....

Szkoła robi ogromną krzywdę temu dziełu.
Nie dajcie się zniechęcić.

Szkoła robi ogromną krzywdę temu dziełu.
Nie dajcie się zniechęcić.

Ciężko rozmawiać o Dziadach z osobą, która ma na nie skrzywione spojrzenie przez polską edukację. Ciężko mi również znaleźć lepszy dramat romantyczny. Postacie i idee, które niosą na swoich barkach, ukazanie wydarzeń historycznych - całe dzieło w pełni dowozi.
Spokojnie dałbym ocenę 10/10 gdyby chodziło o same Dziady cz.3, ale pozostałe części są prawie tak samo idealne.

Ciężko rozmawiać o Dziadach z osobą, która ma na nie skrzywione spojrzenie przez polską edukację. Ciężko mi również znaleźć lepszy dramat romantyczny. Postacie i idee, które niosą na swoich barkach, ukazanie wydarzeń historycznych - całe dzieło w pełni dowozi.
Spokojnie dałbym ocenę 10/10 gdyby chodziło o same Dziady cz.3, ale pozostałe części są prawie tak samo idealne.

Po świetnym początku w postaci "Upiora" i drugiej części niestety mocno się rozczarowałam. O ile czwarta część jeszcze była znośna, przez trzecią przebrnęłam cudem.

Po świetnym początku w postaci "Upiora" i drugiej części niestety mocno się rozczarowałam. O ile czwarta część jeszcze była znośna, przez trzecią przebrnęłam cudem.

Sory, ale nie dam rady. Nie dam rady przebrnąć przez te Dziady (o, nawet się zrymowało). Myślałem, że czytając je dla siebie, nie będąc przymuszony przez szkołę, będzie się czytać lepiej. No nie. Czytając ten utwór nie czułem nic. No może ogromną nudę, tak że mi powieki opadały. Ja rozumiem, że Mickiewicz wielkim poetą był, umiem docenić, że jest to książka mająca duże znaczenie w polskiej literaturze. Ale mnie to po prostu nie rusza. Ciężko przez nią przebrnąć i zrozumieć, poddałem się.

Sory, ale nie dam rady. Nie dam rady przebrnąć przez te Dziady (o, nawet się zrymowało). Myślałem, że czytając je dla siebie, nie będąc przymuszony przez szkołę, będzie się czytać lepiej. No nie. Czytając ten utwór nie czułem nic. No może ogromną nudę, tak że mi powieki opadały. Ja rozumiem, że Mickiewicz wielkim poetą był, umiem docenić, że jest to książka mająca duże...

Przy całym szacunku dla wszystkich poetów, poezja nie jest dla mnie. Przeczytałem w szkole bo musiałem. To tyle

Przy całym szacunku dla wszystkich poetów, poezja nie jest dla mnie. Przeczytałem w szkole bo musiałem. To tyle

Nie wiem, czemu "Dziady" III zostały połączone z II i IV, bo poza jednym minimalnym nadprzyrodzonym wątkiem niewiele mają z nimi wspólnego. Za to są zdecydowanie najlepszą częścią.
Po "Dziady" sięgnęłam, żeby je sobie przypomnieć (z czasów szkolnych nic w głowie nie zostało) i po raz pierwszy porządnie przeczytać. Jestem zdumiona jak cz. III do mnie przemówiła, jak bolesne to były wydarzenia, jak bardzo Polacy po raz kolejny cierpieli. I jak Mickiewicz to przekazał wierszem. Ta część wywołała żywe emocje. Niestety, tytułowe "Dziady" są ciekawe tylko jako zapis dawnych obrzędów, dla czytelnika nic nie wnosząc. Przyznam, że męczyły mnie łzawe i histeryczne monologi Gustawa oraz inne przydługie wypowiedzi bohaterów, które nie przekazywały niczego konkretnego.

Nie wiem, czemu "Dziady" III zostały połączone z II i IV, bo poza jednym minimalnym nadprzyrodzonym wątkiem niewiele mają z nimi wspólnego. Za to są zdecydowanie najlepszą częścią.
Po "Dziady" sięgnęłam, żeby je sobie przypomnieć (z czasów szkolnych nic w głowie nie zostało) i po raz pierwszy porządnie przeczytać. Jestem zdumiona jak cz. III do mnie przemówiła, jak bolesne...