Faust

Już czytałam parę dzieł Goethego i dość późno zabrałam się za Fausta. Jest genialna, całkiem ciekawa, ale mi się strasznie dłużyła. Podziwiam talent autora, na pewno jest to książka ponadczasowa, ale dla mnie osobiście nie była wystarczająco wciągająca. Pierwszy tom jest świetny, zabawny i momentami zaskakujący. Z drugim tomem poszło mi o wiele gorzej, bo już była zawiła i nowe postacie już nie były aż tak rozbudowane i w kontekście zakończenia miały bardzo małe znaczenie. Finał był idealny, podsumowanie życia i osiągnięć Fausta bardzo zastanawiające. Mefistofeles najlepszą postacią.

Już czytałam parę dzieł Goethego i dość późno zabrałam się za Fausta. Jest genialna, całkiem ciekawa, ale mi się strasznie dłużyła. Podziwiam talent autora, na pewno jest to książka ponadczasowa, ale dla mnie osobiście nie była wystarczająco wciągająca. Pierwszy tom jest świetny, zabawny i momentami zaskakujący. Z drugim tomem poszło mi o wiele gorzej, bo już była zawiła i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Goethe na prawdę się postarał i widać to po Fauście, że jest dziełem pełnym i godnym uwagi ze względu na swój niepowtarzalny charakter, który także pojawił się w Królu Olch.
Na pewno także zwraca na siebie uwagę różnorodność jaka występuje w obu częściach tej tragedii i na pewno nie można powiedzieć że jest dziełem nudnym.

Goethe na prawdę się postarał i widać to po Fauście, że jest dziełem pełnym i godnym uwagi ze względu na swój niepowtarzalny charakter, który także pojawił się w Królu Olch.
Na pewno także zwraca na siebie uwagę różnorodność jaka występuje w obu częściach tej tragedii i na pewno nie można powiedzieć że jest dziełem nudnym.

Pokaż mimo to

Książka nawet mi się podobała, fabuła nawet mnie wciągnęła na tyle, że ciężko momentami było mi się oderwać od lektury.
Jednak sposób pisania bardzo boli. Wiele razy nie miałem pojęcia, o czym w ogóle bohaterowie mówią ani co się dzieje, i musiałem się tego sam domyślić po kontekście następnych zdać.
Niestety, jednak mimo wszystko wolę książki pisane trochę bardziej współczesną polszczyzną. Ale oczywiście szanuję też te pisane staropolskim wierszem.

Książka nawet mi się podobała, fabuła nawet mnie wciągnęła na tyle, że ciężko momentami było mi się oderwać od lektury.
Jednak sposób pisania bardzo boli. Wiele razy nie miałem pojęcia, o czym w ogóle bohaterowie mówią ani co się dzieje, i musiałem się tego sam domyślić po kontekście następnych zdać.
Niestety, jednak mimo wszystko wolę książki pisane trochę bardziej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Faust" był moim odkryciem i dzięki niemu przekonałem się do Goethego. Już pierwsze strofy tego dramatu urzekają specyficznym mistycyzmem i gotyckim klimatem. Po "Fausta" jednakowoż prawdopodobnie nigdy bym nie sięgnął, gdyby nie "Mistrz i Małgorzata". Jest to dzieło wybitne.

"Faust" był moim odkryciem i dzięki niemu przekonałem się do Goethego. Już pierwsze strofy tego dramatu urzekają specyficznym mistycyzmem i gotyckim klimatem. Po "Fausta" jednakowoż prawdopodobnie nigdy bym nie sięgnął, gdyby nie "Mistrz i Małgorzata". Jest to dzieło wybitne.

Pokaż mimo to

Utwór wymagający, niezwykle bogaty w alegorie i symbole, a miejscami dość trudny do zrozumienia (szczególnie część druga). Niemniej, czytany uważnie, wynagradza włożony wysiłek.

Utwór wymagający, niezwykle bogaty w alegorie i symbole, a miejscami dość trudny do zrozumienia (szczególnie część druga). Niemniej, czytany uważnie, wynagradza włożony wysiłek.

Pokaż mimo to

Nie sięgnęłabym po nią ponownie, po latach, gdyby nie zauroczył mnie sam prolog. Oczarował, niósł mocny ładunek emocjonalny.

(…)
Nie słyszą już późniejszych moich pieśni
Ci, co pierwszymi swój poili słuch;
Przyjazny gwar już rozwiał się i prześnił,
Pierwotny odzew bezpowrotnie zgłuchł;
Pieśń moja dźwięczy w obcych tłumów cieśni,
Przed ich poklaskiem wzdryga się mój duch,
A ci, co jeszcze pieśń tę moją cenią,
Jeśli są żywi, błądzą w rozproszeniu.

Jak od tego zaczęłam, tak nawet nie zauważyłam, kiedy zamknęłam zakończoną książkę. Jak pisali poprzednicy – dzieło „duchowe”, intrygujące, wciągające. Jednocześnie nie tak egzaltowane jak Werter czy kliszowe jak Giaur. Dla każdego, kto ceni epokę romantyzmu za… zatrzymanie się na moment i przemyślenie paru spraw o życiu, tak po prostu. Jednocześnie nie jest to książka dla każdego, ponieważ wymaga pewnego obycia z innymi ówczesnymi tekstami – to raz. Dwa: czasu. Ta książka nie lubi pośpiechu, więc nie ma co się z nią spieszyć ani jej „łykać”; trochę jak z „Ulissesem”. Pewnie w szkole bym jej nie przełknęła, niepotrzebnie w latach dziewięćdziesiątych była lekturą uzupełniającą (na którą akurat moja sorka kładła mocny nacisk). Całe szczęście, że – jak do Mistrza i Małgorzaty – wróciłam do niej po latach.

Nie sięgnęłabym po nią ponownie, po latach, gdyby nie zauroczył mnie sam prolog. Oczarował, niósł mocny ładunek emocjonalny.

(…)
Nie słyszą już późniejszych moich pieśni
Ci, co pierwszymi swój poili słuch;
Przyjazny gwar już rozwiał się i prześnił,
Pierwotny odzew bezpowrotnie zgłuchł;
Pieśń moja dźwięczy w obcych tłumów cieśni,
Przed ich poklaskiem wzdryga się mój...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dzieło życia Goethego, które dopieścił i dopracował do samego końca.
Człowiek szuka, tylko czego tak naprawdę? Wieczna chęć dążenia Fausta do nowości, wspaniałości której nawet sam Diabeł nie jest w stanie poskromić. My ludzie zawsze szukamy, chcemy odkrywać, wiecznie się zadziwiać. A może patrzymy tam gdzie nie trzeba?

Dzieło życia Goethego, które dopieścił i dopracował do samego końca.
Człowiek szuka, tylko czego tak naprawdę? Wieczna chęć dążenia Fausta do nowości, wspaniałości której nawet sam Diabeł nie jest w stanie poskromić. My ludzie zawsze szukamy, chcemy odkrywać, wiecznie się zadziwiać. A może patrzymy tam gdzie nie trzeba?

Pokaż mimo to

Poeta stworzył genialną przypowieść o człowieku, jego obowiązkach, powołaniu, misji na Ziemi.

Faust całe swoje życie poświęcił nauce, studiował góry książek i bezskutecznie próbował znaleźć odpowiedzi na złożone pytania egzystencji. Naukowiec rozumie, że znalazł się w ślepym zaułku, ciężko jest przetrwać jego bezradność. Faust odmawiał sobie wszystkiego, nie ma rodziny ani dzieci, każdą minutę swojego życia spędzał na zbliżaniu się do prawdy i to wszystko na próżno. Do Fausta który, stracił sens życia, przybywa diabeł, który obiecuje pokazać naukowcowi takie światy i cuda, których żaden śmiertelnik nie widział, ujawnić tajemnice Wszechświata. Faust się zgadza. Jest to początek poszukiwań sensu życia z nowej strony, z perspektywy aktywności.

Do takich czynów wola ma się zrywa!
Oto ostatni, wielki kres mądrości:
Jeno ten godzien życia i wolności,
kto je codziennie zdobywa!

Jednak, dopiero tuż przed śmiercią Faust zrozumiał, że prawdziwym szczęściem jest życie dla innych, przynoszenie pożytku ludziom, ciągła praca.

W swoim nieśmiertelnym dziele Goethe pokazał tragedię duchowych poszukiwań człowieka, które mogą trwać całe życie. Jego zdaniem człowiek powinien być skierowany ku przyszłości, szukać, żyć pełnią życia, nie rozpaczać. Tylko wtedy jego życie nabierze sensu.

Poeta stworzył genialną przypowieść o człowieku, jego obowiązkach, powołaniu, misji na Ziemi.

Faust całe swoje życie poświęcił nauce, studiował góry książek i bezskutecznie próbował znaleźć odpowiedzi na złożone pytania egzystencji. Naukowiec rozumie, że znalazł się w ślepym zaułku, ciężko jest przetrwać jego bezradność. Faust odmawiał sobie wszystkiego, nie ma rodziny ani...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Fantastyczna i intrygująca, kwintesencja romantyzmu. Myślę, że niedługo wrócę do niej ponownie.

Fantastyczna i intrygująca, kwintesencja romantyzmu. Myślę, że niedługo wrócę do niej ponownie.

Pokaż mimo to

Kolejne z dzieł, które trzeba znać by móc rozumieć literaturę (i sztukę ogółem) powstałą w wiele lat po jego wydaniu, ze względu na ogromną ilość doń nawiązań. Pierwsza część, część, wg autora 'subiektywna', jest jasna i przejrzysta, druga zaś, 'obiektywna', trochę chowa się w gąszczu nawiązań do greckiej mitologii i innych fantastycznych wydarzeń. Obie świetne, jednak pierwsza zdecydowanie bardziej mnie urzekła. Kocham postać Mefistofelesa i jego poczucie humoru, marzę o zobaczeniu 'Fausta' na deskach teatru. Ogromne ukłony także w kierunku tłumacza, którego nazwiska z bólem serca nie mogę tutaj przytoczyć. Wykonał niesamowitą pracę, przełożenie tego geniuszu na język polski, z zachowaniem wielkiej wartości literackiej, to nie lada majstersztyk.

Kolejne z dzieł, które trzeba znać by móc rozumieć literaturę (i sztukę ogółem) powstałą w wiele lat po jego wydaniu, ze względu na ogromną ilość doń nawiązań. Pierwsza część, część, wg autora 'subiektywna', jest jasna i przejrzysta, druga zaś, 'obiektywna', trochę chowa się w gąszczu nawiązań do greckiej mitologii i innych fantastycznych wydarzeń. Obie świetne, jednak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to