Droga, którą warto przejść. Choćby dlatego by lepiej poznać siebie. Swoje dobre i złe strony, swoje myśli, swój strach i lęki, by móc się z nimi oswoić, a może coś zmienić, by po powrocie zacząć od nowa.

Droga, którą warto przejść. Choćby dlatego by lepiej poznać siebie. Swoje dobre i złe strony, swoje myśli, swój strach i lęki, by móc się z nimi oswoić, a może coś zmienić, by po powrocie zacząć od nowa.

W zasadzie nie oczekiwałem od tej książki niczego konkretnego... a dostałem tak wiele!
Podróż bohatera do Santiago to w zasadzie droga, którą przebywa wraz z czytelnikiem. Bez zbędnego patosu i bez mistycyzmu - po prostu ściśle określony cel, konkretna liczba kilometrów, no i czysta wędrówka, która stanowi tutaj samo serce historii.
Wraz z Dominikiem przeżywamy więc nie tylko pozytywne aspekty drogi, ale również i wszystkie jego rozterki, bóle, cierpienia. Mnóstwo w tym jednocześnie niewymuszonej szczerości i problemów, które bardzo łatwo można odnieść do swojego życia - tak w trudnych relacjach z innymi (szczególnie tych romantycznych),jak i wewnętrznych walk z samym sobą. Każdemu z nas przychodzi od czasu do czasu zostać samemu i nigdy nie jest to przyjemne uczucie; ta książka wskazuje w pewien sposób drogę, by nawet to zostawanie samemu nie musiało być aż tak bolesne.
Jednocześnie, mnóstwo wśród tych pięciuset stron (które mijają zdecydowanie zbyt szybko!) wspaniałych i bezpretensjonalnych dysput filozoficznych oraz niewymuszonych, naturalnych cytatów, które zwyczajnie chciałoby się oprawić w piękną ramkę i powiesić sobie na ścianie, by mogły dalej wskazywać nam drogę.
...A wszystko to zbudowane na świetnym stylu pisarskim autora i dobrym wyczuciem literackim. Zdecydowanie warto!

W zasadzie nie oczekiwałem od tej książki niczego konkretnego... a dostałem tak wiele!
Podróż bohatera do Santiago to w zasadzie droga, którą przebywa wraz z czytelnikiem. Bez zbędnego patosu i bez mistycyzmu - po prostu ściśle określony cel, konkretna liczba kilometrów, no i czysta wędrówka, która stanowi tutaj samo serce historii.
Wraz z Dominikiem przeżywamy więc nie...

Mam mieszane odczucia co do tej książki. Z reguły czytam każdą, która dzieje się lub porusza temat Camino. Lubię wracać do znanych mi stron i czytać przeżycia innych pielgrzymów. Sięgając po tę książkę również liczyłam na fajne opisy szlaku, osób, schronisk, miast itd. U autora jednak mam wrażenie najważniejsze był podryw, alkohol plus kac, sex i ekscytacja nogami każdej napotkanej dziewczyny (najlepiej jeszcze jakby nogi były nasmarowane i świecące, a spodenki ledwo zakrywały tyłek). To zupełnie nie moja bajka. Może facetom się spodoba. Mi niekoniecznie.
Z jego opisów albergue to tylko miejsce libacji. Strasznie spłyca kontakty międzyludzkie do picia, wydumanego filozofowania o niczym i sexu. Z historii opisanych postaci nic nie wynika i mam wrażenie, nic nie wnoszą. Bardzo mało opisów samej drogi, miejsc. Główny bohater niby ucieka od przykrych doświadczeń po zakończeniu związku, ale cały czas jakiegoś związku szuka, raz z jedną kobietą, raz z inną. Mówi o potrzebie samotności na szlaku, ale cały czas idzie z kimś. Aż miałam ochotę krzyczeć - idźże wreszcie sam kilka dni i pomyśl nad życiem skoro podobno tak bardzo Ci na tym zależy! Strasznie to wszystko było niespójne.

Mam mieszane odczucia co do tej książki. Z reguły czytam każdą, która dzieje się lub porusza temat Camino. Lubię wracać do znanych mi stron i czytać przeżycia innych pielgrzymów. Sięgając po tę książkę również liczyłam na fajne opisy szlaku, osób, schronisk, miast itd. U autora jednak mam wrażenie najważniejsze był podryw, alkohol plus kac, sex i ekscytacja nogami każdej...

Autor to w miarę młody chłopak, rocznik 1985. Książkę czytało mi się dobrze jednak mam wrażenie, że sięgnąłem po nią o 10 lat za późno. Mam prawie 38, ale od początku.
Tak jak są filmy drogi tak i książki i "Mężczyzna w chwili gdy, zostaje sam" do tego nurtu należą. Swoją drogą tytuł mocno przewrotny, ponieważ owy mężczyzna rzadko kiedy bywał sam biorąc pod uwagę sytuację zewnętrzne.
Cóż za droga? Ano szlak św. Jakuba, celem Santiago de Compostela. D. Fórmanowicz ruszył z Francji (granica francusko-hiszpańska),do przejścia miał koło 1000 km. Podczas tego tego marszu na swojej drodze spotykał różnorodnych ludzi, z którymi nawiązywał bliższe (zdarzało się, że i bardzo bliskie) i dalsze relacje. Oczywistym jest, że miał sporo czasu na przemyślenia i coś z tego jest zawarte w tym debiucie.
Mam problem z tą książką z tego powodu, że jak już wspomniałem czytało mi się to przyjemnie, ale to za mało. Sądzę, że problem jest we mnie.
Wszystko co tu autor zawarł mam w pewnym sensie za sobą. Droga, spotykani ludzie, rozmowy, czasem po prostu samotność, rozważania. I wszystko super, ale jakoś mnie to zmęczyło. Jestem przekonany, że mając te 10 lat mniej zupełnie inaczej bym odczuwał zawarte tu treści.
W każdym razie książkę polecam, jest sensownie napisana i może kogoś zachęcić by przeszedł szlak św. Jakuba. Uważam jednak by zrobić to tak jak należy czyli od tego miejsca gdzie się człowiek urodził, ale to na to już należy mieć CZAS.

Autor to w miarę młody chłopak, rocznik 1985. Książkę czytało mi się dobrze jednak mam wrażenie, że sięgnąłem po nią o 10 lat za późno. Mam prawie 38, ale od początku.
Tak jak są filmy drogi tak i książki i "Mężczyzna w chwili gdy, zostaje sam" do tego nurtu należą. Swoją drogą tytuł mocno przewrotny, ponieważ owy mężczyzna rzadko kiedy bywał sam biorąc pod uwagę sytuację...

Na okładce czytamy: "niezwykła, urzekająca i wciągająca powieść drogi(...) bogactwo i różnorodność doskonale sportretowanych postaci oraz perfekcyjne pokazanie skomplikowanych relacji".....
A w książce ma się wrażenie, że sama droga to tylko takie tekturowe dekoracje, pierwsze lepsze tło gdzie rozgrywają się erotyczne podboje bohatera. I te opisy różnorakich szczytowań i uniesień wychodzą autorowi najlepiej. Reszty nie ma, albo wypada niewiarygodnie blado. I tylko zastanawiam się czemu wydawca tak owija w bawełnę. Hasło "sex na szlaku" odnajduje bez pudła liczną grupę odbiorców tej książki,
a tych którzy szukali "urzekającego bogactwa, różnorodności i perfekcyjnie ukazanego skomplikowania" nie narazi na niepotrzebne wydatki.

Na okładce czytamy: "niezwykła, urzekająca i wciągająca powieść drogi(...) bogactwo i różnorodność doskonale sportretowanych postaci oraz perfekcyjne pokazanie skomplikowanych relacji".....
A w książce ma się wrażenie, że sama droga to tylko takie tekturowe dekoracje, pierwsze lepsze tło gdzie rozgrywają się erotyczne podboje bohatera. I te opisy różnorakich szczytowań i...

Bardzo inspirująca i skłaniająca do przemyśleń książka, w dodatku świetnie napisana. Mówiąc szczerze, nie było w niej niczego, co by mi się nie spodobało (i to mnie zaskoczyło) – stąd też najwyższa ocena.

Bardzo inspirująca i skłaniająca do przemyśleń książka, w dodatku świetnie napisana. Mówiąc szczerze, nie było w niej niczego, co by mi się nie spodobało (i to mnie zaskoczyło) – stąd też najwyższa ocena.

Trzeba przyznać autorowi, że ma rękę do pisania. Jest i zabawnie i poważnie, a kiedy trzeba jest też nostalgicznie. Tytuł książki jest nieco przewrotny, bohater bowiem rzadko kiedy jest naprawdę sam. Jego droga to kolaż ludzi i emocji, rozmów i znaków. Czego szuka Dominik? Odpowiedz nie jest jednoznaczna tak jak cała podróż – 800 km najpiękniejszym szlakiem pielgrzymkowym. Nie o wymiar religijny tu chodzi, bardziej o wewnętrzną potrzebę oderwania się i oczyszczenia. Tyle że na Camino życie i tak dogania, w inny sposób, w innym wymiarze, trochę inaczej nazywa znane sprawy ale dogania. Jest trud marszu, jest zabawa w schronisku przy winie, są ludzie którzy pojawiają się i odchodzą zostawiając ślad w sercach. Mówią, że szczęście można odnaleźć wszędzie, dlaczego więc nie odnaleźć go na Camino.

Trzeba przyznać autorowi, że ma rękę do pisania. Jest i zabawnie i poważnie, a kiedy trzeba jest też nostalgicznie. Tytuł książki jest nieco przewrotny, bohater bowiem rzadko kiedy jest naprawdę sam. Jego droga to kolaż ludzi i emocji, rozmów i znaków. Czego szuka Dominik? Odpowiedz nie jest jednoznaczna tak jak cała podróż – 800 km najpiękniejszym szlakiem pielgrzymkowym....

Książka to zapis podróży do Santiago de Compostelo – pewnego dnia nasz bohater stwierdza, że wyruszy właśnie tam, słynną trasą uczęszczaną przez pielgrzymów i w ten sposób stawi czoła sam sobie. Decyduje się na to w momencie, gdy masa innych młodych ludzi z całego świata również wyrusza tą samą Drogą do tego samego miejsca. Ale cele i przyczyny każdego są inne, mają różne problemy i uciekają od nich, chcą uzyskać odpowiedzi na pytania, wymienić doświadczenia z innymi.

http://www.popkultura.com.pl/2017/03/05/recenzja-ksiazki-mezczyzna-chwili-zostaje-dominika-formanowicza-poszukiwaniu/

Książka to zapis podróży do Santiago de Compostelo – pewnego dnia nasz bohater stwierdza, że wyruszy właśnie tam, słynną trasą uczęszczaną przez pielgrzymów i w ten sposób stawi czoła sam sobie. Decyduje się na to w momencie, gdy masa innych młodych ludzi z całego świata również wyrusza tą samą Drogą do tego samego miejsca. Ale cele i przyczyny każdego są inne, mają różne...

Fórmanowicz podszedł do tematu bardzo po męsku (rzeczowo, realnie i bez mistycyzmy – no prawie bez tego ostatniego). Książka jest a jest zapisem wspomnień z jego pieszej wędrówki trasą pielgrzymkową Drogi Św. Jakuba (hisz. Camino de Santiago). Autor jest bardzo szczery w swych wypowiedziach i nie sili się na stwierdzenia do których nie ma przekonania, nie pozuje.

Dawno nie czytałam żadnej powieści drogi więc tym łapczywiej pochłaniałam tę lekturą.

Mężczyzna w chwili, gdy zostaje sam to szczególna książka – prawdziwa i prosta w odbiorze – autentyczna. Wciąga od samego początku. Jest zabawna i błyskotliwa, sprawia, że doskonale wędruję się strona po stronie z jej autorem i na koniec chce się samemu wziąć plecak, by ruszyć w siną dal.

„Droga nas zmienia, kształtuje. Wydobywa z nas to, czego szukamy. Nieważne, jeżeli nie wiesz jeszcze, czego szukasz. To przyjdzie samo” – mnie też utkwił w pamięci właśnie ten cytat.

Fórmanowicz podszedł do tematu bardzo po męsku (rzeczowo, realnie i bez mistycyzmy – no prawie bez tego ostatniego). Książka jest a jest zapisem wspomnień z jego pieszej wędrówki trasą pielgrzymkową Drogi Św. Jakuba (hisz. Camino de Santiago). Autor jest bardzo szczery w swych wypowiedziach i nie sili się na stwierdzenia do których nie ma przekonania, nie pozuje.

Dawno nie...

Nietypowa powieść drogi, która wiedzie do Santiago de Compostella. Nietypowość wyraża się tym, iż autor wybrał chyba najstarszą trasę pielgrzymkową świata, prowadzącą do sanktuarium świętego Jakuba (Santiago). Wraz z pokonywaniem kilometrów bohater powoli odnajduje siebie. Dobrze wykorzystuje "chwile, kiedy zostaje sam", mimo, iż rzadko kiedy naprawdę jest sam. Co ciekawe, właściwie nie ma w tej podróży niczego odkrywczego, jest za to układanie klocków świata, w którym uczestniczymy, na właściwe miejsca.
To prawda, że droga nas zmienia, zwłaszcza taka droga - spotykani ludzie, mijane krajobrazy, wszystko to pozostaje wpisane w kontekst nieśpiesznej refleksji. Mężczyzna zabrał w drogę bagaż doświadczeń, nie zawsze dobrych. Ten bagaż dźwiga ze sobą i czasami nie jest mu lekko. A z każdym kilometrem bagaż się powiększa... Tyle, że jego uporządkowana część coraz mniej uwiera.
Mądra, nieśpieszna książka godna polecenia nie tylko mężczyznom. I ważne jest to także, iż nie musimy sami zakładać butów, żeby odbyć istotną podróż.
Książka dobrze napisana, wciągająca, do tego pełna zdań mogących służyć jako aforyzmy.

Nietypowa powieść drogi, która wiedzie do Santiago de Compostella. Nietypowość wyraża się tym, iż autor wybrał chyba najstarszą trasę pielgrzymkową świata, prowadzącą do sanktuarium świętego Jakuba (Santiago). Wraz z pokonywaniem kilometrów bohater powoli odnajduje siebie. Dobrze wykorzystuje "chwile, kiedy zostaje sam", mimo, iż rzadko kiedy naprawdę jest sam. Co ciekawe,...