Kobieta na schodach

Podoba mi fabuła tej powieści, to że początkiem wszystkiego był obraz. Lubię książki, których fabuła oparta jest na jakimś dziele sztuki, do tej pory pamiętam "Maję" Gaardera i emocje, które czułam stojąc parę lat później pod obrazami Goi...

Podoba mi fabuła tej powieści, to że początkiem wszystkiego był obraz. Lubię książki, których fabuła oparta jest na jakimś dziele sztuki, do tej pory pamiętam "Maję" Gaardera i emocje, które czułam stojąc parę lat później pod obrazami Goi...

Pokaż mimo to

Nigdy nie możemy być pewni tego co przyniesie nam los. I nie ważne, czy wierzymy w to, że coś/ktoś steruje naszym życiem, czy jesteśmy przekonani, że tylko my nim rządzimy i nic poza nami nie ma na nie wpływu.
O przewrotności losu przekonuje się główny bohater Bernharda Schlinka "Kobieta na schodach", którą własnie miałam przyjemność przeczytać. Adwokat, do którego trafia klient z dość nietypową prośbą, zostaje wciągnięty w wir niewiarygodnych zdarzeń, których efektem jest próba czy też chęć przewartościowania swojego dotychczasowego życia i postępowania wobec innych.
Czy rzecz może być cenniejsza od człowieka?
Co może się wydarzyć, gdy zostanie urażona duma mężczyzn odrzuconych przez kobietę?
Nie zdradzając jednak fabuły, zachęcam do zapoznania się z tą niewielkich rozmiarów książeczką, która zadaje pytania i daje odpowiedzi na istotne kwestie dotyczące nas samych i tego, co tak naprawdę jest ważne w naszym życiu i na czym powinniśmy się skupić.
Polecam.
Ps. Tak na marginesie, to uważam, że dla utrzymania głównej idei książki, wystarczyłaby ostatnia trzecia jej część. Dwie pierwsze niewiele wnoszą, a nawet troszkę drażnią swoją płytkością.

Nigdy nie możemy być pewni tego co przyniesie nam los. I nie ważne, czy wierzymy w to, że coś/ktoś steruje naszym życiem, czy jesteśmy przekonani, że tylko my nim rządzimy i nic poza nami nie ma na nie wpływu.
O przewrotności losu przekonuje się główny bohater Bernharda Schlinka "Kobieta na schodach", którą własnie miałam przyjemność przeczytać. Adwokat, do którego trafia...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Miłość przyjaźń? Polecam czytelnikom którzy już mają "swoje lata" :)

Miłość przyjaźń? Polecam czytelnikom którzy już mają "swoje lata" :)

Pokaż mimo to

„Co by było, gdyby?”, to pytanie, w spokoju ducha, mogłoby przystąpić do rywalizacji o bycie najpopularniejszym wśród tych zadawanych sobie przez człowieka. Bo któż z nas ocalił się od niego na przestrzeni własnego życia, niech pierwszy rzuci zapewnieniem. I „Kobieta na schodach” o właśnie takim „gdyby” rozważa. A właściwie, do owych rozważań, zaprasza.

Odnoszący sukcesy, niemiecki prawnik, pewnego dnia zauważa w Australijskim Muzeum obraz, który bezpośrednio łączy się z jego młodzieńczą miłością. Gdy postanawia odnaleźć kobietę, która kilkadziesiąt lat wcześniej złamała mu serce, nic już nie będzie takie jak dawniej. Szczególnie, że w tej „grze”, uczestniczą jeszcze dwaj, inni mężczyźni.

Ten opis, brzmiący jak z taniego Harlequina (drogich zresztą, chyba nie ma), zachęca do czytania jak oczyszczalnia ścieków do pobierania nauki nurkowania. Jednak nazwisko Schlink, pozwala skusić się na pewną dozę ryzyka i zaufać, że autor wybitnego „Lektora”, nie potrafi zawieść swojego odbiorcy. Z tego skoku do niesprawdzonej literackiej wody, wypływamy bez złamanego kręgosłupa, ale, niestety, z kilkoma dowodami otarcia się o okolice odpływowe.

Bo choć pióro Niemca jest przyjemne w odbiorze, a parę zdań godnych zapamiętania (a nawet zacytowania na wieczorach towarzyskich), to z mojej głowy nie może wyskoczyć myśl, że można było tu docisnąć mocniej, przytrzeć lusterkiem o bandę na zakręcie, zamiast redukować biegi i zwalniać przed przejazdem kolejowym. Koniec końców, czułem się komfortowo ubogacony przedstawioną mi przejażdżką fabularną, ale obawiam się, że jeśli do niej kiedyś wrócę, to nie dlatego by przeżyć to jeszcze raz, tylko przypomnieć sobie o co właściwie chodziło.

I ten letni nastrój, z jakim nas książka zostawia, jest właściwie jedyną i całą jej wadą. W żadnym jednak wypadku, nie jest to pozycja, która rozczarowuje w całości, bo choć mogłaby dręczyć nasze dusze bardziej, to i tak, na samym końcu, zostawia nas z posmakiem goryczy na duszy.

Całe to wracanie do przeszłości, wynikające z napotkania pewnych z niej reliktów, każe naszemu głównemu bohaterowi, zastanowić się nad wspomnianym wcześniej „gdyby”. Co by było, gdyby ona nie uciekła? Jak potoczyłoby się ich wspólne życie? Czy byłby w stanie, pod jej wpływem, być lepszą wersją siebie? A może całkiem zatraciłby tego kim jest i stałby się zupełnie kimś innym? Czy zapłaciłby ceną sukcesu? Czy ta cena byłaby warta zapłaty? Czy potrafiłby wtedy nie myśleć o hipotetycznym „gdyby”? Ileż tych pytań, a odpowiedzi panierują się brakiem jakiejkolwiek pewności.

W tym rozważaniu towarzyszy mu Irene, odnaleziona miłość, która sama wybudowała przeszłość wartą analiz pod tytułem „gdyby”. Ich wspólne tygodnie pomagają im zrozumieć co zaprzepaścili, a czemu się poddali. Widać jak pewna siebie młodość, doprowadziła do rozżalonej starości, której może już nie starczyć czasu, na naprawienie tego co już zaszło. I ironia tego wszystko tkwi w tym, że człowiek żyje do przodu, a rozumuje wstecz, dlatego egzystencja, zawsze wyprzedzi esencję.

„Co by było, gdyby?”, to pytanie, w spokoju ducha, mogłoby przystąpić do rywalizacji o bycie najpopularniejszym wśród tych zadawanych sobie przez człowieka. Bo któż z nas ocalił się od niego na przestrzeni własnego życia, niech pierwszy rzuci zapewnieniem. I „Kobieta na schodach” o właśnie takim „gdyby” rozważa. A właściwie, do owych rozważań, zaprasza.

Odnoszący sukcesy,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przede wszystkim - autor Lektora. A ekranizacja wywarła na mnie ogromne wrażenie.
Lektura również, ale mniej więcej do połowy. Potem pojawiło się to nazwisko, które zepsuło wszystko (nie czuję, gdy rymuję, bom przeziębiona) - Adler. Irena Adler. Decyzja, aby bohaterka, która zawróciła w głowie trzem męskim postaciom, nazywała się jak ukochana samego Sherlocka Holmesa, to pójście po najmniejszej linii oporu.
I chociaż nie brak wielu pozytywów w warstwach powieści, to z mojej strony jest to już mur dezaprobaty nie do pokonania.
Okładka, na potrzeby obyczajowości, jedynie odwołuje się do opisanego aktu, o który spór toczy dwóch mężczyzn a trzeci staje się pionkiem w grze przede wszystkim kobiety.
Podobały mi się liczne odniesienia do dzieł malarskich oraz klasycznych produkcji filmowych, chociaż niemieckie nazwiska zestawione z Marksem jedynie ze względu na tego ostatniego są tropem do zrozumienia wypowiedzi.
Ocena dawnych czasów jest delikatnie nakreślona, nienachalna, za to oderwana od rzeczywistości, jednak nie odwzorowanie nastrojów z tamtych lat było celem autora, a przedstawienie światopoglądu tytułowej kobiety.
Podobał mi się jej bunt wyrażony ucieczką, ponieważ każdy z zakochanych widział w niej figurę: trofeum, muzy i księżniczki w opałach.
Żałuję, że Schlink nie poszedł tropem zależności ran u Ireny i Ireny na obrazie. W pierwszej części klimat trącił "Kolekcjonerem" Tornatore i takie rozwiązanie również by mnie satysfakcjonowało. Pisarz poszedł jednak swoją drogą i jest to z pewnością słuszne, ponieważ zaproponował inne rozwiązanie motywu. Należy także pamiętać o dopisku i inspiracji prawdziwym obrazem. Dla mnie dodatkowo powiewa historia "Miłości" Hanekego.
Część druga to dotarcie do celu, ale jest to nagroda pocieszenia. Irena się nie zmieniła, daje z siebie tyle, co zawsze, czyli prawie nic, pozostaje tajemnicza, a bierze i dostaje praktycznie wszystko. Taka musi być. Słusznie kontruje postawę życiową prawnika, który po tylu latach spotkawszy kobietę, która nie opuściła jego myśli, jest zdolny oceniać jej figurę i porównywać z utrwaloną chwilą. Przegrywa także poglądowo, gdy nieudolnie próbuje bronić swoich idei, a oprócz materializmu niewiele ma do zaoferowania. Być może przyczyną jego oziębłości jest brak związku z tak szybko straconą matką - zaskoczyło mnie, jak delikatnie, wręcz ledwie, autor naszkicował zarys pochodzenia Niemca - niech będzie, że wspomnienie i baśń o dzieciństwie oraz zabawie w pobliżu synagogi i rzekomy wypadek jego rodzicielki w latach 40. XX wieku to prawda. Odpuszczając kontekst historyczny, różnia mentalna jest wyczuwalna i uwidoczniona w myślach narratora - zaprzecza swojej małostkowości tym bardziej ją podkreślając, brakuje mu empatii, wszelkie próby dotarcia do jego wnętrza zakończył oschłymi relacjami z dziećmi a żonę wyćwiczył. Dopiero przy wybuchowej i wulkanicznej niegdyś Irenie, potrafi zrewidować swoje postępowanie w sprawie oddania psa bez pytania reszty członków rodziny o zdanie. Jego płacz z jemu nieznanych powodów to refleksja, że życie spędził na haśle "prawnik od fuzji", dla bogatych, bo biedni jakoś muszą sobie poradzić - to zdanie było najbardziej dotkliwe w kontekście relacji społecznych.
Widać problematykę macierzyństwa - także Ireny - oraz okazywania, nazywania i przeżywania emocji u mężczyzny w zaawansowanym wieku. Stąd mój wniosek, że to całkiem dobra pozycja dla mężczyzn w każdym wieku, aby mogli uzmysłowić sobie pewne kwestie.
Część trzecia najpełniej wybrzmiewa odnośnie symboliki, zwłaszcza ognia. Pełna jest też snów. A przede wszystkim nieprzeżytej historii życia, którą można opowiedzieć od nowa, co by było, gdyby było - po co innego pozostaje Irene w obliczu końca? Jest to jednak smutne, że i wtedy potrafi powiedzieć, że to "życie ku śmierci". Brak zrozumienia dla jej cierpienia to dobra nauczka dla każdego, kto jeszcze takiego odchodzenia w rodzinie nie doznał, ponieważ pokazuje, ile opieki oraz sił wkładają ci, którzy przy chorym są. Dla prawnika to pewnego rodzaju pokuta za brak należytego pielęgnowania własnych dzieci, ale faktycznie, czasy były inne, system wychowywania inny.
To nie Marquez, gdzie siły witalne przezwyciężają stare kości, i bardzo dobrze. Schlink na własny sposób przedstawił różne sposoby życia, cele, osiągnięcia, poglądy i zawarł przestrogę, pytając każdego czytelnika z osobna, czy jego obecny etap w życiu jest na pewno odpowiedni, ponieważ skutki mogą być opłakane lub okazać się właściwym postępowaniem i utwierdzić w obranej ścieżce. Pisarz doskonale wyłuskał możliwą historię z własnej inspiracji dziełem sztuki, jednocześnie interdyscyplinarnie łącząc literaturę z malarstwem (epizodycznie operą), co mam nadzieję, będzie skutkowało większą frekwencją w muzeach w poszukiwaniach podobnych obrazów (bo każdy powód do odbioru dóbr kultury jest dobry, jeśli rozwija).
Najbardziej chciałabym zapamiętać luz prawnika z początku książki, kiedy leży w garniturze na trawie i nic go nie dręczy - plamy, rosa, inni ludzie - wtedy był wolny - od Ireny, swojej łatki, ograniczeń - sama ta scena czyni powieść wartościową.
P.S. To jest książka "ekranizowalna" (neologizm własny), jakby dobrze się za to zabrać, powstałby bardzo plastyczny (nie tylko ze względu na obraz) film, moja wyobraźnia została nasycona narracją w sposób satysfakcjonujący. W razie niedosytu - Kolekcjoner Tornatore (oczywiście, ten z Morganem Freemanem na podstawie Jamesa Pattersona też może być, ale za podwyższone ciśnienie nie odpowiadam ;)

Przede wszystkim - autor Lektora. A ekranizacja wywarła na mnie ogromne wrażenie.
Lektura również, ale mniej więcej do połowy. Potem pojawiło się to nazwisko, które zepsuło wszystko (nie czuję, gdy rymuję, bom przeziębiona) - Adler. Irena Adler. Decyzja, aby bohaterka, która zawróciła w głowie trzem męskim postaciom, nazywała się jak ukochana samego Sherlocka Holmesa, to...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

W rozdziałach skróconych do minimum, odkrywamy kolejne oblicza ludzkich namiętności, słabości i gorących uniesień. W pigułce niemal, zażywamy cynizmu, okrucieństwa i indolencji w komunikowaniu uczuć. Nie ma jednak czasu na rozczulanie się. Czytelnik ustrzega się łez, bo lektura Kobiety na schodach jest jak lekcja. Jak praktyka odbywana na symulatorze życia. Możemy ją bezpiecznie przećwiczyć, bez uszczerbku na własnej psychice, a wyciągnięcie właściwych wniosków z cudzych błędów, nie nastręcza większych problemów. Bernhard Schlink bowiem, posługuje się niezwykle sprawnym, konkretnym językiem. Jego książkę czyta się jednym tchnieniem.

W rozdziałach skróconych do minimum, odkrywamy kolejne oblicza ludzkich namiętności, słabości i gorących uniesień. W pigułce niemal, zażywamy cynizmu, okrucieństwa i indolencji w komunikowaniu uczuć. Nie ma jednak czasu na rozczulanie się. Czytelnik ustrzega się łez, bo lektura Kobiety na schodach jest jak lekcja. Jak praktyka odbywana na symulatorze życia. Możemy ją...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nigdy nie miałam zbytniego nabożeństwa dla pisarstwa Bernharda Schlinka. Siegnęłam po „Kobietę na schodach“ tylko dlatego, że będzie dyskutowana na spotkaniu Klubu Książki, na który się wybieram. Tłusty kot, ustawiony adwokat wraca do epizodu z dawnych lat, kiedy to został koncertowo wystrychniety na dudka przez pewną kobietę, zjawiskowo piękną, rzecz jasna. Po latach przypadkowo trafia na jej ślad i jest to okazja do zrobienia rachunku życia. Historia jak historia. Czyta się raźno, bez bólu, bo rozdziały krótkie, więc opowieść płynie wartko. Jednak jest jakaś toporność w prozie Schlinka nawet gdy opowiada tak lekkie historie jak ta. Jakieś to wszystko wysilone, sztuczne. Nieautentyczne.

Nigdy nie miałam zbytniego nabożeństwa dla pisarstwa Bernharda Schlinka. Siegnęłam po „Kobietę na schodach“ tylko dlatego, że będzie dyskutowana na spotkaniu Klubu Książki, na który się wybieram. Tłusty kot, ustawiony adwokat wraca do epizodu z dawnych lat, kiedy to został koncertowo wystrychniety na dudka przez pewną kobietę, zjawiskowo piękną, rzecz jasna. Po latach...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie wiem co mam myśleć. Podobało mi się i jednocześnie drażniło...

Nie wiem co mam myśleć. Podobało mi się i jednocześnie drażniło...

Pokaż mimo to

Większości czytelników Bernhard Schlink znany zapewne jest jako autor znakomitego Lektora. Książki pięknej, o wielkiej miłości, która stała się inspiracją do stworzenia do także wspaniałego obrazu, przedstawionego widzom pod tym samym tytułem. Zatem czytając Kobietę na schodach, nie sposób jest uniknąć porównań do wspomnianej powieści. A przy tej Kobieta na schodach wypada niestety blado, a nawet słabo. Znając wspomnianego Lektora, do Kobiety na schodach podchodziłem z wielkimi nadziejami na pasjonującą lekturę, która na zawsze już zapadanie mi w pamięć i będzie na mnie oddziaływać zawsze wtedy, kiedy tylko będę ją wspominał.

Niestety, Kobieta na schodach zdaje się być zwykłą opowiastką o ludziach, ich pragnieniach i życiowych gonitwach za sukcesem, pieniądzem ale też za obsesją. O ile jeszcze na początku potrafi zaciekawić czytelnika, który śledzi z ciekawością losy młodego prawnika, to w dalszej części staje się jedynie nudnawą opowiastką o relacjach damsko-męskich, a raczej o ich niespełnieniu.

Tym, którzy oczekują po tej lekturze polotu i oryginalności (wśród nich byłem i ja) pisarz niestety nie potrafił jej zaproponować. Pomimo tego, że udało mu się stworzyć dość ciekawe i oryginalne postacie, to Schlink zmarnował ich potencjał, wtapiając w nudnawą, mało ciekawą i zupełnie nieporywającą historię.

Pomimo tego będę oczekiwał na kolejną historię z nadzieją, że zostanie stworzona może nie na podobieństwo Lektora, ale będzie potrafiła wciągnąć czytelnika w wir swoich wydarzeń, jak to czyniła opowieść o Michaelu Bergu i Hannie Schmitz

Większości czytelników Bernhard Schlink znany zapewne jest jako autor znakomitego Lektora. Książki pięknej, o wielkiej miłości, która stała się inspiracją do stworzenia do także wspaniałego obrazu, przedstawionego widzom pod tym samym tytułem. Zatem czytając Kobietę na schodach, nie sposób jest uniknąć porównań do wspomnianej powieści. A przy tej Kobieta na schodach wypada...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przeczytałam. Niezła, ale nie porywa. W trakcie lektury nasunęły mi się porównania do dwóch książek. Wątek z obrazem nieodparcie przypomina mi "Dziewczynę z perłą" Tracy Chevalier, z tą jednak różnicą, że u Schlinka mamy dwa obrazy do wyboru. Jest coś dla miłośników klasyki: "Akt schodzący po schodach" Marcela Duchampa ale też i dla wielbicieli sztuki współczesnej (Gerhard Richter "Ema. Akt na schodach").
Drugi wątek-miłości po latach, przypomina mi rewelacyjną opowieść Gabriela Garcíi Márqueza "Miłość w czasach zarazy".
"Kobieta na schodach" jest zgrabnie napisaną opowieścią, która jednak w ostateczym rezultacie pozostawia niedosyt.

Przeczytałam. Niezła, ale nie porywa. W trakcie lektury nasunęły mi się porównania do dwóch książek. Wątek z obrazem nieodparcie przypomina mi "Dziewczynę z perłą" Tracy Chevalier, z tą jednak różnicą, że u Schlinka mamy dwa obrazy do wyboru. Jest coś dla miłośników klasyki: "Akt schodzący po schodach" Marcela Duchampa ale też i dla wielbicieli sztuki współczesnej (Gerhard...

więcej

mniej

Pokaż mimo to