Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nieraz trudno jest pokochać coś lub kogoś, gdy nie widzi się w nim żadnego odbicia siebie.

Nieraz trudno jest pokochać coś lub kogoś, gdy nie widzi się w nim żadnego odbicia siebie.

Gruby płaszcz ciszy pokrywał drewno i kamień Domu na Wzgórzu, a cokolwiek wędrowało w tych murach, wędrowało samotnie.

Gruby płaszcz ciszy pokrywał drewno i kamień Domu na Wzgórzu, a cokolwiek wędrowało w tych murach, wędrowało samotnie.

Żaden żywy organizm nie może na dłuższą metę normalnie funkcjonować w warunkach absolutnego realizmu. Niektórzy utrzymują, że nawet skowronki i koniki polne miewają sny. Dom na Wzgórzu, choć nienormalny, opierał się samotnie o swoje pagórki i tulił ciemność w swym wnętrzu. Stał tak już osiemdziesiąt lat i zapewne stać tak będzie przez następne osiem dziesięcioleci. W środku ściany wznosiły się pionowo do góry, cegły przylegały równo jedna do drugiej, podłogi były w całkiem niezłym stanie, a drzwi – dobrze zamknięte. Pomiędzy drewnem a kamieniami Domu na Wzgórzu zalegała głucha cisza, a to, co po nim chodziło, chodziło samotnie.

Żaden żywy organizm nie może na dłuższą metę normalnie funkcjonować w warunkach absolutnego realizmu. Niektórzy utrzymują, że nawet skowronk...

Problemu nigdy nie stanowią dewianci, Kiciu. Nie zapominaj o tym. Prawdziwie niebezpieczni są ludzie o zamkniętych umysłach.

Problemu nigdy nie stanowią dewianci, Kiciu. Nie zapominaj o tym. Prawdziwie niebezpieczni są ludzie o zamkniętych umysłach.

Było nas więcej. Świat był nas pełen, porzuconych i porzucających, pogrążonych w żałobie i złamanych.

Było nas więcej. Świat był nas pełen, porzuconych i porzucających, pogrążonych w żałobie i złamanych.

Zmieniają się nasze kształty, kupujemy płaskie buty, obcinamy długie włosy. Zaczynamy nosić w torebkach do połowy zjedzone sucharki, traktorek, kawałek ulubionej szmatki, plastikową lalkę. Wiotczeją nam mięśnie. Tracimy sens, rozum i dystans. Serca zaczynają nam bić poza ciałami. Oddychają, jedzą, raczkują i - spójrzcie! - chodzą i zaczynają do nas mówić. Uczymy się, że czasami trzeba iść bardzo wolno, przystawać i oglądać każdy patyczek, kamyczek, zdepniętą puszkę na drodze. Przyzwyczajamy się, że nie docieramy tam, dokąd się wybierałyśmy. Uczymy się cerować, może nawet gotować i łatać dziury na kolanach spodni ogrodniczek. Uczymy się żyć przesyconą miłością, która nas tłamsi, zaślepia i ogranicza. Żyjemy. Kontemplujemy nasze ciała, zwiotczałą skórę, srebrne niteczki na skroniach i stopy, które dziwnie się rozrosły. Uczymy się rzadziej patrzeć w lustro. Ubrania, które trzeba czyścić chemicznie, wkładamy głębiej do szafy. A potem je wyrzucamy. Pilnujemy się, żeby nie mówić "cholera" i "pierdolę", a zamiast tego używać słów "mój Boże" i "już nie mogę". Rzucamy palenie, farbujemy włosy i zaczynamy szukać na parkowych alejach, na basenach, w bibliotekach i kawiarniach innych przedstawicielek naszego gatunku. Rozpoznajemy się po spacerówkach, niewyspanych oczach i kubkach, które niesiemy w rękach. Uczymy się, jak się zbija gorączkę, łagodzi kaszel, rozpoznaje zapalenie opon mózgowych po czterech charakterystycznych objawach. Wiemy, że czasem trzeba przez dwie godziny bez przerwy popychać huśtawkę.

Zmieniają się nasze kształty, kupujemy płaskie buty, obcinamy długie włosy. Zaczynamy nosić w torebkach do połowy zjedzone sucharki, traktor...

Gdy jesteśmy samotni wszystko się wywraca. Gdy jesteśmy osamotnieni, czarne staje się białe.

Gdy jesteśmy samotni wszystko się wywraca. Gdy jesteśmy osamotnieni, czarne staje się białe.