W końcu dałem radę. Dwa tygodnie mordęgi. Moja opinia omijać z daleka

W końcu dałem radę. Dwa tygodnie mordęgi. Moja opinia omijać z daleka

Coś strasznego. Bełkot pseudonaukowy i w dodatku bardzo naiwne. Starałem się ale po 160 stronach zadbam jednak o swoje zdrowie psychiczne :)

Coś strasznego. Bełkot pseudonaukowy i w dodatku bardzo naiwne. Starałem się ale po 160 stronach zadbam jednak o swoje zdrowie psychiczne :)

Trudno ocenić tę książkę, bo miała dużo elementów, które mi się podobały: sam pomysł na wyjaśnienie genezy i przyszłości ludzkości, personifikacja Ziemi i wstawki, w których to planeta jest narratorką i opowiada swoją historię, zakończenie książki, ale uważam też, że forma nie jest zbyt dobra, większość książki jest przegadana, bohaterowie opisani w taki sposób, że nie da się zaangażować w ich losy. Moim zdaniem część dotycząca tworzenia nowej ludzkości powinna być dłuższa i bardziej rozbudowana, a część, gdzie poznajemy zaangażowanych w ten projekt naukowców i początek ich badań krótsza. Raziło mnie też pokazanie tego projektu w tak krótkowzroczny sposób, naukowcy skupiający się na "wyprodukowaniu" nowych ludzi, nie zastanawiający się nad tym, co zrobią i jak zorganizują wszystko, gdy już im się uda, na bieżąco wymyślający co mają zrobić z tymi nowymi ludźmi. Nie wiem, czy będę czytać dalszy ciąg, z jednej strony chciałabym wiedzieć, co będzie dalej, a z drugiej obawiam się, że będę się męczyła czytając.

Trudno ocenić tę książkę, bo miała dużo elementów, które mi się podobały: sam pomysł na wyjaśnienie genezy i przyszłości ludzkości, personifikacja Ziemi i wstawki, w których to planeta jest narratorką i opowiada swoją historię, zakończenie książki, ale uważam też, że forma nie jest zbyt dobra, większość książki jest przegadana, bohaterowie opisani w taki sposób, że nie da...

Tragedia, książka napisana w stylu dziesięciolatka. Wiele niekonsekwencji błędy logiczne (napęd rakiet kosmicznych ropą naftową ,sic ;) ) itd. Ogólnie strasznie infantylne.

Tragedia, książka napisana w stylu dziesięciolatka. Wiele niekonsekwencji błędy logiczne (napęd rakiet kosmicznych ropą naftową ,sic ;) ) itd. Ogólnie strasznie infantylne.

,,Trzecia ludzkość” to dzieło, choć krótkie, niesamowicie toporne w odbiorze. Nie wiem czy sprawia to narracja czy jest to kwestia tłumaczenia, ale dla mnie było bardzo ciężkie do przejścia, wręcz nieporęczne, jak na książkę.
Sam zamysł fabuły jest dobry, zaciekawiły mnie drogi ludzkości oraz pomysły na ewolucję ludzi. Pod względem logicznym rozwiązania te nie miały zbyt wielu dziur, a uzupełnienia bazujące na Encyklopedii wiedzy względnej i absolutnej po prostu podbiły moje serce. Nie wiem czy wszystkie informacje w Encyklopedii były zgodne z prawdą, ale te które sprawdziłam faktycznie pokrywały się z powszechnie znanymi faktami. Miłe zaskoczenie, ponieważ w ten sposób utwór przemyca dużo więcej treści.

Jednak co jest dla mnie nie do przyjęcia to swoisty szowinizm lub seksizm przedstawiany w książce, który jest wręcz niesmaczny. Nie wiem czy to styl autora, który przemyca swoje idee czy po prostu na potrzeby Trzeciej ludzkości jest to rozwiązanie narracyjne (jeśli tak, to chwała Ci genialny pisarzu),ale w większości rozdziały i wypowiedzi Aurore Kammerer są nawe o 1/5 krótsze, niż te Davida Wellsa. Nie jest to wybieg stworzony w jednej części książki, ale towarzyszy nam przez całość powieści.

Postaci, choć zróżnicowane, są karykaturalne i jakoś nie budzą specjalnie sympatii. Przeniesienie środka ciężkości z 6 bohaterów do 3 również w pewnych momentach ma miejsce, co powoduje, iż tak naprawdę nie wiemy, co dzieje się z Pigmejką i Amazonką, chociaż to niewątpliwie one miały wielki wkład w tworzenie Emceków.

Co do samych Mikroludzi, pomysł bardzo ciekawy, wręcz użyteczny, ale dziurawy… Jak to się stało, że my, jako Homo Sapiens uczyliśmy się wszystkiego sami i byliśmy niemal dzicy, a Emceki nie? Kwestia edukacji? Wychowania? Przysposobienia? Mało jasno to opisane.

Również dziurawe są wątki matki Ziemi, która uczy się oddziaływać na ludzi. Dopiero teraz? Przecież wcześniej zdarzały się huragany, tsunami i inne, które przecież musiały być dobrze nakierowane na ludność.

Jeśli chodzi o dalszą część fabuły, zdecydowanie za dużo w niej elementów. Wszystkie ładnie składają się do siebie, niczym puzzle, ale jakoś ewidentnie coś tu nie gra. Za dużo.

Jeśli miałabym czytać do końca życia książki tylko tego autora – nie miałabym większego problemu, bo nie jest to literatura z niskiej półki, wprost przeciwnie – otwiera oczy na wiele możliwości. Ale ma w sobie jakieś błędy logiczne, jakieś braki, które jednakże odbierają radość z czytania i ma się poczucie orania po grudzie. Na pewno przeczytam i resztę serii, ale za jakiś czas, kiedy ochłonę.

,,Trzecia ludzkość” to dzieło, choć krótkie, niesamowicie toporne w odbiorze. Nie wiem czy sprawia to narracja czy jest to kwestia tłumaczenia, ale dla mnie było bardzo ciężkie do przejścia, wręcz nieporęczne, jak na książkę.
Sam zamysł fabuły jest dobry, zaciekawiły mnie drogi ludzkości oraz pomysły na ewolucję ludzi. Pod względem logicznym rozwiązania te nie miały zbyt...

To moja pierwsza powieść Bernarda Webbera jaką przeczytałem i raczej ostatnia.
Nie jest to taki bardzo zły pomysł, ale przedstawienie całej historii kompletnie do mnie nie przemawia.
Płytkie postaci i dialogi i wszystko takie bez emocji.

To moja pierwsza powieść Bernarda Webbera jaką przeczytałem i raczej ostatnia.
Nie jest to taki bardzo zły pomysł, ale przedstawienie całej historii kompletnie do mnie nie przemawia.
Płytkie postaci i dialogi i wszystko takie bez emocji.

orgazm dla umysłu i wyobraźni. dawno nie czytałam tak kompleksowej książki pod względem tematycznym , tak misternie uplecionej i z tak nieokiełzaną wyobraźnią . A wszystko bazujące na teraźniejszych informacjach...

orgazm dla umysłu i wyobraźni. dawno nie czytałam tak kompleksowej książki pod względem tematycznym , tak misternie uplecionej i z tak nieokiełzaną wyobraźnią . A wszystko bazujące na teraźniejszych informacjach...

Bardzo ciekawy pomysł. Akcja toczy się dość szybko i jest przedstawiona przez kilku różnych narratorów. Postacie bardzo różne, niektóre ciekawe a inne niesamowicie "drażniące" - do tej pory nie wiem co myśleć o pułkownik Natalii. Jestem ciekawa kolejnych części.

Bardzo ciekawy pomysł. Akcja toczy się dość szybko i jest przedstawiona przez kilku różnych narratorów. Postacie bardzo różne, niektóre ciekawe a inne niesamowicie "drażniące" - do tej pory nie wiem co myśleć o pułkownik Natalii. Jestem ciekawa kolejnych części.

Bernard Werber jest jednym z moich ulubionych autorów i zaskakiwał mnie od samego początku. "Gwiezdny Motyl" zaskoczył mnie zwłaszcza genialnym zakończeniem, trylogia o mrówkach zaskakiwała ciekawostkami z życia owadów, "Tanatonauci" nowatorskim podejściem do śmierci. W każdej książce mogłam znaleźć fragmenty warte cytowania i tematy do głębszego przemyślenia. "Trzecia ludzkość" natomiast zaskakuje mnie jedynie naiwnością i absurdem, o które Werbera bym nie podejrzewała.

Bernard Werber jest jednym z moich ulubionych autorów i zaskakiwał mnie od samego początku. "Gwiezdny Motyl" zaskoczył mnie zwłaszcza genialnym zakończeniem, trylogia o mrówkach zaskakiwała ciekawostkami z życia owadów, "Tanatonauci" nowatorskim podejściem do śmierci. W każdej książce mogłam znaleźć fragmenty warte cytowania i tematy do głębszego przemyślenia. "Trzecia...

Pomysł sam w sobie dobry, nowatorski. By uratować ludzkość przed samozagładą, należy stworzyć mikroludzi, przyszłych tajnych agentów. Problem w tym, że przed nami byli już ludzie-giganci, którzy to nas stworzyli. I jak skończyli???
Akcja wartka, choć może nadmiernie zagmatwana, chwilami szyta na siłę. Jak na Werbera, mogło być lepiej.

Pomysł sam w sobie dobry, nowatorski. By uratować ludzkość przed samozagładą, należy stworzyć mikroludzi, przyszłych tajnych agentów. Problem w tym, że przed nami byli już ludzie-giganci, którzy to nas stworzyli. I jak skończyli???
Akcja wartka, choć może nadmiernie zagmatwana, chwilami szyta na siłę. Jak na Werbera, mogło być lepiej.